Toch nog sneeuw...

Gisteren (zaterdag) zowaar nog sneeuw gezien en gevoeld, maar daarvoor moest ik wel naar Drenthe. We gingen er echter niet heen vanwege de sneeuw, maar omdat Schoonma 94 jaar is geworden. Een respectabele leeftijd!

In de vroege ochtend maakte ik een broccoli-preitaart met spekjes - quiche lorraine - om naderhand  mee te nemen. Onze dochter, schoonzoon en kleindochter gingen met de auto. Maar omdat het op de achterbank wat krap zou worden met twee personen en een kinderzitje, ging ik met de trein. Geen probleem, ik heb geen hekel aan in mijn eentje reizen. De tijd doodde ik deels met het  boek van Eben Alexander, de neurochirurg die door een hersenvliesontsteking een week in diep coma lag en in die periode zeer heldere bewustzijnservaringen had die reëler waren dan de zogenaamde 'echte' realiteit waarin wij leven. En dat terwijl hij al zo goed als hersendood was. Deze buitengewone ervaringen heeft hij opgeschreven teneinde deze te delen met de - vooral wetenschappelijke - wereld.

In Assen aangekomen, sneeuwde het dat het een aard had. Moest wel 35 minuten wachten op de bus naar Gieten. In de directe omgeving van het station - waar nog steeds druk verbouwd wordt - is geen horeca te bekennen, dus dat werd schuilen in een wachtkamer. Eenmaal in Gieten aangekomen, bleek dat daar nog meer sneeuw lag. Geen dik pak, maar toch een aardig laagje. Dat werd dus toch nog even een sneeuwpop maken en sneeuwballen gooien...

Trimloop AV'40

Vandaag (zondag) ging het bekende ploegje trimmers, met Jan Wierenga aan het stuur van de OLA (in gezelschap van Pierre, Paul W. en ik), naar Delft om zeven kilometer te lopen bij AV 40. Nu heb ik last van een lichte blessure - kan overbelasting zijn - een pijnlijk plekje dat vanuit het zitvlak uitstraalt naar de knieholte, dus ik was van plan om het heel rustig-aan te doen. Maar ik kon ook niet harder dan rustig-aan, zo bleek. En ook nog een sanitaire stop onderweg, dus over de finishtijd zullen we het maar niet hebben.

Maar goed, 'we hebben het weer gedaan'. Na afloop wel weer gezellig in het clubhuis van AV 40.  Echter voel ik de blessure meer, loop wat mank nu dus komende week zal er minder of zelfs niet hardgelopen worden. Even wat rust houden!

Later deze zondagmiddag de verjaardag meegevierd van Nina, een van de twee dochters van onze buren. Ook daar een drukke boel, veel visite en lekkere hapjes.

IFFR

De dag ervoor. op zaterdag dus, was ik in Rotterdam. Met voormalig collega van het ministerie van WVC (OCW) Marjorie had ik een uitje naar het Filmfestival Rotterdam, voorheen Film International. We hadden voor vrijdagmiddag en het begin van de avond een keuze voor twee films gemaakt.

Na de koffie bij Café Floor gingen we naar het naastgelegen Theater Schouwburg. Daar draaide de film 'Madame Hyde' met een alweer fantastisch acterende Isabelle Huppert. Een film met zowel rauw-realistische als bizarre sprookjesachtige elementen. Een variant op het thema 'Dr. Jekyll and Mr. Hyde'. Best een heel goede film eigenlijk!

Het verhaal gaat over een scheikundelerares, Madame Guerin, die door haar rigide manier van lesgeven en schuchtere persoonlijkheid grote problemen heeft met haar klas: toch blijft ze stoïcijns onder de hoon van de bijna gewelddadige horde, vooral lichtgetinte jongeren en twee arrogante meiden, stuk voor stuk met een enorm grote bek die haar bij vlagen het lesgeven onmogelijk maken.
Maar ook haar directeur, een ijdel persoon, steekt zijn minachting voor haar niet onder stoelen of banken. Kortom: Madame Guerin heeft het niet makkelijk op deze school.

Als zij tijdens fysica-experimenten in haar kleine portocabin lab door een soort bliksem wordt getroffen, verandert haar persoonlijkheid. Zij wordt dan 'Madame Hyde', Het begint ermee dat ze ijs smelt bij een viskraam. Dan gaat ze slaapwandelen, eerst als zichzelf en later als een lichtgevende witte dame die achtereenvolgens een leider van een jeugdbende ombrengt en twee honden van de buren.

Overdag zet de verandering van haar persoonlijkheid ook door, ze gaat met meer innerlijke passie les geven en dat heeft een positieve invloed op haar leerlingen. Vooral Malik, een van de meest vijandige leerlingen en tevens gehandicapt, raakt steeds meer gemotiveerd door de wijze waarop ze nu lesgeeft.



Na deze film gingen we bij De Bazar in de Witte de Withstraat iets eten. Drukke tent en begrijpelijk, want je kunt er voor een schappelijke prijs prima eten, vooral gerechten uit de Turkse en Griekse keuken.

De tweede film die we zagen was in Cinerama 4 en was getiteld 'La Estrella Errante' van de Galicische filmmaker Alberto Gracia. Wat mij betreft was het meer een collage van sfeerbeelden dan verhalend, het deed mij -evenals Marjorie - bij vlagen denken aan Tarkovsky. De film begint met een filmpje van de punkband Los Fiambres, die in 1984 één cultplaat afleverde: Dark Side of Rock. Gracia volgt Los Fiambres-zanger Rober Perdut ruim dertig jaar later. Hij ontmoet een fotograaf voor een fotosessie in een busstation, is op zoek naar drugs en raakt iemand kwijt die Roni heet (Robers achternaam betekent niet voor niets "verdwijnen, verloren"). 

Rober snuift coke van een Johnny Cash-cd en wordt naar een eiland gevaren. In andere scènes volgen we de fotograaf, die soms op mysterieuze wijze verdwijnt. De film kenmerkt zich door een wat vage, vervreemdende sfeer (Michiel Romeijn zou in zijn rol als cultuurbarbaar bij een 'artstiek verantwoorde' theatervoorstelling zeggen: 'Rrrrraaaarrrrrrr". Dat komt door de beelden maar ook door de geluiden van dreigende drones, frases van punknummers waaronder een ode aan (vrij verkrijgbare) drugs. Tja, ik had er niet veel mee moet ik zeggen.

Na afloop nog een afsluitend biertje gedronken in het oudste café van Rotterdam, Meliefbender. Een mooie drukke tent waarvan het publiek vooral bestaat uit stoere, wat oudere mannen. Aardige bediening, lekker bier (Affligem).