Dat ik steeds minder over hardlopen schrijf komt omdat ik minder train, terwijl bij wedstrijdjes en prestatieloopjes de tijden steeds meer oplopen. Ik doe tegenwoordig steeds zo'n twee minuten langer over een vijf kilometer dan in 2020. Het vanzelfsprekende is er van af, de benen willen steeds minder wat ik wil, maar stoppen is geen optie.
Ik blijf dus proberen het loopvuurtje smeulend te houden. Zo heb ik, na twee coronajaren een beetje voor mezelf te hebben geklooid, besloten om wat structureler met een groep mee te trainen. Vooralsnog is dat met de groep van Carel Knoester, op woensdagavond. Twee weken geleden was dat een duurloopje met diverse langere tempo's en afgelopen week een duurloopje van ca. 70 minuten 'netto'. Dat ging best wel pittig maar ik kon het volhouden en bijbenen. Echter de volgende dag had ik het gevoel alsof ik een pak slaag had gekregen, het hele onderstel piepte, kraakte en deed pijn. Maar ja, zo lang achter elkaar (en zó lang was dat niet) lopen, dat was ik niet meer gewend. En dan, de leeftijd hè... Dat valt niet te ontkennen!
Maar, om Ramses Shaffy te citeren: "We zullen doorgaan!" Naast het hardlopen toch ook veel gewandeld de afgelopen week. Vandaag weer eens met ons wandelgroepje de paden op de lanen in!
Verslag volgt...
Beste Fred,
BeantwoordenVerwijderenRespect voor je ambitie om te blijven rennen maar………. er komt een tijd dat het gewoon niet meer gaat zoals je zou willen.
Ik zit nu in de fase waarin ik moet kiezen of ik wil blijven trainen om hard te kunnen lopen ( nou ja hard !) of gewoon ga wandelen.
Acceptatie van de lichamelijke beperkingen is essentieel voor het levensgeluk ! Ook as je niet meer kunt hardlopen.
Hartelijke groet,
Diederich Von Vleuten tot Hobbelduif