De dagen gaan weer lengen

Kerstmis 2022 is weer voorbij. Op naar de jaarwisseling, waarna ons ongetwijfeld een nieuw roerig jaar te wachten staat.

Eerste kerstdag was een uitgesproken familiedag bij ons, de (klein)kinderen kwamen bij ons eten. Tweede kerstdag was eigenlijk vrij rustig, zij het dat ik 's ochtends nog één rondje kerstcross heb meegelopen bij onze club Haag Atletiek. Kon wel merken dat ik een paar weken nagenoeg niet heb getraind, het ging heel moeizaam maar goed, toch nog 'iets' gedaan en na afloop was het weer gezellig in het clubhuis van Haag Atletiek.

Menigeen zal de afgelopen dagen in de keuken hebben gestaan. Dat was ook bij mij het geval, maar daags voor eerste kerstdag ging ik naar een andere keuken. Dan heb ik het over Johan van der Keuken (1938-2001). Van der Keuken was een Nederlandse cineast, fotograaf en essayist die in binnen- en buitenland naam maakte met zijn foto's, fotoboeken en films. Veelal werk dat zich beweegt tussen visuele poëzie en documentaire.

In de tijd dat ik op de afdeling film van het ministerie van CRM (later WVC) werkte heb ik Van der Keuken leren kennen als een sympathiek, fijnzinnig en tevens bevlogen mens. Iemand die veel en graag kon vertellen over zijn werk, op een beschouwend-intellectuele en tegelijkertijd gepassioneerde manier. 

 

Met Ed van der Elsken behoorde hij tot de topfotografen van zijn generatie.  Dus toen ik las dat er momenteel een expositie van zijn werk in het Nederlands Fotomuseum  te zien is, moest ik wel naar Rotterdam. De tentoonstelling 'De kunst waarvan ik het meest houd' is tot en met 5 februari 2023 te zien.

Op weg daarheen nog een paar plaatjes van Rotterdam gemaakt, wat in al zijn uitbundige moderniteit steeds meer of minder interessante beelden oplevert. Hier kiekjes in de metro (halte Wilhelminaplein).