Hoge Veluwe Hertenbronst (deel 2)

Plaatshert betreedt het veld

Voor de tweede keer in een week tijd ging ik naar de Hoge Veluwe. Weer in mijn eentje, omdat ik graag de vrijheid heb om 'on the spur of the moment' van de ene naar de andere kant te peddelen, op zo'n witte fiets, in de hoop herten te spotten. Voor een partner is dat afzien en kan dat zelfs als saai worden ervaren. Nu is dat herten spotten tegenwoordig niet zo moeilijk meer, dank zij de 'appeltjesgooi-acties' van de jachtopzieners komen de roedels vrij dichtbij, soms benaderen ze het publiek op amper 50 meter afstand. Zelf heb ik daar wat ambivalente gevoelens bij, de wildbaan gaat zo een beetje op een dierentuin lijken. Je hoeft geen enkele moeite meer te doen om die fraaie wilde dieren te kunnen zien. Aan de andere kant: je ziet ze wel, en hoe. Zelfs de allerbekendste BN'ers worden minder gefotografeerd en gefilmd dan de sterren van de Hoge Veluwe - de mannelijke plaatsherten met hun imposante geweien en indrukwekkende stemgeluid.

Roedel hinden

Ik ga sinds jaar en dag naar de Hoge Veluwe rond deze tijd, het zou zomaar 40 jaar kunnen zijn, geen idee. Wel weet ik dat je vroeger maar een paar auto's zag staan, dat was nog bij de Bosjes van Staf, maar daar zie je de laatste tien, vijftien jaar geen bronstroedels meer. Waarschijnlijk omdat het gebied teveel doorsneden is met fiets- en wandelpaden?

Tegenwoordig heb je de meeste kans om edelherten te zien bij de wildobservatieposten waaronder het Koeverbos, of pakweg een kilometer na het wildrooster, langs de kant van de weg. Je ziet zó waar je moet zijn, want er staan dikke rijen auto's. De afgelopen weken stonden ook in diverse grote landelijke dagbladen uitgebreide artikelen over de drukte tijdens de hertenbronst, en dan hebben we het niet alleen over de drukte die de dieren zelf genereren. Maar goed, ik schreef daar al vaker over, laat ik niet in herhaling vervallen.

Wel heb ik naast enkele stilstaande, ook nog wat korte bewegende beelden gemaakt. Deze gaan hierbij ter illustratie.