Zondagmiddag, tijdens een wandeling door de Amsterdamse Waterleidingduinen, wist ik het nog niet: dat ik 's avonds een 'gig' van Soft Machine zou bijwonen. In De Boerderij nog wel, het poppodium in Zoetermeer.
Lang van tevoren had ik een ticket kunnen bestellen via de site, maar tot voor kort zag het er naar uit dat ik niet kon. Het liep echter anders. Kortom: vorige week toch nog even nagegaan of er nog tickets waren en dat bleek zo te zijn. Omdat ik om logistieke redenen niet in staat ben om online een ticket te bestellen, besloot ik 's avonds op de bonnefooi naar Zoetermeer te gaan. Met de tram, die rijdt daar rechtstreeks heen.
Vanaf halte Voorweg laag is het hooguit drie minuten wandelen naar Poppodium De Boerderij. Ik was er rond 19:00 uur, een half uur voordat de kassa openging. Daar raakte ik aan de praat met iemand. die een kaart over bleek te hebben omdat zijn maat op het laatst had afgezegd. Dus hij was allang blij dat hij de ticket aan mij kwijt kon, en ikzelf ook uiteraard.
Al pratende kwamen we er achter dat we aardig op één lijn zaten, niet alleen op muziekgebied maar ook op wat er allemaal in de wereld gaande is. Hij heeft zelfs artikelen geschreven voor De Andere Krant.
Eenmaal binnen, bleek de zaal een 'soort van' metamorfose te hebben ondergaan: en stonden keurige rijen stoelen die plaats boden aan circa 800 mensen. Deze werden uiteindelijk allemaal bezet. Normaliter moet het publiek tijdens concerten de hele avond staan.
Als persoon 'd'un certain âge' heb ik Soft Machine meer dan eens zien optreden, in diverse incarnaties: Ik heb er ooit een stuk over geschreven, zie hieronder de iets geactualiseerde versie:
The Soft Machine was eind jaren zestig een van de belangrijkste groepen van de zogenaamde Canterbury-scene, zo genoemd omdat in dat pittoreske Britse stadje veel musici en studenten actief waren met het maken van zeer opwindende ‘Arty’, experimenteel getinte pop, rock en jazz-muziek. Groepen als Gong en Caravan maakten ook deel uit van deze scene.
In de late sixties en seventies was er geen groep die zóveel magie in zijn muziek legde als ‘The Softs’. Een bijzonder stel: je had die kleine blonde drummer Robert Wyatt, tevens zanger, met een opvallend hoge, ijle stem; de eeuwig gezonnebrilde Mike Ratledge, die altoos stoïcijns de meest virtuoze klanken uit zijn toetsen wist te toveren; de serieuze maar briljante saxofonist Elton Dean en last but not least die introvert ogende intellectueel Hugh Hopper, die met schijnbaar saaítonige maar oh zo effectieve repeterende basloopjes een ongelooflijk spannend en stabiel basispatroon onder het wilde gefreak van zijn kornuiten wist te weven.
Dat was de Soft Machine zoals ik ze destijds zag, o.a. in het soutterain van het Gemeentemuseum Den Haag, waar nu het Fotomuseum GEM staat. En later in De Doelen in Rotterdam. Ik was er met een vriend heengegaan, maar toen het concert was afgelopen reden er geen treinen meer richting Den Haag. We zijn toen gaan wandelen langs de snelweg, en rond vijf uur ’s ochtends kwamen we in Delft aan, met blaren op de voeten. Daar hebben we nog een uur gewacht op de eerste tram richting Den Haag. Dat waren nog eens tijden….
Naderhand heb ik diverse malen - onder meer in Haarlem en Breda - Hugh Hopper zien optreden met zijn band. Heel sympathieke man,toen nog steeds intensief bezig met muziek.
Weer wat later zag ik The Soft Machine Legacy optreden in Zaandam. Dat was nagenoeg de formatie zoals die was na het vertrek van Robert Wyatt, met Hugh Hopper, Elton Dean (saxofoon), drummer John Marshall en gitarist John Etheridge. Een beduidend 'jazzier' geluid dan de allereerste Soft Machine, maar nog steeds opwindende muziek...
En gisteren zag ik ze dus voor de laatste keer (hopelijk vooralsnog...!). 'Lieveling, we worden oud' zei mijn oma weleens. Anno 2025 zijn de meeste oudleden van Soft Machine overleden: Kevin Ayers, Elton Dean, Hugh Hopper, John Marshall en Mike Ratledge. Alleen Robert Wyatt leeft nog en heeft na zijn vertrek bij Soft Machine - onder andere vanwege een val waardoor hij in een rolstoel terecht kwam - door muziekcritici veelgeprezen soloplaten gemaakt. En (Sir) Karl Jenkins die in de jaren tachtig een prominente rol speelde in de toenmalige Soft Machine incarnaties is nog steeds actief als een veelgeprezen componist en musicus,
Deze laatste incarnatie met van Soft Machine heeft de 'legacy' van de groep op overtuigende wijze gerealiseerd. Wat was het genieten, gisteravond in De Boerderij. Geweldige muziek, waanzinnige virtuositeit van de musici, zeker van John Etheridge. Oud en nieuw werk, met subtiele eerbetonen aan het werk van Hugh Hopper, Carl Jenkins en Mike Ratledge, nu eens snoeihard rockend en swingend, dan weer subtiel en melodieus. Vooral in de tweede set na de pauze gingen de heren totaal 'on fire' in een welhaast emotionele rollercoster van harde en tegelijk prachtige, pure muziek.
Het was in één woord; Geweldig! En dat vond ik niet alleen, maar ook het publiek getuige de vele reacties achteraf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten