Vredespaleis gezien vanuit de tuin van Museum Collectie Mesdag
Update vanuit Den Haag, met eerst een berichtje van gisteren (donderdag 30/7). Vroeg op en een korte wandeling gemaakt. Later die ochtend hebben wij met z'n vieren een kort programma afgewerkt. Dat kwam neer op eerst een stukje wandelen/joggen naar Meer en Bosch (amper 400 meter gaans vanaf Tons huis), enkele lichte rek- en strekoefeningen en een kern van vijf keer drie minuten - met een minuut tussenpauze - waarbij we ook over Landgoed Ockenburgh en langs de Puinduinen kwamen. Lekker gelopen!
Later die ochtend naar het strand. Het was pas de tweede keer dit jaar dat we er heen gingen met als doel: 'liggen en bakken'. Stoeltje, handdoek en boek mee, alsook oortjes voor de telefoon om muziek te luisteren. Heerlijk weer was het, zon met af en toe lichte sluierbewolking maar dat trok later weg, er restte toen een strakblauwe lucht. Maar toch had ik het na drie uur 'draaien' wel gezien. Per slot van rekening al genoeg zon gehad de laatste tijd. Ben toen boodschappen gaan doen in de compleet gerenoveerde Albert Heijn aan het De Savornin Lohmanplein. Erg groot, onherkenbaar veranderd. Het gaat slecht met de economie maar dat geldt overduidelijk niet voor onze grootste kruidenier.
Eergisteren (woensdagochtend) met Pierre en Jan in het krachthonk oefeningen gedaan, daarna koffie gedronken op het terras waarna ik zelf nog een stukje (amper een kwartier) ging uitlopen. Vervolgens gedouchd, wat bijzonder is omdat dit sinds de coronamaatregelen niet meer mogelijk was bij de club. Toch alweer zo'n vijf maanden geleden...
Woensdagmiddag een stuk gewandeld richting centrum. Wilde daar een broek kopen, wat uiteindelijk is gelukt bij P&C. Onderweg daarheen even blijven steken bij Museum Collectie Mesdag aan de Laan van Meerdervoort. Naast de vaste collectie is er tot 20 september een expositie met het werk van Antonio Mancini, die tot Italiës grootste kunstenaars werd en wordt gerekend.
Niet onterecht, want zijn schilderijen - in elk geval het hier geëxposeerde werk - zijn erg mooi. Wie meer wil weten over expositie en het museum (Let op! beperkte openingstijden) zie hier!
Na Mesdag naar Florencia in de Torenstraat gelopen om aldaar een ijsje te scoren: een oubliehoorntje met een bolletje chocolade en een toef slagroom.
En nu is het vrijdag, straks naar de Laan van Poot om mee te doen aan de warming up en een paar tweehonderdjes met de vrijdagochtend baangroep!
Bos snijbloemen, geplukt in buurttuin Kornoeljestraat
Gistermiddag (maandag 15:00 uur) kort maar effectief getraind in Meer en Bosch. Met het overige drietal Pievitofre. Blijft een rare naam, maar goed.
Na een rustige inloop stonden 7 x 2 minuten tempo op het programma, met telkens één minuut herstel. Ik ging 'als de brandweer' en kon de hele training met de groep mee. Hoop dit vast te kunnen houden, want binnenkort is er weer een mogelijkheid om bij Haag Atletiek vijf kilometer hard te lopen.
Moet er wel bij zeggen dat ik de afgelopen maanden wat overtollige pondjes ben kwijtgeraakt, en dat scheelt.
Het weer was prima, helemaal droog bleef het niet maar het was overwegend zonnig en warm. Maar voor ècht mediterraan weer zullen we moeten wachten tot vrijdag of zaterdag. Dan krijg je van die zwoele zomeravonden waarbij je tot laat in de avond, zelfs tot diep in de nacht, buiten kunt zitten. In de tuin of op een terras met een wit wijntje, rosétje of een (al dan niet alcoholvrij) biertje.
Wat ik daarbij wel mis zijn die onmiskenbaar sfeervolle zomernachtgeluiden, voortgebracht door krekels, cicaden en kikkers. En bepaalde vogels zoals uilen en nachtzwaluwen (geitenmelkers). Het zijn echt 'zuidelijke' geluiden die je veel vaker in het middellandse zee gebied hoort dan bij ons, maar je kunt geluk hebben.
Zoals ik al eerder - bij herhaling - schreef, zitten er bij ons in de buurt (in bepaalde tuinen) vroedmeesterpadden. Dat zijn kleine padden waarbij het mannetje de eieren op zijn rug draagt totdat de larven groot genoeg zijn om te water te worden gelaten. Dat gebeurt in kleine poeltjes, waterbakken en dergelijke. ’s Avonds laat, na zonsondergang tot middernacht, kun je hen horen roepen. Al die fluittoontjes bij elkaar vormen een waar 'klokkenspel'. Een paar jaar geleden was ik 's avonds in De Hortus in Utrecht en daar kon je ze ook horen.
Jaren geleden kwam deze vroedmeesterpad gewoon bij ons binnenlopen...
Sommige mensen vinden het een irritant geluid maar ik vind het wel iets hebben: heel bijzonder, dat ijle geluid in de nachtelijk stilte. Ook omdat het om een zeer zeldzame paddensoort gaat. Het is eigenlijk zelfs geen pad, al lijkt hij er erg op, maar familie van de schijftongkikkers. Deze vroedmeesterpad komt hier te lande alleen in Zuid-Limburg in het wild voor, onder andere rond de mergelgroeven in Maastricht. Ook op andere plekken in Nederland weet hij zich te handhaven, zoals in Utrecht en Den Haag.
Het heerschap op het filmpje van Jos Vroegrijk hierboven is de groene sabelsprinkhaan, die je zeker later in augustus in bepaalde groengebieden kunt horen. In ons land is het wel de meest luidruchtige insektensoort. Het geluid van al die verschillende soorten gras- en veldsprinkhanen overdag valt daarbij in het niet.
De gevleugelde vriend hierboven is een cicade, die in het middellandse zeegebied met zijn soortgenoten de lucht bezwangeren met hun geluid. Deze soort zit overdag vaak tegen boomstammen. Het mannetje produceert een doordringend hard geluid door te vibreren met kleine membranen aan beide zijden van het achterlijf. Chitineuze deksels (opercula) fungeren daarbij als bescherming en als klankkast.
Jaren geleden maakte ik in Italië onderstaande opname, waarbij het geluid van de cicaden goed te horen is.
Het geluid bestaat uit een harde zoemtoon, die na 5 seconden almaar zachter wordt, maar na 5-10 seconden weer oplaait, zoals een machine die na het afstellen nog een onregelmatigheden vertoont.
Cicaden voeden zich met plantensap.
Er zijn vele soorten cicaden, in ons land is het kleine koekoeksbeestje (of schuimbeestje) de bekendste. Deze maakt geen geluid.
De kleinere Cicada orni is een cicade met 11 vlekjes in de vleugels en lijkt met een grijze waas bedekt. Hun aanhoudend gezang is veel luider, lijkt wel wat op een boomkikkerconcert en wordt hoog in (dennen)bomen geproduceerd. In Nederland wordt hij sporadisch waargenomen.
In zuidelijke en oostelijke provincies kun je in halfopen landschappen en vooral op warme zomeravonden een merkwaardig snorrend geluid horen: “errrrrrr-orrrrrrr-errrrrrr-orrrrrr”. Dat kàn een veenmol zijn (een grote krekelsoort), maar waarschijnlijk gaat het om een nachtzwaluw (ook geitenmelker genoemd).
Deze wat wisselvallige, maar uiteindelijk zeer zonnige zomerzondag, werd geopend met een loopje van een uur, met tweemaal een kilometer (de eerste en de laatste) bijna voluit. Ik kwam wel moeilijk op gang, stopte regelmatig en moest zeker in het begin flink 'douwen', maar uiteindelijk is het volbracht.
's Middags op de fiets naar AV Sparta in Het Zuiderpark. Aanleiding was niet een loop of ander atletiekevenement, evenmin een training. Nee, er zou een heus live optreden komen van de zingende zusjes Nina en Laura Philips oftewel ATKD (All The Kings Daughters). Een concert in corona-tijd, dus met een beperkt aantal toeschouwers (het werden er uiteindelijk ca, 15).
De groep had publiek gemaakt dat zij in coronatijd wilden optreden voor een beperkt publiek, zelfs huiskamerconcerten waren mogelijk. Dit omdat alle grote muziekfestivals en zaalconcerten vooralsnog zijn afgelast. Het was Sparta-atleet Mattijs van Dulkenraad die op de oproep reageerde en in staat bleek een kleinschalig concert in of voor het clubhuis van AV Sparta te regelen.
Vervolgens nodigde hij een select gezelschap muziekvrienden uit onder wie familieleden (o.a. zijn broer en vader Ruud van Dulkenraad (die ooit de rechterhand van Paul Acket was en hoofdredacteur van het destijds befaamde muziekmagazine Muziek Expres) en sportvriend Marlon Voorn. En ook uw cultuurbarbaar had de eer tot de genodigden te behoren.
Ik was ruim op tijd, op Mattijs en Marlon na was het nog rustig. In de kantine waren de tafels keurig opgesteld, met inachtname van de anderhalve meter regels en op elke tafel wat snacks.
Toen de dames later arriveerden, stelden zij voor buiten op te treden, vóór het clubhuis. Wat uiteraard wel zo plezierig was op dit moment.
Inderhaast werden de houten buitenbanken-met-tafel rond het virtuele podium geplaatst, waarna het concert kon beginnen. ATKD had er plezier in en wij toehoorders veel plezier in het luisteren. Overwegend zelfgeschreven liedjes en enkele covers waaronder Fire van Bruce Springsteen en In The Ghetto van Elvis Presley.
Leuk was het informele, losse sfeertje waarbij tussen de nummers door spontane gesprekjes ontstonden met de aanwezigen. Duidelijk werd dat muziek hen met de paplepel is ingegoten; zij zijn opgegroeid in een muzikale omgeving waarbij allerlei (oude) verhalen en muziek in de breedste zin belangrijke inspiratiebronnen waren. Zij genoten hun opleiding aan een muziekschool. Klassiek geschoold als zij zijn zongen ze onder meer in kerkkoren.
Na afloop van het koor was het tijd voor de merchandising. Zelf kocht ik twee EP-CD's als aandenken en tevens als dank voor het (gratis) concert. Maar er waren ook t-shirts (Mattijs heeft er een aan, zie boven).
Mooi toch, al die jonge(re) koppies, een afvaardiging van de loopgroepen van Haag die zich in 1982 aan het Amsterdamse avontuur gingen wagen. Kwam de foto tegen bij het overzetten van foto's van de PC naar een USB-stick.
Leuke herinnering. Maar we lopen nog, zij het niet meer van die grote afstanden. Waar waren we gebleven? Woensdag met Pierre en Ton G. wat bankdrukken in het honk, daarna wat uitgelopen op het grasveld achter het clubhuis. Niet lang, amper een kwartier omdat een lichte pijn in mijn rechterknie hinderde. Waarschijnlijk kwam dat door een val twee dagen eerder: gestruikeld over een uitstekende stoeptegel.
Woensdagavond laat nog even naar de club gegaan, getriggerd door clubvrienden uit de 'bierspecials-app'. Het was gezellig om op het buitenterras bij te beppen. Het was er windstil en de temperatuur zacht, dus het was daar meer dan goed toeven. Hoe het in het najaar en winter zal gaan met covid-19, geen idee. Er zal sowieso goed en 'corona proof' geventileerd moeten worden in het clubhuis.
Donderdagochtend ging het beter, op het programma stond 7 x 2 minuten met 1 minuut tussenpauze. Maar ditmaal is niet met de groep gelopen - men had andere verplichtingen - dus zo goed en zo kwaad als het ging zelf iets gedaan. Uiteindelijk kwam het neer op zes maal twee minuten, wel met langere tussenpauzes, maar de laatste ca. 850 meter liep ik wel voluit, wat neerkwam op 4'25''.
En vrijdag was het echt wat freewheelen. Eerst een beetje inlopen met de groep van Maarten, daarna met Pierre naar het krachthonk. Daar was nog een derde persoon bezig, die mij woensdag al was opgevallen vanwege het razendsnelle tempo waarmee hij een 200 meter op de baan liep, ca. 21/22 seconden. Naderhand hoorde ik dat hij Nederlands Kampioen op de 200 meter was en zelfs sneller was dan Churandy Martina. Wonderlijk groepje zo: twee recreërende oudjes en een heuse kampioen in één vertrek. Toch nog het krachthonk even verlaten om drie 'tweehonderdjes' mee te doen. Het ging wonderwel, in 50/52 seconden.
Vanmorgen de eerste bramen geplukt, dat doe ik elk jaar om jam te maken. Lekker voor bij de cornflakes met melk. Ik haalde mijn oogst bij de groenstrook langs de Laan van Meerdervoort en het veld bij de De Savornin Lohmanlaan. Er zijn veel bramen dit jaar maar het overgrote deel is niet rijp, het was echt een kwestie van 'cherry picking' maar dan met bramen. De braamstruik in onze tuin hangt vol vruchten maar ook daar is het aantal zwarte en dus rijpe exemplaren op de vingers van twee handen te tellen. Maar voor dit moment zit er wel een aardig potje jam in.
Gisteravond laat nog even naar het De Savornin Lohmanduin gefietst om een glimp op te vangen van de komeet Neowise. Per slot van rekening is het een van de laatste dagen waarop de komeet zichtbaar is, daarna moeten we ca. 7000 jaar wachten. Het mag het toppunt van misplaatst optimisme heten als ik zou beweren dat ik dat geduld kan opbrengen.
Op de top van dat duin, met goed overzicht op de omgeving, was een stel aanwezig. Naderhand kwam nog iemand op het daar aanwezige bankje zitten met een verrekijker en fototoestel in de aanslag.
Foto: Corné Ouwehand
We moesten de blik naar het noordwesten richten, waar De Grote Beer ('Steelpan') zichtbaar zou zijn. Het was nog schemerig, naarmate de tijd na zonsondergang vorderde, werden sterren meer zichtbaar. Totdat de dame van ons kleine gezelschap voornoemd sterrenbeeld plotseling in het vizier kreeg, maar dan pal voor ons! Vervolgens zouden we vanaf het punt (ster) rechtsonder de steelpan een stuk naar beneden moeten zoeken naar de komeet.
Lang verhaal kort: we zagen wel wat sterren, maar geen komeet. Totdat de man met verrekijker aangaf waar we Neowise konden zien. En inderdaad, iets rechtsonder de steelpan zagen we een vaag, enigszins 'verlengd' sterretje. Eerlijk gezegd vond ik het verre van duidelijk maar kan wel zeggen dat ik de komeet heb gezien! Dus om die reden nog 7000 jaar te blijven leven lijkt wat overdreven.
Hoe dan ook is de hierboven geplaatste foto 'gejat' van internet, deze is op 11 juli (het voor toeschouwers helderste moment van de komeet) genomen.
Als er weer een andere komeet langszij komt, een week of twee eerder gaan kijken, dan is-ie een stuk helderder.
Nog even een korte trainingsupdate
Zondag een duurloopje van ca. 70 minuten volbracht, maandag met 'de jongens' een pittig programma afgewerkt: 6 x 4 minuten, met telkens een minuut tussenpauze. Heb ze bijna allemaal volbracht, m.u.v. 'de vierde keer', toen werd het mij toch wat te zwaar en heb een stukje gewandeld. Lange tempo's zijn (nu?) nog steeds een dingetje voor mij, ook al gaat het steeds wat beter.
Maandag was mijn laatste post, en het is alweer zaterdag. Tijd voor een update.
In beweging blijven is van belang, zeker 'voor den oudere mensch': woensdagochtend voor de tweede keer 'na corona' naar het krachthonk. Twee jonge dames-topatleten, Dara Obot en een clubgenote, waren daar juist bezig.
Omdat er 'officieel' maximaal drie personen tegelijk mogen trainen, besloot ik eerst op het grasveld achter het clubhuis wat rondjes te lopen. Dat duurde niet lang (ca. een kwartier) en ging steeds met de nodige onderbrekingen ('social talks', toilet etc.) gepaard. Uiteindelijk ging ik samen met de inmiddels gearriveerde Pierre terug naar het krachthonk om daar wat bankdrukoefeningen te doen. Mèt onze eigen handdoek en na ontsmetting van apparatuur en handen.
Voor ons beiden was het lang (vijf maanden) geleden dat we dit deden dus we zijn niet ver gegaan. Kwestie van opbouwen. Na het honk weer een stukje gelopen op het grasveld, al met al zal er zo'n half uur gelopen zijn op deze dag. Het was meer spielerei, wel goed voor het herstel.
Donderdagochtend met ons mini-groepje Pievitofre weer het Meer en Bosch traject afgelegd, ditmaal werden het drie series van 6 x 1 minuut, met tussendoor telkens 30 seconden herstel en drie minuten seriepauze. Dus 18 tempo's van een minuut, omdat de pauze beperkt was een redelijk pittige training. Maar nu ging het gewoon goed, kennelijk voldoende hersteld van mijn fietsexcercitie in de Biesbosch en ook weer iets afgevallen.
's Middags trouwens nog even terug naar de club gewandeld om de uitgebloeide bloempluimen van de Budleja naast het terras te verwijderen. Zo krijgt de door atalanta's drukbezochte vlinderstruik weer lucht voor een tweede bloei.
Terzijde: ook de bloeiende haagligusters (What's in A Name) tussen Hellas en de atletiekbaan in (zie boven) worden veelbezocht door vlinders, niet alleen door witjes en atalanta's maar ook door dagpauwogen.
De volgende dag (vrijdag) hetzelfde verhaal: lekker met de baan-groep van Maarten mee ingelopen en vijf maal tweehonderd meter meegerend. Met tussen de 50 en 54 seconden per keer mag ik blij zijn want de vorige keer was 55 seconden het maximum. Daarna gingen Pierre en ik naar het krachthonk voor (wederom) een sessie, later voegde Ton v.d.P. zich bij ons, ook voor hem gold de opbouw na vijf maanden krachthonk-lockdown.
Kortom: het ging best lekker de afgelopen week, nu maar hopen dat we deze positieve trend kunnen handhaven.
's Avonds naar De Prael voor een (nou ja, twee) smakelijke biertjes en iets erbij om te eten. Dat was nog als verjaardagscadeautje van een goede sportvriendin. We zaten aan een tafeltje op het nog zonnige binnenterras aan het water. Met mijn tafelgenote deelden we een hamburger en een vegetarische variant daarvan (met zeewier). Allemaal erg smakelijk.
Deze maandagmorgen weer op actieve wijze gestart met een loopje van het viertal Pievitofre. En uiteraard was Meer en Bosch weer de locatie.
Hoe zou het gaan? Gisteren was ik in De Biesbosch en heb daar - inclusief de rit van en naar station Dordrecht vice versa - voor mijn doen veel (ca. 40 km) gefietst. Met mijn moeilijke knieën èn op een OV-fiets zonder versnellingen was dat best een zwaar 'dingetje', dus had ik er weinig fiducie in. In het lopen bedoel ik.
Na het opstaan voelde ik mijn onderrug wel, met de benen viel het mee. Dus toch maar proberen. Er stond een redelijk pittige training op het programma (met dank aan Pierre), te weten 5-2-5 en dat twee maal. Had mij voorgenomen rustig aan te doen.
Welnu, dat voornemen is uitgekomen al had dat minder te maken met mijn wil om het rustig-aan te doen dan met de onwil van de benen. Al bij het inlopen voelde ik: "dat gaat 'm niet worden vandaag". Amper twee minuten na de start van het eerste tempo haakte ik af. Vervolgens heb ik op eigen houtje wat gelopen (afwisselend stukjes wandelen en joggen) in Leydenhof en Het Hyacintenbosch bij Ockenburgh. Maar het ging eigenlijk voor geen meter. Toch geprobeerd in eigen tempo wat minuutjes te lopen, 3-5-5-4 minuten met ruime (2 minuten) tussenpauze. Beschouw het maar als een herstelloopje.
Bish Bosch
Toch nog iets over mijn tochtje Biesbosch. Het staat hierboven een beetje vreemd opgeschreven. Het is de titel van een album van Scott Walker. Dat schoot mij onderweg naar De Biesbosch steeds te binnen.
Gisteren vertrok ik vrij vroeg van huis. Stukje lopen naar de Nieuwendamlaan waar tram 2 vertrok. Bij station Laan van NOI uitstappen en verder met de trein naar Dordrecht. Het werd mijn eerste treinreis mèt mondkapje.
In Dordrecht bij de fietsenstalling een OV fiets gescoord, waarna de rit naar De Biesbosch volgde.
Het werd al meteen een pittig begin, want de weg van station tot plaats van bestemming was ca. 7 kilometer vals plat, de weg steeg voortdurend. Uiteindelijk kwam ik uit bij een StayOkee lokatie. Het was er vrij druk, kennelijk veel gasten die er hadden overnacht. Ik wilde van daaruit naar De Elzen, het poldergebied van De Biesbosch. Maar eens kijken of ik de wielewaal zou horen, volgens waarneming.nl zit hij daar ergens. Een vriendelijke jongedame aan de balie gaf mij een kaartje mee waarop summier routes in De Biesbosch stonden aangegeven, inclusief enkele fietsknooppunten. Daarna even op het buitenterras gezeten, met een cappucinootje.
Wat volgde was een lange fietstocht, regelmatig onderbroken door stops omdat ik her en der foto's wilde maken. Al met al is er gisteren inclusief de rit van en naar Dordrecht v.v. zo'n kleine 40 kilometer (weliswaar moeizaam op een OV-Fiets) weggetrapt. Uiteraard heb ik de wielewaal niet gehoord, laat staan gezien, maar hoe dan ook was het constant genieten van het mooie weer en de prachtige natuur...
Op Facebook heb ik al aardig wat foto's gedeeld, op deze plek een paar daarvan en het restant. De kleurrijkste foto's maakte ik bij Natuurmuseum Twintighoeven, een klein maar interessant museum waarbij de focus vooral ligt op de natuur- en cultuurgeschiedenis van vlak voor de Sint-Elizabethsvloed (van 1421) tot heden.
Behalve de landschappelijke ontstaansgeschiedenis van het tegenwoordige Eiland van Dordrecht, met streekeigen beroepen als visser, eendenkooiker, biezenplanter, rietsnijder, griendwerker en landbouwer, komen hier zowel de natuurwaarden van dit waterrijke getijdengebied ruimschoots aan bod.
Aan de buitenkant van het museum, onder de daklijst, heeft een kolonie huiszwaluwen in koepelvormige vormen hun nesten gebouwd. De meeste jonge zwaluwen waren al uitgevlogen, maar ik zag nog enkele broedende paartjes. Misschien een tweede leg?
In het museum zelf zijn bovendien het Natuur Informatie Centrum - met aardige en communicatieve dames achter het informatiedesk - en het poldercentrum van de Natuur- en Vogelwacht gevestigd.
Persoonlijk vind ik de uitzonderlijk kleurrijke bloemen/vlindertuin voor het museum het hoogtepunt van het museum. Tientallen vlinders fourageren hier op een grote diversiteit aan 'vlinderlokkende' planten waaronder budleja, kattenstaart, zonnehoed, margrieten en vingerhoedskruid.
Langzaam en nog niet helemaal zeker komt er meer reuring aan de Laan van Poot. De loopgroepen zijn al een week of wat actief, zelfs zonder de anderhalve meter, zij het dat er voor en na de training (bij sociaal contact) wel weer die anderhalve meter afstand in acht moet worden genomen.
Het clubhuis is gedeeltelijk open, maar alleen voor toiletbezoek en het neerzetten van je spulletjes. De kleedkamers zijn niet open en er kan ook (nog) niet worden gedouchd.
Tot deze week was ook het krachthonk niet toegankelijk. Nu wel, zij het onder voorwaarden. Zo mogen daar maximaal drie personen tegelijk trainen, waarbij een ieder een handdoek meeneemt om op bv. de bankdrukbank neer te leggen. Verder staat er ontsmettingsspul om de toestellen voor en na gebruik te reinigen.
Gisteren ging ik voor het eerst even kijken aan de Laan van Poot, op de bonnefooi. En zowaar waren twee mensen actief in het honk, de supersnelle topatlete Elsbeth en haar coach. Het was dus mogelijk om even te bankdrukken. Nou, het was te merken dat ik bijna een half jaar niets heb gedaan op dat vlak, want drukte ik in februari - weliswaar af en toe - nog tienmaal tachtig kilo weg, nu kreeg ik al moeite bij de vijftig kilo, en drie keer zeventig kilo (slecht uitgevoerd) was het maximum. Niets forceren en blijven oefenen maar.
Later deze donderdag weer met het bekende groepje in Meer en Bosch gelopen: een kort maar pittig programma was het, 2-1-2 minuten en dat drie keer. 1 minuut herstel tussen de tempo's en 3 minuten seriepauze. Het ging best goed, al heb ik de laatste twee minuten niet vol gemaakt. Dat ik echter het grootste deel van de training goed 'mee kon' met de anderen beschouw ik als winst.
Ook de volgende dag (vandaag dus) even mee ingelopen met de Vrijdagochtend Baangroep, maar na één 'tweehonderdje' ging ik met Ton Gerritsen het krachthonk in. Uiteindelijk had ik gisteren al de nodige tempo's gedaan. We hebben netjes aan de voorwaarden voldaan en zelfs van die blauwe huishoudhandschoentjes aangetrokken, we zagen er uit als halve gynaecologen. Ook nu wat lichte oefeningen in het krachthonk, daar bleef het bij.
Thuis probeer ik - tussen huishoudelijke klusjes, boodschappen doen en andere zaken in - wat te schilderen. Leuke bezigheid. Hieronder een detail van een stukje 'werk in uitvoering', waarschijnlijk in of na het weekend gereed...
Er is toch iets geks met dat hardlopen: er zijn hele bibliotheken over volgeschreven en de handel in hardloopattributen blijft een constant succes. Om over al die drukbezochte hardloopevenementen maar te zwijgen.
Maar waar gaat het eigenlijk over? Uiteindelijk is het niets anders dan het ene been voor het andere zetten. Bijna iedereen kan het, de een wat sneller dan de ander maar dat maakt niet uit.
Het is vooral het het goede gevoel bij en vooral na een training of wedstrijd, en de innerlijke gedrevenheid die - zeker bij regelmatig hardlopen - blijvend is.
Gevoelens van vrijheid, positiviteit en liefde voor de natuur: herkenbaar voor menige doorgewinterde hardloper. Noem het een 'oergevoel', vandaar die trailrunnende Sater - of Wolfman, Woudloper, Faun, Bosgod, name it.
Hoe dan ook: vanmiddag weer de stoute sportschoenen aangetrokken om met het selecte viermansgroepje Pievitofre Meer en Bosch en Ockenburgh onveilig te maken.
Het weer viel mee, af en toe een drupje maar die wind.... Laat maar waaien, laat maar waaien.... De weergoden hebben teveel naar Pater Moeskroen geluisterd, zo valt te vrezen... Alhoewel: bij het inkloppen van deze post lijkt de wind iets in kracht afgenomen te zijn.
Het werd uiteindelijk vooral Ockenburgh. Vier keer zes minuten met drie minuten herstel tussen de tempo's in. Tja, die lange tempo's zijn nog steeds een dingetje, maar in september wil ik zonder veel problemen meedoen aan georganiseerde loopjes, m.a.w. blijven trainen maar!
Zelf kon ik de eerste drie keer heel aardig meekomen, maar de vierde keer kreeg ik het halverwege zwaar, in die zin dat ik zuurstofschuld kreeg en ging wandelen. Bij de Kijkduinsestraat kwam ik de anderen tegemoet en met z'n vieren liepen we terug. Een uur gelopen, al met al toch tevreden.
