Kwartaalloop bij Bertus

Na Saturday Night at The Park - toch een merkwaardige naam omdat het evenement overdag plaatsvond, en ook nog eens in de volle zon - was het deze Sunday Morning tijd voor de Kwartaalloop bij ijsclub Bertus.

Buiten even in het zonnetje op Pierre gewacht. De lavendelstruik in de voortuin staat in volle bloei en de budleija begint ook al flinke bloemtrossen te vertonen. Beide struiken trekken de nodige bezoekers aan. Vanmorgen twee distelvlinders, twee koolwitjes en de nodige hommels en bijen. Snel naar binnen om mijn fototoestel te pakken. Op deze vierkante meters gaat het in elk geval goed met de insecten..

Wat dit met hardlopen heeft te maken? Geen moer, maar een leuk plaatje wil ook wat.

Het was de laatste vijf kilometer - naar verluidt ca. 5080 meter - van dit seizoen in het normale circuit. Volgende week start de eerste Kerkpolderloop, de 5 km loop die ieder jaar elke zondag in juli en augustus wordt gehouden. Evenals voorgaande (twee) jaren zal deze beurtelings door Sportcentrum Allround en De IJsclub Bertus/ Onder Ons worden georganiseerd, en daar ook van start gaan. Volgende week wordt het spits afgebeten door DIJC-Bertus, de start is om 10:15 uur voor Onder Ons.

Maar goed, dat is volgende week. Vandaag gingen we (Pierre en ik) - alweer in de OLA - van Jan Wierenga naar Delft. De samenstelling van passagiers was echter iets anders dan anders: Jan G. was niet van de partij omdat hij diezelfde dag zou meedoen aan De Molenloop bij AV Sparta in Voorburg. In zijn plaats ging Jan W.'s trainingsvriend John van Zweeden (niet de behangkoning) mee. Een snelle zestiger die nog 22 minuten en lager op de vijf kan lopen.

Om elf uur gingen we van start. Eindelijk kan ik weer eens melden dat het van meet af aan goed ging. Ondanks de - relatieve- warmte (de zon scheen er flink op los) en de wind liep ik vijf kilometer lang in een behoorlijk tempo. Pas in de laatste kilometer werd ik ingehaald door Pierre en Hizkia maar ik was allang blij dat ik het 'eigen tempo' kon handhaven. In een tijd van 27:56'' (op mijn klokje) en 28:16'' op de tijdklok passeerde ik de meet. Daar was ik meer dan tevreden mee.

Ditmaal geen 'nazit' bij Onder Ons want onze chauffeur had andere verplichtingen. Dus redelijk vroeg in de middag thuis. Op naar het strand! Maar dat viel tegen. Eenmaal op weg daarheen, stak een opmerkelijk koud aanvoelende wind op en begon de zon in te sluieren. En op het strand de kleren maar aangehouden. Boekje gelezen totdat de hemel geheel en al ging bewolken. Dus amper na een half uur strand inpakken en wegwezen, terug naar huis.

Niet naar Parkpop dan? Nee, niets ten nadele van Maan en Ilse (mooie dames met mooie stemmen), spreekt de rest van het programma van vandaag mij niet zo aan. En mocht naderhand blijken dat ik een van de thuisblijvers was die ongelijk hebben gehad, dan kan ik mij altijd nog troosten met de gedachte dat ik geen puf meer had.

Beetje nagenieten van de losse fragmentjes die ik zaterdag 'schoot'. Het hadden er meer kunnen zijn, ware het niet dat mijn telefoon oververhit raakte... Letterlijk, door de brandende zon! Moest 'm tijdelijk afsluiten...

Keep on running through the decades...

Deze twee veteranen - ze liepen al in de jaren zestig en zeventig - werden recentelijk door fotograaf en snelle loper Bas van Binnendijk vereeuwigd. Dat was na een van de zogeheten Bertus-lopen, bij Onder Ons in Delft.

Gé van IJzendoorn en ik waren destijds geen toplopers maar konden als begin-dertigers aardig meekomen met gemiddeld '39 op de tien' en '19 op de vijf'.


Nu gaat het stukken langzamer, maar we lopen nog en met evenveel plezier en gedrevenheid als in die roerige jaren.

Gisteravond na vrij lange tijd weer eens meegetraind met de groep. Van tevoren een blik op het trainingsschema geworpen, op het programma stond: 3x(3x30-60-30sec.) met telkens een tussenpauze van een halve minuut en een seriepauze van 5 minuten.

Zo op papier ziet dat er niet echt zwaar uit, ik voelde mij er wel toe in staat. Dat het overgrote deel van de groep jonger is en door intensief trainen een stuk sneller loopt dan ik, soit. Mogelijk doe ik in het najaar een stapje terug (een groepje zakken), dat hangt af van hoe een en ander zich ontwikkelt.

Echter viel het gisteren niet tegen, dat wil zeggen ik kon aardig meekomen met de eerste twee series, maar ja, het was uiteraard het Westduinparcours, klimmen is niet mijn ding en tegen het eind van die tweede serie voelde ik mijn benen en knieën flink protesteren. Reden dat ik de derde serie niet met de groep heb volbracht maar wel op eigen houtje, en al teruglopend, de derde serie heb afgewerkt.

Toch wel met een gevoel van voldoening in het clubhuis 'nagezeten' met de jongens.

Woman Power bij Marathon Challenge

Terwijl de cultuurbarbaar vrijdagavond in Kwintsheul deelnam aan een vijf kilometerloopje (De VerkadeKlimaat Oranjeloop), werd aan de Laan van Poot door menigeen het eerste deel van het loopdrieluik 'De Marathon Challenge' volbracht. Dat was ca. 7,5 kilometer.

Zaterdag was de tweede loop van dit drieluik, ditmaal ruim 11 kilometer over een zwaar parcours met de nodige klimmetjes en duinpaden vol mul zand. Zelf fungeerde ik als parcourswachter bij het 3 km punt, op een knooppunt tussen drie duinpaden en een pad naar het strand. De bedoeling was de lopers naar het strand te geleiden alwaar ze hun weg konden vervolgen. Ook was daar een drinkpost waar collega-parcourswachter Erwin water uitdeelde aan de passerende lopers.

Het verliep allemaal vrij relaxed, het gros van de wielrenners, gewone fietsers en wandelaars toonden begrip voor het zeer tijdelijke oponthoud. Dit ook vanwege de regelkunst en imponerende gestalte van de even daarvoor passerende Rob Pronk. Het enige was dat de zogeheten Beachflag van Haag Atletiek op het strand, in mul zand neergeplant, tot twee keer toe omwaaide, waarop ik de vlag verderop, aan de vloedlijn en in steviger zand begroef. Ditmaal bleef-ie staan.

Al met al is het goed gegaan en ik kon zelfs foto's maken van de stoere bikkels (en bikkelinnen). Als eerste loper van deze afstand zou naderhand een vrouw finishen! Dat mag bijzonder heten, maar niet als je ziet dat we met haar een doorgewinterd toppertje als deelneemster hadden en hebben. Google maar eens op de naam 'Hannah Oldroyd'.

De snelste heren zijn tot dusver Niels Vorst en Koen van Hess, ook bepaald geen kleine jongens. Het complete album staat hier. Of mijn complete album moet ik zeggen want andere fotografen onder wie Peter Pronk hebben verderop ook foto's gemaakt. Check de site!

Zondag (dus vandaag) is de laatste dag van deze challenge. Ik denk dat die zo mogelijk nog zwaarder wordt, want dan hebben we het over ca. 22 kilometers, die grotendeels over het (mulle) strand gaan. En het wordt warm....

Overigens was ik eerder die zaterdagochtend naar de haven van Scheveningen gefietst om boten in het kader van 'Sail Scheveningen' te bezichtigen. Ik had nog net tijd om een van die oldtimers onder de zeevarende schepen, een spaans galjoen onder de naam 'El Galjélon', met tientallen andere bezoekers te bezoeken. Voor wie even iets anders wil dan strand - of een bezoek aan zee en zand wil onderbreken: leuk om te gaan kijken! Foto's....

Garbage in topvorm: vuilnis smaakt naar meer...

Gistermiddag een dagje Mokum! Daar was ik al een maand of wat niet geweest. Aanleiding was natuurlijk het concert dat Garbage die avond in Paradiso zou geven. Een van de weinige groepen die ik echt een keer live wilde zien maar tot dusver was het daar niet van gekomen. Maar na gisteravond kan die van mijn muzikale bucketlist geschrapt worden. Geen seconde spijt gehad! Van dat concert (of 'gig' zo je wilt) bedoel ik, niet van het schrappen.

Maar al eerder was ik in onze hoofdstad. En zoals wel vaker als ik daar ben, ging ik eerst even op bezoek bij ex-collega Siebrand in zijn winkel 'Black Gold'. Een jaar of zes geleden is hij die zaak gestart, mede met uit crowdfunding verkregen gelden. Het is een eigen koffieshop - in de letterlijke zin des woords - waarbij het accent ligt op zeer speciale, kwalitatief hoogstaande koffie- en chocoladesoorten. Dit kan desgewenst vergezeld gaan van 'huisgemaakte' koek of gebak. Voor de muziekliefhebber valt er ook genoeg te genieten want hij verkoopt ook vinyl: langspeelplaten met het accent op de betere jazz, soul en hip hop.

Daarna een stukje - nu ja, een flink stuk - gekuierd door Amsterdam, waarbij ik uiteindelijk uitkwam bij museum Micropia, naast Artis. Daar was ik nog niet eerder geweest en met museumjaarkaart kun je er gratis in. Zeker de moeite waard om daar eens te gaan kijken, niet alleen voor kinderen maar ook voor volwassenen interessant. Het is het enige museum ter wereld waar de onzichtbare wereld van micro-organismen zichtbaar wordt gemaakt. Wie meer wil weten, bezoeke de website!

Wie aan mico-organismen - bacteriën, schimmels, virussen e.d. - denkt, denkt meteen aan vuilnis. En heb je het over vuilnis, dan denk je aan Garbage. Ziezo, dat bruggetje is gemaakt.

Vanaf Artis wandelde ik naar het Rembrandtplein en van daaruit naar het Leidseplein waar ik met Frank had afgesproken. Na enkele telefonades over en weer waren we er rond zes uur. Op een buitenterras van Reijnders pakten we een pintje en omdat Frank al had gegeten bestelde ik voor mezelf broccolisoep met brood. Voldoende basis om die honderdvijftig meter naar Paradiso af te leggen, waar al een lange rij stond te wachten voordat de deuren opengingen.

Eenmaal binnen, konden we meteen doorlopen naar een plek dicht bij het podium.

Het voorprogramma - of Support Act - werd verzorgd door zangeres-gitarist Du Blonde en haar band. Naderhand zou Shirley Manson haar roemen als zeer talentvol. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, ook haar twee begeleiders - basgitarist en drummer - konden meer dan goed overweg met hun instrumenten. De groep heeft ook een aantal zeer aanprekende video's gemaakt (check Youtube), maar gisteravond raakte de muziek mij niet zo: dat kan heel goed aan mij liggen, maar ik vond het enigszins voorspelbare rock, slechts een enkel nummer sprong er iets uit.

En wat altijd in het nadeel van zo'n support act speelt is juist dat: de support act. Men komt toch voor de hoofdact, in dit geval Garbage, de wereldberoemde schots/amerikaanse rockgroep die vorig jaar zijn 25-jarig jubileum vierde en nog steeds in nagenoeg originele bezetting speelt. Een altijd wat wonderlijke combinatie zo op het eerste gezicht, drie al wat oudere mannen (Duke Erikson, Steve Marker en Butch Vi) die echter, wat passie en gedrevenheid betreft nauwelijks onderdoen voor de uiterst charismatische en wat excentrieke zangeres Shirley Manson. Wat mij betreft een van 's werelds beste frontvrouwen bij een rockgroep.

Rond kwart voor negen verscheen Garbage op het podium en vrijwel meteen ging het dak er af met een enorme muur van geluid, scheurende gitaren, dreunend baswerk en bonkende drums. Type muziek: een mix van hard- en punkrock, new wave, grunge en industrial, 'give it an name'. Maar vooral ook heel bijzondere, fraai gearrangeerde nummers met schurende gitaarpartijen waardoor je al met al kunt spreken van 'veel sensationeel-opwindend lawaai op hoog (rock)muzikaal niveau'.

In ieder geval wist Shirley - altijd verrassend om te zien welk bijzonder kapsel ze nu weer heeft - van meet af aan het publiek om haar vinger te winden. De hele avond door had zij een sterke interactie met zowel haar bandleden als met de zaal, zeker de mensen op de eerste rijen.

Een fiks aantal klassiekers kwam langs waaronder 'Only happy when it rains', 'Push it', 'Stupid Girl' en 'Paranoid' naast bij het grote publiek (whatever) minder bekend werk van hun diverse albums. Zelf sta ik er altijd van te kijken hoeveel mensen songs woordelijk kunnen meezingen, maar dat geldt niet alleen bij Garbage maar bij elke groep. Mogelijk ben ik wat popmuziek betreft meer gefocusd op de muziek dan op de tekst.

Helaas - ondanks dat ik van tevoren ruimte had vrijgemaakt - was er onvoldoende capaciteit op mijn telefoon om filmpjes te maken van dit meer dan geslaagde optreden. Op Youtube zijn wel al een paar filmpjes verschenen van derden, maar helaas laat met name de geluidskwaliteit daarvan te wensen over.

Lopend de zomer tegemoet

Even een korte update over mijn loopactiviteiten. Misschien 'boeiuh' voor wie dit leest, maar voor mij wel handig om te noteren als 'reminder'. Voor wat het waard is, maar ik vergeet snel. Meteen een mooie gelegenheid om te delen hoe de natuur in mijn directe omgeving er zo ongeveer bij staat. Na een korte periode van 'alleen maar groen' beginnen de zomerbloeiers kleur te geven aan tuinen, velden en andere groene locaties.

Momenteel zie je vooral veel klaprozen en duinrozen, wier rode kleuren met het geel van onder meer toortsen, teunisbloemen, boerenwormkruid en scherpe boterbloemen en het blauw van slangenkruid een fraaie combinatie vormen.

De afgelopen dagen (zondag en maandag) zowel hardgelopen als gewandeld. Zondagmorgen weer meegedaan aan zo'n Delfts loopje bij AV '40. We gingen met de tram. Vijf kilometer, en dat zal niet de laatste keer zijn de komende maanden. Ik verheug mij weer op de Kerkpolderlopen, die in de maanden juli en augustus elke zondagochtend gaan plaatsvinden.

Bij die Kerkpolderlopen gaat het maar om één afstand, de vijf kilometer. Zondag kon uit drie afstanden worden gekozen. Vijf, tien of vijftien kilometer. Waarbij aangetekend moet worden dat de vijf kilometer in feite 5.083 meter was.

Ik koos dus voor de laatste afstand en heb vrij rustig - in ieder geval niet voluit - gelopen. Dit ook omdat mij van diverse kanten werd aangeraden niet te hard van start te gaan. Nu doe ik dat de laatste tijd toch al niet - is wel eens anders geweest - want een te snelle start leidt maar al te vaak tot dramatisch 'inzakken' na anderhalf, twee kilometer en dat loopt niet echt lekker. Bovendien maakt het qua eindtijd nauwelijks iets uit.

In één tempo liep ik toe naar een tijd van 29:04" minuten bruto. Niet schokkend inderdaad, maar bij de supersenioren 'zat' ik goed. Uitslagen hier.

Gisteren (maandag) heb ik een langer stuk in training gelopen, zo'n tachtig minuten. Dat was in de middag. Van huis uit liep ik via de Bosjes van Pex naar Haag Atletiek en vervolgens naar het Fuutpad. Daar ging ik de duinen in en vervolgens over het strand naar Kijkduin. De terugweg ging ook weer via de duinen, over het veld aan de De Savornin Lohmanlaan (inclusief het stukje 'trailgebied' met grillige duinpaadjes tot de Laan van Poot. Die liep ik af en het laatste stukje ging weer door de Bosjes van Pex  en over de Laan van Meerdervoort. Inclusief korte stops en stukjes wandelen - had wel wat last van knieën en benen vanwege het loopje op zondag - zo'n tachtig minuten volgemaakt.

Meeuwen en makrelen, ook met Vlaggetjesdag

Snoep verstandig....

Vrijdagochtend 14 juni - Na tienmaal tweehonderdjes op de baan is het goed kersen eten - of in dit geval ander fruit - aangeboden door de immer zorgzame trainer Maarten de Niet. Zelf heb ik evenals Pierre maar vijf keer 200 meter meegerend, daarna wat krachttraining zodat ik nog voldoende puf had om deze foto te nemen.

Ook de rest van de dag - en de volgende dag, zaterdag dus - is er verantwoord gegeten. Vrijdag kabeljauw met prei en kerrie-kaassaus, ook voor de logees (zwager en schoonzus), zaterdag vis tijdens en na vlaggetjesdag. In de vorm van een broodje haring uit het vuistje en 's avonds makreel met salade en wittebrood.

Altijd leuk om even de binnenhavens van Scheveningen te bezoeken tijdens vlaggetjesdag, waarop van alles is te zien en te horen. Leuke bands, shantykoren, schaarsgeklede braziliaanse danseressen, schotse doedelzak bands, fanfares en later waren er ook Jeroen van der Boom en Xander de Buisonjé maar die hebben wij gemist. Ook leuk om bekenden tegen te komen, zoals vroegere buren Petra de Jong (tevens FB-vriendin en jarenlang reisgezel in de trein van Den Haag naar Hilversum v.v.) met haar broer en moeder.

Na zo'n twee uurtjes kuieren gingen we nog even op het strand liggen. De regen die 's ochtends overvloedig viel was allang verdwenen en had plaatsgemaakt voor een bij vlagen brandende zon. Prompt in slaap gevallen, maar na een kwartier was ik weer bij de levenden.

Onderweg naar huis nog een broodje haring en drie makrelen gekocht bij een van de vele kramen, dus 's avonds opnieuw een vismaaltijd, ook weer met salade en wittebrood.

Zomerse pinksterdagen

Na de DIOS Lenteloop in Hoorn was het rustig op dit blog. Deels komt dat omdat er weinig fotomateriaal van deze loop te vinden was op de site van de Dios lentefeesten, maar ook omdat er in persoonlijk opzicht weinig verrassends valt te melden. Hoe dan ook heb ik mijn beste beentje voorgezet maar tegenwoordig is dat niet mijn snelste beentje. Maar ach, weer vijf kilometer 'in the pocket' en in de maanden juli en augustus gaan er meerdere volgen. Dan heb ik het over de Kerkpolderlopen in Delft. Voor mij is dat al sinds jaren een traditie.

Over Kerk gesproken, zojuist heb ik in de Heilige Familiekerk de schilderijen opgehaald die deel uitmaakten van de pinksterexpositie waar ik schitterde door afwezigheid. Ik was namelijk in Drenthe, meer vanwege de verjaardag van mijn schoonzus dan vanwege de pinksterviering.

In weerwil van de voorspellingen, hebben we twee dagen lang prachtig weer gehad. Veel zon, het werd zelfs warm, zeker in de beschutte tuin.

Zelf vind ik een verblijf in het land van Bartje, hoe kortstondig ook, een waar genot. Al was het maar vanwege de mooie wandelingen die je er kunt maken: vaak urenlang zonder een mens tegen te komen. En met het fototoestel in de aanslag. Ook ditmaal zullen er mooie foto's gemaakt zijn hoop (en denk) ik, alleen kan ik ze nu nog niet delen. Bij terugkomst bleek dat ik een pc-probleem heb wat inhoudt dat ik de foto's vanaf mijn camera niet kan importeren. Alles al geprobeerd, ik vrees toch dat ik naar de pc-dokter moet. Hopelijk komt het goed.



Naast wandelingen (drie keer) heb ik in die twee dagen ook tweemaal hardgelopen: eenmaal maandagochtend (20 minuten) waarbij ik vooral over ruig begroeide bospaadjes liep en waarvan ik nu jeuk in mijn benen heb door de prikken van talrijke muggen, en eenmaal maandagmiddag met mijn zwager en zijn zoon die een mooi parcours had uitgestippeld. Die laatste training duurde bijna twee uur en er werd afwisselend hardgelopen, stukjes versneld en gewandeld, eenmaal een korte estafetterun en diverse oefeningen. Het was eigenlijk een soort van trail, deels over verharde, deels over onverharde (bos)paden. En door een mooie omgeving, onder meer door het Anlose bos.

Vandaag - we zijn weer op de dinsdag beland - was het weer 'oppasdag' met de twee kleinkinderen. Dat hield onder meer in: naar PLUK kinderboerderij bij Madestein, vervolgens naar de bibliotheek in Loosduinen om kinderboeken te 'verversen', ijs eten bij Ollini en daarna pannenkoeken bakken bij ons thuis.

Maar ook was vandaag de dag van de verhuizing van pakweg tien kikkervisjes. In maart waren het nog maar zwarte stipjes in een klein klontje kikkerdril. Nu, medio juni, is de helft voorzien van achterpootjes en de andere helft van voor- en achterpootjes. We hebben ze in de vijver gedropt waar ze het laatste deel van hun metarmorfose van kikkervisje tot mini-kikkertje kunnen volbrengen.

'Le Grand Bain': ook een warm bad

Zoals ik op feestboek al vermeldde, heb ik gisteren de HTM-dagkaart die ik vorig jaar won bij een prijsvraag, verzilverd.

Ik kon er dus een dag kosteloos mee reizen met bus en tram van de HTM. Niet dat ik deze mogelijkheid heb uitgebuit. Eerst ging ik naar de stad met randstadrail 3, waar ik de maandag startte met een bezoek aan het filmhuis. De keus viel op 'Le Grand Bain' van regisseur Gilles Lellouche.

Al eerder heb ik meegemaakt dat ik de enige kijker was, ook nu was dit het geval. Een bijzondere gewaarwording. Was de film dan zo slecht? Nee, integendeel. Het had met het tijdstip van de dag te maken en ook met de dag zelf, een maandag. In Frankrijk trok de film 4,3 miljoen bezoekers, dat is niet niks natuurlijk.

Wel keek ik de eerste anderhalf uur naar een 'best wel grappige' film met een tragi-komisch karakter, een beetje karikaturaal en 'over de top' met scènes die soms hilarisch waren, maar allengs wordt toegewerkt naar een overdonderende climax. groots en ontroerend tegelijk.


De film gaat over een achttal mannen van middelbare leeftijd, die het in hun leven niet of net niet gemaakt hebben. Herkenbaar dus. Ze hebben allemaal iets 'typisch': de een komt grenzeloos naïef over, twee lijden aan een vorm van depressiviteit, weer een ander wordt niet serieus genomen als chef, en er is een oudere gescheiden rocker bij die, omgeven door zelfgeproduceerde cd's die niet verkocht worden, als miskend muzikaal talent zijn leven slijt in een caravan.

Toch hebben zij iets gevonden waardoor zij even van hun sores bevrijd zijn: buiten werktijd bekwamen zij zich in de kunst van het synchroonzwemmen. Een sport die je niet onmiddellijk associeert met mannen, en zeker niet met een stel oudere dikbuikige hetero-mannen. Toch zie je in de film dat ze - mede aangespoord door hun trainsters Delphine en naderhand Amanda (die aanmerkelijk militaristischer drill-methoden toepast en fysiek geweld niet schuwt) - een hecht team gaan vormen.

Langzamerhand krijgen ze weer het gevoel dat ze er toe doen. Dat zie je ook als kijker: er verandert iets in hun motoriek en uitstraling, het gaat er allemaal aanmerkelijk minder stuntelig uitzien. Ondanks sceptische reacties van familie en vrienden besluiten ze als team voor Frankrijk uit te komen op het WK synchroonzwemmen.
Met veel wilskracht storten ze zich in het avontuur, dat hen het zelfvertrouwen en het plezier in het leven teruggeeft.

En zoals gezegd, de apotheose is overdonderend. Alleen daarom al is de film de moeite waard om te bekijken.

Na het bioscoopbezoek met de tram naar Nootdorp, waar ik bij de Scholeksterlaan uitstapte en naar het Bieslandse Bos wandelde. Daar heb ik een tijd rondgewandeld. Voor mij overigens geen onbekend gebied, deels door de vele Delftse Hout-lopen maar vooral om wij er vier jaar geleden vaak rondwandelden met onze jongste kleindochter in de wandelwagen.

Nu vooral foto's gemaakt die ik op FB heb gedeeld, maar hier doe ik het nog dunnetjes over.

Do the Strand: Hot Hot Hot!

Vanmorgen vroeg, ik was bezig met dingen klaarzetten voor het ontbijt, klonk plotsklaps luid vogelgekwetter met op de voorgrond de onmiskenbaar herkenbare en herhaalde roep van de koekoek. De ringtone van mijn mobiel. Jan G. aan de lijn: "Ga jij straks nog lopen in Delft?"

Tja, ik heb daar over nagedacht maar zo kort na de 10 kilometer van afgelopen donderdag en de pittige wandeling van zaterdag leek het mij niet verstandig om nu weer intensief te gaan hardlopen.

Dus nee, ditmaal niet naar AV 40. "Okee", zei Jan en hij vervolgde: "Was er nou ook een strandloop vandaag?" "Huh?" reageerde ik verbaasd. Geen idee, ik heb daar in elk geval niets van meegekregen. Niet dat het iets had uitgemaakt want zoals vermeld, ik ging toch niet lopen.

Een uur later zat ik in de tuin aan de koffie en zag door de schutting buurman Jan lopen, met een geelgekleurd Haag-shirt aan. "Ik ga zo hardlopen" zei hij. "Oh, waar dan? " "Beach run in Scheveningen. Ik ga er heen met mijn andere buren". Nou ja zeg, had 'andere Jan' (Jan G.) toch gelijk. "Ga je mee Fred?" vroeg Jan. Nee, laat ik nou verstandig zijn, zoals hiervoor al vermeld: twee dagen na de Golden Ten is niet verantwoord. Ben ook niet meer een van de jongsten, dus er wordt vandaag niet gelopen. Een ferm en krachtdadig besluit!

Kortom, een kwartier later zat ik op de fiets en peddelde naar Scheveningen. Mijn hardloopoutfit had ik na het opstaan al aangedaan want ik wilde vandaag wel op enig moment een stukje uitlopen. Bij de Nieboerweg kruiste buurman Jan en zijn buren, allemaal op de fiets, mijn pad. "Toch maar lopen Fred?" Gezamenlijk reden wij op naar de startlokatie. Zowel Jan als ik moesten ons nog inschrijven, we hadden nog een kwartier de tijd. Het lukte allemaal.

Het bijzondere van de loop is dat de opbrengst ten goede komt aan een mooi en goed doel, het Juliana Kinderziekenhuis. Op de site van de organisatie is meer informatie te vinden.

Het was best druk, want er waren lopers voor de 10 en 15 kilometer, die gingen gezamenlijk van start, en lopers voor de 5 kilometer die een kwartier later vertrokken. Jan en ik, en ook de vrouw van buurman Hugo, hadden voor de laatste afstand gekozen.

Nu voelde ik al bij het inlopen - voor zover je die twee minuutjes joggen naast het havenhoofd zo mag noemen - dat de resten van de Golden Ten nog flink in de benen zaten. Nou ja, het is geen wedstrijd hield ik mij voor, veel meer een prestatieloop of, nog relativerender, een 'Fun Run'. Maar toch: na de start werd het al meteen zwaar: de lopers moesten zich eerst door een paar honderd meter mul zand werken voordat zij de boulevard bereikten. Daar de trap op naar boven en dan linksaf, over de boulevard tot aan De Pier. Daar gingen we weer naar boven en renden een eindweegs over de Pier, dan omkeren tot we op een gegeven moment een trap afliepen die op het strand uitkwam. De circa 2,5 kilometer terug ging geheel over het strand.

Hoewel het zwaar was - vanwege de niet herstelde benen, het zand, de aanwakkerende zuidenwind en de warmte - kon ik het loopje toch netjes afronden. In iets meer dan 34 minuten (wat best redelijk is voor dit parcours) En ook nog als 73ste van de 243 deelnemers.

Bij de 10 kilometer werd clubgenote/vriendin Helmie Ramakers eerste dame, waarmee ze de zoveelste overwinning heeft behaald.

's Middags weer naar het strand, maar voor aanmerkelijk passievere bezigheden: bakken in de zon! Maar op een gegeven moment ging ik, helemaal gezandstraald door de aanwakkerende zuidenwind, naar huis. Kon ik later nog wat boodschappen doen en mij bezighouden met de bereiding van een Salade Nicoise. Provencaalse rosé er bij: prima maaltijd voor een bloedhete zomerdag en ook goed voor de lijn!