De week van Stormy Francis

Een week niet geblogd, wat niet wil zeggen dat er een week niet is geleefd. Meer dan een half jaar jaar is dat leven gevuld met alledaagse zaken, niet echt om over te schrijven. En die keren dat deze het vermelden waard zijn loert het 'gevaar' in de privacy van anderen te treden. Wel heb ik de vijver bevrijd van een grote lading waterpest en heb uitgebloeide smeerwortel en kattenstaart verwijderd. En de hele week door luister ik naar muziek op Youtube en Spotify, volg ik de actualiteiten (ook Café Weltschmerz, best interessant zo nu en dan!). Ook ben ik weer begonnen met schilderen.

Het zal niet veel mensen iets zeggen, maar tijdens mijn werkzaam leven als 'film-ambtenaar' (in de jaren tachtig) had ik contact met veel mensen uit die wereld, vooral regisseurs, producenten, acteurs en cineasten. Een van hen was de rasechte vlaming Robbe de Hert, een flamboyante, rebelse cineast met een enorme dynamiek. Hij was eigenzinnig en maakte films zoals hij dat wilde. Een van zijn bekendste films is 'de Witte van Zichem', door filmcritici geprezen als een van de beste - zo niet beste - belgische films ooit.

Enorm gedreven en door de snelheid van zijn praten en dat vlaamse accent kon ik hem amper  verstaan. Sympathieke figuur. Ik moest gisteren spontaan aan hem denken en dacht: 'hoe zou het met Robbe de Hert gaan?' dus even gegoogled. Het was wel even schrikken, op recente foto's was hij een schim van de beer van een vent die hij in de jaren tachtig was. Sterk vermagerd door een slopende ziekte, blijkt hij een paar dagen terug te zijn overleden!

Robbe de Hert (1942-2020)

Terug naar waar ik was gebleven. 'Corona' had en heeft duidelijk invloed op mijn 'uitstapjes', waar vooral doordeweeks weinig tot niets van komt.

Wel is er getraind. Niet interessant voor de lezer, maar omdat ik geen apart logboek bijhoud, zet ik de trainingsnotities maar in dit blog.

Vanmorgen (vrijdag dus) met 'Baangroep Maarten' negen 'tweehonderdjes' gelopen (variërend van 1 minuut tot 51 seconden, gemiddeld 54/55 seconden). Negen keer is meer dan ik gewend ben. Voor de krachttraining erna - met Ton G. en Jan J. - had ik 'de kracht niet meer'. Dat ging woensdag beter.

Gisteren (donderdag) drie kwartier gelopen door de Bosjes van Pex met een trage start en een laatste kilometer op volle snelheid.

Woensdag was de dag van Francis. En dan heb ik het niet over de clubgenote met dezelfde naam maar over de storm die over ons land raasde. Het was een beetje manoeuvreren, maar alle obstakels in de Bosjes van Pex (omgevallen bomen) zijn genomen. Zo kwam ik op tijd bij Haag Atletiek om met de heren Tissot en Janson wat lichte krachttraining te doen. 's Avonds niet gelopen en ook niet naar de club gegaan. Het was er het weer niet naar.

Dinsdag een duurloopje van ruim een uur volbracht, maandag was 'oppasdag' en zondag heb ik ook gelopen met als kern vier keer een kilometer voluit.

Dat was het dan. Ik schreef het al, er is weinig opzienbarends te melden. Maar meer dan genoeg te doen!