Zondag meegedaan aan de vijf kilometer (in het kader van de 1 van de 4 lopen) bij Sparta. Het ging niet helemaal zoals ik gehoopt en verwacht had, want onderweg zag ik mij genoodzaakt om twee keer een dixie te bezoeken. Uiteindelijk kwam ik in ruim 36 minuten over de finish.
Bij het schrijven van dit bericht waren noch foto's, noch uitslagen online dus kan ik niet veel meer vermelden over de loop.
Na afloop kon ik niet lang blijven want ik ging met een goede sportvriendin naar een matinee, een muziektheatervoorstelling in Amsterdam. De stad waar op deze dag ook flink is hardgelopen, de bekende klassieker de Van Dam tot Dam Loop. Het was een kilometer lopen vanaf het Centraal Station naar Splendor, want dat was het bewuste muziektheater dat deze maand 10 jaar bestaat.
Wij waren ruim op tijd, dus eerst een wijntje gedronken in de foyer van het kleine sfeervolle theater, waar om 16:00 uur de voorstelling 'Caffé Sospeso' (gedoneerde koffie) begon.
De voorstelling gaat over twee dakloze cellisten, moeder en zoon, die op straat moeten zien te overleven door muziek te maken. Ditmaal ook in het theater, waar de acteurs/cellisten Harald Austbo en Doris Hochscheid daadwerkelijk bewijzen zowel talentvolle cellisten als expressieve acteurs te zijn.
Thema van het door Mirjam Koen gescripte en geregisseerde stuk is het ontheemd zijn, het niet gezien worden - zowel als dakloze als al ouder wordende vrouw (de moeder). Maar het gaat ook over de teloorgang van kunst en de kunstenaar. Wie ben je nog als er geen erkenning meer bestaat van je kunstenaarschap? Wat betekent het voor de samenleving als de waarde van autonome kunst niet meer wordt gezien of erkend? En op welke verschillende manieren kunnen jongeren en ouderen daarmee omgaan?
(De zinnen in bovenstaande alinea zijn grotendeels overgenomen van Youtube (tekst onder de trailer)).
De voorstelling is de komende tijd in diverse plaatsen te zien. Meer informatie: www.cellosonate.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten