Sunny Afternoon

Een wonderschone dag vandaag, zo'n strakblauwe lucht heb ik in lange tijd niet gezien. Er zat niet veel anders op dan naar het strand te gaan - alsof dàt zo erg is...

Met muziek op mij IPod (het was een ouderwetse discman, maar dat ga ik natuurlijk niet opschrijven) en een boek waren die drie uren en een kwartier goed door te komen. Toch nog een hele ruk, niet te geloven dat ik zaterdag nog langer achter elkaar ga lopen. Of hoop te lopen. Een van de boeken (uit de bibliotheek) bevatte een meditatie-CD. Nou ja, ik lag toch, maar eens opzetten. Ik moet zeggen dat het zéér ontspannen werkte, de rustige, hypnotiserende stem van 'Engelen-coach' Roy Martina in combinatie met de rustgevende muziek. Zo ontspannen ben ik in lange tijd niet geweest.

Engelen heb ik overigens pas gezien nadat ik later bij De Kwartel - die na die enorme brand in juli weer deels is opgebouwd - een wit wijntje had gedronken. Het waren er twee, allebei van Haag Atletiek. ;-)

Rond vier uur fietste ik via Kijkduin - waar ik en passant bijgaande foto's maakte - naar de bewoonde wereld, boodschappen doen en koken. En 's avonds achter de pc, allerlei schrijfklusjes uitvoeren. Reageren op e-mails, facebook bekijken, ook de weblog.nl pagina's. Er wordt steeds vermeld dat er voortgang in zit, in die migratie, maar er schijnen nog steeds min of meer grote en in elk geval tijdrovende problemen te zijn. De mensen die op deze berichtgevening reageren zijn op zijn minst ongeduldig - maar mag het, we zijn al langer dan een maand offline, waar we eerst - hooguit! - op een, twee dagen hadden gerekend. Heel wat weblog.nl-ers zijn inmidddels op eigen houtje overgestapt naar wordpress of blogspot. Wel leuk is het initiatief van andere bloggers om drie weken geleden een 'uitwijkpost' te creëren waarop gefrusteerde bloggers de link naar hun - al dan niet voorlopige - nieuwe blog-site kunnen laten plaatsen.

Televisie gekeken is er ook. Ditmaal heb ik Paul en Witteman laten schieten voor een documentaire van Jan Douwe Kroeske over Cuby and The Blizzards, met name Harry Muskee. Geen seconde spijt van gehad, het was een geweldige docu waarbij na al die jaren ook andere leden die ooit deel uitmaakten van de band uitgebreid aan het woord kwamen. Vooral Eelco Gelling, volgens mij is het voor het eerst dat ik hem heb horen praten. Een wijze, integere man, zo is mijn indruk.
Overigens verbaast het mij een beetje dat er door de publieke omroep zó veel aandacht aan de dood van 'Cuby' wordt besteed, bijna net zoveel als een tijdje terug bij Ramses Shaffy. Of verbaasd, aangenaam verrast is een betere uitdrukking want terecht vind ik het wel. Cuby (Harry Muskee) was bij leven al een legende en heeft met zijn band een enorm stempel gedrukt op de Nederlandse nederpopscene. Hij was er trots op maar tegelijkertijd is hij zijn leven lang zeer naturel, heel 'gewoon' gebleven. Het prototype van de bescheiden Drent. Een cliché van jewelste om zowel het een als het ander te beweren, maar zo is het wel.

Morgen werken en 's avonds naar die andere vogel. Niet de Kwartel, maar onderzwemmende sinjeur. Deze tekening kon weer hergebruikt worden... Afscheid van het seizoen, met braziliaanse muziek!

Acht maal vier met de neutrino's

Wat een bijzondere en zware training woensdagavond! Er stond een duurloop op het programma met acht tempo's van vier minuten elk. En dat viel mij om den donder niet mee. De - in vergelijking met mij jonge - dames gingen allemaal als een speer, bovendien voelden mijn benen nog steeds wat verzuurd aan van de Rijk Zwaan Loop afgelopen zaterdag.

Het grappige is dat de enige man die de dames kon bijhouden en zelfs vóórblijven Cor van Veen was, maar zo gek is dat niet. In zijn goede jaren liep hij 32 minuten op de 10 km, dus die snelheid zit als aanleg al in zijn benen.

Hoe dan ook was het weer een fantastische training, 8 x 4 minuten, grotendeels door de duinen, heuveltje op, heuveltje af. Zwaar dus! Hopelijk niet teveel geforceerd, want zaterdag gaan we een lange duurloop doen, er staan 35 kilometers op het programma...

Na afloop en na het douchen heerlijk op het terras voor het clubhuis gezeten. Zowaar een late zwoele zomeravond en de biertjes smaakten naar meer! Weer wat later hebben we de sessie binnen voortgezet.

Eén mop wil ik de lezer niet onthouden, Frank, onze astronoom, kwam er mee. Een mop die het vooral onder natuurkundigen goed zal doen!

"Reist een lichtfoton, uiteraard met de snelheid van het licht, door het heelal. Op een gegeven moment wordt-ie ingehaald door een neutrino. Zegt die foton tegen de neutrino: "Hé joh, doe eens normaal!!"

Green Apps

Dit is geen reclame voor het bekende computermerk. Het is nog aardser. Een paar dagen terug kreeg een aantal Haag-vrienden een mailtje van Frank dat hij een heleboel appels te vergeven had. Kennelijk was het voordeel van het nadeel van de slechte natte zomer dat de appelboom in zijn tuin een overschot aan fruit heeft voortgebracht. Ik was een van de gelukkigen, dus meteen een mailtje teruggestuurd en ja, ik kon wat ophalen. Dus ik op de fiets er heen en ik kreeg een aardige voorraad mee. Maar ik vond dat ik wel iets terug moest doen, dus gistermiddag heb ik twee appeltaarten gebakken, een voor Frank en Ingeborg en een voor onszelf.

Gistermiddag hebben we trouwens van het weer genoten, wie niet trouwens. Wij deden dat door naar Clingendael te fietsen en daar wat rond te wandelen. Het is echter nog te vroeg voor mooie herfstkleuren, en ook paddenstoelen zie je (nog?) niet zo veel, maar de wandeling was er niet minder om. En warm natuurlijk! Daarna terug naar huis, eigenlijk wilden we na de thee naar het strand maar daar hebben we toch van afgezien. In de tuin was het ook uitstekend bivakkeren in de uitklapbare ligstoelen.

Harry Muskee

Iets heel anders: vandaag las ik op Facebook dat Harry Muskee is overleden. Verrassend, want hij is weliswaar in juni 70 jaar geworden, maar zo oud is dat tegenwoordig niet. Ik moest meteen denken aan de vele concerten van Cuby and the Blizzards die ik heb bijgewoond, vooral in de jaren zestig en zeventig, met meestergitarist Eelco Gelling en Herman Brood aan de piano. Vooral in die jaren was het een weergaloos intense bluesband, en Harry ('Cuby') had een geweldige strot. Een legende is heengegaan en dat is géén overdrijving.

Westlands Mooiste was héét!

Wie na lezing van de titel van dit bericht denkt dat ik een pikante weblogsite ben begonnen kan òf opgelucht ademhalen of zal teleurgesteld afhaken. De titel van dit blogje verwijst naar niets meer of minder dan de Rijk Zwaan Loop die gistermiddag (zaterdag) in 's-Gravenzande werd gehouden en die een onverwacht zonovergoten karakter kreeg. En daardoor werd het warm, inderdaad, vooral naarmate de wedstrijd vorderde.

Zelf was ik vrij vroeg in 's-Gravenzande. Zó vroeg zelfs dat het schoolgebouw dat elk jaar weer als inschrijflokatie en kleedkamer dienst doet zo goed als leeg was. Eén loper dacht dat de start om half twee was, maar in de brief die de voorinschrijvers - waaronder intikker dezes - hadden ontvangen, stond toch duidelijk 14:30 uur. Nou ja, beter te vroeg dan te laat. Maar omdat het zo vroeg was èn het al warm, hulde ik mij in loop-outfit en wandelde naar het Marktplein van 's-Gravenzande, waar de allerjongste lopers en loopsters het spits afbeten. Even een fotootje maken van de start, zo te zien zat de sfeer zat er al goed in.

Pas later waren wij, de lopers op de 10 EM en even later op de 5 km, aan de beurt. Van onze club heb ik onder andere gezien: Henk M., Ton van W., Arjen (snelle Arjen, inmiddels geadopteerd door Mulay Najib begreep ik), Anne G., Elly van den Burgh, de familie Schravers, Freddy F., Annet, Patty en.... Ja, als je nu allerlei namen gaat droppen moet je wel volledig zijn natuurlijk, maar dat gaat niet lukken zonder de uitslagenlijsten die nog niet online staan. Nog twee namen dan: Michel Out, die de vijf kilometer deed en naderhand met 18 minuten eerste in zijn categorie zou worden. Proficiat Michel! En mede-groepslid Anja, die evenals ik een vreemd soort twijfel had of het wel goed zou gaan. Ik voorspelde dat er bij haar een 1:17 in zat, zelf hoopte ik rond de 1:20, liefst iets er onder, de finish te bereiken.

Na het startschot ging ik vrij rustig van start, ik had het idee dat ik die eerste kilometers gewoon een gesprekje had kunnen voeren. Niet dat ik dat heb uitgeprobeerd want ik ben niet zo'n prater onderweg (maar wie wel?). Waar het om ging was in een natuurlijk wedstrijdritme te komen. Anja zag ik al vrij snel iets voor mij lopen, en na enkele kilometers zag ik ook de rug van Ton van W. in de verte. Hee, dat is geen slecht teken, ook omdat ik weblogpionier en Delftse koploper Hans V. en snelle leeftijdgenoot Jan W. nog vrij makkelijk passeerde, terwijl ik echt niet zó hard ging (maar nog wel iets onder de 5 minuten per kilometer). Zouden zij het moeilijk hebben? Kan, de onverwachte warmte hakte er wel in. Maar nee, zo was het niet, bij het 10 km punt kwamen Jan en een groepje weer langszij.

Wel had ik enige malen oponthoud onderweg. Zo kwam ik op een landweggetje - ik begon lekker op dreef te geraken - plotseling ten val, ik had geen idee waardoor. Ik vloekte wat (geloof ik) maar krabbelde direct weer op en vervolgde mijn weg. Een dame zei dat ik haar opeens was gepasseerd waarna zij tegen mij aan was gelopen. Noch van het een, noch van het ander was ik mij bewust, ik had het idee dat ik domweg over iets was gestruikeld. Maar ja, passeren is niet verboden dacht ik zo.

Bij de volgende drankpost - wij hadden inmiddels de lange landweg tussen de weilanden bijna achter ons gelaten - riep een van de 'sponzenmeisjes': 'Hee, uw been zit onder het bloed!' En een ander: "Wat zielig!" Waarachtig, ik had het niet eens in de gaten, de val had een flinke schaafwond veroorzaakt. Nou ja, ik kon blijven lopen. Beetje water erover, slokje genomen en weer door. De laatste kilometers zette ik mijzelf in een hogere versnelling, in combinatie met die warmte werd dat toch zwaar maar ik werd niet meer gepasseerd. Wel nog even een snelle sanitaire stop moeten maken, tja, dat scheelt toch weer een halve minuut. Uiteindelijk was ik blij toen ik in de bebouwde kom het laatste bochtje doorkwam en de finish in zicht was. Nog even aanzetten en in 1:22'06'' passeerde ik de meet. Dat was bruto, ik denk zelf dat ik in 1:21 'hoog' ben gefinishd. Ook al had ik gehoopt op een iets snellere tijd, ik was niet ontevreden. Maar echt cadeau gekregen heb ik het niet, het was een zware loop.

Later, gedouchd en wel, kon ik met een aantal clubgenoten in de auto van Henk M. mee terugreizen. Heen was ik met het openbaar vervoer gekomen (tram en bus) maar dit ging toch sneller en na het eten moest ik snel naar een ander sociaal gebeuren: de bierproefavond van Groep 5!


A Drinking Club with a Running Problem

Nee, zo erg was het niet als deze tussenkop - het motto van de Expat-groep 'Hash House Harriers' - suggereert, maar gezellig was het wel! Patrick en Ilse hadden een bierproefavond georganiseerd. Thema: Belgische biertjes. Er waren vijf biertjes geselecteerd, die op volgorde werden uitgeschonken in van die kleine 'proefglazen'.

Voordat we mochten proeven vertelden Patrick en Ilse beurtelings iets over het betreffende biertje, over de brouwerij, de geschiedenis, de smaak enzovoorts. En na elke ronde wat water drinken om de smaak van het vorige biertje weg te spoelen en over te gaan tot het volgende.

In volgorde kwamen de Steenbrugge Wit, de Maredsous Blonde, La Chouffe Blonde, Rochefort 8 en Westmalle Tripel aan bod. Heel lekkere biertjes allemaal. Maar smaken verschillen!

Later op de avond, de biertjes waren inmiddels geproefd, ontstond er een waar eetgelag. Nu hebben niet alleen Anja (die erg blij was met hoe zij had gelopen, naar schatting 1:18 of daaromtrent) en ik de loopschoenen aangetrokken gisteren, door bijna alle aanwezigen is flink gelopen. Ilse, Ellen en Eveline, Gerard en Ton hebben allemaal een lange duurloop gedaan, op eigen houtje of met elkaar, dus de overdag verbruikte calorieen werden dubbel en dwars aangevuld! Vlaamse frites (heerlijk!) met mayonaise, een voortreffelijke quiche van Eveline, appelcake volgens een speciaal recept van Ellen, erg lekker ook, en verder was er brood, knapperige en goedgekruide pindanootjes, ècht franse kazen. Te veel om op te noemen en op te eten, maar we - ik in elk geval - hebben flink ons best gedaan!

Leuk was ook dat de groep vrij compleet was omdat een aantal vrij langdurig geblesseerden - Ad, Dick, Pierre en (maar dat spreekt vanzelf) gastheer Patrick - ook van de partij waren. Kortom, het was erg gezellig en voor herhaling vatbaar! Dan misschien met een ander thema, maar het belangrijkste is toch de gezelligheid en elkaar ook eens in andere kleding dan sportkleding te zien.



Misschien wel aardig om de op deze avond-met-toch-ook-wel-educatieve-elementen de gedronken biertjes in omgekeerde volgorde op een rijte te zetten.

Hoge Veluwe Hertenbronst (deel 2)

Plaatshert betreedt het veld

Voor de tweede keer in een week tijd ging ik naar de Hoge Veluwe. Weer in mijn eentje, omdat ik graag de vrijheid heb om 'on the spur of the moment' van de ene naar de andere kant te peddelen, op zo'n witte fiets, in de hoop herten te spotten. Voor een partner is dat afzien en kan dat zelfs als saai worden ervaren. Nu is dat herten spotten tegenwoordig niet zo moeilijk meer, dank zij de 'appeltjesgooi-acties' van de jachtopzieners komen de roedels vrij dichtbij, soms benaderen ze het publiek op amper 50 meter afstand. Zelf heb ik daar wat ambivalente gevoelens bij, de wildbaan gaat zo een beetje op een dierentuin lijken. Je hoeft geen enkele moeite meer te doen om die fraaie wilde dieren te kunnen zien. Aan de andere kant: je ziet ze wel, en hoe. Zelfs de allerbekendste BN'ers worden minder gefotografeerd en gefilmd dan de sterren van de Hoge Veluwe - de mannelijke plaatsherten met hun imposante geweien en indrukwekkende stemgeluid.

Roedel hinden

Ik ga sinds jaar en dag naar de Hoge Veluwe rond deze tijd, het zou zomaar 40 jaar kunnen zijn, geen idee. Wel weet ik dat je vroeger maar een paar auto's zag staan, dat was nog bij de Bosjes van Staf, maar daar zie je de laatste tien, vijftien jaar geen bronstroedels meer. Waarschijnlijk omdat het gebied teveel doorsneden is met fiets- en wandelpaden?

Tegenwoordig heb je de meeste kans om edelherten te zien bij de wildobservatieposten waaronder het Koeverbos, of pakweg een kilometer na het wildrooster, langs de kant van de weg. Je ziet zó waar je moet zijn, want er staan dikke rijen auto's. De afgelopen weken stonden ook in diverse grote landelijke dagbladen uitgebreide artikelen over de drukte tijdens de hertenbronst, en dan hebben we het niet alleen over de drukte die de dieren zelf genereren. Maar goed, ik schreef daar al vaker over, laat ik niet in herhaling vervallen.

Wel heb ik naast enkele stilstaande, ook nog wat korte bewegende beelden gemaakt. Deze gaan hierbij ter illustratie.

Lekkâh Sperâh

Nou, dat ging weer lekker gisteravond. Voor de vierde dag op rij ging ik in de benen, en aan het eind van die benen zaten loopschoenen. Op het programma stond een duurloop met enkele (vier, vijf) versnellingen van twee tot vier minuten (schat ik nu zomaar in).  Ik heb het niet bijgehouden, bovendien ben ik vergeten mijn garmin in te drukken. Nee, ik kan niet zeggen dat ik de meest systematische/schematische mens op deez' aard ben...;-).

Maar hoe dan ook: het ging wederom lekker. Mooi parcours door de duinen. Bij aanvang van de training voelden de benen nog wel een tikje 'zwaar' of vermoeid van de trainingen van de afgelopen dagen, maar bij de tempo's ging het als een speer. Niet dat ik de allersnelste was (zou ook een beetje raar zijn als 63-jarige), want de jonge dames (vanavond vooral Yvette en Ellen) zijn ware 'kanonnen' (of 'Diesels', dat is een betere aanduiding) en good old Cor van Veen (ooit goed voor '34-ers' op de 10 km) liet ook zo nu en dan iedereen zijn rug en hielen zien. En dat terwijl hij niet eens zo veel traint, hij is pas verhuisd en opnieuw vader geworden.

Onze groep (vandaag: Cor, Fred, Ton, Gerard, Yvette, Ilse, Ellis, Eveline, Ellen, Anja en een nieuwe (jonge) dame uit een andere groep, triathlete Linda) had er hoe dan ook 'zin an'. Trainer Wim, die zo nu en dan weer meeloopt maar vandaag toch weer de fiets had genomen, mag trots zijn op zijn pupillen. Ik heb het dan vooral over die sterke snelle ambitieuze dames uiteraard. Het is mij een eer en genoegen dat ik nog in staat ben om met deze groep te mogen (en vooral te kunnen) meelopen!

Na afloop de drankjes, biertjes enzovoorts. En appeltaart, want Gerard had die nog meegenomen in verband met zijn verjaardag eind augustus. Het ging er in als appeltaart. Gekletst over de komende Berenloop, een aantal gaat nog steeds voor de marathon, en er is gepraat over de culinaire mogelijkheden op Terschelling. Ook niet onbelangrijk! Even later, bij de andere Haag-vrienden, ging het over het trainingsweekend in Hoenderloo een week later. November belooft alleen om die reden al een leuke gezellige en sportieve maand te worden!

Eerste Kijkbuis-loop te Hilversum

Er lijkt beweging in te komen, in de migratie van weblog.nl, maar de afgelopen weken slaakte ik al meer de verzuchting: 'Eindelijk!' Vervolgens waren er weer problemen, dus we wachten maar weer af, zij het nu wel met iets meer hoop dat het goed gaat komen.

Tussen de middag is er weer gelopen, ditmaal met mijn waarde collega's Ruud en Siebrand. Als alles goed gaat gaan wij volgend jaar gedrieën de marathon van Berlijn lopen, maar dat is nog ver weg. Ditmaal gewoon het bekende rondje van ca. 7 kilometer door Hilversums dreven.

Daar maakt de natuurbrug over de Crailose heide deel van uit, en naderhand werd er nog een element aan het vertrouwde rondje toegevoegd, namelijk de nieuwe traverse (door ProRail tot 'Kijkbuis' gebombardeerd) die al een maandje in gebruik is maar op 15 september officieel werd geopend.

Aan deze eerste officieuze Kijkbuis-loop deden dus drie mensen mee. Wel een aardig klimmetje naar boven, drie trappen op, vervolgens door 'de koker' naar het andere uiteinde rennen en daar weer naar beneden. Van daaruit was het nog maar een klein stukkie via het Mediapark naar ons pand.

De vier pyramides

Vandaag kreeg ik de envelop van de Rijk Zwaan Loop binnen, met als inhoud een brief met instructies en als bijlagen een startnummer en chip. Aanstaande zaterdag kan dus in 's Gravenzande op die inmiddels klassieke 10 EM gestart worden.

Vanavond weer getraind met de groep. Vijf dames en twee heren (ik reken mijzelf voor het gemak ook maar als heer mee). Namen? Ilse, Ellen, Ellis, Katelijne, Eveline. En Jos en ik. Geen trainer deze avond, alhoewel Ilse die honneurs een beetje waarnam. Het parcours voerde door de duinen en een stuk strand richting Kijkduin. Het was erg mooi op het strand, met de lichtval van een net-niet ondergaande zon op de lopers.

Het werd een heerlijk pittig loopje van pakweg 75 minuten, met vier pyramides van 0,5/1/1,5/1/0,5 minuut snel, met 30 seconden rust tussen de tempo's en 5 minuten rust tussen de series. De hele tijd ging het hellinkje op, hellinkje af, en ofschoon klimmen niet mijn ding is, ging het als een trein. Dat gold ook voor de tempo's. Kortom: ik heb het zelf als een erg fijne training ervaren. Pittig en toch niet echt zwaar. En dat na die 2 uur en 50 minuten van twee dagen terug, het geeft aan dat er met de vorm niets mis is. Ook op de terugweg naar huis had ik nog 'goede benen' die mij - voor mijn doen - snel lieten voortbewegen.

Weekend-varia

Het was het weekend van onder meer de lange duurloop, exotische klanken en vliegeren.

Wat die exotische klanken betreft: Als verlaat verjaardagsgeschenk had een goede vriendin - die vandaag overigens tweede dame werd bij de Prutrace in Haarzuilen - voor mij (en haarzelf) een etentje annex voorstelling georganiseerd. Zo werd ik gisteravond, met trein en metro, geheel vrijwillig ontvoerd naar de plaats van handeling, het vernieuwde theater LantarenVenster in Rotterdam. Een gedistingeerd-hippe tent (net een blokkendoos, zei mijn gezelschapsdame) met een filmhuis, een restaurant en enkele theaterzalen in één waarvan het concert ging plaatsvinden. Het eten - vegetarische lasagne met danish blue - was prima. Dat begon dus goed.

Daarna gingen we naar Zaal 1, waar het concert ging beginnen en 'waar ik een goede bekende zou zien optreden'. Ik raadde het vrij snel en goed, en inderdaad, het eerste deel van het concert werd verzorgd door flamencogitarist Eric Vaarzon Morel, echtgenoot van ex-collega Louise en Neerlands beste flamenco-gitarist. Hij werd geflankeerd werd door twee schone dames. De blonde muze achter de piano was Maartje Meier met wie Morel diverse composities voor piano en flamencogitaar had geschreven en de zangeres is de uit Sevilla afkomstige María Marín Gordillo.

Zoals de kenners van hem gewend zijn, stond Vaarzon Morel, die ook samenwerkte met onder andere trompettist Eric Vloeimans en de gitaristen Jan Akkerman en Harry Sacksioni, met deze combi ook nu weer garant voor een avontuurlijke mix van jazz, flamenco en pop.

Na de pauze trad de Fra Fra Band op, een band die al 31 jaar bestaat. Aangenaam-melodieus kabbelende fusion met orientaalse en zuid-amerikaanse invloeden van een veelkoppige formatie waarvan de leden van Surinaamse, Antilliaanse en Marokkaanse komaf zijn. Hèt voorbeeld hoe muziek verbroedert.

Na afloop nog wat gedronken en daarna terug naar huis, wederom met metro en trein.

De volgende dag (vandaag dus) was een rustdag. 's Ochtends eerst naar Vrije Geluiden en Boeken gekeken (met onder andere fraaie lyrische jazz-rock van Toon Roos), zeer de moeite waard. 's Middags beklom ik het ijzeren ros om naar de bibliotheek te gaan en van daaruit - via de Van Alkemadelaan - naar de Scheveningse boulevard. Daar was vandaag het Vliegerfestival. Nu heb ik zelf niet zo heel veel met vliegeren, maar ik had daar afgesproken met familie om ergens te gaan eten. Toch wat - hopelijk aardige - plaatjes gemaakt van een aantal vliegers. Meer van die bizarre, kleurrijke en grappige constructies staan hier!

Het eten was bij Simonis op de boulevard, direct tegenover de Pier. Meer een snacktent dat een gezellig restaurant. Het eten was wel lekker maar veel, een zeer calorierijke combi met krokante kibbeling, goed gebakken patat, vergezeld door ravigotte (of whiskey)saus. Mijn neef wilde binnen zitten maar dat zou ik niemand die een beetje sfeer zoekt aanraden. Maar goed, gezellig uit eten gaan doen we wel een andere keer (als er met al die bezuinigingen nog wat geld overblijft).

Morgen gaan we weer werken en 's avonds trainen. Het was al met al een zeer turbulente week, maar ten aanzien van de nasleep is nog niet alles achter de rug.

De duurloop van 17 september...

v.l.n.r.: Ellen, Michiel, Ellis, Gerard, Hizkia en Eveline

Ik doe het zelden, maar ditmaal had ik mijn camera meegenomen. Er stond een lange duurloop op het programma via de voor oude en jonge Haag-atleten klassieke route, dus het leek mij wel aardig om daarvan onderweg wat plaatjes te schieten. Klik op de plaatjes voor grotere weergave!

We gingen met z'n zevenen op weg. Bij Terheijde zou de groep zich splitsen in een anderhalf-uursgroep en een twee-en-een half uursgroep. Tot Terheijde ging het in een vrij strak duurlooptempo (dl 2), dat kwam vooral omdat Hizkia, onze snelle hinde, voorop liep. Zij kan er aardig vaart in zetten en bij regionale 5 km. loopjes belandt ze wel eens op het podium. Vriend Michiel, ook een snelle jongen, nam af en toe het duinpad naast de verharde weg waarop de rest liep, voor de broodnodige variatie.

Bij de camping vlak voor Terheijde gingen we splitsen. Omdat ik de hele marathon nog steeds niet helemaal heb afgeschreven, moest het er maar eens van komen: met de duurbikkels mee. Ik moest toch eens die twee-uurs grens (waarna mijn benen het steevast moeilijk krijgen) zien te doorbreken. Dus liep ik samen met Gerard en Eveline tot aan het befaamde 'tunneltje'. Daar even snel een slokje en een gelletje genomen (met dank aan Gerard!) en nog een stukkie door, pakweg 6, 7 minuten en dan terug. Bij terugkomst zouden we zo'n twee uur en een kwartier hebben afgelegd. 



Terheijde in zicht!



Langs 'de kanonnen' van Terheijde

Het roemruchte tunneltje!!

Weer terug bij camping Terheijde gingen we daar wat water drinken in het washok, waarna we de weg terug vervolgden. De laatste kilometer samen met Gerard en Eveline liepen zij ietsje om mij uit en ik begon het nu wel te voelen. Dus nam ik afscheid en ben doorgelopen naar huis, via de Laan van Meerdervoort langs Meer en Bosch rechtuit. Bij de Savornin Lohmanlaan had ik er exact 2 uur en 30 minuten op zitten (met het inlopen meegerekend 2:45') dus die kilometers zitten alvast in de benen! En dat na het intensieve fietsen op de Hoge Veluwe. Ik voel het wel overigens, maar wat wil je.

Morgen maar even uitrusten van alle vermoeienissen. Ik heb mijn schoonfamilie en een neef van mijn vrouw over, dus zullen de activiteiten grotendeels neerkomen op koken.