De stilte der getijden

Gistermiddag voor het eerst sinds twee jaar weer eens naar de bioscoop gegaan. Of naar Het Filmhuis, liever gezegd, maar 'What's in A Name?' 

Dat was na een ochtendje stoeien in het krachthonk gevolgd door twintig minuutjes lopen op het grasveld, met 8x1min. tempootjes. 

Tijdens 'corona' heb ik/hebben wij bezoek aan/van vrienden en bekenden zoveel mogelijk vermeden. Koudwatervrees, mogelijk, maar beter 'safe than sorry'. Maar het kan en mag weer. Zo was mijn gezelschapsdame gisteren Marjolein, die met het voorstel kwam naar de film te gaan. Goed plan, zo bleek.

De film Silence of the Tides van Pieter-Rim de Kroon is heel bijzonder, al was het maar omdat deze toeschouwer zich bij het zien van de beelden in een totaal ander land en ander tijdperk waant. Er wordt nagenoeg niet gesproken in de film, de beelden vertellen het verhaal. Het zijn stuk voor stuk prachtige - poëtische, maar soms ook harde -  beelden van de wijdse natuur, de vele bijzondere dieren die er leven, mensen die op de wadden leven, het ritme van de getijden. 

Mooie 'running gag' is een piepklein posttreintje dat over een kaarsrecht spoor van hot naar her dendert en door de lokale postbode - hij zou subiet gecast kunnen worden voor de rol van Sil de Strandjutter - bestuurd wordt. Op die manier ontvangen de eilandbewoners hun brieven, pakketten en wat dies meer zij.

Ook boeiende beelden van kokkelvissers aan het werk, en van tijd tot tijd een dame die gedragen accoorden aan een kerkorgel ontlokt en zo bijdraagt aan de sfeer van de film.

Ik moest onwillekeurig denken aan epische films zoals van Tarkovski (Nostalgia) maar ook lijkt de maker van de film geïnspireerd te zijn door Bert Haanstra. 

Zoals De Volkskrant schreef over de film: "Silence of the Tides geeft een hypnotiserende blik op de cycli en contrasten van de seizoenen: leven en dood, storm en stilte, de massa en het individu. een poëtische overpeinzing zonder voice-overs of interviews tegen een overweldigend decor van lucht, water, wind, mist en voortdurend veranderend licht". 

Vandaag (donderdag) had ik afgesproken met Marij Gosker om 'bij te kletsen'. Marij ken ik nog van jaren geleden toen ik nog in het Statenkwartier woonde en deel uitmaakte van de vriendenkring. Dan hebben we het wel over 50 jaar geleden!

Dat zijn toch wel de leuke dingen van facebook: er is veel kritiek op mogelijk, ook terechte, maar het blijft een prima platform om vrienden, kennissen, collega's enzovoorts te 'her-ontmoeten'. En hoewel we het allemaal 'druk' hebben, is het ook leuk om zo nu en dan 'real live' contact te hebben. Uiteraard is er in een halve eeuw leven veel gebeurd, genoeg gespreksstof!