Het geval

Westduinloop 'vroegâh' (1973) en nu (ruim 50 jaar later)

Wonderlijk eigenlijk: dat iets waarvoor je geen uitgesproken talent hebt toch een levenslange passie blijkt te zijn. In mijn geval is dat hardlopen. Dat laatste ging destijds uiteraard stukken beter dan nu, maar toch is het zo: 'we zullen doorgaan' om een tekst van wijlen Ramses Shaffy aan te halen. 

Zo deed ik afgelopen weekend weer eens mee aan een cross, en wel een die bij onze eigen vereniging werd gehouden: de Westduincross. Ondanks fikse trainingsachterstand toch voor ingeschreven, zij het voor 'de korte', circa 3800 meter.

Mag zeggen dat het redelijk ging, hoewel ik heel ingehouden/voorzichtig heb gelopen, zeker bij de steile afdalingen. Heb weinig zin in blessures, wat een hinderlijke onderbreking van het hardlopen zou betekenen. Moet je vooral als 'oudje' niet hebben.

Maar over de hele linie was het weer een mooi evenement. Nadat ik was gefinished heb ik nog even staan kijken naar de doorkomst van de crossers op de langere afstand.

Inmiddels krijg ik de smaak weer een beetje te pakken. Daags na de cross een rustig loopje van 40 minuten gedaan en maandagavond zowaar weer een groepstraining.

Nu wilde het geval dat ik de groep van Jan Bruggeman niet kon vinden dus heb aan Carel gevraagd of ik met zijn groep mocht meelopen. Dat mocht, maar al snel viel mij op dat ik niemand van de groep kende, afgezien Carla dan. Bleek dat het niet Carels vaste groep was, maar een CPC groep voor de 10 kilometer. Ook goed.

Nou ja, in het begin ging het eigenlijk best goed, eerst inlopen, dan de oefeningen en vervolgens een korte duurloop van pakweg 45 minuten met een x-aantal tempo's van een halve minuut. Ook dat ging goed totdat ik ten hoogte van Meer en Bos pardoes op mijn plaat ging. Dat leverde twee schaafknieën en een verstuikte voet op, Ben wel zelf teruggekeerd naar huis en gepoogd nog een paar keer dertig seconden te versnellen maar dat werd toch wat pijnlijk. Nu dus maar weer herstellen!