Somewhere over the Rainbow

Hardlooprondje Kijkduin.... (foto: Sylvia Visser)

Vandaag een actief dagje. 's Ochtends naar het krachthonk met zes andere Haag-veteranen, aansluitend een heel huis gestofzuigd, daarna zeventig minuten hardgelopen.

In de duinen kwam ik RTC-lid Sylvia Visser tegen, ook bezig met een duurloopje. We liepen een stukje met elkaar op tot Kijkduin, daarna gingen we ieder ons weegs. Bij Kijkduin wees Sylvia mij op een prachtige regenboog, althans het begin daarvan, waar de pot met goud zich bevindt - in dit geval ergens in de zee - en ja hoor, altijd heb ik mijn zakcamera bij me maar nu niet. Geen nood, Sylvia maakte een paar foto's met haar iPhone en ik vroeg haar of ze er mij een kon toemailen. Dat was geen probleem.

Zelf liep ik nog een stuk via het strand richting Zandmotor, maar even daarvoor draaide ik linksomkeert en ging via het strand, tegen de wind in, terug naar Kijkduin. De regenboog was niet verdwenen, integendeel, het had zich ontwikkeld tot een prachtig kleurrijke volledige boog, het werd zelfs een dubbele regenboog. Zelden zo'n mooi 'exemplaar' - voor zover je licht als 'ding' kunt zien -  gezien.

De zon had al die tijd uitbundig (voor novemberbegrippen dan) geschenen, maar inmiddels was de bewolking toegenomen en begon het te regenen. In de overdekte winkelgalerij zocht ik al joggend beschutting, maar aan het eind daarvan, bij het Deltaplein, regende het al minder hard en ik vervolgde mijn weg. Ook nog even in Meer en Bosch een rondje gelopen en via de Laan van Meerdervoort terug naar huis.

Nog even wat boodschappen gedaan en de pc aangezet. En ja hoor, Sylvia had enkele foto's van de regenboog toegestuurd!

Eind november ditjes en datjes

De afgelopen dagen stonden in het teken van meehelpen bij het verhuizen (zondag) en de nasleep daarvan. Komt die krachttraining toch nog van pas. Dus geen Duinstrandloop ditmaal.

Op zaterdagmiddag was nog wel tijd voor een gezellig familie-uitje naar Woezel en Pip, de theatervoorstelling in de Koninklijke Schouwburg. Leuk, vooral voor de kleintjes.

Andere activiteiten waren onder andere een beetje schilderen (hap snap, heb nu twee 'bijna-affe' doeken), en taarten bakken voor de verhuisploeg. Uiteraard appeltaart maar voor het eerst heb ik cheesecake gemaakt. Die werd alom goedgekeurd, dus die heb ik niet voor de laatste keer gemaakt.

Hardgelopen heb ik ook, maar dat was niet noemenswaardig. Alleen maandag nog een uurtje. En vrijdag krachthonk. Vandaar ook trouwens.

Over hardlopen gesproken: de uitslagen van het trainingsweekend (de Hartman-cross) zijn uitgewerkt! Met dank aan Ilse H.

Winterklaar!

Jan Metselaar, tevens straattuinman

Oh, oh, oh, oh, oh... Ik zienet al! Ja, dat krijg je ervan als je door zo'n cultuurbarbaar/buurtgenoot/clubgenoot wordt gespot. Jan die een bijdrage levert aan de komende voorjaarsvreugde door het inplanten van bloembolletjes. Even daarvoor had hij verse aarde gestort.

Inspirerend is het wel. Bij mij op het aanrecht liggen ook nog twee pakjes met voorjaarsbolletjes. Die moeten zo langzamerhand wel in de grond worden gestopt, maar de vraag is: waar? Er zitten al de nodige bloembolletjes in voor- en achtertuin. Maar daar vinden we wel wat op...

Ondertussen wordt ons voor het weekend een 'kleine winter' voorspeld. We gaan het merken, er zijn genoeg activiteiten om warm te blijven....

Musical De Marathon: een must-see

Bij het schrijven van het vorige blogbericht zat ik in de 'Grumpy Old Man' modus. Hoe anders was dat gisteravond, toen mijn humeur een positieve uplift kreeg bij de musical 'De Marathon'. Een delegatie van onze trainingsgroep ging - op initiatief van Sandra de Korff  - naar het Zuiderstrandtheater om de musical 'De Marathon' te bezoeken.

Wie van de lopers heeft niet de succesvolle gelijknamige film gezien? Een van de meest hilarische en bij vlagen ontroerendste films van een paar jaar terug. En voor de vele hardlopers die ons land telt zeer herken- en inleefbaar. En nu dus de musical.

Nu moet ik zeggen dat ik niet veel met musicals heb - met uitzondering van klassiekers zoals My Fair Lady en de West Side Story die ik destijds minimaal tien keer heb gezien - maar deze hoort wat mij betreft in de categorie 'geweldig'. Een voorstelling die geen seconde verveelt. Tranen van het lachen en ontroering bij dit theaterspektakel vol humor over vriendschap, liefde en de sores van vier underdogs met het hart - en vooral de platrotterdamse tong - op de juiste plek.

Van tevoren kon ik mij niet voorstellen hoe je zo'n verhaal in het theater kunt weergeven, het zou een zwakke afspiegeling worden van wat we al in de film zagen. Niets is minder waar, en daar draagt het decor zeer aan bij. In een spel van licht en donker is op de achtergrond van het podium de skyline van Rotterdam zichtbaar, waar de contouren van de band tegenaf steken. Op de voorgrond is met weinig middelen een heuse garage neergezet.

Het verhaal is bekend: de vier vrienden en collega's Gerard (John Buijsman), Kees (Noël van Santen), Leo (Kees Boot) en Nico (Dennis Willekes) nemen op een dag een allochtone medewerker aan, Yusuf (Gurkan Kucuksenturk). Op deze manier hopen zij meer kapotte auto's binnen te halen via zijn netwerk. Wat geen overbodige luxe zou zijn, want de garage - zo blijkt later - staat op de rand van een failissement.

Het verhaal speelt zich af rondom deze vijf mannen en hun privéleven. Het voert te ver om het complete verhaal weer te geven, dat is trouwens genoegzaam bekend. Wel sprongen er een paar scènes uit: het verjaardagsfeest van Gerard, echt 'hollands' met volkse types, stoeltjes-op-een-rijtje, gebakjes en hilarische conversaties; de trainingssessies voor de marathon (vooral de eerste) en na de pauze de solo van de orthodox-gereformeerde vrouw van Kees (Lucretia van der Vloot) die vocaal fors uithaalt en zeker ook het hartverscheurende duet tussen de - inmiddels overleden - Gerard en zijn zoon Harry (een mooie rol van Terence van Loo). Ja, het blijft een musical dus enig melodrama hoort daarbij. Maar ondanks deze rationalisatie wist deze scene mij - en ongetwijfeld vele anderen - te ontroeren.

Voor het idee van deze musical zijn Martin van Waardenburg en Gerard Meuldijk verantwoordelijk, en de songs - er wordt overigens niet de hele tijd gezongen - zijn van Thomas Acda en David Middelhoff. De regie is in handen van Job Gosschalk. In dit verband misschien een beetje flauw, maar we kunnen voortaan in antwoord op de vraag of we de musical hebben gezien, volmondig zeggen:  #Metoo!

Oh néé hè? Niet weeeeer!!

Mag ik deze foto plaatsen? Ja, ik mag deze foto plaatsen. Met dank aan Mart Smeets! Een mooie herinnering aan De Sint in wiens hoedanigheid een zekere cultuurbarbaar een aantal malen mocht verschijnen, zowel in omroepland als op een Haagse basisschool.

Past toch wel een beetje bij de sfeer van de komende weken. Toegegeven, de zwarte pieten hierboven zijn wel erg zwart maar een paar jaar geleden was dat amper een issue.

Voor mij persoonlijk is het sinterklaasfeest een diepgewortelde traditie, ben er mee opgegroeid.

En ja, ik ben een mens van tradities ondanks mijn wat 'linksige' aard. En Zwarte Piet is onlosmakelijk verbonden met Sinterklaas. Wat ik de laatste tijd wel merk is dat je in bepaalde kringen niet meer frank en vrij kunt stellen dat je pro-zwarte piet bent. Dan wordt je geconfronteerd met pijnlijke stiltes of enigszins glazig-meewarige blikken. Zeker bij ons in de randstad.

Of de mensen zijn 'zwarte pieten discussie-moe' (murw gemaakt, begrijpelijk), of zij vinden, in navolging van waar 'de media' al jarenlang op geraffineerde wijze op aanstuurt, zo niet toe dwingt - dat de figuur Zwarte Piet moet en zal veranderen. Eerlijk ergert dit mij nog het meest: de rol die de media hierbij spelen. Niet objectief, partijdig, dwingend en bevoogdend.

Er was veel weerstand tegen de roep om verandering, laat staan verdwijning van zwarte piet (95% van de bevolking zou pro zwarte piet zijn). Die weerstand bleek zeker op de sociale media, meestal in reactie op tv-programma's als Pauw. Maar ondertussen zijn in de drie grote steden de kne... eh medewerkers van De Sint grotendeels vervangen door - bijvoorbeeld - roetveegpieten. Wat ik persoonlijk geen gezicht vind. En op veel scholen is zwarte piet tegenwoordig taboe (veelal wordt het Sinterklaasjournaal gevolgd), en al langer zijn teksten in de meest klassieke sinterklaasliedjes op politiek-correcte wijze aangepast. Het volk mort, maar we laten het gebeuren.

Veranderingen okee, maar niet alles moet veranderd worden en zo ja, dan moeten deze op natuurlijke wijze plaatsvinden en via geleidelijke weg. Zo had de sint uit mijn tijd, dus 'vroegâh', maar één knecht, Zwarte Piet. Naderhand kwamen er meer pieten bij, de roe verdween vrijwel ongemerkt en kinderen worden niet meer weken van te voren bang gemaakt met verhalen dat ze in de zak mee moeten naar Spanje wanneer ze niet 'zoet' zijn geweest.

Naderhand werd de Sint ook veelvuldig, maar meestal op een leuke manier, bespot door schrijvers als Gerard Reve en Godfried Bomans, en cabaretiers als Toon Hermans en Hans Teeuwen. Maar goed, dit is 'off the record' want de sint staat zelf nauwelijks ter discussie.

Maar genoeg hierover, eigenlijk wilde ik het over de training hebben. Na de 7 ^^ loop heb ik niet meer hardgelopen. Nou ja, maandag een stukje, amper twintig minuten. Woensdag weer. Aanvankelijk veel gewandeld is, 's ochtends naar het krachthonk (we waren met z'n zevenen) en weer terug. 's Middags naar de stad. Moest een boek wegbrengen naar de bibliotheek en meteen bij de Action een setje penselen en wat gresso gekocht. Thuisgekomen, van alles en nog wat gedaan en 's avonds 'naar de club'. Ook lopend want mijn fiets had opeens een lekke band.

Op het programma stond een serie van 4-8-4-8-4 minuten in flink tempo. Het ging best goed. Sanny was de trainster van de dag en het parcours liep via de Machiel Vrijenhoeklaan en de naastliggende villawijk  naar Kijkduin en verder, over het fietspad langs het strand richting Terheyde en weer terug. Uiteraard kwamen daar vooraf de nodige oefeningen en wat loopscholing bij, en na afloop de afsluitende oefeningen.

Leuk trainingsgroepje (37.000 personen) actief bij 7^^ loop

Op weg naar de Zevenheuvelenloop...

Het zit er weer op! Na de Zevenheuvelenloop van 2008 en 2016 besloot ik een maand of wat terug om mij wederom in te schrijven voor een van Neerlands drukste hardloopevenementen.

In de trein op weg naar Nijmegen (eerst vanaf CS naar Breda met aldaar overstap op de IC naar Zwolle) trof ik uiteraard een aantal andere leden van Haag onder wie Berry Verkijk met enkele pupillen (nou ja, volwassen dames), Rob Tieleman en een trainingsmaatje. In Nijmegen zelf trof ik Sonja en Cor en Ilja. Ze hadden er allemaal zin in! Er waren overigens aanmerkelijk meer Haag-leden maar die heb ik niet gezien. Ik kwam ze tegen in de uitslagen!

Met bijzonder snelle tijden voor Haag-toppers Khalid Choukoud,  Jeroen van Aken, Jesse van Straten, Moniek van Lieshout en Hilde Pape!

Op Buienradar hadden we al gezien dat het weer zou meevallen, vooral 's middags in Nijmegen. Dat klopte aardig, afgezien van een kort buitje onderweg bleef het droog en vrij zonnig. En de wind viel te verwaarlozen. Kortom: prima weer!

Zelf had ik een vrij hoog startnummer (11206) dat correspondeerde met de locatie waar ik mij kon omkleden, de parkeergarage van de ABN/AMRO bank. Daar mijn tas geparkeerd onder een van de vele lange houten tafels die daar stonden opgesteld, en mij deels omgekleed. Daarna even een stukje ingelopen, zoekend naar mijn startvak ('bruin'). Toen ik dat had gevonden, weer terug naar de garage en mezelf getracteerd op warme chocolademelk.

Ruim een half uur voor de start (die was om 13:00 uur) stond ik weer in het bruine vak, in een van de zijstraten. Echter gingen de lopers van ons vak ruim 25 minuten later van start dan de toppers, en al die tijd stonden we te blauwbekken in de straat die niet door de uitbundige zonnestralen kon worden beschenen. Na bij elkaar een uur wachten kwam er toch het verlossende startschot.

Ik had geen 'plannen' of het zou moeten zijn: ontspannen proberen te lopen, tijd is onbelangrijk. Maar toch kan je zo'n loop niet als een soort training lopen, is mijn ervaring. Je gaat meteen mee in 'the flow', niemand loopt op zijn gemakkie, eerder met een bepaalde 'drive' waarvan je nog maar moet afwachten of je dat kunt volhouden. En dat was in mijn geval de vraag, ik voelde mij van tevoren niet honderd procent fit, had nog napijn van een nachtelijke kuitkrampaanval en dat zeurderige gevoel in de onderbil was ook nog niet over. Maar goed, er viel te lopen en dat ging niet eens zo slecht.

Zwaar had ik het wel, vooral bij een aantal grote heuvels. Daar gingen tientallen mensen mij voorbij, terwijl ik stuk ging. En ook moest ik nog een keer opzij om een boom water te geven. Maar waar het parcours vlakker werd of zelfs iets omlaag ging kon ik wat herstellen.

Hoe dan ook bleef ik wel 'doordouwen' wat uiteindelijk tot een eindtijd van 1:24'48'' leidde. En daar ben ik meer dan tevreden mee, weliswaar 13 minuten langzamer dan in 2008 ("Ja dûh") maar vier minuten sneller dan vorig jaar toen ik aanmerkelijk meer problemen onderweg had.

Hahaha, deze foto is van 2008, toen het wel wat sneller ging...

Vrij snel na afloop keerde ik terug naar de parkeergarage waar ik droge spullen aandeed, daarna meteen maar terug naar huis. Ook de terugreis ging voorspoedig, vroeger dan verwacht (kwart over zes) was ik thuis.

Veel foto's heb ik niet bij dit verhaal, misschien komen die de komende dagen.

Feestelijk onthaal van de Sint in Leidschendam

Sint Nicolaas en zijn gevolg zijn vandaag met open armen ontvangen in Leidschendam. Hee, hij kwam toch in Scheveningen aan? En in Dokkum? Tja, er waren meerdere steden waar de goedheiligman vandaag arriveerde. Hoe dat kan, is het geheim van de Sint. Zelfs Victor Meds heeft hier geen verklaring voor. Maar hoe dan ook, hier onder de rook van Den Haag geen Dokkumse toestanden en ook geen politiek-correcte roetvegen zoals in de drie grote steden.

Rond half twaalf kwam de boot aan bij de Leidschendamse sluis, een van de gezelligste oer-hollandse lokaties in de regio. Geen stoomboot, die past niet zo op een binnenwater dus onderweg was overgestapt op een binnenvaartschip. De komst van Sinterklaas leidde tot grote blijdschap bij de vele honderden kinderen, maar ook bij ouderen in wie het kind weer werd gewekt.



Nadat de pakjesboot was aangemeerd, gingen de Sint en zijn pieten hun ronde maken door de oude dorpskern, voorafgegaan door muziek- en strooipieten.

Na afloop gingen we met z'n allen (zeven personen) lunchen in Grand Café D.O.M. waar het afgeladen druk was. Maar we konden toch een plaatsje vinden en toen er een tafel vrij kwam gingen  verkasten wij daarheen.

Kleuren van de herfst: Letsch go!

Een update, ook over alledaagse dingen, kan nooit kwaad. Maandag liep ik nog die moeizame duurloop van 100 minuten netto, maar daarna werd het rustig wat hardlopen betreft, afgezien van een loopje van 40 minuten afgelopen woensdag en vrijdag een wandeling door het Westduinpark naar Kijkduin en via Meer en Bos terug.

In deze periode wordt over een bepaald onderwerp erg zwart-wit gedacht. Ik hou het op zwart! ;-)

Het was mooi weer met een fraai herfstzonnetje dus een mooie onderbreking van de dagelijkse werkzaamheden. Oh ja, dan vergeet ik natuurlijk de sessies in het krachthonk, zowel gisteren als afgelopen woensdag. Ging ook weer goed.

Dinsdag hadden we een onverwachte gast op bezoek: Jan Letsch, vrijwilliger van het jaar 2013 (pin mij niet vast op het jaar) die in een verzorgingsflat woont en een tijdlang niet bij de club is geweest. Hij is opgehaald op initiatief van clubhuisbeheerder Frans, van wie Jan een aantal jaren geleden een 'soort van' rechterhand was. Leuk om hem weer eens te zien, ook met zijn gezondheid gaat het goed.

Loving Vincent

Verder nog in Het Filmhuis de film 'Loving Vincent' gezien, maar dat was woensdag. Een heel aparte film over met name het laatste deel uit het leven van Vincent van Gogh.

Feitelijk kun je spreken van een complexe animatiefilm. Het aparte zit 'm vooral in de bijna 65000 schilderijen (frames) waaruit de film is opgebouwd en waaraan 125 kunstschilders hun bijdrage hebben geleverd. Het zijn live action beelden die zijn overgeschilderd met dikke, pasteuze verfstreken op de wijze zoals Van Gogh dat zou hebben gedaan. De personen die hij bij leven heeft geschilderd komen zo letterlijk tot leven of het nu postbode Joseph Roulin, Dokter Gachet of andere geportretteerden waren.

Eerlijk gezegd kon het verhaal zelf mij niet zo boeien, het is een 'whodunnit' waarin wordt gesuggereerd dat Van Gogh wellicht geen zelfmoord heeft gepleegd maar zwaar mishandeld is aan de gevolgen waarvan hij een paar dagen later overleed. Het blijft speculeren, in ieder geval voegt het weinig toe aan hetgeen al over de dood van Van Gogh bekend is.

De recensies in kranten en op internet zijn overwegend lovend, wat m.i. vooral te maken heeft met de wijze waarop de film gemaakt is, letterlijk 'A Labour of Love' van regisseur Dorota Kobiela en producent Hugh Welchman en bovenal de schilders die Van Gogh tot leven hebben gebracht.

En dan was er nog het middagje 'Kikkermuseum', onderdeel van de 'speelverdieping' van het Letterkundig Museum, een geliefd speeloord voor onze kleindochter. Het was voor mij de derde keer dat ik dit museum bezocht. Leuk voor bij slecht weer, maar voor (kleine) kinderen altijd een feest.

Wandelen in herfstig decor

Het afgelopen weekend in Nieuw Milligen nam ik tijdens uitstapjes steeds mijn fotocamera mee, vooral om wat herfstkleuren te vangen. Daarom hier wat plaatjes die rond ons huisje en in de directe bosachtige omgeving van Rabbit Hill zijn gemaakt.


Rond het huisje - in 'de tuin' zeg maar - hadden we veelvuldig bezoek van vogels: kool-  pimpel- en zwartkopmezen, vlaamse gaaien, vinken, boomklevers en bonte specht. Nog vaker zagen we eekhoorns. Al deze dieren deden zich tegoed aan de door Harrie Raaphorst opgehangen pindastreng.

De wandeling deden we op zondag, dat voor bijna iedereen een rustdag of tenminste een relax-dag was na de cross op zaterdag. De meesten gingen later in de ochtend toch de paden op de lanen in voor een fikse wandeling of duurloopje. Dat laatste had ik om half acht 's ochtends al achter de rug. Maar ja, duurloop.... veertig minuutjes kun je nauwelijks een duurloop noemen.

De wandeling van ons SOM-huisje ('Saaie Oude Mannen' huisje) voerde naar Kootwijkerveen, een bos- en heide-achtig gebied rond een veenmeertje. Zonder meer een fraaie wandeling, zeker nu de herfst allerlei kleurschakeringen aan het landschap heeft toegevoegd.

Op veel bospaden was het echter goed uitkijken geblazen, een merkwaardig groenachtige slijmlaag maakte vooral de begroeide randen tot ware glijbanen. We konden amper ons roer recht houden, ik ging bijna onderuit en Ton helemaal, maar de schade viel mee.


Onderweg kwamen we - niet geheel toevallig - andere groepjes van ons grote gezelschap HAAG-leden tegen, de meesten wandelend, enkele toch ook weer hardlopend.

Inmiddels alweer een paar dagen thuis, gisteren (maandag) nog een lange duurloop gedaan, richting Meer en Bosch en daarna naar Ockenburgh (hyacintenbos). Alles deed pijn, op de snelste momenten ging het niet veel harder dan tussen de 6 en 7 minuten per kilometer. De komende dagen maar rustig-aan doen opdat ik de 7^^ loop enigszins uitgerust kan volbrengen...

HAAGenezen verenigd op Rabbit Hill

Het is weer voorbij, die mooie zomer... En ook het jaarlijkse trainingsweekend voor de loopgroepen van Haag Atletiek! Evenals vorig jaar vond dat plaats op de Veluwe, preciezer nog: op Landal park Rabbit Hill in Nieuw Milligen (nabij Apeldoorn). Zoals steeds werd het ook nu - kort door de bocht geformuleerd - een mix van huiselijke ontspanning en (hard)lopen in de fraaie, geheel in herfsttinten opgetrokken omgeving.

Vrijdagmiddag ging ik met clubvriend Joop Nennie en twee dames uit zijn loopgroep op weg. Op een van de dames moesten wij nog even wachten, mooie gelegenheid om die (hele) regenboog op de plaat te zetten. Niettemin kwamen we ruim op tijd aan op genoemd Landal Park in Nieuw Milligen. 

In totaal waren er door de organisatie tien huisjes/bungalows gereserveerd voor acht personen. Zelf kon ik als eerste tijdelijke bewoner van ons huisje de sleutel in ontvangst nemen. Kort daarna arriveerden Frank, Paul en Wim, later op de avond zouden Frits, Ton en Harrie volgen. 

Al snel na aankomst konden de liefhebbers zich melden bij het huisje van organisator Wim Hartman, voor het eerste trainingsloopje van dit weekend. Ook al was de deelname aanmerkelijk minder dan voorgaande jaren, dat mocht de pret niet drukken. Vanaf de bungalow liepen we door het park richting bos en heide, waar we grillige bospaden volgden die ook deel uitmaakten van het crossparcours een dag later. Wat al lopende vooral duidelijk werd was dat het parcours avontuurlijk genoemd kon worden: hier en daar was het spekglad door de regenval van de afgelopen dagen.

Hoe dan ook is de training deels joggend, deels wandelend heelhuids volbracht.

Na de training is de tijd tot aan de avondbijeenkomst - inclusief bowlen - naar eigen keuze ingevuld. In ons geval was dat simpelweg een beetje relaxen in ons huisje, waarbij de meeste passanten uit vogels van diverse pluimage bestonden; kool- en pimpelmezen, een zwartkopmeesje, een boomklever, een grote bonte specht, vlaamse gaaien maar ook diverse olijke eekhoorns.

Een complete dierentuin kortom, waaraan de met noten gevulde opgehangen netjes - later door Harrie aangevuld met een grote pindastreng - vooral debet waren.

's Avonds hebben wij - Wim Kramer, Paul Versteegh, Frank Inklaar en ik - gegeten in het restaurant van Landal Park. Wat ons erg goed bevallen is. De andere huisjesgenoten zouden pas later in de avond komen en onderweg wat eten.

De volgende dag was de Hartman-cross, zo genoemd naar eerdergenoemde organisator en parcours-uitzetter. Om kwart voor één verzamelde een aanmerkelijk grotere groep dan vrijdag zich bij het huisje van Wim. Na de groepsfoto liep het gezelschap naar de startlocatie van de cross. Daar vond de warming up plaats en werd over een deel van het parcours ingelopen.

De circa 80 deelnemers konden één of meer ronden (maximaal vier) van het parcours lopen. Wie ze alle vier liep werd naderhand in de uitslagen opgenomen.

Omdat de uitslagen nog uitgewerkt moeten worden - met naam en toenaam - kan ik daar niet veel over melden. Wel dat Hilde Pape de snelste loper bleek, waarmee voor de eerste maal in de geschiedenis van de trainingsweekenden een vrouw 'over all' winnaar werd! De naamsverandering Hinde Pape - zoals zij naderhand bij de prijsuitreiking door Wim Hartman genoemd werd - is natuurlijk een inkoppertje, maar in dit geval wel zeer terecht!

Trail- en ultraloper Yöran werd tweede en de 58-jarige(!) Cor van der Geest derde op dit voor hen korte maar niettemin pittige crossje.

Een lichte blessure in de onderbil, een doorwaakte nacht en nog wat smoesjes waren mogelijke oorzaken dat ik relatief rustig mijn rondjes liep, maar ik kon ze alle vier volmaken. Ook mijn huisjesgenoten weerden zich kranig, en de beker voor snelste 60 plusser ging naderhand, evenals vorig jaar, naar huisjesgenoot Paul Versteegh die zelfs snelle Anno wist voor te blijven.

's Avonds was er als vanouds het roemruchte 'lopende buffet' in het restaurant van Landall, waar tevens een ruimte was gereserveerd voor de 85 hongerige edoch vrolijk-luidruchtige crossers. En ook nu trad Wim Hartman op als spreekstalmeester en prijsuitreiker, bijgestaan door zijn lieftallige assistent Wim van Es. Er waren bekers voor dames en heren in diverse leeftijdscategorieën.

Ilse Houtman, Eveline van Leeuwen, Marianne van der Pol, Philippe Mathon, Paul Versteegh, Cor van der Geest en Carel Knoester werden eersten in hun leeftijdcategorie.

Een paar willekeurige sfeerfoto's gaan hierbij.