Naar de karrek, naar de karrek lopen

Twee jaar lang werden geen Kerkpolderloopjes georganiseerd vanwege de maatregelen rond corona. 

Tot vorige week zag het er naar uit dat ook dit jaar kerkpolderlooploos voorbij zou gaan. Ik begreep dat dit om organisatorische redenen was, er zouden te weinig vrijwilligers zijn.

Tot vorige week: toen verscheen er op de website van IJsclub Bertus plotsklaps het heugelijke nieuws dat er op 24 juli toch een Kerkpolderloop zou plaatsvinden. Vandaag dus!

Blij verrast waren vooral diegenen die voorgaande jaren vaak van de partij waren, zeg maar rustig een harde kern: elke zondagochtend in juli en augustus een Kerkpolderloop! En altijd vijf kilometer over een mooi parcours. 

Lang verhaal kort: vanmorgen vroeg zat ik in de bus naar Leyenburg, daar overstappen op de bus naar Delft. Na aankomst in de Schoolstraat een korte wandeling via de Kerkpolderweg naar Onder Ons waar ik redelijk vroeg (rond negen uur) arriveerde.  Ik bleek de eerste te zijn, werd gezegd waarop ik aangaf dat de eersten de laatsten zullen zijn. Wat tegenwoordig niet geheel bezijden de waarheid is: de tand des tijds...

Maar daarom niet getreurd: ik was blij om 'het' weer eens mee te maken: de Kerkpolderloop! Om kwart over tien was de start. De opkomst was nog niet overdonderend. Menigeen zal niet eens geweten hebben dat er überhaupt een kerkpolderloop was, de website van Bertus was de enige plek waar het kort daarvoor op stond en er was onvoldoende tijd om het aan een grotere klok te hangen. 

De eerste twee kilometers liep ik met mijn richtsnoeren Pierre en Hannie op, wat redelijk ging (gemiddeld tempo 5'50'' per km). Toch ben ik de laatste kilometers fors ingezakt - wat niet zo voelde - en uiteindelijk heb ik er toch nog ruim een half uur over gedaan om te finishen. Omdat dit nu al de vijfde keer op rij is dat dit gebeurt, moet ik er vanuit gaan dat dit mijn 'nieuwe normaal' is.

Mattijs werd eerste in een zeer nette 19 minuten. De rest van de uitslagen staan hier.

Jos Toth, een van de trouwe kerkpolderlopers

's- Middags was het goed toeven op het strand. Het was warm en de wind blies vanuit het zuiden waardoor het aangenaam zomers aanvoelde. Meteen wat uitrusten van de sportieve inspanning van deze morgen...

Terug naar Grolloo met drentse blues...

Het graf van Jim Morrison op Père Lachaise in Parijs is sinds jaar en dag een waar pelgrimsoord voor (ex)hippies. Dat zijn inmiddels behoorlijk bejaarde mensen, al wordt het graf ook door jongeren bezocht. Ook nu nog, ruim een halve eeuw na zijn dood. Hoe dan ook zal dat graf altijd een monument blijven, zoals dat ook het geval is met de laatste rustplaatsen van andere - iconische - beroemdheden die ons zijn ontvallen.

Hebben wij in ons land zo'n pelgrimsoord? Jawel, en dan hebben we het niet over een graf, maar over een heus museum dat aan één legendarische band is gewijd en gerust een toeristische trekpleister kan worden genoemd. De band in kwestie was Cuby & The Blizzards en het museum heet dan ook C&B Museum of Harry Muskee museum. Harry Muskee (1941 - 2011) was niet alleen oprichter en frontman/zanger van de groep maar tevens een verwoed ijveraar om Drenthe op de (muzikale) kaart te zetten, want destijds (jaren zestig) gebeurde 'het' natuurlijk vooral in het arrogante westen: daar kwamen de landelijk bekende bands vandaan zoals The Outsiders, The Golden Earrings enzovoorts. 

En toen was daar opeens die briljante bluesgroep uit Grolloo 'of all places' die niet alleen in eigen regio furore maakte, maar in het hele land doorbrak. Ik heb ze zelf in die tijd (sixties en seventies) menigmaal zien optreden, ook een paar keer met Herman Brood achter de piano. Meest opvallend op het podium waren echter Harry Muskee ("Cuby") met zijn rauwe, emotionele voordracht en Eelco Gelling, een briljante gitarist die door menigeen, onder wie Jan Akkerman, werd gewaardeerd als beste gitarist van Europa, 'beter dan Eric Clapton'. Meer over deze geniale maar bescheiden gitarist hier.

Tijdens mijn verblijf in Drenthe bezocht ik het museum. Na binnenkomst werd ik bijzonder vriendelijk ontvangen door de gastvrouw die veel informatie verstrekte over het museum. Naast een routekaartje kreeg ik een koptelefoon mee met een audiotour. Op dat moment was het nog rustig zodat ik overal stil kon blijven staan en op mijn gemak kon luisteren naar wat er over de betreffende afbeeldingen of opstellingen werd verteld. Ook kon ik op de eerste verdieping - met de trap te bereiken - in een comfortabele fauteuil genieten van een stukje audio met 'after C&B' muziek met Cuby, Jan Akkerman en Hans Lafaille. Een lekker stukje 'slow blues', waarbij mij vooral een hoge uithaal van Cuby (Muskee) opviel, waar Deep Purples Ian Gillan jaloers op had kunnen zijn (zie v.a. 6'45 op het filmpje). 

 

Historisch koppel in actie: Harry Muskee (Cuby) en Eelco Gelling

Maar er waren door de jaren heen veel incarnaties van de band Cuby and the Blizzards, waarbij ook deze naam enigszins wijzigde. 

Maar goed, ik zal niet teveel uitwijden. Alles over Harry Muskee, Cuby and the Blizzards en wat daarna kwam met diverse line-ups, is te lezen op Wikipedia. 

Mocht je in Drenthe zijn en in de buurt van Grolloo komen, ga gerust een kijkje nemen in het C&B Museum. Wat mij betreft een aanrader, er is veel te zien - trek voor het bezoek minimaal een uur uit - en in de directe omgeving is het goed toeven op een terras of een wandeling door Grolloo of  de mooie omgeving.

Parades in Den Haag en Maasdijk

De parade in Maasdijk bestond uit een legertje hardlopers en hardloopsters die hun beste beentje hebben voorgezet. Dat was vandaag (zaterdag).

De parade in Den Haag heeft betrekking op het rondreizende theaterfestival.

Vrijdagavond gingen we naar Het Westbroekpark, waar we nog een stukje van die Parade hebben meegepikt. Dat kan weer, en het kon nog voordat de tenten van het theatercircus worden opgebroken om op de volgende bestemming te worden opgezet. Dat wordt Utrecht. Voor nadere info zie onderstaande link.

De Parade - Het enige rondreizende theaterfestival ter wereld 

Na een licht edoch gezond maal (Caesar Salade) bij restaurant La Cantina, gingen wij eerst naar een voorstelling van Idiotorisch Gestoord met Viva Catastrofia. We werden getracteerd op een half uur absurdistisch theater waarin thema's als (teloorgang van) democratie en de rol van dictatuur aan de orde komen. Persvrijheid en vrijheid van meningsuiting staan dan onder druk. Centraal in de ruimte stond een statieportret van dictator Ernesto Fatal die neerkeek op zijn onderdanen die er alles aan deden om niet naar het strafkamp van de zoutmijnen te worden gestuurd.

Zelf zag ik in deze energieke en uit elkaar snel opeenvolgende scenes bestaande voorstelling subtiele verwijzingen naar huidige ontwikkelingen in de maatschappij. Een vrolijke voorstelling met grappige scenes zoals een parodie op een tv-quiz maar het geeft ondertussen wel enig stof tot nadenken.   

Daarna gingen we naar een voorstelling van Kiki Schippers met haar XL band. Een meer dan onderhoudende voorstelling niet in de laatste plaats door de dynamische superenthousiaste Schippers die over een prachtige en veelzijdige stem beschikt waarmee ze in staat is zowel als Janis Joplin tekeer te gaan als subtiel-verstild te zingen. 

Ze schrijft zelf haar liedjes, geniale teksten waarmee ze het publiek zowel weet te ontroeren als te vermaken. Zoals het lied waarin zij binnen vijf minuten de quantumtheorie uitlegt, zowel 'mindblowing' als geestig. 

Zondag (vandaag dus) weer eens naar het Westland gegaan voor een loopje. Met de bus (of drie bussen liever gezegd met de nodige overstappen) naar Maasdijk. Ik had mij van tevoren ingeschreven voor de vijf kilometer Ruitenburg.
In de bus zat een delegatie van snelle Haag-lopers, die gingen uiteraard ook die kant op. In Maasdijk was het nog een stukje lopen naar de startlokatie. 

Rond half een gingen de lopers van de 10km en van de 5km gezamenlijk van start.

Wat de loop betreft: het was mooi zonnig weer, er stond wel vrij veel wind maar dat maakte de warmte draaglijk. Die vijf kilometer heb ik uitgelopen, kon het tempo dat ik liep wel goed vasthouden (dacht ik) maar van enige snelheid is geen sprake meer. De tijd is voorbij dat ik mijn eindtijd met trots ga vermelden...

Na afloop gedouchd en omgekleed en nog wat gedronken. Ik kon dankzij bemiddeling van Jan Groeneveld met 'De Melses' mee terugrijden. Nadat we werden afgezet bij station Hollands Spoor, hebben Jan en ik onszelf nog getracteerd op een prima softijsje van de Febo :-)....

Foto's van de loop (gemaakt door Carrie Wilmink) staan inmiddels online.

Wat stampen wij lekker hè?

Het begint waarachtig een beetje op serieus trainen te lijken. Afgelopen woensdag met de groep van Carel een duurloop door (vooral) de duinen volbracht, met twee keer 15 minuten in een iets lager dan wedstrijdtempo. Is dat zoiets als duurloop 3,5?  Hoe dan ook, het ging wonderwel.

Vandaag, vanmorgen liever gezegd, op uitnodiging met de groep van Mulay meegetraind. Mulay was er echter zelf niet bij, Mattijs nam de honneurs waar. Overigens was de groep wel heel klein vanmorgen: Mattijs, Marlon, Jan Groeneveld en ik zei de gek.

Wij vertrokken vanaf tennispark/uitspanning Berg en Dal, via de Bosjes van Pex en later Bosjes van Poot liepen we naar de voormalige lokatie van de Norfolk Line, waar nu een gigantisch wooncomplex is verrezen. Daar gingen we het strand op en liepen richting Kijkduin. Bij De Fuut naar boven waarna we in de duinen over sterk geaccidenteerd terrein met de nodige klimmetjes en zandpaden circa tien minuten gingen 'trailrunnen'.

Rechtop lopen Fred! (Foto Marlon Voorn)

Het werd al met al een rustige duurloop van circa anderhalf uur, met veel afwisseling in het parcours: straat, duinen, zand- en paardenpaden, strand en af en toe een stevig klimmetje. Ook nu kon ik de - letterlijk en figuurlijk grote - jongens bijhouden, zolang er geen tempo's worden gelopen lukt dat nog wel. 

Op het strand was een passerende dame zo aardig om een foto van ons groepje te maken. 

Nieuwe line up van The Beach Boys

Na afloop van de training wat bijzondere rek- en strekoefeningen gedaan, waarna we op het buitenterras van Berg en Dal gingen chillen onder het genot van koffie/thee/appelgebak met slagroom/warme chocolademelk al dan niet met slagroom/

Van Baarn naar Lage Vuursche

Zaterdag 2 juli gingen we met ons wandelgroepje De Doornvogels naar Baarn, startpunt van een wandeling over een zogeheten groene wissel. De haagse delegatie (Walter en ik) vertrokken even over negen vanaf Den Haag CS met de trein. We moesten twee keer overstappen: bij Schiphol en Hilversum centraal. Om tien voor half elf waren we in Baarn. Tineke was daar al. 
Verzamelpunt en start was bij De Generaal, op het terras want de zon scheen volop. Wij name alvast een bakkie, zelf nam ik er appelgebak met slagroom bij. Weldra verschenen onze andere wandelgenoten.

Na de gezamenlijke koffie gingen wij op weg. We hadden al een paar keer eerder vanaf Baarn naar de Lage Vuursche gewandeld, maar deze keer was toch iets anders. Het werd een mooie 'groene' wandeling, behoorlijk gevarieerd met de nadruk op bos, moerasgebied en heidevelden. En op het laatst zelfs een paar korenvelden, waar zie je dat vandaag de dag nog?

Monumentale bomen en oude beukenlanen zie je vooral bij de Lage Vuursche, min of meer verscholen in jongere bossen. 

Langs heideveld De Stulp en het Pluismeer kwamen wij in het dorp Lage Vuursche waar het goed pannenkoeken eten was. 

Door nog zo'n drie kilometer lopen via soms grillige bospaadjes door het Maartendijkse bos, bereikten wij de finish: Hollandse Rading. Bij het station aldaar gearriveerd, bleek onze trein al aan te komen. We hadden dus amper de tijd om afscheid te nemen van de andere wandelvrienden.

Eerder tijdens de wandeling kwamen bij een grote poel met rondom veel begroeiën en moerasgrond. Erg veel libellen zag je hier, zowel de grote viervleugellibellen als de kleinere juffers.

En wat de rest van de afgelopen week betreft:

De Cultuurbarbaar: Doorlopen alstublieft! (fredvandergonnetscher.blogspot.com)

Doorlopen alstublieft!

Dat ik steeds minder over hardlopen schrijf komt omdat ik minder train, terwijl bij wedstrijdjes en prestatieloopjes de tijden steeds meer oplopen. Ik doe tegenwoordig steeds zo'n twee minuten langer over een vijf kilometer dan in 2020. Het vanzelfsprekende is er van af, de benen willen steeds minder wat ik wil, maar stoppen is geen optie. 

Ik blijf dus proberen het loopvuurtje smeulend te houden. Zo heb ik, na twee coronajaren een beetje voor mezelf te hebben geklooid, besloten om wat structureler met een groep mee te trainen. Vooralsnog is dat met de groep van Carel Knoester, op woensdagavond. Twee weken geleden was dat een duurloopje met diverse langere tempo's en afgelopen week een duurloopje van ca. 70 minuten 'netto'. Dat ging best wel pittig maar ik kon het volhouden en bijbenen. Echter de volgende dag had ik het gevoel alsof ik een pak slaag had gekregen, het hele onderstel piepte, kraakte en deed pijn. Maar ja, zo lang achter elkaar (en zó lang was dat niet) lopen, dat was ik niet meer gewend. En dan, de leeftijd hè... Dat valt niet te ontkennen!

Maar, om Ramses Shaffy te citeren: "We zullen doorgaan!" Naast het hardlopen toch ook veel gewandeld de afgelopen week. Vandaag weer eens met ons wandelgroepje de paden op de lanen in!

Verslag volgt...