Uitgewaaid!

Rijk Zwaan Loop

Weer even een terugblik op het afgelopen weekend. Dat begon zaterdag in 's Gravenzande, waar de Rijk Zwaan Loop plaatsvond. Bepaald geen onbekende loop, ik heb hier al vele malen aan meegedaan. 

Het weer viel vooral 's ochtends erg tegen aan de kust, veel regen. Wij (Jan G. en ik) waren ruim twee uur voor de start aanwezig, dus tijd zat om nog ergens iets te drinken, om te kleden (voor zover nodig) en een beetje in te lopen. 

Zoals altijd waren er veel lopers uit het Westland in de kleedkamers (van het schoolgebouw waar we altijd onze spullen achterlaten). Stuk voor stuk snelle, sterke lopers, die westlanders. 

'Uw verslaggever' liep veel langzamer (in tijd) dan een paar jaar geleden, het zij zo. 'We' lopen nog en dat is heel wat waard. Ik heb dit jaar wel aan het vereiste aantal lopen voldaan (5), om in het algemeen klassement te worden opgenomen.

Onze vereniging bleek trouwens goed vertegenwoordigd, en vooral de dames hebben goed gescoord op de diverse afstanden. Proficiat Miriam, Cynthia, Annemiek en Gerda!

De Hoge Veluwe

De volgende dag, zondag dus, deed zijn naam eer aan. Het werd een uitgesproken zonnige dag. Dus wederom ging de cultuurbarbaar richting De Hoge Veluwe. 

Bijna de hele dag op zo'n witte fiets gezeten, het was af en toe flink doortrappen tegen vals plat en heuveltjes op. Vanaf het bezoekerscentrum heb ik wel gewandeld, de helft van de zogeheten Hubertuswandeling, over een parcours van ruim negen kilometer. Behoorlijk pittig! Vijf kilometer lang heuveltje op, heuveltje af over bospaden vol knoestige boomwortels- en zandpaden door een uitgestrekt dennenbos.

Eenmaal bij Slot Hubertus weer de fiets gepakt en terug naar het bezoekerscentrum. Na een lunchpauzestop bij het parkrestaurant (dagsoep was pompoensoep met kruiden, prima) naar De Wildbaanweg, waar zoals altijd in deze periode vele auto's stonden en fotografen, met camera's met daarop van die grote teletoeters in de aanslag stonden. Op 'P1 en P2' is altijd de kans groot edelherten te zien.

Ook nog rond zes uur naar het Reemsterveld gefietst, waar ook veel edelherten kunnen worden gespot. Dat was ook nu weer het geval, maar ze liepen veel te ver weg om duidelijk in beeld te brengen. Wel was duidelijk dat het om meer dan één roedel ging en van alle kanten hoorde je de mannelijke herten burlen.

Rond kwart over zeven fietste ik terug naar de uitgang van De Hoge Veluwe. Wel te laat om de bus naar Ede Wageningen van 20.00 uur te halen, dus heb ik in mij het plaatselijke restaurant Het Smulhuis getracteerd op een pannenkoek met appel, appelsap en achteraf een biertje, Leffe Bruin. Dus de latere bus van 20:58 uur heb ik wel gehaald. Voorspoedige terugreis met bus, treinen en tram, om half twaalf thuis.

1 van de 4 loop met oponthoud en muziektheater in Amsterdam

Zondag meegedaan aan de vijf kilometer (in het kader van de 1 van de 4 lopen) bij Sparta. Het ging niet helemaal zoals ik gehoopt en verwacht had, want onderweg zag ik mij genoodzaakt om twee keer een dixie te bezoeken. Uiteindelijk kwam ik in ruim 36 minuten over de finish.

Bij het schrijven van dit bericht waren noch foto's, noch uitslagen online dus kan ik niet veel meer vermelden over de loop.

Na afloop kon ik niet lang blijven want ik ging met een goede sportvriendin naar een matinee, een muziektheatervoorstelling in Amsterdam. De stad waar op deze dag ook flink is hardgelopen, de bekende klassieker de Van Dam tot Dam Loop. Het was een kilometer lopen vanaf het Centraal Station naar Splendor, want dat was het bewuste muziektheater dat deze maand 10 jaar bestaat.

Wij waren ruim op tijd, dus eerst een wijntje gedronken in de foyer van het kleine sfeervolle theater, waar om 16:00 uur de voorstelling 'Caffé Sospeso' (gedoneerde koffie) begon.

De voorstelling gaat over twee dakloze cellisten, moeder en zoon, die op straat moeten zien te overleven door muziek te maken. Ditmaal ook in het theater, waar de acteurs/cellisten Harald Austbo en Doris Hochscheid daadwerkelijk bewijzen zowel talentvolle cellisten als expressieve acteurs te zijn. 

Thema van het door Mirjam Koen gescripte en geregisseerde stuk is het ontheemd zijn, het niet gezien worden - zowel als dakloze als al ouder wordende vrouw (de moeder). Maar het gaat ook over de teloorgang van kunst en de kunstenaar. Wie ben je nog als er geen erkenning meer bestaat van je kunstenaarschap? Wat betekent het voor de samenleving als de waarde van autonome kunst niet meer wordt gezien of erkend? En op welke verschillende manieren kunnen jongeren en ouderen daarmee omgaan? 

(De zinnen in bovenstaande alinea zijn grotendeels overgenomen van Youtube (tekst onder de trailer)).

De voorstelling is de komende tijd in diverse plaatsen te zien. Meer informatie: www.cellosonate.nl

Warme dagen

Menigeen zal de afgelopen week of het weekend op of aan het water hebben doorgebracht. Het ronduit subtropische begin van de septembermaand vormde een dissonant - zij het in positieve zin - met de opvallend koele augustusmaand. Zelf ben ik dit jaar maar een paar keer naar het strand geweest om te zonnebaden, maar vorige week heb ik dat ruimschoots goedgemaakt. 

In wisselend familieverband op het strand doorgebracht, bij de strandtenten Blow, Hudson en Habana. Op de laatste bloedwarme zondag nog met z'n allen iets gegeten bij Habana. 

Na de Vogelwijkloop vorige week heb ik nog twee keer getraind: drie keer op maandagavond, de andere keer op woensdagavond. Beide keren voor mezelf, die van woensdag noodgedwongen omdat ik van plan was met de groep mee te lopen. Ging niet door, het voert te ver om hierover uit te wijden. Iets met verloren en weer teruggevonden fietssleutels en fiets ophalen bij het oppas-adres. Werd dus een wonderlijke mix van lopen, stukje tram, weer lopen met tempo's en terug fietsen.

Op diezelfde woensdagavond was er ook een coopertest aan de Laan van Poot. Iemand van de vereniging werd na 'zijn' 12 minuten onwel maar kon dankzij adequaat handelen van omstanders worden bijgebracht. Wel werd hij per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd, waar - na het uitlezen van de AED - bleek dat een hartoperatie noodzakelijk was. 

Afgelopen zondag - 10 september - meegedaan met de Kopjesloop in Delft. Mogelijk vanwege de warmte, zeg maar rustig hitte, was er ditmaal geen sprake van een dichtbezette loop. Ook was ik de enige loper van mijn club. Ondanks de weersomstandigheden heb ik toch - voor mijn huidige doen - redelijk gelopen en was zelfs twee minuten sneller dan ik de laatste maanden op de vijf kilometer liep. Maar het was zo warm dat ik na het douchen lange tijd nat bleef, daar was geen handdoek of papieren tissue tegen opgewassen.

Daags erna nog een stuk meegelopen met de maandagavondgroep van Jan en Henk. Dat ging in het begin okee, op het programma stond een extensieve intervaltraining incl. twee keer 400-600-900 meter, maar na de eerste serie hield ik het - ook weer noodgedwongen - voor gezien en ging in eigen tempo naar huis. Toch beter dan niets.

Vogelwijkloop, Beachpicknick en Van Gogh

Zaterdag 2 september werd de Vogelwijkloop gehouden, georganiseerd door Haag Atletiek (in het kader van zijn 110-jarig bestaan) en de wijkvereniging. Er waren maar liefst 333 inschrijvingen voor deze loop, bestaande uit de onderdelen Jeugdloop (1 km), 3 km prestatieloop en een 5km wedstrijdloop. 

Het merendeel van de lopers was en is lid van Haag Atletiek. Tevens was er bij de 5 km een competitie tussen de lanen van de Vogelwijk. Hoewel leeftijd en weinig trainingsactiviteit geen prestatiebevorderende elementen, heb ik toch meegedaan. Want lopen is en blijft leuk, ook al doet het pijn. Na een redelijk voorspoedige start en eerste anderhalve kilometer ging de warmte opspelen. Het werd meer duwen dan lopen en opa eindigde zwoegend in de achterhoede. Maar 'we' hebben het toch weer gedaan. Ben wel dagkampioen kromlopen geworden! 

Op de website van Haag Atletiek zijn zowel uitslagen als foto's van de loop te zien, door Lodewijk van Dongen en anderen gemaakt. Later op de dag naar het strand voor een informele picknick. Er kwam ongeveer een man of veertien op af. Was leuk, gezellig en de zon was ook heel aardig voor ons. Met dank aan organisator Rob Pronk! 

Van Gogh in Auvers 

De volgende dag (bij schrijven dezes zondag) ging ik al treinend naar Amsterdam, omdat het de laatste dag was van een grote tijdelijke tentoonstelling in het Van Gogh Museum. Deze tentoonstelling startte  op 20 mei jl. en vandaag  (3 september 2023) was de laatste dag. Op de valreep! 

Voorafgaand aan het museumbezoek ging ik op bezoek bij Elianne, die ik al jaren niet meer gezien had. Koffie, lunch en wat bijgepraat. Zij was als kostumière verbonden aan Toneelgroep Amsterdam, werkte aan tientallen theater- en filmprodukties mee en is nu, als pensionado, nog zeer creatief en werkzaam, onder (veel) meer als kostuumontwerpster. Kunstenares en vakvrouw Pur Sang.

 

Van Gogh woonde de laatste maanden van zijn leven in het Franse dorp Auvers-sur-Oise, vlak bij Parijs. Hij was die maanden zeer productief: hij schilderde en tekende dat het een aard had en maakte zo in een tijdsbestek van 70 dagen maar liefst 74 schilderijen en 50 tekeningen. Wat dus grofweg neerkomt op één schilderij per dag!

 

 

Enkele van zijn bekendste meesterwerken maakte hij daar, zoals 'Korenveld met kraaien', 'Dokter Paul Gachet' (Van Goghs psychiater en geestverwant) en 'De kerk van Auvers-sur-Oie'.

 

Zijn creatieve uitbundigheid en geïnspireerdheid, geput uit zijn nieuwe omgeving, ten spijt, kregen gevoelens van mislukking, eenzaamheid en melancholie steeds meer de overhand. Uiteindelijk verkoos hij zijn leven te beëindigen.

 

Ik vond het een mooie en inspirerende expositie!

Over herten en een rode hemel

The Cure zong er al over: "The Last Day of Summer'. Dat was het meteorologisch gezien eigenlijk gisteren. Vandaag, 1 september, is de eerste herfstmaand!

Enige toelichting op de afbeelding hierboven: dit is een jong edelhert, een van de mannen die zich in de Haagse Koekamp bevinden. Je zou zeggen een hert van een jaar of drie met zijn tweede gewei, wat al erg groot zou zijn op die leeftijd. Maar kennelijk is dit een zeer bijzonder exemplaar, want het schijnt zijn eerste gewei te zijn ('eerste kop' in jargon). Dat belooft wat voor de toekomst, want het eerste gewei bestaat bij zowat alle mannelijke edelherten slechts uit twee spitsen.

Wij kunnen hem en zijn soortgenoten nog even bewonderen in de Koekamp. Nog wel, want vanaf 1 januari 2024 mogen er geen herten meer in hertenkampen worden gehouden. De herten die er nog wel zijn, kunnen dan nog wel blijven (leven) maar voortplanten is er niet meer bij en na hun dood is het afgelopen. 

Nu ben ik bepaald geen pleitbezorger om dieren in gevangenschap te houden, maar dit besluit vind ik erg jammer en dan druk in mij nog zwakjes uit. Is er geen ontheffing mogelijk?

Van oudsher wonen er herten in de Koekamp. Ook edelherten. Zij zijn er in het overgrote deel van de gevallen geboren en getogen en de dieren voelen zich er prima thuis. Zij hebben meer dan voldoende ruimte tot hun beschikking - een gevarieerd terrein met open gedeelten en fraaie bomen - waar ze in al hun natuurlijk gedrag te bewonderen zijn, inclusief het bronstgebeuren. Daarbij zijn het prachtige dieren om te zien. Een goed alternatief om deze dieren te vervangen zie ik niet.

Ik heb begrepen dat de Haagse Koekamp zelf niet ter discussie zou staan, maar tegenwoordig weet je het maar nooit! Het is een mooi gebied, dat een natuurlijke oase vormt in een omgeving van pure zakelijkheid.

Tot zover de herten.

De afgelopen week heb ik toch weer iets meer getraind dan de afgelopen maanden het geval was.  Maandag een uur voor mezelf gelopen inclusief inlopen en met enkele (4) korte versnellingen van 1 minuut, waarbij de laatste 10 minuten iets meer tempo. Dat voelde goed. Afgelopen woensdag ook weer eens met een groep meegetraind (DL 1, met daarbinnen 5x2 minuten tempoduur). Heb bruto 80 minuten volgemaakt! Toch gingen de laatste twee kilometer moeizaam (pijn in benen) want lange duurlopen ben ik volkomen ontwend. Toch met een positief gevoel weer dóór....

Roter Himmel

Gisteren nog even 'een filmpje gepikt' in Het Filmhuis. Het werd 'Roter Himmel' van regisseur Christian Petzold. Goede film! Wij zien vier jonge mensen bijeen komen in een soort vakantiehuis aan de Baltische kust. 

Hoofdrollen zijn weggelegd voor Thomas Schubert in de persoon van Leon, een zowel in fysiek opzicht als qua gemoedstoestand wat zware jongeman, geneigd zich terug te trekken uit het gezelschap om aan zijn roman te werken. Hij schrijft zeker niet onverdienstelijk maar wordt door allerlei factoren in en buiten zichzelf gefrustreerd. Tweede grote rol is die van Paula Beer als de knappe en uitdagend-speelse Nadja, die overdag als ijscoventer werkt maar verderop in het verhaal ongewild een volkomen andere kant van zichzelf laat zien.

In zekere zin sluit de film aan op actuele gebeurtenissen, want de uitgedroogde bossen rond het vakantieoord beginnen te branden, net als hun emoties. Geluk, lust en liefde, maar ook jaloezie, wrok en spanningen. Ondertussen branden de bossen, en heel snel zijn de vlammen daar...  Geen verdere spoilers, maar de film is zeker de moeite waard om te gaan zien!