Zomaar een hele week geen blogpost geplaatst. Waaruit blijkt dat de afgelopen week weinig is gebeurd. Dat klopt, dat wil zeggen alleen alledaagse dingen. Ben de laatste tijd een beetje aan het trutten, maar ach, zie het maar als een soort winterslaap.
Wel op woensdag- en vrijdagochtend met de andere krachthonkers de gebruikelijke oefeningen gedaan, verder een beetje gewandeld, wat foto's gemaakt, gelezen, geschilderd en een paar werkjes op Instagram geplaatst, familiedagje met Daphne en Chloë, enzovoorts.
In ieder geval is er een volle week niet hardgelopen vanwege een blessure: pijnlijke knieën en benen, vooral rechts, uitstralend vanaf de onderrug. Een soort van Ichsias 'zeg maar'.
Maar het ging elke dag een beetje beter en zowaar: vanmorgen toch weer naar Delft gegaan met de OLA. Jan Wierenga had zijn wagen volgeladen met Pierre, Paul Wobbe en mijn persoontje. In Delft aangekomen bleek dat IJsclub Bertus ditmaal zijn naam eer had aangedaan: het met water opgespoten weiland voor de uitspanning 'Onder Ons' (De Kerkpolder) was veranderd in een spiegelende ijsbaan.
Of ik zou lopen was onzeker, maar eenmaal bij Onder Ons toch maar de stoute schoenen aangetrokken. Nou ja, die had ik al aan, het was gewoon een kwestie van inschrijven.
Een week niet hardgelopen, dat kan al ten koste gaan van de vorm. Toch maar iets doen dat op hardlopen leek, anders kelder je helemaal zo terug. Dus besloot ik om heel rustig te lopen, ook al was het maar vijf kilometer. En zo geschiedde. De weersomstandigheden waren prima: het was weliswaar koud maar niet op een onaangename manier; de uitbundig schijnende zon gaf al wat warmte en het viel erg mee met de wind.
Ik startte rustig en liep in de achterste gelederen mee. De verleiding om wat harder te gaan was er niet, ook al omdat ik mijn wedstrijdschoenen niet aan had. Na een kilometer begon ik lopers voor mij in te halen, al bleef ik in het voor mij natuurlijke tempo doorkachelen. Uiteindelijk kwam ik in 27 minuten en 50 seconden over de finish. Geen wereldtijd maar gelet op het vorenstaande viel het mij méér dan mee.
Na afloop had ik na het uitlopen, douchen en omkleden nog een vrij lange nazit met de anderen: Hizkia, Michel, Jan, Pierre en Paul. Was weer gezellig! Ook Bas van Binnendijk, een van de bevlogen fotografen - onder andere van sporters - van de regio, was aan onze tafel aangeschoven. Hij had een prima vijf kilometer gelopen en ging meteen daarna met zijn camera in de weer. Daarvan getuigt onder meer bovenstaande foto (nee, niet die met het waterhoentje). Echt licht(voetig) zie ik er niet uit, maar ach, als het weer wat warmer wordt gaan de overtollige kilo's er wel af!
Bovenstaande foto (waarschijnlijk een 1 van de 4 loop bij AV Sparta: het jaar weet ik niet) stuurde Pieter de Graaf (HRR lid, trainer en fotograaf) mij toe. Veel clubgenoten! Zelf had ik op dat moment nog duidelijk winter(over)gewicht!
Maar die loopfoto vormt wel een mooi bruggetje naar vandaag want ook nu is er weer gelopen.
Wat een wonderschone dag was het, dat zal niemand zijn ontgaan: de hele dag een strakblauwe lucht en veel zon. Hoewel de temperatuur allesbehalve hoog te noemen was, kon je merken dat de zon meer kracht begint te krijgen.
Vanmorgen gingen wij - Pierre, Paul W., Fred en Jan W. - rond kwart voor tien met de auto van laatstgenoemde (OLA, Oude LuMannen Auto) wederom naar Delft. Ditmaal voor een trimloop door de Delftse Hout, georganiseerd door AV'40. Die dat trouwens prima doet, op dezelfde dag al staan de uitslagen op hun site, evenals links naar de foto's.
Jan en Paul gingen voor de 10 km, Pierre en ik kozen voor de 5 km. Nu had ik net twee zwakke loopweken achter de rug vanwege een lichte ichsias, dus ik verwachtte er niet al te veel van. Ook omdat mijn rechterbeen - en dan met name de binnenkant van de knie - nog gevoelig was (en inmiddels weer is). Echter ging mijn loopje niet slecht, al had ik er de laatste kilometer wel moeite mee. In 27'51'' kwam ik, als 23ste van de 80 lopers, over de meet. Dat is voor dit parcours - iets langer dan 5 kilometer, 5.085 m - mijn normale snelheid. Maar echt makkelijk was het niet gegaan en op dit moment heb ik weer duidelijk meer last van mijn been. Uitslagen van de 5.085 kilometer.
Nadat ik was gefinished, bleef ik in de buurt om mijn maatjes van de 10 kilometer te zien binnenkomen. Dat waren achtereenvolgens Michel Out, Jan Wierenga (tevens oudste loper op de 10km) en Leen Harteveld. Weer later arriveerde Paul maar toen was ik al naar het clubhuis gegaan om de vochtvoorraad aan te vullen. Uitslagen van de 10km staan hier.
Er was ook nog een minder sterk bezette 15 kilometer maar daar deden geen bekenden van mij aan mee.
Na afloop was er weer de traditionele gezellige 'nazit' in het clubhuis van AV'40, met onder vele anderen Jos Toth, Michel en Hizkia, Pierre en Paul.
Vandaag gingen (ex-collega en mede-Doornvogel) Walter en ik naar Doorn. Dit na een weekje waarin niet veel is getraind, althans niet om daar uitgebreid bij stil te staan
Na een voorspoedige reis met de trein naar Utrecht en de bus, kwamen we - via onder andere Driebergen en Zeist - aan in de woonplaats van een van de grootste schrijvers die ons land gekend heeft, Simon Vestdijk. Een beeld van de man die 'sneller schreef dan God kon lezen' staat daar voor een kerk.
Eerst gingen we naar Huis Doorn, waar we veel over hadden gehoord maar nog nooit zijn geweest.
Na de entree was het nog een aardig stukje lopen via een lange oprijlaan naar het betreffende huis (dat het midden houdt tussen een kasteel en een landhuis), waar we via een trapje een souterrain binnenkwamen. Daar konden we onze jassen en handbagage kwijt in kluisjes en moesten we even wachten op de eerstvolgende rondleiding.
De rondleiding door het kasteel - ooit het verblijf van Keizer Wilhelm II, een van de koninklijkste asielzoekers die ons land heeft gekend - werd door een grijzende dame gegeven. Zij leidde het gezelschap van circa twaalf personen door de vele vertrekken, waarvan elk een eigen functie had. De rondleiding duurde ruim een uur, waarbij wij uitgebreid toelichting kregen op wat er zoal te zien was. En dat was veel, erg veel. Te veel om in dit stukje bij stil te staan. Wie meer wil weten? Zie hier.
Na de cappucino met een - geslaagde 'huisgemaakte' - brownie in de Orangerie, gingen we in Het Paviljoen een uitgebreide (foto)tentoonstelling over de rol die Roemenië in WO I heeft gespeeld. Veel interessant fotomateriaal en curiosa naast uitvoerige beschrijvingen op de diverse foto-tableaus. Voor de geschiedkundig geïnteresseerden onder ons waarschijnlijk erg interessant, maar mij werd het al snel te veel en te uitvoerig. Dit ook omdat we niet veel tijd meer over hadden, want de eigenlijke reden van onze gang naar Doorn was een bezoek aan Doornvogels-oprichter en gids Hugo, die in verpleeghuis 'Zonnehuis' is opgenomen.
Hugo heeft vele jaren achtereen de zogeheten 'Doornvogels-wandelingen' georganiseerd. Aan veel daarvan hebben wij deelgenomen. Er werd niet alleen in Nederland gewandeld, maar ook in Frankrijk (Picardië, Normandië en Parijs), Istrië, Italië enzovoorts. Echter werd hij in het najaar van 2017 getroffen door een hersenbloeding wat uiteindelijk heeft geresulteerd in een - naar alle waarschijnlijkheid permanente - éénzijdige verlamming. Dus wandelen zit er niet meer in.
Hoe dan ook was hij blij ons te zien, zijn spraakvermogen is weer helemaal terug en voor het overige maakt hij er het beste van. We hebben met hem nog een stukje door het bos gewandeld, de rolstoel voortduwend. Daarna koffie 'met iets er bij' gedronken in de gezellige lounge.
De terugreis met de bus naar Utrecht ging voorspoedig, daar hadden we onmiddellijk aansluiting op de IC naar Den Haag, waar - na een snelle boodschap bij AH - het laatste stuk naar huis met de Randstadrail werd overbrugd.
Hoewel de blessure op de terugweg lijkt, toch wijselijk niet meegedaan aan de Kopjesloop in Delft. Had ook weinig zin na een week niet-lopen.
Daags ervoor wel als parcourswachter bij de tweede CPC testloop gestaan. Coördinator Carel Knoester had mij een plaatsje in de duinen toebedeeld, waar de lopers rechtsaf richting Duindorp moesten. Helaas heb ik ditmaal geen foto's kunnen maken omdat ik de accu thuis in de oplader had laten zitten. Niet zo handig inderdaad.
Wel zag ik vanaf mijn standplaats hoe cameralieden bezig waren fimpjes te maken van bevallige hardloopsters tegen een achtergrond van duinen en strand. Navraag leerde dat zij bezig waren met opnamen van promotiefilmpjes voor hun partij (Haagse Stadspartij en Groenlinks).
Wat later kwamen de lopers van de testloop. Er waren veel deelnemers, en ook zal het de volgende dag in Delft een gezellige en drukke boel geweest zijn.
Maar dat was het ook in het gebied onder de grote rivieren. Er kwam nu opeens tijd vrij dus besloot ik daar weer te gaan kijken, met fotocamera en een select groepje Haag-vrienden dat dit toch al van plan was. Een jaarlijkse traditie.
Vroeger.....
....en nu!
Een echte carnavalsvierder ben ik niet (ben immers van 'boven de rivieren') maar om nu te zeggen dat ik er helemaal niets mee heb, zou gelogen zijn. Eind jaren zestig al zat ik in een Raad van Elf - op de foto tweede van links - bij een personeelsfeest van de uitgeverij waar ik toen werkzaam was, een zeer geslaagd feest overigens dat helemaal in het teken van het carnaval stond.
Maar ook nu blijft het wel leuk om er even te gaan kijken, uiteraard ook om foto's te maken van kleurig uitgedoste carnavalsvierders en optochten. En wat de sfeer betreft: ik heb nog nooit meegemaakt dat die slecht was, integendeel.
We gingen er even na het middaguur heen met de trein, en in Eindhoven namen we de bus naar Valkenswaard (dat in deze carnavalsperiode 'Striepersgat' heet). Daar was het een klein stukje lopen naar het centrum, waar juist de optocht was begonnen.
Daarna zijn we nog een paar café's binnengegaan, hebben (alcoholvrij maar toch lekker) bier gedronken, twee dames vroegen of ze aan mijn neus mochten trekken - ik geef toe, het is een flinke feestneus maar die heb ik al jáááren - en de middag werd afgesloten met een buffetmaaltijd in (wok)restaurant Etenswaard. Behoorlijk wat opgeschept maar het was inderdaad allemaal zeer etenswaard!
De terugreis met de bus naar Eindhoven (excuses: Lampegat) en vervolgens met de trein naar Den Haag (Kreesiedentie) verliep zeer voorspoedig. Om half elf 's avonds alweer thuis!
Weinig blogberichten de laatste dagen; dat krijg je ervan als je niet hardloopt. Want hoe je het ook wendt of keert, mijn weblog gaat toch vooral over hardlopen.
Getraind is er ook niet de laatste dagen, als je de sessies in het krachthonk niet meetelt. Reden is een blessure die hopelijk niet van te lange duur is en 'ichsias' gerelateerd is. Daardoor pijn in het rechterbeen (vanuit onderrug uitstralend naar knieholte), dat bij hardlopen of te lang wandelen verergert, dus dat maar even achterwege laten.
Wat niet wegneemt dat ik wel elke dag een aardig stukje wandel met het fototoestel in de aanslag. Het weer was er, ondanks de vrieskou, mooi genoeg voor: uitgesproken zonnig en windstil. Hoewel je onderweg naar Bosjes van Pex en Westduinpark vooral de 'gangbare' huis-tuin-en-keuken vogels tegenkomt, kun je soms een aardig shotje maken. Een selectie van de oogst gaat hierbij.
Ben trouwens ook iets meer bezig met instagram, altijd leuk om daar foto's en afbeeldingen (o.a. van tekeningen en schilderijen) op te delen.
Gisteren (zaterdag) zowaar nog sneeuw gezien en gevoeld, maar daarvoor moest ik wel naar Drenthe. We gingen er echter niet heen vanwege de sneeuw, maar omdat Schoonma 94 jaar is geworden. Een respectabele leeftijd!
In de vroege ochtend maakte ik een broccoli-preitaart met spekjes - quiche lorraine - om naderhand mee te nemen. Onze dochter, schoonzoon en kleindochter gingen met de auto. Maar omdat het op de achterbank wat krap zou worden met twee personen en een kinderzitje, ging ik met de trein. Geen probleem, ik heb geen hekel aan in mijn eentje reizen. De tijd doodde ik deels met het boek van Eben Alexander, de neurochirurg die door een hersenvliesontsteking een week in diep coma lag en in die periode zeer heldere bewustzijnservaringen had die reëler waren dan de zogenaamde 'echte' realiteit waarin wij leven. En dat terwijl hij al zo goed als hersendood was. Deze buitengewone ervaringen heeft hij opgeschreven teneinde deze te delen met de - vooral wetenschappelijke - wereld.
In Assen aangekomen, sneeuwde het dat het een aard had. Moest wel 35 minuten wachten op de bus naar Gieten. In de directe omgeving van het station - waar nog steeds druk verbouwd wordt - is geen horeca te bekennen, dus dat werd schuilen in een wachtkamer. Eenmaal in Gieten aangekomen, bleek dat daar nog meer sneeuw lag. Geen dik pak, maar toch een aardig laagje. Dat werd dus toch nog even een sneeuwpop maken en sneeuwballen gooien...
Trimloop AV'40
Vandaag (zondag) ging het bekende ploegje trimmers, met Jan Wierenga aan het stuur van de OLA (in gezelschap van Pierre, Paul W. en ik), naar Delft om zeven kilometer te lopen bij AV 40. Nu heb ik last van een lichte blessure - kan overbelasting zijn - een pijnlijk plekje dat vanuit het zitvlak uitstraalt naar de knieholte, dus ik was van plan om het heel rustig-aan te doen. Maar ik kon ook niet harder dan rustig-aan, zo bleek. En ook nog een sanitaire stop onderweg, dus over de finishtijd zullen we het maar niet hebben.
Maar goed, 'we hebben het weer gedaan'. Na afloop wel weer gezellig in het clubhuis van AV 40. Echter voel ik de blessure meer, loop wat mank nu dus komende week zal er minder of zelfs niet hardgelopen worden. Even wat rust houden!
Later deze zondagmiddag de verjaardag meegevierd van Nina, een van de twee dochters van onze buren. Ook daar een drukke boel, veel visite en lekkere hapjes.
IFFR
De dag ervoor. op zaterdag dus, was ik in Rotterdam. Met voormalig collega van het ministerie van WVC (OCW) Marjorie had ik een uitje naar het Filmfestival Rotterdam, voorheen Film International. We hadden voor vrijdagmiddag en het begin van de avond een keuze voor twee films gemaakt.
Na de koffie bij Café Floor gingen we naar het naastgelegen Theater Schouwburg. Daar draaide de film 'Madame Hyde' met een alweer fantastisch acterende Isabelle Huppert. Een film met zowel rauw-realistische als bizarre sprookjesachtige elementen. Een variant op het thema 'Dr. Jekyll and Mr. Hyde'. Best een heel goede film eigenlijk!
Het verhaal gaat over een scheikundelerares, Madame Guerin, die door haar rigide manier van lesgeven en schuchtere persoonlijkheid grote problemen heeft met haar klas: toch blijft ze stoïcijns onder de hoon van de bijna gewelddadige horde, vooral lichtgetinte jongeren en twee arrogante meiden, stuk voor stuk met een enorm grote bek die haar bij vlagen het lesgeven onmogelijk maken.
Maar ook haar directeur, een ijdel persoon, steekt zijn minachting voor haar niet onder stoelen of banken. Kortom: Madame Guerin heeft het niet makkelijk op deze school.
Als zij tijdens fysica-experimenten in haar kleine portocabin lab door een soort bliksem wordt getroffen, verandert haar persoonlijkheid. Zij wordt dan 'Madame Hyde', Het begint ermee dat ze ijs smelt bij een viskraam. Dan gaat ze slaapwandelen, eerst als zichzelf en later als een lichtgevende witte dame die achtereenvolgens een leider van een jeugdbende ombrengt en twee honden van de buren. Overdag zet de verandering van haar persoonlijkheid ook door, ze gaat met meer innerlijke passie les geven en dat heeft een positieve invloed op haar leerlingen. Vooral Malik, een van de meest vijandige leerlingen en tevens gehandicapt, raakt steeds meer gemotiveerd door de wijze waarop ze nu lesgeeft.
Na deze film gingen we bij De Bazar in de Witte de Withstraat iets eten. Drukke tent en begrijpelijk, want je kunt er voor een schappelijke prijs prima eten, vooral gerechten uit de Turkse en Griekse keuken.
De tweede film die we zagen was in Cinerama 4 en was getiteld 'La Estrella Errante' van de Galicische filmmaker Alberto Gracia. Wat mij betreft was het meer een collage van sfeerbeelden dan verhalend, het deed mij -evenals Marjorie - bij vlagen denken aan Tarkovsky. De film begint met een filmpje van de punkband Los Fiambres, die in 1984 één cultplaat afleverde: Dark Side of Rock. Gracia volgt Los Fiambres-zanger Rober Perdut ruim dertig jaar later. Hij ontmoet een fotograaf voor een fotosessie in een busstation, is op zoek naar drugs en raakt iemand kwijt die Roni heet (Robers achternaam betekent niet voor niets "verdwijnen, verloren").
Rober snuift coke van een Johnny Cash-cd en wordt naar een eiland gevaren. In andere scènes volgen we de fotograaf, die soms op mysterieuze wijze verdwijnt. De film kenmerkt zich door een wat vage, vervreemdende sfeer (Michiel Romeijn zou in zijn rol als cultuurbarbaar bij een 'artstiek verantwoorde' theatervoorstelling zeggen: 'Rrrrraaaarrrrrrr". Dat komt door de beelden maar ook door de geluiden van dreigende drones, frases van punknummers waaronder een ode aan (vrij verkrijgbare) drugs.
Tja, ik had er niet veel mee moet ik zeggen.
Na afloop nog een afsluitend biertje gedronken in het oudste café van Rotterdam, Meliefbender. Een mooie drukke tent waarvan het publiek vooral bestaat uit stoere, wat oudere mannen. Aardige bediening, lekker bier (Affligem).
