Ook op de Hoge Veluwe wordt druk getwitterd...

 

Een actief weekend was het, zeker voor de vele, vele hardlopers hier te lande. Sowieso in Den Haag, waar na twee jaar coronagedoe - eindelijk - weer de City Pier City Loop (CPC) werd gehouden. En het wèrd een echte 'ouderwetsche' CPC, echter met dit verschil: de loop werd ditmaal in het herfstseizoen gehouden. Gelukkig wel met mooi weer.

Vijf kilometer gelopen, kan merken dat ik weinig intensievere duurlopen doe want die vijf kilometertjes ervaar ik momenteel al als behoorlijk zwaar. Dat komt ook omdat het niet zo soepel meer gaat, vooral de benen worden strammer maar ach: ik mag zeker niet klagen. Probeer wel te focussen op volgend jaar, dan wordt het weer 10 kilometer en héél, héél misschien 'de halve'. Sowieso een keer per week weer toewerken naar een langere afstand. 

Na mij door de vijf kilometer te hebben gezwoegd, ging ik 's middags naar De Hoge Veluwe. Alweer. Ik verwachtte daar wat mooie plaatjes te maken. Zo geschiedde. Ik was er laat in de middag, rond 16:00 uur. Meteen een witte fiets gepakt en linea recta naar de Wildbaanweg. Hele rijen auto's stonden daar weer met hun eigenaars, die in  de meeste gevallen hun fotocamera's met vaak indrukwekkende telelenzen op de bosrand gericht hielden.

Alleen was het, evenals twee weken geleden, erg rustig waar het de hertenbronst betrof. Ter plekke was een roedel met een dominant plaatshert, en in de buurt liepen nog twee 'grote jongens' rond, maar die lieten zich amper zien. Eigenlijk gebeurde er vrij weinig, afgezien van wat geburl zo nu en dan.

Later fietste ik door naar het veld bij Oud-Reemst, waar ook edelherten te zien zijn. Maar ook daar was het rustig. Lange tijd was er alleen een roedeltje hinden en ander kaalwild te zien, maar zonder mannetje. Wel liet een vosje zich af en toe zien. Pas later voegde een ander roedel met plaatshert zich bij hen. Maar ook nu bleef het rustig, er werd amper geburld, ook niet door herten in de omgeving.

Waar de herten meer op dreef zijn, is in onze eigen residentiële Koekamp. Er leeft daar op dit moment een mooi roedel hinden met kalveren en een aantal jonge mannetjes - spitsers - en drie jongvolwassen herten waarvan één duidelijk dominant is. De laatste dagen loopt hij luid burlend heen en weer en tracht weglopende hinden terug te drijven naar het roedel (zie foto hieronder). Door al die drukte is hij aardig afgevallen dus het zou mij niet verbazen als hij aan het eind van de bronst (begin oktober) zijn plaats moet afstaan aan de nummer twee. Maar dan moet er wel om gevochten worden en het is de vraag of dit gaat gebeuren...

Eenmaal terug in Otterlo, heb ik in Het Smulhuis tegoed gedaan aan pannenkoek met appel en een Texelse Skuumkoppe. Om vijf voor negen de bus richting Ede-Wageningen gepakt en met de trein naar Utrecht. Overstappen op de trein naar Den Haag CS, maar ter hoogte van Leidschenhage werd omgeroepen dat de trein niet verder reed vanwege een aanrijding van iets (persoon?) met de trein voor ons. We stapten allemaal uit en gingen met de trap naar boven, naar het perron waar de Randstadrail komt. Met een volgeladen RRR lijn 4 - die zowat overal stopte - naar Den Haag CS, waar ik overstapte op lijn 3. Om kwart voor twaalf thuis.

Liege & Lief

Van zaterdag 17 tot en met dinsdag 21 september genoten wij van een korte maar mooie vakantie bij onze zuiderburen. Met de trein via Maastricht naar Luik (Liège) en terug.

Dag 1

We verbleven in het IBIS-hotel in de Rue Guillemin. Het klinkt misschien wat onpersoonlijk, zo'n groot hotel dat deel uitmaakt van een internationale keten, maar het tegendeel is het geval. Wij werden hartelijk ontvangen door de dame van de receptie, die vervolgens zeer behulpzaam was bij het verstrekken van informatie. 

De kamer was brandschoon en overal waren de muren en wanden versierd met afbeeldingen van strips, terwijl op de kamers zelf stripboeken (met de sexy blondine Natacha die allerlei spannende avonturen meemaakt) waren neergezet.

Ook het uitgebreide ontbijtbuffet bleek een voltreffer.

Die eerste dag brachten we 's ochtends door in Maastricht, waar we zelfs nog even (ongepland) hebben geshopt en ons te goed hebben gedaan aan cappucino en gebak. Zelf nam ik kruisbessenschuimvlaai met slagroom: uitzonderlijk lekker! 

Daarna terug naar het station voor de overstap op de trein naar Luik. Rond twee uur 's middags waren we daar. Vanaf het mooie station met de kleurrijke daken liepen we binnen vijf minuten naar het hotel. Na het inchecken en de bagage op de kamer te hebben gezet wandelden we naar het centrum van de stad, wat neerkwam op ongeveer een half uur lopen. Naast een bezoek aan de cathedraal - altijd mooi en indrukwekkend - gingen we op zoek naar een restaurantje voor het avondeten. Dat werd uiteindelijk La Valaisanne en we bestelden mosselen, uiteraard met waalse patatten. Helemaal prima.

Dag 2

Het was - tegen de verwachting in - heel redelijk tot goed weer, met alleen op de tweede dag een paar keer een buitje maar toen zaten we, juist op dat moment, beschut op een terras of in een museum (Musée Boverie). Het museum bezochten we zondagochtend, op de tweede dag. Dat was 's ochtends vroeg, na het ontbijt (al eerder die ochtend had ik mijn loopje gedaan).

Het was heerlijk rustig in het museum. Afgezien van het personeel - suppoosten en dergelijke - waren wij de enige bezoekers. Wat wel prettig was, zo kon je de schilderijen op je gemak bekijken.

Om het museum te bereiken moet je eerst een lange brug over die uitkomt op een park. Daar heb ik de volgende dagen iedere keer een stukje hardgelopen.

Na het museum zijn we via de zondagsmarkt (La Batte) bij Pont Passerelle Saucy naar Montagne de Buuren gegaan, een megahoge stenen trap die je kunt beklimmen. 370 treden maar liefst. Toen we eindelijk boven waren aangekomen zochten we een biercafé, maar daarvoor moesten we toch weer naar beneden, 370 treden trap-af. Niet echt een makkie voor iemand met hoogtevrees en gevoelige knieën....

Maar het bier bij 'Brasserie C' en de gezellige locatie maakte veel goed.

Op de terugweg naar het hotel kwamen we opeens in een optocht terecht. Dat was in het kader van de Waalse feestdagen, een soort carnaval.

Dag 3

Tijdens de bijna achttien kilometer lange wandeling op de derde dag (eerst met een boemeltreintje van Luik naar Bomal, van daaruit 11 km wandelen door het hart van de Ardennen) liepen we langs de Ourthe, een rivier met zowel smalle als brede gedeelten, aan weerskanten waarvan veel landschappelijk schoon te zien is. Uiteindelijk arriveerden we in Durbuy. Het is het kleinste oude plaatsje van de Ardennen, dus het werd geen lang bezoek, wel met tweemaal terrasbezoek. Toen ging het dezelfde weg terug. Overigens was het weer de hele dag uitgesproken mooi, met een mix van wolken en zon.

In dit Franstalige deel van België - soms waan je je er letterlijk in Frankrijk - is het natuurlijk goed eten. De bourgondiërs onder ons komen er wel aan hun trekken komen. We hebben elke avond ergens anders gegeten. Over de mosselen bij La Valaisanne hebben we het al gehad.
Zondagavond hadden we - na die lange wandeldag door de Ardennen - weinig puf weer om naar het centrum te lopen, dus kozen we een restaurantje in de directe buurt van het hotel. Dat werd Brasserie Liégoise. Het was er vrij rustig en het eten was prima. We gingen nu voor de Filet de St-Pierre aux poireaux. De smakelijke, stevige witvis in dit gerecht is afkomstig van de Zonnevis.

En de laatste avond aten staken we vanaf het hotel de Rue Guillemins over gingen bij Brasserie Le Concordia naar binnen. Dit restaurant ademt een typisch 'Parijse' sfeer, zowel qua entourage als het vriendelijke - in zwart-wit gestoken - bedienend personeel en de keuken. Het eten - we kozen voor konijn met pruimen - was voortreffelijk Daar werd het konijn met pruimensaus of, zoals het in de franse taal veel mooier klinkt, 'Lapin aux Pruneaux'. Erg lekker.

Nog weinig reuring op De Hoge Veluwe

Zaterdagochtend een relatief rustig Parkloopje in het Zuiderpark volbracht (5km). Grappig, ditmaal niet één bekende, hoewel deelname gratis is. Gelet op het groot aantal buitenlanders (vooral britten) dat meedoet kan worden gezegd dat het een soort 'expat-loop' is, hoewel iedereen kan meedoen.

De volgende dag maar weer eens naar De Hoge Veluwe. Een jaarlijkse gang voor mij - traditioneel als ik ben - want dan is het de bronsttijd bij de edelherten. Tegenwoordig wordt daar op alle mogelijke manieren aandacht aan geschonken, op radio, tv, natuurdocu's etc. waardoor er veel meer belangstelling voor is dan - pakweg - dertig, veertig jaar geleden. Er is ook al sinds een paar jaar een heus NK Hertenburlen. 

Al op Den Haag CS kwam ik sportvriend Hans Drabbe tegen, hij ging er ook een dagje op uit. Tot en met Utrecht hebben wij samen gereisd, zij het dat wij tegenover twee dames zaten (klaarblijkelijk een moeder en dochter) en Hans een gezellige babbel startte over de schoonheid van ons land en Gelderland met zijn mooie plaatsjes in het bijzonder. De dames kwamen daar vandaan (Winterswijk) en hadden een weekendje Den Haag gedaan.

In Utrecht bleek dat Hans en ik op allebei moesten overstappen op de trein richting Nijmegen. Zelf stapte ik uit in Ede-Wageningen, pakte daar bus 108 naar Otterlo, waar een busje stond die naar de Hoge Veluwe ging (ingang Otterlo).

Over De Hoge Veluwe kan ik kort zijn. Hoewel het een lange middag werd, met veel heen- en weerbewegingen op een witte fiets (eerst vanaf de ingang naar het bezoekerscentrum, dan naar het restaurant en shop, en daarna naar De Wildbaanweg en twee keer op en neer naar Oud Reemst) heb ik aanmerkelijk minder van het bronstgebeuren gezien dan voorgaande jaren. Komt misschien omdat de bronst nog niet op zijn hoogtepunt is (dat is meestal in de laatste week van september en begin oktober), maar heb daar ook andere vermoedens bij. Hier kom ik nog op terug.

In het bezoekerscentrum was/is een opstelling met videobeelden over de moeflon te zien, en tegelijkertijd ging het ook over die andere omstreden gast, de wolf. Die zou een gevaar zijn voor de moeflonstand. Men kon een petitie ondertekenen wat er op neer kwam de wolf te mogen 'verwijderen' opdat de moeflon behouden kan blijven.

Tja, het blijft lastig. Ik heb ook over die petitie een dubbel gevoel. Wil men de wolf ook weghebben omdat hij wellicht als een natuurlijke beheerder kan worden gezien? Men wil zelf beheren. En dat is het nu net. Mijn indruk is dat het beheer op het Nationale Park wat al te enthousiast en rigoureus wordt doorgevoerd. Dit temeer omdat ik opvallend weinig edelherten zag deze dag. Met de wetenschap dat de herten zich juist nu (september/oktober) concentreren op enkele lokaties (Met name langs de Wildbaanweg en het veld bij Oud-Reemst) vind ik zo'n twintig hinden - inclusief kalveren - en twee mannelijke edelherten in totaal wel erg mager. Waar zijn die andere herten? Ik heb ze noch gezien, noch gehoord.

Vorige jaren had ik op dit soort rustige dagen ook het gevoel dat er heel veel herten worden 'geruimd'. Ik moet zeggen dat dit bericht uit 2021 die indruk bevestigt. Doel van het afschot zou zijn de biodiversiteit te verbeteren. Als mij echter één ding is opgevallen gisteren is dat de biodiversiteit mij nogal tegenvalt. Mooie landschappen, daar niet van, maar ook kaalslag want er wordt veel gekapt. Ook zag ik geen enkele moeflon, ree, wild zwijn enzovoorts. En dat terwijl ik toch heel wat kilometers heb getrapt op dat witte fietsje. Ook geen paddenstoelen, maar daarvoor is het wellicht nog te warm.  

Kap nâh!

Maar goed, het bovenstaande is slechts een waarneming van een dagjesmens. Misschien had ik gewoon 'een slechte dag' voor wat betreft het zien van dieren, want over het weer geen klachten: bewolkt met veel zon. Feit is echter dat er intensiever wordt beheerd en men daarbij wat door lijkt te schieten (pun intended). Wat ook jammer is want dat doet  sterk afbreuk aan de bronstbeleving.

Over de terugweg: ik vertrok om vijf over zeven vanaf Oud Reemst naar ingang Otterlo (nu dus uitgang). Daar was ik om 19:40 uur. Zette daar snel mijn witte fiets neer en liep zo hard ik kon (niet hardlopend, dat lukte niet vanwege mijn zware rugzak met camera en verrekijker maar vooral vanwege de stijfheid door dat gefiets) naar de bushalte. Daar vertrok om 20:00 uur de bus naar Ede-Wageningen. Ik moest alles op alles zette en haalde de bus maar nèt, hij zette zich al in beweging.

Maar de trein van Ede-Wageningen naar Utrecht CS en verder was een regelrechte ramp. De trein was geheel en al volgeladen, tot en met de tussenruimtes en gangpaden toe. De mensen stonden hudje-mudje op elkaar, als de spreekwoordelijke haringen in een ton. En dat de hele trein door! Zelf stond ik in zo'n tussenruimte ingeklemd tussen fietsen en mensen. Het werd gevaarlijk warm en toen de reis na circa 40 minuten in Utrecht arriveerde, heeft menige uitstapper dit als een regelrechte bevrijding uit de hel ervaren. 

De conductrice (mag je dit nog zeggen?) maakte vlak voor Utrecht haar excuses via de intercom en adviseerde iedereen een klacht te 'appen' aan de NS, want zelfs zij vond deze opgepropte benarde situatie mensonwaardig (of woorden van gelijke strekking).

Maar goed, ook dat hebben we weer overleefd!

Uitbundig afscheid van een warme zomer...

Laatste stuiptrekkingen van de zomer? We gaan het zien. Voorlopig hebben we weer een mooi zonnig weekend achter de rug waarbij de temperatuur vooral in de middaguren flink kon oplopen. En onze vlinderstruik heeft dit jaar nog niet zoveel bezoek gehad als de laatste dagen. Atalanta's, een paar distelvlinders, een enkel witje en de nodige bijen en hommels.

Hoe dan ook, het is nog steeds mooi weer. Zaterdag stond er weer een wandeling met het fors uitgedunde, maar trouwe groepje 'Doornvogels' op het programma. 

Ditmaal liepen wij de NS wandeling het Eiland van Dordrecht. Deze wandeling staat hier helemaal uitgeschreven (dat spaart weer een hoop tekst uit). Ik had hem al een keer 'voorgelopen' en zaterdag dus met een groepje. 

Vanaf station Dordrecht Stadspolders is het ongeveer 4,5 kilometer lopen naar Villa Augustus, waar ik om 12:00 uur een tafeltje had gereserveerd. Het was toch nog ruim 50 minuten lopen, maar we waren er precies op tijd!

De lunch - ieder had iets anders, zelf bestelde ik desembrood met zalm - beviel ons prima en gaf voldoende basis voor de rest van de wandeling die vanaf Villa Augustus via het Top Naeffpad naar het Energieplein en van daaruit langs het Wantij en over de Merwedekade naar het punt waar drie rivieren samenkomen. En zo kwamen we uiteindelijk in het mooie historische centrum van Dordrecht.

Het was inmiddels flink warm - om niet te zeggen bloedheet - geworden dus hebben we onze toevlucht gezocht op een schaduwrijk gedeelte van een terras. Daar dronken we een radlertje. 

Zelf ging ik nog even bij het Dordrechts Museum naar binnen. Daar heb ik - zij het in trage vogelvlucht - de zalen bezocht waarin schilderijen van de vaste collectie hangen, en de tijdelijke expositie 'Wanderlust' met schilderijen van reislustige kunstenaars die in de negentiende eeuw leefden en werkten.

Daags erop een ontspannen zondagochtend. Er was een loopje bij AV'40 aangekondigd maar op de website stond niets vermeld dus ik geloofde het wel. Beetje in en om het huis gerommeld, wat rondgesurfd op internet en een stukje hardgelopen maar niet langer dan vier kilometer in wisselend tempo.

Wel 's middags naar een feest gegaan dat Anno had georganiseerd. Dat was in strandtent Titus. Het was erg gezellig, druk ook - ik telde minstens tachtig gasten die door het bedienend personeel voorzien werden van drank, snacks, pizza's en wat dies meer zij. Er was ook nog een uitgebreid buffet en een muzikaal trio 'Moood Indigo' die met een mix van jazz, pop en brasil zeer bijdroegen tot een relaxte zomerse sfeer.

Herleving van verleden tijdens nazomerse week

De meteorologische herfst is begonnen! De middagen zijn nog behoorlijk warm, maar aan het steeds vroeger donker worden en de frisse ochtenden merk je dat het eraan zit te komen.

Gisteren (donderdag) 'even' naar Hilversum gereisd, iets dat ik tijdens mijn werkzaam leven ruim 25 jaar gewoon was te doen. Ex-collega Bert K. staat op het punt met pensioen te gaan en Marcel B. had hem voorgesteld te gaan lunchen bij Tiramisu, het - ook voor mij vertrouwde - op italiaanse leest geschoeide restaurant aan de Koninginneweg. Marcel had vijf andere collega's benaderd met de vraag of ze 'als verrassing voor Bert' mee wilden lunchen. Leek mij een goed plan!

Treinen en trams reden mooi op tijd en sloten mooi op elkaar aan zodat ik vroeg in Hilversum was. Meteen viel op hoe weinig het er is veranderd. Zelfs de inmiddels vijfendertig jaar bestaande vinyl  platen- en cd winkel 't Oor leeft nog en wordt onverminderd drukbezocht door die-hard liefhebbers van goede rock, pop, jazz en wereldmuziek.

Ik had ruim de tijd om een fles wijn te kopen bij 'een Italiaan' en op een terras op De Groest een cappucinootje te nuttigen. Tegen het middaguur arriveerde ik bij Tiramisu, waar Jan van de Meent al aan een tafel bij het raam zat. Tijd geleden dat we elkaar zagen, leuk. Maar dat gold ook voor de oud-collega's die later kwamen binnendruppelen: In de eerste plaats Bert en Marcel, vervolgens Sándor, Jan Vosselman Bosch en Hans Ottenhoff . Tot hilariteit van Bert zagen wij de een na de ander langs het raam naar de ingang van het restaurant lopen, mij deed het denken aan een of andere scène uit een film van Jacques Tati.

Het werd een gezellig samenzijn waarbij onder het genot van een smakelijke lunch - huisgemaakte panini met zalm of ander beleg - herinneringen werden opgehaald, oud-medewerkers werden gememoreerd en anecdotes met een min of meer nostalgisch karakter de revue passeerden.

Kerkpolderloop

En nu nog een korte terugblik op de rest van de afgelopen week: na een behoorlijk 'kwakkelweekje' en onregelmatig trainen vanwege allerlei vage uitstralingspijnen vanuit rug en zitvlak naar knieën en scheenbeen, zondag toch meegedaan aan de Kerkpolderloop. Dat was de tweede - en voor dit jaar laatste - van het seizoen. Toch mooi dat de draad na twee jaar corona-ellende voorzichtig is opgepakt, hopelijk zet dat in 2023 door met op elke zondagochtend in juli en augustus de roemruchte Kerkpoldervijfjes.

Fotomuseum

Woensdag even tussen de bedrijven door het Fotomuseum Den Haag bezocht. Interessante exposities, onder meer van bekende fotografen die hun ouders hebben vereeuwigd. Ook is er een tentoonstelling met het fotowerk van W.F. Hermans, die niet alleen een van onze bekendste schrijvers was maar ook een gepassioneerd fotograaf.

En last but not least een uitgebreide portrettengalerij van mensen op het strand, getiteld 'Whatever the Weather', gemaakt door fotograaf /beeldend kunstenaar 'buurman' Bruno van de Elshout. Hij had mij daar destijds ook voor gevraagd maar ik heb er uiteindelijk toch vanaf gezien, ik zag een beetje op tegen de lengte van de sessie en de overnachting op het strand. Maar het getoonde resultaat mag er zeker zijn!

Mamma Roma

Nu we toch bezig zijn met foto en film: afgelopen week ben ik ook naar het Filmhuis gegaan en zag daar 'Mamma Roma', een zwart-wit film uit 1963 van de befaamde Pasolini. De film is recentelijk gerestaureerd en wordt als zodanig vertoond.

Mamma Roma betekent boven alles een magistrale rol van Anna Magnani, destijds een van de beroemdste en meest uitgesproken dramatische talenten van het Italiaanse witte doek.

Zij speelt een prostituee die uit het rosse leven denkt te kunnen ontsnappen wanneer haar pooier Carmine gaat trouwen. Ze wordt marktkoopvrouw en ritselt een baantje voor haar eenzelvige zeventienjarige zoon Ettore. Haar wensdroom voor een respectabel leven wordt snel de grond in geboord, want haar oogappel blijkt een dwarse puber die met verkeerde vriendjes omgaat. 

Wat mij van de film vooral is bijgebleven zijn is het luide schaterlachen van Magnani en het aparte gezicht en bijzondere motoriek van de zoon, gespeeld door Ettore Garofolo. En het toch nog vrij onverwachte dramatische slot van de film.

De film is een relaas over schijngeluk en noodlot, een pessimistisch levenslied vol larmoyante uithalen. Saillant detail is dat de acteur die de pooier speelt, Franco Citti, tijdens de opnamen door de politie werd gearresteerd voor een akkefietje uit zijn privéleven. Dit bracht de voltooiing van de film in gevaar. Ondanks heftig verzet van de producent bleef Pasolini wachten op het ontslag van zijn favoriete acteur uit de gevangenis, met wie hij overigens samen het scenario had geschreven.