Trailrunning Sater

Er is toch iets geks met dat hardlopen: er zijn hele bibliotheken over volgeschreven en de handel in hardloopattributen blijft een constant succes. Om over al die drukbezochte hardloopevenementen maar te zwijgen.

Maar waar gaat het eigenlijk over? Uiteindelijk is het niets anders dan het ene been voor het andere zetten. Bijna iedereen kan het, de een wat sneller dan de ander maar dat maakt niet uit.

Het is vooral het het goede gevoel bij en vooral na een training of wedstrijd, en de innerlijke gedrevenheid die - zeker bij regelmatig hardlopen - blijvend is.

Gevoelens van vrijheid, positiviteit en liefde voor de natuur: herkenbaar voor menige doorgewinterde hardloper. Noem het een 'oergevoel', vandaar die trailrunnende Sater - of Wolfman, Woudloper, Faun, Bosgod, name it.

Hoe dan ook: vanmiddag weer de stoute sportschoenen aangetrokken om met het selecte viermansgroepje Pievitofre Meer en Bosch en Ockenburgh onveilig te maken.

Het weer viel mee, af en toe een drupje maar die wind.... Laat maar waaien, laat maar waaien.... De weergoden hebben teveel naar Pater Moeskroen geluisterd, zo valt te vrezen... Alhoewel: bij het inkloppen van deze post lijkt de wind iets in kracht afgenomen te zijn.

Het werd uiteindelijk vooral Ockenburgh. Vier keer zes minuten met drie minuten herstel tussen de tempo's in. Tja, die lange tempo's zijn nog steeds een dingetje, maar in september wil ik zonder veel problemen meedoen aan georganiseerde loopjes, m.a.w. blijven trainen maar!

Zelf kon ik de eerste drie keer heel aardig meekomen, maar de vierde keer kreeg ik het halverwege zwaar, in die zin dat ik zuurstofschuld kreeg en ging wandelen. Bij de Kijkduinsestraat kwam ik de anderen tegemoet en met z'n vieren liepen we terug. Een uur gelopen, al met al toch tevreden.