Het was een contrastrijk weekend, dat kun je wel zeggen. Met familie op familiebezoek in Drenthe waar we de verjaardag van schoonzus vierden, uit eten bij 'Jimms' in Gieten, zondagochtend een matineus duurloopje door het mooie landschap van Hondsrug en Drentse AA. Volstrekte rust, in de ruim zeventig minuten dat ik onderweg was ben ik geen sterveling tegengekomen. Dat kan dus nog in Nederland.
Later in de middag een gevarieerde wandeling met mijn zwager gemaakt, dat ging onder meer door landerijen en over grillige bospaadjes waar we geteisterd werden door wolken muggen. Waarbij, zo bleek pas later in de middag, een teek zich op mijn onderbeen had vastgezogen.
Ik had mijn camera thuisgelaten maar niettemin heb ik met mijn telefoon genoeg plaatjes geschoten om te kunnen delen.
Het contrast met de volstrekte stilte, slechts in de ochtendschemer doorbroken door uitbundige vogelconcerten, en het tumultueuze concert 's avonds in Het Paard, kon nauwelijks groter zijn.
Nu ben ik wat muzieksmaak betreft een kind van de jaren zeventig en aanvankelijk (d.w.z. eind jaren zeventig) had ik niet zoveel op met de punkbeweging met The Sex Pistols, temeer omdat het muzikaal niet veel voorstelde en zij zich afzetten tegen in hun ogen 'dinosauriërs' als Yes, Genesis, Led Zeppelin, al die 'larger than life' groepen van 'mijn' generatie.
Maar goed, ook punkers worden ouder en zo kon het gebeuren dat ik gisteren het concert bijwoonde van een van de meest aansprekende figuren uit die tijd, Johnny Rotten. Nou ja, zo heet hij niet meer, de spichtige, agressieve jongeling met zijn priemende ogen van weleer is veranderd in een wat gezette vijftiger met bril en hij luistert al jaren naar de naam John Lydon. Na zijn Sex Pistols periode ging hij met zijn eigen band PIL (Public Image LTD) verder waarmee hij dit jaar het veertig-jarig jubileum viert. Ja mensen, de tijd vliegt...
Lydon zingt-schreeuwt nog als vanouds en wordt bijgestaan door een prima band. Of het echter muziek is dat je dagelijks opzet is echter de vraag, Lydon zingt goed maar wel bijna elk nummer op dezelfde manier: in dezelfde toonhoogte en op dezelfde 'galmende' wijze, soms met hysterische uithalen. Met de intensiteit en gedrevenheid waarmee hij zingt, alsook met de teksten - hoewel voor mij grotendeels onverstaanbaar - is niets mis, integendeel. Vanwege de compromisloze heftigheid en 'loudness' lijkt het mij wel prima muziek om ongewenst of te lang plakkende visite de deur uit te krijgen. Tenzij het fans zijn natuurlijk, dan heb je pech gehad.
Maar alle gekheid op een stokje: het was een goed concert dat stond als het spreekwoordelijke huis, al moet ik bekennen dat vooral de tweede helft mij aansprak, met bekendere nummers als 'This is not a Love Song' en 'Rise'.
Leuke avond gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten