Ook de afgelopen week gingen de trainingsloopjes niet geweldig. wat een eufemisme is. Nu eens joggen, dan weer wandelen vanwege pijnlijke futloze benen, stramme knieën. Wat vooral een leeftijdskwestie is. Maar dat weten we nu wel, weinig aanleiding en zin om daarover te bloggen. Het innerlijke vuur blijft echter ondanks alles branden dus 'we zullen doorgaan!'Vanmiddag de daad bij het woord gevoegd: vijf kilometer bikkelen bij de Laan van Meerdervoortloop. Wat is nou vijf kilometer, kun je je afvragen. Niet veel, maar het was mega-zwaar.
Vanaf de allereerste stap tot aan de finish ging ik voluit, steeds 'hoog in de adem', waarbij vooral het mega-mulle zand tijdens de eerste en laatste 500 meter over het strand 'killing' was.
Dat ik ondanks dat en een opkomende verkoudheid met veel hoesten toch nog in ruim 33 minuten 'precies in het midden' van het deelnemersveld de finish op het Deltaplein in Kijkduin bereikte, viel mij nog mee.
Voor die tijd nog even gekeken naar de start en de loop van de 'ukkies' en van de jeugd. Heb daar nog meer foto's van gemaakt maar die plaats ik later nog wel, of stuur ik door naar de organisatie.
Om half een gingen de lopers op de 5 km van start....
 |
| Startklaar... |
.
 |
| Bij de finish... |
Na afloop nog even met enkele Haag-vrienden iets gaan drinken bij Hudson, zo ongeveer de enige tent in Kijkduin die nog niet is aangetast door de slopershamer. Maar hoe lang nog...
 |
| Getekende gezichten maar het is volbracht! |
Maar zo nu en dan neem ik het penseel ter hand. Ditmaal kwam ik - wellicht geïnspireerd door het eigen 'innerlijke' jeugdgevoel en de 'echte' jeugd in mijn omgeving - op hardlopen uit. Waarbij opvallend blijft hoe positief en enthousiast de 'grondhouding' is van mensen die regelmatig lopen. Dat geldt zeker voor vrouwen.
'In mijn tijd' vormden hardlopende vrouwen een sterke minderheid bij het hardloperslegioen. Ze waren er wel, maar dat waren meestal goede loopsters die met de mannen meekonden. Tegenwoordig lijkt het fifty-fifty., sterker nog: vaak zijn vrouwen bij loopjes in de meerderheid.
Ook in Kijkduin waren de dames goed vertegenwoordigd en zij presteerden goed.
Mastenbos
En dan was er ook nog de wandeling van ons inmiddels sterk gekrompen groepje Doornvogels. Dat was zaterdag. Met Walter reisde ik naar Breda, waar wij hadden afgesproken met onze twee wandelgezellinnen. Wij liepen een stuk door de stad tot aan het Mastenbos dat wij doorkruisten.
Crossing Border Festival
Tenslotte was er zaterdagavond het Crossing Border Festival, het sinds jaar en dag bestaande festival waarbij literatuur en muziek elkaar treffen. Het is al een volle week aan de gang maar zelf kon ik alleen zaterdagavond. Direct na thuiskomst van de Breda-wandeling omgekleed, een stuk pizza gegeten en naar het Spuitheater om het een en ander te bekijken en beluisteren.
Zelf was ik geïnteresseerd in het interview dat popjournalist Gijsbert Kamer had met Tracy Thorn, die naar Crossing Border was gekomen om haar boek te promoten. Het was een goed gesprek waarbij opviel dat Tracy niet alleen een van de beste zangeressen van de eighties en nineties was (o.m. Everything but the Girl en Massive Attack), maar ook een fantastisch heldere spreekstem heeft met een uitmuntende dictie. En ook dat Tracy een veel positievere, krachtiger en geestiger persoon is dan je op grond van haar melancholieke liedjes en uitstraling op foto's zou verwachten.
Ze vertelde over hoe zij opgroeide in een - voor haar - rustige gemeenschap en haar drang om als puber naar de grote stad Londen, waar 'het' allemaal gebeurde, te gaan. Haar universitaire studie heeft zij gevolgd in Hull, omdat Londen te dicht bij huis was en haar ouders in dat geval niet zouden willen dat ze op kamers ging wonen. Hierover heeft zij een boek geschreven dat op CB gekocht kon worden en door haar gesigneerd.
Over wat ik verder gezien heb bij CB en in het bijzonder wat mij is opgevallen kom ik later wel terug, want anders wordt dit blogbericht te lang....
Het heet het Mastbos, ik ben er vroeger als kind met mijn ouders geweest.
BeantwoordenVerwijderen