Blog-driedaagse

 Vrijdag 17 juni

Afwisselend weekend achter de rug, met op vrijdagavond deelname aan de Oranjeloop in Kwintsheul, waar ik in de vooravond met de bus (of bussen liever gezegd, met overstap) naar toe ging. 

Daar eenmaal aangekomen, liep ik eerst ruim een kilometer de verkeerde kant op, langs een kanaalachtig water met veel bootjes. Uiteindelijk de weg gevraagd en toen bleek dat ik dezelfde weg weer terug kon en vervolgens bij de Heulseweg naar rechts tot aan de bushalte waar ik was uitgestapt. Van daaruit en een paar honderd meter verderop naar links. 

Uiteindelijk kwam ik toch nog ruim op tijd - was vroeg van huis vertrokken - bij de feesttent op het plein aan. Daar na-ingeschreven, in een gebouw verderop omgekleed (en - naderhand - gedouchd) en naar de start. Mijn benen vonden het veel te warm om 'er voor te gaan' deze avond, dus daar moest hun baasje het maar mee doen: pas na een half uur over de finish. Toch zelf nog iets gedaan dat op sport leek!   

Zaterdag 18 juni

Op zaterdag opgestart en 's middags even gaan kijken naar de tweede dag van de Haagse Marathon Challenge. Ik had mijn fototoestel meegenomen en hoewel niet de officiële fotograaf, toch meteen wat foto's gemaakt van het gebeuren.

De link naar de foto's!

's Middags in de keuken bezig geweest met het bereiden van Boeuf Bourguignon voor zondagavond,  we kregen eters in verband met vaderdag. 

's Avonds 'something completely different', namelijk een concert in het nieuwe muziektheater Amare aan het spui. Een van onze vrienden van Haag, Marlies Alberts, maakt deel uit van het Haags Toonkunstkoor, en zij attendeert ons met enige regelmaat op de uitvoeringen. Zo ook in dit geval, zij had ons getipt voor de uitvoering van Haydns oratorium 'Die Schöpfung'.

Het bleek een schot in de roos. Twee koren (Haags Toonkunstkoor en Hans-Sachs-Chor Nurnberg) zorgden er met het Ars Musica Orkest voor dat het een avond vol muzikale schoonheid werd, waarbij de tekst van het oratorium met behulp van het - ook inhoudelijk sterke - programmaboekje kon worden gevolgd.

Aangenaam verrast was ik vanwege het feit dat Klaartje van Veldhoven een van de solisten was. Ik volg haar al jaren met enige regelmaat en heb menige voorstelling -  van cabaret-achtig, jazzy (met haar echtgenoot Rembrandt Frerichs) tot hemels-klassiek (Dido en Aeneas, Matthaus Passion) - bijgewoond waarin zij letterlijk een belangrijke - en zeer mooie 'klare' - stem had. Na afloop nog even kort met haar gesproken.

Mijn kennis van klassieke muziek is veel te beperkt om een zinvolle recensie te schrijven. Ik volsta met te schrijven dat ik het prachtig vond, vooral die massale koorzang, echt geweldig.

Mijn mening/dit gevoel  werd onderschreven door vrijwel alle aanwezigen, ook vrienden en kennissen van Haag Atletiek, onder wie 'de drie Paulen' (Kruijssen, Versteegh en Wobbe), Jan Groeneveld en oud-klasgenoot en HRR-lid Roel Gort. 

Na afloop hebben we - Marlies was inmiddels gearriveerd - gezellig nagepraat in de foyer van het muziektheater (dat zich overigens op de tweede verdieping van Amare bevindt). Ik was vrij laat thuis, ongeveer kwart over twaalf en heb nog tot half twee achter de PC dingen uitgewerkt met muziek, onder andere van Haydn, op de achtergrond.

Zondag 19 juni

Vaderdag! 's Ochtends na het ontbijt naar de club voor de briefing van de parcourswachters. Zelf was ik ingedeeld bij de zevensprong bovenaan het Fuutpad, waar ik de lopers de goede kant op moest sturen.

Ditmaal geen foto's geschoten want ik had niet alleen mijn camera thuisgelaten, maar moest ook mijn aandacht erbij houden opdat lopers niet een verkeerde afslag zouden nemen.

Het is allemaal goed gegaan, de regenponcho die we hadden meegekregen bleef ongebruikt en later werd het aangenaam van temperatuur, een stuk minder warm dan de dagen hiervoor. Wel zo prettig voor de lopers, alhoewel het parcours 'uitdagend' (zeg maar rustig: 'zwaar') genoeg was met veel klimmetjes en duinpaadjes met veelal mul zand. 

Grote pluim voor iedereen die deze HMC heeft volbracht! Dat geldt zeker voor de organisatoren en  bovenstaande atleten, die na afloop van het evenement op een zonovergoten terras bij het clubhuis hun trofee in ontvangst namen. 

Van nostalgie naar dystopie

"Geniet er nog maar even van"(?!). Niks 'even', zo moet het blijven!

In 2007 ( 15 jaar geleden) schreef ik onderstaand verhaal. Dit naar aanleiding van een boek dat ik uit de diepe kast haalde. 

Dat boek, 'Het Groot Nederlands Boerenboek', beschrijft het leven op het platteland anno 1936. Een tijd geleden kun je wel zeggen. In de decennia daarna is ons land in rap tempo veranderd. Logisch, tijden veranderen en de bevolkingsgroei is - wereldwijd en zeker ook in ons kleine landje - enorm. Maar het is nooit genoeg, Nederland moet één grote stad worden - wat onze regering betreft - en alles wordt uit de kast gehaald om dit te realiseren. 

Hoe dan ook kan het volgende verhaal bijna 1 op 1 gekopieerd worden naar de situatie van vandaag, 15 jaar later. Sterker nog: ik heb het gekopieerd. De tekst is nog steeds actueel, actueler dan ooit zelfs. Wat er nu aan de hand is, de vergaande plannen van 'onze' regering om boeren te onteigenen teneinde op de vrijgemaakte grond (vooral) veel woningen te bouwen (want het gaat natuurlijk niet uitsluitend om stikstofreductie) worden 'onvermijdelijk' genoemd. Zoals ik laatst iemand hoorde verzuchten: 'Ons land gaat naar de gallemiezen'. Mee eens, in ieder geval het platteland zoals wij dat kennen en de natuur schiet er ook niets mee op.

Hierbij dus dat blogje uit 2007! Er staan dingen in de tekst die nu wat achterhaald lijken of zijn, maar in essentie is de situatie niet veranderd en dreigt zelfs erger te worden.

Ik diepte het vandaag weer eens op uit de gangkast, het Groot-Nederlands Boerenboek. Het is een oud boek (1936) met verhalen uit het boerenleven uit die tijd. 

Ik wilde het doorbladeren naar aanleiding van Máxima’s goedbedoelde (?!) stof-doen-opwaaiende speech over ‘dé Nederlander’ die in feite niet zou bestaan. 

Dat deze uitspraak voor zoveel ophef heeft gezorgd heeft volgens mij te maken met het feit dat de zogeheten autochtone Nederlander in rap tempo lijkt te verdwijnen. Want hoe je het ook waardeert, ons land is in een razendsnel tempo – zeg in veertig jaar tijd – veranderd in een multiculturele samenleving.

Maar bestaat er dan zoiets als een autochtone Nederlander? En zo ja, hoe ziet-ie er dan uit? Tja, inderdaad moeilijk om een antwoord op te geven. Maar dat geldt voor elke nationaliteit. Zo goed als ik mij een ‘echte’ Fransman voorstel als een man met donkere snor, alpinopet en een baguette onder zijn arm, zo stel ik mij de echte Nederlander voor als een boer van de oude stempel, blond, blozende wangen en met de klompen stevig in de Hollandse klei. 

Het Nederland zoals in het Groot-Nederlands Boerenboek beschreven wordt, heb ik nog gekend. Toen platteland nog echt platteland was. De grote stad was ver weg, een ‘stadse sinjeur’ die bij toeval een boerendorpje bezocht werd argwanend bekeken. Gesloten gemeenschappen waren het, er werd nog dialect gesproken en vrouwen droegen nog klederdracht. Godvrezend waren ze en hardwerkend. Contact met de wereld buiten het dorp was er nauwelijks, televisie was er niet of kwam net in opkomst, internet was er al helemaal niet.

De kloof tussen stad en platteland was dus groot, ook geografisch gezien. Grof gezegd had je grote en kleinere steden die min of meer scherp begrensd waren, met daarbuiten kilometers lang uitgestrekte weidelandschap met koeien, knotwilgen, slootjes, af en toe een boerderij en dorpjes die je vandaag de dag pittoresk zou noemen, zonder nieuwbouwwijken en industrieterreinen aan de randen. Het is niet alléén vanwege de nostalgie dat ik foto’s laat zien die in dat boek zijn afgebeeld. Het gaat er ook om te laten zien dat Nederland toen niet overbevolkt was, en dat de verandering in bevolkingssamenstelling heel hard is gegaan.

In 1949, na het onafhankelijk worden van Indonesië, kwamen eerst veel Indische mensen voor repatriëring naar Nederland. Ik herinner mij dat op de lagere school een Surinaams meisje kwam. Heel bijzonder was dat, zij trok veel bekijks bij haar klasgenoten. 

Daarna ging het heel hard, onverklaarbaar hard. In snel tempo werd het straatbeeld niet alleen meer bepaald door blonde of donkerblonde Nederlanders (nazaten van de boeren), maar in toenemende mate door mensen van allochtone afkomst. Dat veel mensen, vooral van de oudere generatie die in het ‘Boerenboek-tijdperk’ zijn opgegroeid, een gevoel van vervreemding ervaren vind ik dan ook alleszins begrijpelijk.

Maar ook de zogenaamde ‘autochtone’ bevolking – waar ook ik niet voor de volle honderd procent toe behoor, met wat indische en italiaanse genen – is veranderd. 

Boeren, ooit een zeer groot en karakteristiek ‘Nederlands’ deel van de beroepsbevolking, zie je nog maar weinig in Nederland. Die paar die er nog over zijn hebben, net als het merendeel van de Nederlanders, gestudeerd. Het zijn halve economen geworden die denken in termen van rentabiliteit, vaart der volkeren enzovoorts. Boerderijen hebben veelal een andere bestemming gekregen. Men is – noodzakelijkerwijs – wereldser geworden, verzakelijkt en ‘verstadst.

Er zijn nog weilanden en molens, zelfs koeien, maar die worden al heel lang niet meer met de hand gemolken. Het lijkt of dit type landschap dat overal sterk ‘verrommelt’ een soort curiositeit is geworden, een openluchtmuseum, reservaat zo u wilt, en dat de enorme bouwput die ons land geworden is anno 2007 hèt kenmerkende Nederlandse landschap is geworden. Compleet met barakken, woonwijken, verschrikkelijke nieuwbouwprojecten enzovoorts. Verschil tussen stad en platteland is er nauwelijks meer, het gaat in elkaar over.

Nostalgie, ach. Je moet het verleden niet idealiseren, maar zoals ik al zei: Nederland is in enkele decennia zeer veranderd, daar kun je niet omheen. De landelijke rust, zeker, het is er nog wel, maar je moet het als randstedeling echt opzoeken. En dan nog: hoe lang nog in een wereld waarin het louter om economische groei draait?

Ex(t)o-tisch dagje

Zo, de pinksterdagen zijn voorbij. Wij kunnen mooie zonnige dagen tegemoet zien, met volgende week zomerse temperaturen.

Nu was het vandaag al niet  zo gek, maar het aanvankelijke plan om naar het strand te gaan ging niet door. Eigenlijk had ik domweg een lui dagje, en ben alleen naar buiten gegaan om bij Blokker een strandstoeltje te kopen, wat boodschapjes te doen bij de buurtsuper en de hond (van de buurvrouw) uit te laten. En Okee, ook een paar keer in de tuin gezeten, het was warm zat.

Verder ben ik bezig geweest met het updaten van mijn website op Exto.nl. (vul bij 'Typ trefwoorden' de naam 'Gon Netscher' in). Gisteren kreeg ik te horen dat ik door de ballotage ben gekomen. Je bent dan a.h.w. 'geregistreerd' kunstenaar. Dat klinkt wel een beetje pretentieus, maar het is hoe dan ook een mooie stimulans om verder te gaan met schilderen.

Vandaag heb ik al wat afbeeldingen naar de site ge-upload en gegroepeerd, de komende dagen komt er nog meer bij.

Van hardlopen is niet veel gekomen deze week, op maandag en vrijdag na. Aan de coopertest afgelopen woensdag heb ik niet meegedaan - mijn benen voelden niet goed - maar donderdag kon ik er nog een uurtje hardlopen uitpersen, ook al ging dat niet van harte en had ik zware benen. Morgen in Delft maar weer eens een vijf kilometer proberen...

En daarna naar Parkpop? Oh nee, Malieveldpop. Of het dezelfde sfeer zal hebben als Het Zuiderpark valt te betwijfelen, maar goed. 

De bewogen dagen voor pinksteren

Even een korte update! De pinksterdagen zullen naar verwachting niet ongemerkt voorbijgaan, daarna valt er meer te berichten.

De afgelopen week waren vooral in fysiek opzicht actief te noemen: maandag met Pierre, Vincent en Ton een pittig programmaatje afgewerkt in Meer en Bosch: 7x3 minuten met steeds 1 minuut pauze. Dat ging eigenlijk best goed. Eerder die dag het nodige gewandeld.

Dinsdag weer veel gewandeld in pittig tempo, van huis via Ockenburgh naar Vroondaal v.v. en tussendoor ook.

Woensdagochtend krachthonk, daarna naar Vroondaal voor een extra oppas. Maar dat viel tegen, randstadrail 3 reed niet vanwege een aanrijding dus liep ik terug naar de Perenstraat, naar de halte van bus 21. Die reed wel, in Leyenburg overstappen op tram 4 tot aan De Uithof. Maar die reed voor mijn neus weg en vervolgens moest ik een half uur wachten - want de eerstvolgende viel uit - op de volgende tram. Dat werd dus haasten op het laatst maar 'we' hebben het gered.

's Avonds met de groep van Carel meegetraind. Baantraining, wat neerkwam op 12x200 meter. Dat varieerde in het begin tot ca. 66 (één minuut zes) seconden tot - uiteindelijk - een keer 56 seconden. Kortom: pittig tempo maar niet 'tot het gaatje' dat je - afhankelijk van je 'niveau' - vijf kilometer zou moeten volhouden om een bepaalde/goede tijd te halen. 

Aanvankelijk - bij het inlopen - had ik loodzware benen, ik was er van overtuigd dat het niks ging worden maar uiteindelijk ging het best aardig. 

Donderdag zou wat wandelen betreft de zwaarste dag van de week worden, ik heb toen ruim 2,5 uur gelopen. Dat kwam vooral omdat het Openbaar Vervoer, althans de HTM, staakte en er geen enkele bus of tram reed. Met andere woorden: een stukje 'smokkelen' door een paar haltes met de tram te gaan zat er niet in.

En dan vrijdag: 's ochtends met z'n drieën in het krachthonk. Ging wat moeizamer dan woensdag, maar goed. Daarna nog twintig minuutjes op het grasveld achter het clubhuis gerend, met telkens een minuut full speed en een minuut rustig. 's Middags via Heemtuin H.J. Bosch (bij Pluk) naar de Uithof, waar het ooievaarpaar - eind maart gespot bij het nestelen - al grote jongen blijken te hebben. Tenminste, ik zag er één.

Ziezo, dat was 'm weer. Mooie pinksterdagen allemaal!