The Essex Experience Walk

Na een heerlijke trainingsochtend op vrijdag - tien 'tweehonderdjes' op de baan gevolgd door wat oefeningen in het deels gerenoveerde krachthonk - was het de volgende dag goed wandelen in Albion. En dat niet eens met de Brexit Runners (zou 'by the way' wel lekker bekken als naam voor een hardloopclub) maar met wandelaars die verspreid over het land wonen.

Die tweehonderdjes gingen prima, de eerste ging in 50 seconden en daarna ging het steeds wat sneller tot 47 seconden. Wat voor mij goed is. In het krachthonk ging het ook gesmeerd - na een moeizame trainingsweek had ik opeens 'mijn dag' - en 'drukte' 5 x 80 kilo, zij het niet goed uitgevoerd . Tussendoor ook met de anderen van ons vrijdagochtend-loopgroepje onder aanvoering van Maarten de Niet enkele grondoefeningen gedaan. Pijnlijke buikspieren kreeg je ervan, maar dat moet ook.

Vrijdagavond naar Hoek van Holland. In de hal van Stena Line vormden organisatoren Johan Knoester en Jaap van Eyck het informele ontvangscomité. We konden - na inchecken bij de douane - meteen door, de boot op en naar onze respectievelijke hut.

Johan Knoester was ook de man achter de - zeker voor betrokken lopers welhaast legendarische - 'Discovery Run' waarbij een snelle boot op één dag naar Harwich voer, alwaar je het stadje kon bezichtigen en aansluitend tien kilometer kon hardlopen, of desgewenst wandelen. Na het douchen, omkleden en de prijsuitreiking, werden de lopers met dubbeldekkers naar een pittoresk Engels stadje (meestal was dat Colchester) gebracht. Daar kon men zich de rest van de middag en de vooravond verpozen. 's Avonds ging die dezelfde bus weer richting Harwich waar de boot terug wachtte. Laat in de avond was je dan thuis. Ik heb dit altijd ervaren als een vakantie van één dag.

Deze keer was de groep wandelaars minder groot dan anders - toch altijd nog 32 personen - maar ook nu was het weer geslaagd. De groep kende een diverse samenstelling, Het merendeel kwam uit Friesland (Heerenveen en omgeving), maar ook een aantal uit het Westland.

Deze diversiteit kwam ook tot uitdrukking in de leeftijdsopbouw. Simon Plaisier mocht zich met zijn 84 jaar tot de oudste noemen, maar tegelijkertijd tot de taaiste van het stel. Hij liep evenals voorgaande keren de volledige afstand van - bijna - dertig kilometer probleemloos uit. Hij doet trouwens ook nog regelmatig mee aan hardloopwedstrijdjes, onder andere in Delft en hij traint elke dag.

Ook nu weer ging die kolossale boot van Stena Line  - de Stena Britannica - in pakweg achteneenhalf uur van Hoek van Holland naar Harwich. Die eerste nacht kon ik de slaap niet vatten maar dat lag zeker niet aan de hut of het bed want die waren super. Ook heeft elke hut een tv en een uitstekende douche.

Vroeg in de ochtend het ontbijt! Vorige keren nam ik een 'eenvoudig' ontbijtje in de Barristo Bar (koffie en een croissantje) maar ditmaal wilde ik het 'op z'n Engels'. Dus een zwaar ontbijt met ei, spek, worst, witte bonen in tomatensaus en wat geroosterd brood. Fruit en/of yoghurt toe. Een goede bodem voor de stervige wandeling die ons wachtte!

Om 06:30 Engelse Tijd kwamen we in Harwich aan. Na het gebruikelijke uitcheckritueel bij de douane, liepen we via het perron naar de plek waar even later de bus arriveerde. Deze bus, bestuurd door ene 'Keith' bracht ons naar East Hanningfield waar het startpunt was.

 

Het werd een (ca. 22 kilometer lange) wandeling die rond half negen begon en bijna geheel over onverharde paden - bospaden, omgeploegde  landbouwgrond, door droogte verhard en bonkig geworden, vol barsten en scheuren - voerde.

Het landschap wordt vooral gevormd door landbouwgrond (vooral bieten en mais), zover het oog reikt, het is van een enorme uitgestrektheid. Hier en daar doen stukken land wat desolaat aan, omdat er niets meer groeit.

Onderweg was er één stop in een van de bosranden, daar konden we eventueel uitrusten en/of iets van de zelf meegebrachte etens- en drinkwaar consumeren.

Het laatste deel noodde ons diverse malen een doorsteek te maken over landbouwgrond dat bestemd leek voor bieten- en maisteelt. Op een van die mega-velden groeide niets, er was alleen maar bruine aarde, en even daarvoor vormden kale dode bomen een sinister, zij het 'artistiek' decor.

Het 'eng-griezelige' karakter zette zich voort in het plaatsje Steeple, in Pub Star Inn waar wij de lunch genoten. Halloween....


Wederom een overvloedig maal, twee van mijn tafelgenoten hadden een copieuze hamburgerschotel besteld, de derde een al even omvangrijke lasagneschotel en ik had weer iets 'typisch Engels' besteld, namelijk Fish & Chips. De krokant gebakken kabeljauw was mega-groot en de chips (patatten) waren veel en stevig. En dat na het overvloedige ontbijt: diezelfde avond heb ik niet meer gegeten...

Na het eten voegde ik mij in de bus met wandelaars die 's middags Chelmsford wilden bezichtigen. De rest ging voor de dertig kilometer.

Chelmsford zelf was een aardig stadje maar 'moderner', minder pittoresk als Colchester. De kathedraal was echter de moeite waard, zowel van buiten als van binnen, en de omringende parkachtige tuin was mooi.

Daarna heb ik gewoon maar wat in de direct omgeving gekuierd, de Market Place bezocht en tevens gekeken waar de pub was waar ik met Johan en zijn 30 km kornuiten had afgesproken. Na enig zoeken kwam ik bij 'The Ship', de bewuste 'Typical British' Pub. Later kwam ik het gezelschap tegen en hebben we er met z'n allen een aardig pintje gedronken. Van eten kwam niet veel meer...

Gekkenhuis in Waterleidingduinen

De benenwagen is niet ongebruikt gebleven vandaag: mijn stappenteller telde ruim 25.000 stappen.

Daar zit dan wel een trainingsloopje van pakweg 45 minuten bij, die liep ik vanmorgen. Maar daar is het niet bij gebleven.

Vanmiddag ging ik andermaal naar Heemstede-Aerdenhout voor een wandeling in De Amsterdamse Waterleidingduinen. Andermaal, want vorige week was ik er ook. Juist nu is het goed toeven in de Waterduinen, want de damhertenbronst is op zijn hoogtepunt. En zeker op een bepaalde lokatie waar zich elk jaar een grote concentratie van deze herten ophoudt (het bosgebied rond het Vliegermounument) is het een drukte van belang (om mijnheer Den Uil te citeren).

Ik was er getuige van - je moet wel even doordringen in het bos waar de macho dambokken druk aan het 'reutelen' zijn, maar dan heb je ook wat - en heb een en ander vastgelegd.

Op Facebook heb ik al enkele filmpjes geplaatst waarbij je een redelijke indruk krijgt van de chaotische bronsttaferelen. Het grappige is dat de filmpjes met mijn telefoon zijn opgenomen en de meeste  foto's met mijn camera.

Run tussen de feestjes door

Bij de 1 van de 4 afgelopen zaterdag stond ik voor een keuze die geen keuze was: ik koos voor de 4 (vier)! Maar dan wel de vier jaar die mijn oudste kleindochter is geworden. Dus feest voor familie en vrienden en vriendinnen met hun kinderen. Gezellige drukte, fraaie taarten en veel kadootjes.


Dus geen 1 van de 4 loop, maar dat is geen ramp want ik heb momenteel geen goede 10 kilometer in de benen, ook relatief gezien niet. Dat bleek de dag er op, bij AV'40. Daar werd een prestatieloop over 5, 10 of 15 kilometer gelopen. Omdat de duurlopen er de laatste tijd bij ingeschoten zijn, wilde ik laatstgenoemde afstand lopen. Maar eenmaal ter plekke, bleek dat toch teveel tijd te kosten waardoor andere dingen deze middag in het gedrang zouden komen. Dus dan maar de 10 kilometer gelopen.

Die liep ik in een heel rustig tempo, zeg maar duurlooptempo één. Insteek was er een trainingsloopje van te maken. Wel merkte ik allengs het tekort aan duurvermogen. De laatste kilometers gingen wat zwaarder. Als ik de seconden van het later starten en een korte sanitaire stop onderweg bij elkaar optel en vervolgens aftrek van de bruto finishtijd, kom ik op ca. 57'30'' minuten. Echt wel trainingstempo!

Na afloop weer snel terug naar huis met Jan G. met wie ik ook naar Delft was gereisd. Uiteraard weer met de tram!

Later in de middag naar Caf'é Aimee voor het afscheid van Ellen van der Velde, die naar Londen gaat verhuizen en er ook gaat werken. En niet zomaar een baantje, een beleidsbepalende job bij het Department for Business Energy Industrial Strategy. Best spannend in deze spannende Brexis-tijd!~ Ellen was/is een van de snelste dames van Groep 5, waarvan ik een paar jaar terug nog actief deel uitmaakte. Het was een gezellige receptie en Ellen werd flink in de cadeautjes gezet en ook toegezongen door haar familie.

De pyramides van Westduinen

Kaal en leeg: zo ziet het krachthonk van onze vereniging er momenteel uit. Dat wil zeggen: alleen deze week, als het meezit. Er worden renovatiewerkzaamheden verricht, zo komt er onder meer een nieuwe vloer(bedekking).



Dat betekent wel dat er een week niet kan worden getraind. Daarom gisteren naar Fit voor Free aan de Houtrustweg gepeddeld ter compensatie. Met een persoonlijke dagpas kun je een keer gratis van alles uitproberen, en dat is veel.

Echter was de sportieve hoofdmoot van gisteren de avondtraining. Die startte wat later omdat  voorafgaand aan de training atleten werden gehuldigd. Dat gebeurde voor ons clubhuis en het ging om de vrouwen senioren, jeugdkampioenen en Stefan Rusch (1e bij EK para-atletiek op de 100 meter). Onze - veelal jonge - toppers werden welverdiend in de bloemetjes gezet.

Vliegenzwam

Dronken vliegenzwam?

Jonge vliegenzwam

Vliegenzwam met geelzucht

Hoogbejaarde vliegenzwam

Om tien over zeven 'mochten' de trainingsgroepen vertrekken om hun ding doen. Op het programma stond een zogeheten pyramidetraining. Vijf series volgens het schema 30-60-90-60-30 seconden in 5km tempo.  Met steeds 30 seconden pauze tussen de tempo's en drie minuten pauze tussen de series. Hoewel ik de afgelopen dagen best het een en ander heb gedaan in fysiek opzicht, ging het als een zonnetje, afgezien van een korte inzinking bij de vierde serie.

Vandaag maar even pas op de plaats!

Op Facebook had ik trouwens de nodige foto's geplaatst, vooral die ik dinsdag tijdens mijn wandeling naar, in en van de Waterleidingduinen heb gemaakt. Doe ik hier nog eens dunnetjes over.