The Essex Experience Walk

Na een heerlijke trainingsochtend op vrijdag - tien 'tweehonderdjes' op de baan gevolgd door wat oefeningen in het deels gerenoveerde krachthonk - was het de volgende dag goed wandelen in Albion. En dat niet eens met de Brexit Runners (zou 'by the way' wel lekker bekken als naam voor een hardloopclub) maar met wandelaars die verspreid over het land wonen.

Die tweehonderdjes gingen prima, de eerste ging in 50 seconden en daarna ging het steeds wat sneller tot 47 seconden. Wat voor mij goed is. In het krachthonk ging het ook gesmeerd - na een moeizame trainingsweek had ik opeens 'mijn dag' - en 'drukte' 5 x 80 kilo, zij het niet goed uitgevoerd . Tussendoor ook met de anderen van ons vrijdagochtend-loopgroepje onder aanvoering van Maarten de Niet enkele grondoefeningen gedaan. Pijnlijke buikspieren kreeg je ervan, maar dat moet ook.

Vrijdagavond naar Hoek van Holland. In de hal van Stena Line vormden organisatoren Johan Knoester en Jaap van Eyck het informele ontvangscomité. We konden - na inchecken bij de douane - meteen door, de boot op en naar onze respectievelijke hut.

Johan Knoester was ook de man achter de - zeker voor betrokken lopers welhaast legendarische - 'Discovery Run' waarbij een snelle boot op één dag naar Harwich voer, alwaar je het stadje kon bezichtigen en aansluitend tien kilometer kon hardlopen, of desgewenst wandelen. Na het douchen, omkleden en de prijsuitreiking, werden de lopers met dubbeldekkers naar een pittoresk Engels stadje (meestal was dat Colchester) gebracht. Daar kon men zich de rest van de middag en de vooravond verpozen. 's Avonds ging die dezelfde bus weer richting Harwich waar de boot terug wachtte. Laat in de avond was je dan thuis. Ik heb dit altijd ervaren als een vakantie van één dag.

Deze keer was de groep wandelaars minder groot dan anders - toch altijd nog 32 personen - maar ook nu was het weer geslaagd. De groep kende een diverse samenstelling, Het merendeel kwam uit Friesland (Heerenveen en omgeving), maar ook een aantal uit het Westland.

Deze diversiteit kwam ook tot uitdrukking in de leeftijdsopbouw. Simon Plaisier mocht zich met zijn 84 jaar tot de oudste noemen, maar tegelijkertijd tot de taaiste van het stel. Hij liep evenals voorgaande keren de volledige afstand van - bijna - dertig kilometer probleemloos uit. Hij doet trouwens ook nog regelmatig mee aan hardloopwedstrijdjes, onder andere in Delft en hij traint elke dag.

Ook nu weer ging die kolossale boot van Stena Line  - de Stena Britannica - in pakweg achteneenhalf uur van Hoek van Holland naar Harwich. Die eerste nacht kon ik de slaap niet vatten maar dat lag zeker niet aan de hut of het bed want die waren super. Ook heeft elke hut een tv en een uitstekende douche.

Vroeg in de ochtend het ontbijt! Vorige keren nam ik een 'eenvoudig' ontbijtje in de Barristo Bar (koffie en een croissantje) maar ditmaal wilde ik het 'op z'n Engels'. Dus een zwaar ontbijt met ei, spek, worst, witte bonen in tomatensaus en wat geroosterd brood. Fruit en/of yoghurt toe. Een goede bodem voor de stervige wandeling die ons wachtte!

Om 06:30 Engelse Tijd kwamen we in Harwich aan. Na het gebruikelijke uitcheckritueel bij de douane, liepen we via het perron naar de plek waar even later de bus arriveerde. Deze bus, bestuurd door ene 'Keith' bracht ons naar East Hanningfield waar het startpunt was.

 

Het werd een (ca. 22 kilometer lange) wandeling die rond half negen begon en bijna geheel over onverharde paden - bospaden, omgeploegde  landbouwgrond, door droogte verhard en bonkig geworden, vol barsten en scheuren - voerde.

Het landschap wordt vooral gevormd door landbouwgrond (vooral bieten en mais), zover het oog reikt, het is van een enorme uitgestrektheid. Hier en daar doen stukken land wat desolaat aan, omdat er niets meer groeit.

Onderweg was er één stop in een van de bosranden, daar konden we eventueel uitrusten en/of iets van de zelf meegebrachte etens- en drinkwaar consumeren.

Het laatste deel noodde ons diverse malen een doorsteek te maken over landbouwgrond dat bestemd leek voor bieten- en maisteelt. Op een van die mega-velden groeide niets, er was alleen maar bruine aarde, en even daarvoor vormden kale dode bomen een sinister, zij het 'artistiek' decor.

Het 'eng-griezelige' karakter zette zich voort in het plaatsje Steeple, in Pub Star Inn waar wij de lunch genoten. Halloween....


Wederom een overvloedig maal, twee van mijn tafelgenoten hadden een copieuze hamburgerschotel besteld, de derde een al even omvangrijke lasagneschotel en ik had weer iets 'typisch Engels' besteld, namelijk Fish & Chips. De krokant gebakken kabeljauw was mega-groot en de chips (patatten) waren veel en stevig. En dat na het overvloedige ontbijt: diezelfde avond heb ik niet meer gegeten...

Na het eten voegde ik mij in de bus met wandelaars die 's middags Chelmsford wilden bezichtigen. De rest ging voor de dertig kilometer.

Chelmsford zelf was een aardig stadje maar 'moderner', minder pittoresk als Colchester. De kathedraal was echter de moeite waard, zowel van buiten als van binnen, en de omringende parkachtige tuin was mooi.

Daarna heb ik gewoon maar wat in de direct omgeving gekuierd, de Market Place bezocht en tevens gekeken waar de pub was waar ik met Johan en zijn 30 km kornuiten had afgesproken. Na enig zoeken kwam ik bij 'The Ship', de bewuste 'Typical British' Pub. Later kwam ik het gezelschap tegen en hebben we er met z'n allen een aardig pintje gedronken. Van eten kwam niet veel meer...