Vooruit met forschen pas...

Dit is het echtpaar Michel en Fennie, ook al sinds jaar en dag lid van Haag Atletiek. Als het maar even kan doen zij - net als ik - aan allerlei regionale loopjes mee zoals in Delft de Kerkpolderloop, de Kopjesloop enzovoorts. Gisteren waren ze ook in Duinrell, ik heb ze nog even vereeuwigd op deze ludieke wijze.

Daags na de loodzware Duinrellcross is er weer getraind. Het gekke is dat zowel Ilse als ik ternauwernood of geen naweeën van de cross ondervonden, zelfs geen lichte stijfheid van de spieren. Maar de ervaring heeft mij geleerd dat dit meestal een dag of twee, drie na een zware inspanning komt. Het kàn ook uitblijven, waar meer kans op is als je flink 'doortraind' bent en dat is bij ons beiden het geval.

Hoe dan ook stond er maandagavond een snel duurloopje op het programma. Tenminste, dat maakten wij er van, vooral de dames zetten er op het laatst flink de pas in. Maar tussendoor waren drie series van 5 x 30 seconden, met een halve minuut rust tussen de tempo's en pakweg vijf minuten rust tussen de series. De tempo's gingen mij allemaal goed af. Al met al een mooi traininkje van ruim zeventig minuten om de spieren, voor zover deze al stijf waren, los te maken.

Ondertussen staan de uitslagen van de Duinrellcross nog niet op de site, maar des te meer foto's. Daar zie je al aan af dat de deelnemers het bepaald niet makkelijk hadden... De foto's zijn onder andere van Sparta-lid José Xavier.

De hel van Duinrell

Overdrijven is ook een vak, maar dat de Duinrellcross op zijn zachtst gezegd héél pittig was, zal iedereen die 'm vandaag heeft gelopen kunnen beamen. Maar we hebben het weer volbracht!

Rond kwart voor elf had ik met Ilse afgesproken voor de winkel van Zier Running aan de Laan van Meerdervoort. Vrijwel gelijktijdig kwamen wij daar aan. Even later kwam Patrick in zijn bolide, waarna wij gedrieën naar Wassenaar reden.
Het was voor de tijd van het jaar nog best druk in Duinrell, hoewel het attractiepark officieel gesloten is. Er waren vooral veel kinderen met hun ouders. Kennelijk was er een Sinterklaasviering, wat bleek uit de versieringen alom en de zwarte pieten die ons pad op weg naar de start kruisten. Even daarvoor hadden we ons startnummer opgehaald bij een provisorisch opgestelde inschrijftent.

Rond half twaalf waren we bij het start-finishgebied, dat evenals voorgaande jaren in een pittoresk ogend dal was opgesteld, vlak naast een gebouwtje waar men de tassen kon neerzetten en zich zo nodig nog kon omkleden. Bekende gezichten alom, vooral mensen van de deelnemende verenigingen Sparta - de organisator van deze zware maar mooie cross - , The Hague Road Runners en Haag Atletiek.
Patrick, Ilse en ik deden eerst nog een korte warming-up, waarna we ons naar de start begaven.

Al eerder deze dag was een jeugdcross geweest, de winnaars daarvan werden juist op het moment van aankomst gelauwerd. Nu, om exact 12.15 uur, gingen de deelnemers van de korte en de lange cross van start.

Het werd wat mij betreft geen vliegende start zoals bij de Wim Hartman Cross twee weken geleden, maar al zou ik dat gewild hebben dan had het niet gekund. Er waren aanmerkelijk meer deelnemers en het parcours ging al meteen flink omhoog en, zoals inmiddels genoegzaam bekend, klimmen is niet mijn sterkste punt. Er zit in dit parcours één heel steile lange heuvel, direct na de start, en eenmaal boven gekomen gaat die stijgende lijn nog een paar keer door. Om snelheid te maken - voor zover je al niet meteen verzuurd was na de eerste kilometers - moest je het hebben van de schaarse rechte stukken, duinbospaden. Of, als je een goede afdaler bent, kon je ook even later met grote passen een steil duin afdenderen met zeer mul zand.

Met Frank I. op de foto...

Trainer Wim en zijn vrouw kwamen ons aanmoedigen

Nee, om snel te lopen moet je niet bij een cross als deze zijn, maar een puike conditie lijkt wel vereist om niet al te geradbraakt de finish te halen. De lange cross bestond uit drie ronden, het viel mij op dat ik bij een groepje lopers liep waar ik heel vaak bij in de buurt loop tijdens loopjes in de regio. Veel krasse knarren, waaronder de 'Jannen' Wieringa en Groeneveld, Rob B., de snelle éminence grise Izaac L. en ikzelf. Het werd per ronde een beetje stuivertje wisselen, dan liep de een weer voor, dan de ander, maar ik liep constant op een tempo dat nog net natuurlijk aanvoelde, competitiedrang zat er niet bij. Wel viel op dat Ton van W. die de eerste twee ronden iets voor mij liep afhaakte of iets terugviel, maar Rob B. liep steeds een stuk voor mij alhoewel ik in de laatste ronde wel wat dichterbij kwam.

Maar goed, het was de hele tijd klimmen, klauteren, stoempen, afzien en ook heel behoedzaam lopen want hier en daar maakten natuurlijke obstakels zoals uit de grond stekende boomwortels, keien en wat dies meer zij de paden moeilijk begaanbaar.

Mulay en Ton: discussie over trainingstechnieken?!

Uiteindelijk kwam ik in iets meer dan 57 minuten over de finish, for what it's worth. Tijdens het omkleden achter een schotje van het clubhuis, waar onder andere ook Rob B. en de trainers Mulay en Ton zich omkleedden, zag ik Ilse en Patrick verderop staan, ze keken of er een prijs op hun startnummer was gevallen. Niet dus, en op mijn startnummer evenmin. Maar ze hadden goed gelopen, 50 minuten, waarbij Ilse zeker bij de eerste dames moet hebben gezeten. Maar erg veel tijd om dat allemaal precies na te gaan hadden wij niet. Wel hebben we voordat Patrick ons naar huis reed - hij had zijn auto een paar straten verderop geparkeerd - nog lekker iets gedronken bij het Pannenkoekenhuis vlak bij de ingang van Duinrell.

Al met al, weer een heel bevredigende en plezierige loop. Want dat is toch het gekke met lopen: je beult jezelf af, en toch ervaar je dat als 'leuk'. Masochisme is ons lopers niet vreemd...

De donkere-dagen-voor-Kerst-loopjes

Ik ben niet zo van de planningen, in dat opzicht ben ik een uitzondering onder de lopers denk ik. Ik doe gewoon mee aan wat mij leuk lijkt, en meestal is dat bij mij in de buurt. Niet dat ik hekel heb aan reizen, met mijn OV-jaarkaart is dat juist heel makkelijk, maar in het weekend ben je al snel een hele dag onderweg en de volgende dag moet je weer werken. Bovendien moet je voor de wat grotere lopen ruim van tevoren inschrijven, de inschrijvingsgelden zijn vaak niet onaanzienlijk en het is nog niet zo ver dat je daarvoor een annuleringsverzekering kunt afsluiten. Een griepje, blessure of andere persoonlijke omstandigheden kunnen zomaar roet in het eten gooien.

Tot aan het eind van dit jaar heb ik wel wat aardige regionale loopjes op het programma staan. Zo doe ik zondag mee aan de Duinrell Cross,, waarschijnlijk rij ik met mijn groepsmaatjes Ilse en Patrick mee. Alhoewel crossen niet mijn sterkste punt is, heb ik twee weken geleden toch een heel aardige Wim Hartman Cross tijdens het trainingsweekend gelopen, maar de Duinrell Cross is andere koek. Het ziet er niet naar uit dat het een witte editie gaat worden, maar herfstachtig wordt het wel, met veel wind en regen.

De week erop, op zaterdag 3 december, wordt er gewandeld met de Doornvogels, een uitgesproken thuiswedstrijd, namelijk een stadswandeling door Den Haag. Maar dat heeft niets met hardlopen te maken, dat doen we weer de daaropvolgende dag, zondag 4 december. Dat wordt de Duinstrandloop, een zeer pittig loopje over steile duintoppen en een gemeen stukje strand, maar altijd leuk om aan mee te doen.

Zondag 11 december is de Kopjesloop in Delft, dat is alweer een hele tijd geleden dat ik daar aan meedeed, in het voorjaar geloof ik. Waarschijnlijk wordt het 10 km, een mooi loopje.

Voor de start van de Meeuwen en Makrelenloop, 2010

Weer een week later, op zaterdag 17 december, is de roemruchte Meeuwen en Makrelenloop waarop ik altijd stuk ga: 10 EM vanaf de Hellingweg, bij het havenhoofd het strand op en dan bikkelen, bijna tot aan Hoek van Holland en dan over hetzelfde strand terug. De loop kent geen uitslagenlijsten, aan een kant wel jammer maar de makreel, de gebakken vis èn de erwtensoep die de lopers na afloop krijgen maken veel, zo niet alles goed!

En daarna? Dat is nog niet duidelijk. Op tweede kerstdag is er meestal een Kerstcross van onze vereniging, maar die middag gaan we ook naar een voorstelling, dus het hangt er van af hoe laat het begint. En dan 'zitten' we alweer in het jaar 2012, een jaar waarin heel hard gelopen gaat worden door iedereen, want dan wordt de broekriem flink aangehaald!

De revanche: een andere Top 15

Het trainen is er gedeeltelijk bij ingeschoten gisteravond. Ruim op tijd was ik bij de club, maar bij het omkleden kwam ik er al snel achter dat ik mijn sportbroek vergeten was. Lekker snugger. Rap weer aangekleed en op de fiets terug naar huis, dan maar vanuit huis lopen. Nauwelijks was ik thuis, of er was telefoon, iemand die een afspraak wilde maken. En ik zat al zo krap in mijn tijd. Uiteindelijk ging ik om 19.00 uur van huis, precies het tijdstip waarop ook de verschillende groepen vanaf de Laan van Poot vertrekken. Amper tien minuten later, bij de Bosjes van Pex, liep ik 'mijn' groep tegemoet dus kon ik aansluiten. Er stond een duurloopje op het programma met hier en daar een versnelling. Echter door de haast kreeg ik weer eens problemen met de buik, vooral omdat er vrij snel werd gelopen, dus haakte ik snel af en ging mijn eigen weg, terug naar huis. Al met al is er niet lang gelopen, hooguit vijftig minuten, maar vandaag (donderdag) maak ik het goed.

Uiteraard wel weer teruggegaan naar het Walhalla der Herfstbokjes, dat snappen jullie wel. Wel geprobeerd om mij in te houden, want ik voel alweer iets dat aan zwembandjes doet denken. Wintervet. Moet niet teveel worden, ik liep net zo lekker. Maar ach, het werden toch weer twee bokjes en twee Leffe Dubbels, met wat nootjes, chips en later bij thuiskomst twee flinke boterhammen met pindakaas.

And now something completely different! Of toch niet, het is meer terugkomen op die Top 15 van mij, een paar dagen geleden. Van verschillende kanten kreeg ik de opmerking dat het toch wel een erg voorspelbare en ouderwetse lijst was. Dat kan kloppen, maar ik heb uiteraard wel geput uit de Top 2000 van Radio 2, uit de nummers die daar op staan. En dat is nu eenmaal een ouderwetse lijst, er staan heel veel nummers op uit de jaren 60,70 en 80 van de vorige eeuw. Gisteren had ik het er met Patrick 'tijdens het bieren' over, dat ik een alternatieve lijst zou maken met nummers die ik persoonlijk erg goed vind maar waarbij niet gekeken is naar de Top 2000. En ook die lijst is uiteraard niet volledig, later schieten je allerlei dingen in je hoofd die er absoluut bijgeplaatst hadden moeten worden. Maar goed, een spontane greep en in volstrekt willekeurige volgorde (en ja, er staat toch wel veel oude muziek op, kwestie van leeftijd?).

• dEUS - Instant Street
• Arcade Fire - Power Out
• King Crimson - Red
• Deep Purple - Knocking on the Backdoor
• Portishead - Roads
• Massive Attack - Protection
• Kayak - Niniane Lady of the Lake
• Led Zeppelin - Alles ;-)
• New Order - Regret
• Soft Machine - 3 (Facelift etc.)
• Love - Seven and Seven Is
• Talk Talk - Laughing Stock (hele album)
• Spandau Ballet - Only when You leave
• Sandy Denny - Fotheringay
• Swing Out Sister - Somewhere deep in the Night

A Foggy Day in The Hague Town

'Het is een pest die mist', zei de pessimist.
'Het trekt wel op die mist', zei de optimist.

Van het weekend viel het nog wel mee met de mist. De foto hiernaast is zaterdag gemaakt op de Prinsengracht, met een mooie rode ondergaande zon. Weinig mist dus, en zondag viel het ook mee, maar vandaag, op maandag, kon gesproken worden van een uitgesproken mistige dag. En dat zal nog wel even zo blijven. Niet dat wij er bij de training veel last van hadden: er was baantraining vanavond, en de baan was goed verlicht.

Ook nu was de groep weer vrij groot. Ditmaal was Ellis er ook bij, ook al heeft zij eergisteren nog een heel goede 7^^ loop gelopen (1:13''). Nietemin draaide zij haar hand niet om voor het toch wel pittige tempo-programma. En ook haar voet niet trouwens. Dat gold ook voor de anderen. Vooraf drukte Wim ons op het hart om snel, maar niet 'geforceerd en jezelf over de kop' te lopen. Het programma bestond uit 3 X 200 m, 3 X 400 m en tenslotte weer 3 X 200 m., en dat tweemaal. De bedoeling was om niet sneller dan 50 seconden op de 200 meter en 1:40 op de 400 meter te lopen.
Daar hielden we ons netjes aan, een paar dames gingen wellicht iets sneller maar er ontstonden geen grote 'gaten'. Tussen elk tempo zat 90 seconden rust en tussen beide series werd bij wijze van rust één baan rondom gelopen.

Toch wel lekker, zo'n baantraining, je voelt dat je echt wat gedaan hebt. Zal mij benieuwen wat er woensdag op het programma staat.

Music is your only Friend...

Vandaag was een zeer huiselijk dagje, maar toch veel drukte (de hele dag schoonfamilie op bezoek ;-). Tot de activiteiten behoorden de tuin en vijver zoveel mogelijk blad-vrij maken (dat was nodig!) en de vijver vullen met water. De droogte van de laatste weken maakte dat er nog maar tien centimeter water in stond. Verder nog wat boodschappen gedaan en daarna gekookt. Erg interessante info is dit allemaal niet, maar het zijn wel de feiten.

Na het eten nog wat achter de pc gezeten. Op facebook zag ik opeens bij Jan van Erve dat hij 'zijn' Top 2000 lijst had samengesteld, met een linkje. Hee, je kunt je eigen lijst samenstellen: maximaal 15 nummers uit de officiële lijst, en maximaal 5 nummers uit de 'vrije lijst'.

Dat heb ik dus gedaan. Best lastig, want ongetwijfeld heb ik geweldige nummers vergeten! Een collega zag onderstaand lijstje op Facebook en vond mijn keuze wat beperkt, zo miste hij hip-hop. Klopt, ik heb mij alleen maar laten leiden door mijn subjectieve smaak, en hip-hop, rap e.d. is niet echt mijn ding. Let wel, ik zeg niet dat het slechte muziek is, integendeel!
Wat mij na het overlezen van mijn lijstje opviel was het 'romantische' karakter van de nummers. Melodieus is het sowieso allemaal, terwijl ik ook zeker van wat weerbarstige 'progrock' en jazz-achtige nummers hou. Dat komt er niet helemaal uit, sterker, dat komt er helemaal niet uit. Nou ja, Led Zeppelin, Yes en Massive Attack komen in die richting. Maar er was ook een nummer waarover ik niet gek lang hoefde te aarzelen, dit moet bij mijn favorieten ofschoon ik het nooit meer draai: 'When I fall in Love' van Nat King Cole, een nummer uit 1957!!
Gelukkig zat er ook een song van Adele bij, dus zo stoffig is mijn muzieksmaak nu ook weer niet. Maar wat zeg ik? Stoffig?! Oordeel zelf, zo wordt er vandaag de dag niet meer gezongen.




Goed, hier is mijn lijstje (in willekeurige volgorde)

• Alan Parsons Project - Old and wise
• Led Zeppelin - Stairway to heaven
• Nat 'King' Cole - When I fall in love
• Pink Floyd - See Emily play
• Platters - Smoke gets in your eyes
• Righteous Brothers - You've lost that lovin' feelin'
• Robert Plant - Big log
• Roy Orbison - It's over
• Small Faces - Itchycoo park
• Spandau Ballet - Only when you leave
• Yes - Owner of a lonely heart
• Young Rascals - Groovin'
• Alderliefste & Ramses Shaffy & Liesbeth List - Laat me/vivre
• Massive Attack - Unfinished sympathy
• Swing out sister - Breakout

Dit zijn de vrije keuzes

• Soft Machine - 3rd
• Jacques Brel - Ne me quitte pas
• Led Zeppelin - That's the Way

Ziezo, ik ben wel vroeg met mijn lijstje maar ik heb toch niet veel te doen, dussss....

Gisteren trouwens wel wat geweldige optredens gezien bij het Crossing Border Festival. Ik was er weer niet bij maar ik geloof dat het in muzikaal opzicht een zeer sterke editie was. Tenminste, als ik afga op wat ik op tv zag, bij 3voor12. Vooral de artiesten waarvan ik hier een paar YouTube filmpjes toon vielen mij op. dEUS speelde op Crossing Border trouwens een akoestische versie van 'Constant Now', erg goed! Maar deze ruige versie mag er ook zijn, en meer dan dat. En dan die jonge Laura Marling, wàt een talent en wàt een band!

Pittige fartlek en een OPROEP

Dick tijdens de oliebollencross 2007. Dit pad beliepen wij vandaag ook...

Een pittige fartlek vanochtend! Lopend ging ik naar de club, waar onze trainingsgroep een opvallend grote opkomst kende. Dertien personen, niet gering voor de zaterdagochtend. Het was dan ook prima trainingsweer: aan de frisse kant, dat wel, maar met een fraai herfstzonnetje dat constant scheen. Eens kijken of ik ze allemaal heb onthouden: Eveline, Yvette, Ellen, Hizkia en Ilse, en bij de mannen Ton, Gerard, Patrick, Hans, Jan, Fred en Michiel. En het beste paard van stal niet vergeten, trainer Wim. Op de fiets!

We liepen naar en via het duinpad achter de baan de duinen in, waar we de oefeningen en vervolgens wat loopscholing en korte versnellingen deden. Daarna het programma dat een aantal pittige elementen kende. Zoals een drietal versnellingen over een afstand van pakweg 200, 300 meter, waarbij er steeds 'een tandje bij' moest totdat je geen pap meer kon zeggen. En twee keer het paardenpad genomen dat ook tijdens de Oliebollencross belopen wordt. Ook was daar het klimmetje vanaf de Fuutlaan duinopwaarts, eerst in een redelijk tempo naar boven, daarna rustig teruglopen naar beneden en direct aansluitend in een rotgang wederom naar boven. Op het laatst waren er twee langere tempo-lopen die we echt voluit hebben gelopen. De eerste van die twee was circa 600 meter lang, van een bepaald punt in de duinen tot aan 'de tweede fietsenstalling aan de rechterhand' en vijf minuten later vanaf Kijkduin tot aan 'de vijfsprong', dat zal zo'n 800 meter zijn geweest. Snelle Michiel en Hizkia (die momenteel ook bij Bram Wassenaar trainen) voorop, daarna Ellen (maar dat weet ik niet zeker), dan Ilse, daarna een 'al wat oudere' Cultuurbarbaar die wel alles moest geven om niet te ver achterop te raken. En als slagroom op de taart hadden we op het laatst één grote ronde in een flink duurlooptempo (door de meesten van ons als wedstrijdtempo geïnterpreteerd) over het duinachtige veldje bij de Savornin Lohmanlaan rechts de duinen in, langs de Egelopvang en daarna via het eerstvolgende pad weer terug naar de Savornin Lohmanlaan.
Al met al een pittige maar goede training, ruim anderhalf uur flink in beweging geweest.

Trainen voor de CPC! Een oproep

Via dit weblog trouwens een oproep aan ieder NIET-lid van Haag Atletiek die volgend voorjaar de CPC (City Pier City Loop) wil lopen, 10 kilometer of de halve marathon, en over een redelijke loopconditie beschikt (zeg 5 km in 30 minuten). Het is mogelijk om onder goede begeleiding van deskundige trainers binnen een aantal maanden 'klaargestoomd' te worden voor dat evenement.

Vanaf 10 december 2011 tot en met 17 maart 2012 worden door HAAG Atletiek trainingsprogramma's voor allerlei niveaus en afstanden aangeboden. Het CPC-programma start zaterdag 10 december 2011 rond 09.15 uur bij het sportcomplex aan de Laan van Poot. Na een eerste indeling naar afstand en niveau gaan de groepen meerdere malen per week trainen. De trainingen voor de 10 kilometer en de halve marathon zijn op maandagavond en woensdagavond (om 19.00 uur) en op zaterdagochtend (om 09.15 uur).

De kosten van zo'n complete trainingssessie (van december t/m maart) inclusief t-shirt bedragen € 50,-

Meer informatie? Stuur een mailtje naar cpcgroepen@haagatletiek.nl en je krijgt zo spoedig mogelijk antwoord!

Zorg rond de Hallus Valgus

De komende tijd even geen vrolijke uitjes van de Cultuurbarbaar. Mij dunkt, het is wel even genoeg geweest (zegt de burgerlijk-gewetensvolle kant van mij). Er zal getraind worden, gewerkt en af en toe een wedstrijdje worden gelopen, en dat is dat. Voornaamste reden is dat mijn wederhelft gisterochtend onder het mes is gegaan. Vroeg in de morgen, om zeven uur 's ochtends, liepen we gezamenlijk naar het Rode Kruis Ziekenhuis. Daar werd ingechecked en alle handelingen verricht die bij een ziekenhuisopname horen, dit alles uitgevoerd door vriendelijke verpleegsters. Het zou overigens slechts een verblijf van nog geen dag worden, en de operatie is onder plaatselijke verdoving (in een 'blok') uitgevoerd.

Wat was het geval? Al heel wat jaren geleden is mijn vrouw op de trap gestruikeld toen ze onze toenmalige hond trachtte te ontwijken. Resultaat: een pijnlijke voet. Dat ging over, maar daarna is er een forse knobbel aan de zijkant van haar linkervoet ontstaan die nooit meer geslonken is. Er was sprake van een Hallus Valgus, een vrij veel voorkomend voet-euvel, ook bij hardlopers. Er is sprake van een Hallus Valgus als de grote teen niet recht staat, maar naar de tweede teen wijst, waardoor een grote botknobbel aan de basis van de grote teen kan ontstaan.

Zelf heb ik het ook, zij het in lichte mate en ik heb er geen last van. Degenen die er wel hinder van ondervinden kunnen het beste wijde schoenen dragen, zowel in het dagelijks leven als bij sportbeoefening. Mocht de knobbel irriteren, dan kan er na de training ijs op gelegd worden en daarna uitrusten, met de benen omhoog. Er schijnen sponsrubberen producten verkrijgbaar te zijn, die tussen de tenen kunnen worden geplaatst, waardoor er daar meer ruimte ontstaat. Het beste is om met een kleine versie te beginnen, die kan tussen de grote teen en de tweede teen worden geplaatst. Ga geleidelijk over op grotere exemplaren, totdat de teen comfortabel aanvoelt.  Als de knobbel erg hard tegen de binnenkant van de schoen drukt, kan er ver.op die plek een gat in de schoen worden gemaakt, zodat de druk verdwijnt.

Maar ja, een gat in de schoen... Mijn vrouw had er geen zin meer in om steeds met 'aangepaste' schoenen te lopen dus ging ze naar de orthopedisch chirurg met het verzoek tot operatie over te gaan. Dat bleek geen probleem, en gisteren was het zover.  Tegen tweeën ging ik terug naar het ziekenhuis, en om drie uur gingen we met de taxi naar huis. De komende veertien dagen plat liggen met de voet omhoog en pijnstillers slikken, want zodra de verdoving uitgewerkt was zou ze wel iets voelen. Dat klopt, vannacht had ze het idee of haar voet in brand stond dus die pijnstillers waren geen overbodige luxe.
Ondertussen heb ik zorgverlof aangevraagd op de zaak, ik zal er op werkdagen altijd wel een paar uur zijn maar ook zal ik thuis hand- en spandiensten verrichten: koken, afwassen, de was doen, boodschappen doen. Best wel leuk, een keertje bijna full time huisman spelen en voor iemand zorgen.

Trainingsweekend Hoenderloo (slot)

Afgelopen maandag, de dag van ons vertrek uit Hoenderloo, had ik 's ochtends in alle vroegte nog een uurtje hardgelopen in de bosrijke omgeving aldaar. Dinsdag een dagje rust, en woensdag weer aan de bak. Vorige week ontvingen wij de trainingsschema's voor de komende wintermaanden, gisteren was een van de eerste trainingen van dit en het komende seizoen.

We hebben op deze rustige herfstavond flink doorgerend. Het programma was stevig: een duurloopje met twee blokken van 6-4-4-2 minuten met relatief korte tussenpauzes (2 minuten). Het was niet de bedoeling om al te hard te gaan, maar zo gaat dat: de voorste lopers waren toch bijna bezig er een wedstrijd van te maken en om niet helemaal achterop te raken ga je dan toch mee. Misschien komt het omdat de cross nog in de benen zat, maar ik vond het best zwaar.

Na afloop was het betrekkelijk rustig in de kantine. Zodra we binnen waren vroeg Gerard ons om even als groep bijeen te komen, waarna trainer Wim namens de marathon- en halve marathonlopers van Terschelling een rugzak aangeboden kreeg, een fotocollage en wat aangename biertjes. Gewoon, als blijk van waardering en dank voor de support en begeleiding op weg daarheen.

Nog even terug naar de maandag. We moesten rond tien uur ons huisje verlaten, dus hebben we eerst flink geveegd, gestofzuigd en gesopt. Daarna op weg. We gingen niet meteen naar huis, eerst hebben we gewandeld in 't Leest, een prachtig geaccidenteerd natuurgebied bij het naburige Eerbeek. Je kunt het op de grote weg al aan de rechterkant zien liggen, een uitgestrekt gebied met glooiende heidevelden en bos. Een heel mooie wandeling werd het van pakweg een uur. Na afloop koffie of chocolademelk gedronken in de uitspanning aan de ingang van het terrein.

Daarna naar huis! Echter we hadden al 25 kilometer gereden toen ik er achter kwam dat ik mijn rugzak had laten staan, dus moesten we weer helemaal terug. Mijn medepassagiers zullen op dat moment niet helemaal blij met mij geweest zijn, maar uiteindelijk waren we toch nog redelijk vroeg thuis, rond 14.00 uur. We konden sowieso terugkijken op een mooi en erg gezellig weekend!

Trainingsweekend Hoenderloo (deel 2)

De sportieve hoogtepunten van het weekend, de Wim Hartman Cross, en de feestdis annex prijsuitreiking later die avond, zaten er op. En zo ging de zaterdag over in de zondag. Na het eten zijn wij niet te lang blijven hangen, vermoeid als wij waren van zowel het crossen als het slempen en bunkeren. Nog vóór middernacht lag ik op één oor.

De volgende dag zou er om 11.00 uur uitgelopen worden, wat neerkomt op een uurtje rustige duurloop. Echter had iemand van 'ons huisje' de tip gekregen om mee te wandelen met de boswachter. Nou, dat is weer eens iets heel anders. Dus ditmaal zouden we kiezen voor de boswachter.

Maar de volgende ochtend eerst naar de kampwinkel om boter te halen. De kippenpootjes voor de paëlla moesten namelijk aangebraden worden. Alle ingrediënten daarvoor waren ingekocht, alleen de boter niet. Jawel, ik was aan de beurt! Maar nu ik er toch was, meteen naar de receptie gelopen om te vragen of we nog 'mee' konden met de boswachter. Dat kon, er waren nog vijf plaatsen over. Maar wel snel beslissen, want over een half uur vertrokken de wandelaars! Snel een optie genomen met de belofte binnen een kwartier terug te bellen, want de receptie wilde zekerheid. Terecht natuurlijk. Terug naar het huisje, inderdaad bleken in totaal vijf mensen bereid mee te gaan. Joop bleef liever thuis om een boek te lezen. Snel de receptie gebeld 'dat we er aan kwamen'.

De boswachter bleek echt van het type dat zó uit de boekjes is weggelopen. Groene jas, groen hoedje en een witte baard. Een kruising tussen de Goede Sint, de Kerstman en Vader Abraham. Ook straalde hij hetzelfde rustige gezag uit dat eerdergenoemde heren kenmerkt. Een groep van ongeveer twintig personen, waaronder vrij veel kinderen, volgde hem gedurende de anderhalf uur durende wandeling. Echt flink doorstappen was er niet bij. De boswachter stond regelmatig stil bij onder andere een konijnenhol, een door zwammen aangetaste dode boom, een voetafdruk van een edelhert, een hoop paardenpoep waarin mestkevertjes genietend rondstruinden als Amsterdamse juppen in een vijfsterren-restaurant, een zoel waarin everzwijnen modderbaden nemen en zich daarna afschuren tegen een zogeheten veegboom, twintig meter verderop. Ook legde hij het verschil uit tussen dennen- en sparrenbomen - vooral leuk voor de kinderen aan wie hij steeds de vragen stelde - en het verschil tussen reeën en edelherten, beide geweidragers komen in deze regio voor.

Na de wandeling gingen we, verdeeld over twee auto's, een tripje maken. Waren we vorig jaar in Deventer, nu gingen we naar een andere Hanzestad, Zutphen. Het was niet zo ver rijden, maar eenmaal ter bestemde plekke aangekomen, leek het daar wel uitgestorven. Akkoord, het was zondag en alle winkels waren dicht, maar met dit weer en op dit middaguur verwacht je toch aanmerkelijk meer wandelaars in dit pittoreske stadje.

Na een korte wandeling en af en toe de weg vragen aan deze of gene, bereikten wij Café De Dwaasheid. Die was open! Lekker bokbiertje genomen en warme chocolademelk met slagroom. De waard was evenals de boswachter eerder deze dag 'een echte' (gemoedelijk, buikje, bolle wangen en met liefde over zijn nering en de kostelijke biertjes uitweidend). Hij vertelde dat hij al 27 jaar eigenaar was van dit café en dat er jaarlijks een groot bierfestival is, zeker de moeite waard om eens heen te gaan. Dat zullen wij in onze oren knopen!

Na nog wat sightseeing en een fikse rondwandeling door de stad, kwamen we weer uit bij de auto's die we aan de kade langs de IJssel hadden geparkeerd en reden terug naar Hoenderloo. 's Avonds hebben we ons tegoed gedaan aan de paëlla. Die viel gelukkig goed in de smaak. Ja, leuk weekend hoor, daar niet van, maar niet goed voor de calorieën!

's Avonds nog even naar de voorkant gegaan om te kijken of daar nog Haag-kornuiten aanwezig waren. Maar het was helemaal uitgestorven. Iedereen was al weg of dat leek maar zo. Wij van ons huisje zouden maandag pas vertrekken, na eerst nog een wandeling door een mooi natuurgebied te hebben gemaakt. Daarover morgen meer in het laatste onderdeel van het trainingsweekend-drieluik 2011.

Trainingsweekend Hoenderloo (deel 1)

Terug uit Hoenderloo! Vrijdagmiddag heen, maandagmiddag terug. Dat was wat je noemt een lang weekend. Circa 75 leden van onze vereniging hebben dit, verdeeld over pakweg dertien huisjes op Landall Park Miggelenberg, op zowel sportieve als bourgondische manier gevierd.

Wij deelden een huisje met z'n zessen. Eén persoon moest helaas op het laatste moment afhaken wegens privé-omstandigheden, een ander (Karoline) had zich een paar weken terug op de valreep aangemeld. In onze bungalow was nog plek over. Joop N. kwam mij rond 13.00 uur afhalen met zijn bolide, die naast mijn persoontje later opgevuld werd met Paul V. en Karoline. Murat en Yvonne gingen op eigen gelegenheid.

Direct na aankomst, kleedden Paul en ik ons om voor de vrijdagmiddagtraining: een duurloopje van pakweg een uur door de bossen rond het park onder leiding van cycling Wim Hartman, niet alleen trainer van 'onze' groep 5 (waarvan ik dit weekend de enige was) maar ook een van de organisatoren van het weekend en de Wim Hartman Cross een dag later.

De Haag-atleten verzamelden zich bij het huisje van Wim Hartman, vanwaar we eerst wandelend, daarna joggend naar het punt liepen waar de eigenlijke training van start ging. De training op deze eerste dag voerde over bospaden en een enkele maal over verhard pad. Het weer was goed, niet erg warm maar prima loopweer met een flets zonnetje zo nu en dan. Er deden ongeveer 25 mensen mee, geen 'volle bak' maar de meesten waren kennelijk nog bezig met uitpakken of wilden zich sparen voor 'het echte werk', de cross. Het was 'een lekker loopje' om de stramme leden na anderhalf uur autorijden los te lopen. Na een uur waren we weer terug op het park.

Terug van de training, hebben we wat gezeten, een sigaartje opgestoken - met dank aan Joop! - , een stukje gewandeld naar de receptie en het restaurant bezocht. Daarna naar huis voor het eerste avondmaal waarvoor de credits naar Joop gaan: indisch eten! Rijst, gebraden kippenpootjes en satéhsaus.

Later op die vrijdagavond gingen we andermaal naar het restaurant, niet om te eten uiteraard maar om aan en in de omgeving van de bar een of meerdere pintjes te pakken. Dat werden uiteraard, geheel conform het huidige jaargetijde, herfstbokjes. Onnodig om te vertellen dat de feestvreugde gedeeld werd met heel wat Haag-genoten.
Er is zelfs nog gebowld! Een ster ben ik nooit in die tak van sport geweest, maar ik heb zowaar één potje gewonnen. Joops zege bij de andere groep was echter een stuk overtuigender, gezien het puntenaantal dat hij scoorde.

We hebben het echter niet té gek laat gemaakt. Thuisgekomen, nog wat gezeten, getekend - Paul, Karoline en ik hebben heel wat schetsen gemaakt dit weekend - , een spelletje gespeeld en een slidovitz genipt.


Wim Hartman Cross

Heerlijk geslapen, vroeg op. Mijn huisgenoten van 'de weekend-commune' sliepen nog, dus steels ging ik naar beneden en vervolgens naar buiten voor een ochtendwandeling door het Hoenderloose bos. Na een uurtje terug, er was toen meer beweging in de tent. Korte tijd later aan het ontbijt.

Deze tweede dag kenmerkte zich door een weliswaar lichte, maar daarom niet minder zekere wedstrijdspanning. De cross vormt altijd hèt sportieve hoogtepunt van het trainingsweekend, ondanks het hoge 'ons kent ons' gehalte. Maar dat is juist het leuke!
Ook nu gingen we vanaf het verzamelpunt bij Wim Hartmans huisje richting start, een kilometer verderop het bos in. Het eerste stuk werd grotendeels wandelend afgelegd en omdat nu iedereen meeging, vormde de groep één groot 'zwaan kleef aan' lint door het bos.

Bij het startpunt aangekomen, hing iedereen zijn of haar jackje of trainingsbroek in de wilgen, of eerder nog eiken, dennen en berken, en werd er in wedstrijdoutfit een rondje van het parcours ingelopen, ca. 1500 meter.

Daarna wederom verzamelen. Vervolgens het startschot. Zelf ging ik meteen in een rotgang weg, niet omdat ik mij dat had voorgenomen maar het gebeurde gewoon. Ik ging meteen achter snellere lopers aan als Arne en Cynthia en ook al wist ik: "dat gaat niet goed, want veuls te hard" probeerde ik toch het tempo te handhaven. Voor zover een loper tijdens een race daar nog oog voor heeft: het was wel een erg mooi parcours wat is uitgezet,  je liep over zandige bospaden en smalle paadjes tussen het dennenbos in, en over diverse langere stukken waar de grond vrij zacht was. De eerste ronde 1500 meter was snel volbracht, nu hadden we er nog vier te gaan. Tweede ronde: Arne en Cynthia liepen op dat moment nog steeds niet héél ver voor me, maar die kon ik - uiteraard - niet meer bijbenen. Paul van O. kwam voorbij, even later Cor van V. en Frank I., allemaal behoorlijk snelle jongens, ik hoefde mij bepaald niet te schamen.

Drie ronden later haalde ook good old Wim K. mij in, precies zoals ik had verwacht. Eerste 60 plusser zou ik dus niet worden, maar tweede was nog steeds mogelijk. Huisjesgenoot en kunstenaar Paul V. kwam op een gegeven moment ook voorbij, hij liep soepel en 'haasde' mij een stuk. Uiteindelijk hoefde ik niet dramatisch veel op te geven, maar de laatste 100 meter kostte mij best wat moeite. Uiteindelijk kwam ik in 39 minuten over de meet. Helemaal niet slecht, want de winnaar bleek achteraf de 7.5 km. in 32 minuten te hebben gelopen terwijl de nummer 2 (onze voorzitter Ruud F.) er 34 minuten over had gedaan. Kortom, de oude man is tevreden. Maar wat belangrijker is: wat was dit een leuke cross zeg! Na de finish nog snel in het plastic zakje van Dick W. mijn fototoestel opgedoken en wat shotjes gemaakt van mensen die na mij finishden.

's Avonds gingen we in de brasserie/het restaurant van Landall met z'n allen - dus met z'n vijfenzeventigen - eten. Het was een uitgebreid buffet met een keur van en een grote diversiteit aan heerlijkheden. Maar voordat we ons - per tafel, dus keurig gedisciplineerd - op deze 'grande boeuffe' stortten, kondigde Jans H. met luide stentorstem en de hem zo typerende humor de gang van zaken met betrekking tot het diner aan en werden de prijswinnaars van de diverse categorieën gelauwerd.

Helaas voor o.a. de 50- en 60 plussers, de Omroep Maxers van Haag Atletiek zullen we maar zeggen, was er voor hen geen categorie. Maar ja, je kunt wel aan de gang blijven met allerlei categorieën in te stellen natuurlijk - er wordt al serieus(?) gesproken over gewichtsklassen e.d. - maar ergens moet je een grens stellen.

Hoe dan ook staan de officiële winaars hierboven afgebeeld. Allen een welgemeend proficiat!

En hoe nu verder? Daarover morgen meer.

Haags winkelen en dan naar Hoenderloo!

De lezers van mijn weblog zullen weer een lang weekend (tot en met maandag 14 november) verstoken blijven van berichten. Er is trainingsweekend van onze vereniging! Vanmiddag ga ik met Joop en de anderen mee naar Hoenderloo. Twee hardlopende kunstenaars (mijzelf niet meegerekend) zitten in ons huisje (een van de 13 huisjes, er gaan in totaal zo'n 70/80 mensen mee), we hebben afgesproken zo nu en dan wat schetsjes te maken. Ik doe mee met de professionals. Als het er van komt tenminste. Straks eerst nog wat proviand inslaan.

Sigarenzaak Van der Graaff - een van de oudste Haagse Winkels (foto Haags Historisch Museum)

Over winkelen gesproken: gistermiddag nog even in het Haags Historisch Museum een expositie bezocht over Haags Winkelen vanaf het begin van de vorige eeuw. Een aantal van die winkels bestaan vandaag de dag nog steeds, zoals Meddens, Pelger, Van der Graaff... Typisch Haags!
Zo'n expositie is altijd weer een nostalgische trip. Niet alleen vanwege de foto's, posters en andere attributen. Een aantal daarvan plaats ik hier.

Niet dat de Cultuurbarbaar nodig is voor dit soort nostalgie, er zijn heel wat foto-sites over 'oud Den Haag' en Scheveningen. Maar je herkent weer dingen uit je eigen jeugd. Nou ja, als de sombere voorspellingen over een economische recessie uitkomen, komt er een periode waar alleen de alleroudsten onder ons (maar die lezen dit niet denk ik) herinneringen aan hebben, nostalgie met een erg sober randje: de jaren dertig!

Training voor Hoenderloo...

Wim Hartman, onze trainer (of trainert, zoals Willem van Hanegem zou zeggen) zei het woensdagavond al: "Vrouwen zijn gemakkelijker te trainen voor een marathon dan mannen. Bij mannen zit er altijd iets in van te hard willen gaan, een element van competitie. Er is dus meer kans dat ze zich bij een marathon over de kop lopen". Dat klopt! Al eerder had ik iets geschreven over het ongelooflijke uithoudingsvermogen van vrouwen op een lange afstand. Verbazingwekkend was het ook hoe soepel Eveline en Anja (na de marathon van afgelopen zondag) meegingen bij de training, al moet gezegd worden dat ze zich bij de tempo's heel gedeisd hielden. Misschien juist daardoor... Het programma was een duurloop door de duinen, met twee tempo-blokken volgens het schema: 6-4-2 minuten. Gek eigenlijk, als je dit zo opschrijft lijkt het een makkie, maar je moet er wel voor werken. Echt wel!

Duurloopje tijdens trainingsweekend in 2010

Wat mij betreft ging het als een zonnetje. Steeds liep ik met de voorsten mee, zonder mij te forceren. Het is wel zo dat versnellen tijdens een training een stuk makkelijker gaat dan tijdens een wedstrijd. Dit om de simpele reden dat bij een training niet zo lang achter elkaar snel gelopen hoeft te worden, het is te overzien...

Dit was de laatste training deze week die in Den Haag zal worden volbracht. De eerstvolgende training zal vrijdag plaatsvinden, in Hoenderloo. Komend weekend - van vrijdag tot en met maandag - is het trainingsweekend van Haag Atletiek. Dat gaat echt gezellig worden, en er wordt nog gelopen ook! Trainingen en een heuse cross, de Wim Hartman cross! Zo genoemd naar onze trainer die tevens trainerscoordinator van onze vereniging is en het parcours heeft uitgestippeld.

Terug uit Terschelling

Zo, we zijn terug uit Terschelling. Tenminste, van onze trainingsgroep zijn Patrick, Ellen en ikzelf terug. De anderen, Anja, Yvette en Eveline bleven nog een dagje.

Twee dagen weg, maar het was weer - als vanouds - een mini-vakantie. Zaterdagochtend reisden wij - de drie hiervoor genoemde dames en ik - in de auto van Anja af naar Harlingen. We vertrokken om kwart voor tien en even voor twaalven waren we ter plekke. Snel een parkeerplaats zien te vinden, want de snelboot vertrok om half een. Dat lukte nog net. Een voorspoedige overtocht en een snelle rit met de transfer-bus verder, arriveerden we in Midsland, vanwaar het een klein stukje lopen door het pittoreske dorpje naar pension De Wadvaarder was.

Daar wachtte mij een verrassing. Nauwelijks had ik een paar stappen in het pension gezet, of ik keek in het gezicht van mede-blogger John de Boer en zijn vrouw Ans. "Wat doe jij hier?" Rare vraag natuurlijk, want dat was wel duidelijk. Maar erg toevallig! Vorige week was ik onder andere met John bij Rinus voor het onvergetelijke tripje bij de Hoogovens, en nu troffen we elkaar hier, uitgerekend in dit rustieke pension. Maar goed, John was van plan om een snelle marathon te gaan lopen. Of dat gelukt is? Lees zijn blog, hij zal het liever zelf willen vertellen. Tipje van de sluier: het is 'm ruimschoots gelukt!

We hebben even 'ge-chilled' in het rusthoekje aan het eind van de ontbijtzaal, maar later in de middag gingen we een stukje wandelen. Ook nog even wat gedronken en gegeten in een beschut hoekje op het zij-terras van een eetcafé. Daar kwamen we onze andere snelle groepsgenote Ilse tegen, later kwam zij met haar dochter bij ons zitten. Helaas ging Ilse ook niet lopen vanwege een geïrriteerde achillespees. Maar ze was met haar man, kinderen en ouders op Terschelling en maakte er gewoon een leuk weekend van.

Terug naar het pension, lieten Eveline en Yvette zien waar zij sliepen. Dat bleek een soort tuinhuisje te zijn, compleet met badkamer, televisie en andere relatief luxe faciliteiten. Niet verkeerd! Daarna zijn wij naar het pension waar Anja overnachtte gelopen. Ook dat zag er goed uit, mooie kleurtjes en fraai houtwerk overal. Vervolgens werd het 'chillen' weer hervat.

Weer later op de avond zij wij gaan eten bij de Italiaan in de dorpsstraat. Eveline had dat geregeld. Het werd een groep van 17 mensen. Groepsgenoten met aanhang: Ilse met gezin en ouders, Ellen met haar ouders, Patrick en Gerard met hun egaas en Harry van Maanen met zijn vrouw. Harry zou hier zijn 40ste marathon lopen, maar had last van zijn heupen en besloot deze keer over te slaan.

Hoe dan ook was de sfeer er niet minder om. We hebben prima en copieus gegeten, zelf had ik tagliatelle met 'frutti del mare' besteld, dat ik na enig wachten - op de een of andere manier werd ik steeds door het personeel vergeten, ook al met het drankje vooraf - met smaak heb verorberd.

Om 22.00 uur of daaromtrent waren we klaar, dus een bezoek aan Hessel zat er niet in. Bovendien was iedereen moe, direct na thuiskomst zochten we onze respectievelijke nachtverblijven op.

Geslapen als een roos! De volgende ochtend niettemin toch heel vroeg wakker, en na een paar keer weer in slaap gevallen te zijn stond ik om half zeven op. Het eerste dat ik deed was de loopkleren alvast aantrekken en het startnummer opspelden, beter nu dan om dat later te doen. Altijd zo'n gedoe. Steels liep ik naar beneden en ging naar buiten, om - heel rustig - een stukje te joggen. Aan het eind van de straat liep al snel over in uitgestrekte weilanden waar je gewoon op kon lopen. Was wel even lekker zo, maar binnen twintig minuten was ik al terug. Ook al deed ik 'slechts' de halve marathon, ook daarvoor heb je wel wat energie nodig.

Tegen half negen ging ik naar de ontbijtzaal, waar Patrick en zijn vrouw al zaten te eten. Wij zouden de bus van kwart over tien nemen naar de start, waar we Ellen zouden ontmoeten. Van onze groep deden Ellen, Patrick en ik de halve marathon, Eveline, Anja en Yvette de 'hele' evenals Gerard die ook weer elders bivakkeerde met zijn vrouw. De dames waren er nog niet maar zij konden met een latere bus naar de Brandaris, de marathon zou een half uur later van start gaan.
Even later kwamen ook John en Ans ontbijten.

Meerdere lopers die in het dorp verbleven hadden het plan opgevat de bus te nemen, er stonden aardig wat mensen bij de halte. Gezellig met z'n allen naar West-Terschelling. Even later troffen we Ellen op de hoek van de Rabo-bank, meteen tegenover de start. De bagage bij de daartoe bestemde kraam gebracht en vervolgens een beetje inlopen en een lichte warming-up in een van de zijstraatjes onder de Brandaris.

En dan naar de start, Patrick - die van plan was om 'er voor te gaan' en meteen te kijken of de kuitblessure waarvan hij inmiddels hersteld was het hield - en ik stonden redelijk vroeg in het startvak, dus redelijk vooraan. Daar troffen we meer clubgenoten aan waaronder Floris. Ellen startte achteraan, het duurde zeven minuten voordat ze over de tijdregistratiemat kwam. Maar ze heeft de schade dubbel en dwars ingehaald, zo bleek later.

Meteen na het startschot gingen we er vandoor. Ik besloot ook maar meteen flink 'te gaan' en liep de eerste anderhalve kilometer vlak achter Patrick en Floris. Een losse veter redde mij van deze poging tot zelfmoord: ik moest wel aan de kant, want de ene na de andere loper riep mij waarschuwend toe: losse veter! Nou ja, inderdaad beter om even vast te binden. En dan weer door. Een feest van herkenning, dit parcours, zes keer eerder liep in de halve marathon op Terschelling. Tussen het publiek zag ik Karin 'van Sparta', zij zou naderhand een zeer goede 'hele' marathon lopen. weer later zag ik Ilse en haar gezin, ook zij moedigde ons aan en maakte op diverse plekken langs het parcours foto's. De weersomstandigheden waren prima, wel wat wind maar dat bleek geen 'bottleneck'.  In de duinen vlak voordat we het strand op gingen, kwam Ellen voorbij, dat was ergens tussen het 11- en 12 kilometer punt. 'Je gaat best snel Fred'. Ach, voor een oude man ging het wel maar echt heel gemakkelijk ging het niet meer, en Ellen was binnen afzienbare tijd een klein poppetje in de verte.

Het strand viel mee, afwisselend zachte en wat hardere stukken dus het hing grotendeels van jezelf af waar je het liefste of beste kon lopen. Daarna weer die zware klim naar boven en dan de duinen in met diverse klimmetjes. Dat was een vrij zwaar stuk. Het was ook daar weer dat ik weer last kreeg van mijn inmiddels bijna onvermijdelijke inspanningsprobleem en moest de toevlucht nemen tot een van de schaarse bosjes. Dat scheelde weer minstens een minuut of anderhalf, maar daarna kon ik weer flink doorlopen.

We bereikten de longway via het bos naar West-Terschelling, en uiteindelijk herkenbare punten. Nog maar twee kilometer. Door al dat gedoe had ik gedacht dat ik in 1.54 over de finish zou komen, maar dat werd toch nog 1.51 en toen ik thuiskwam zag ik dat het 1.50.50 was geworden. Zonder het storende oponthoud hier en daar was ik onder de 1.50 gedoken. Toch altijd nog vijf minuten langzamer dan in 2009, maar niettemin was ik tevreden. Wel twee minuten sneller dan het minder zware Amsterdam drie weken terug.

Na de finish ervaringen uitgewisseld met Patrick, die 1.40 had gelopen (matig tevreden met de tijd maar tevreden dat de blessure niet opspeelde) en Ellen, die een verbluffende 1.37 had gelopen. Geen pr zei ze, maar meer dan tevreden. Uiteraard.

Bij de terminal hebben we ons wat gewassen en omgekleed in de toiletten aldaar - het is behelpen, maar beter zo dan in je vieze natte kleren rond te blijven lopen - waarna wij een 'bockje' gingen drinken in een cafeetje in de buurt. Het was even zoeken naar een geschikt café, maar uiteindelijk hebben we die gevonden. Weer later in een ander tentje een pannenkoek gegeten en daarna maar eens kijken wanneer de marathonlopers binnen zouden komen.

Zelf liep ik naar het punt, ongeveer één kilometer van de finish. Het duurde even voordat ik de eerste bekende lopers zag. Maar ze kwamen uiteindelijk! Anja en Yvette liepen samen met Piet de Jonge op, vooral Anja zag er nog opvallend fris uit en zwaaide vrolijk naar mij. Yvette hield dapper stand maar zij had het wel wat zwaarder. vijf à tien minuten later kwam Eveline, ze liep nog steeds licht en luchtig als een zonnetje en straalde toen ze mij passeerde, met de duim omhoog. Geweldig. Even gewacht op Gerard maar hij kwam niet. Ik wist niet of hij nog liep of al eerder was gepasseerd. Toen maar teruggelopen naar de finish waar Patrick en Ellen de dames opvingen. Anja had nu wel last van haar kuiten, zo direct na de finish, en Yvette huilde letterlijk van de pijn in haar benen, ze moest echt even gaan liggen met de benen omhoog. Er kwam nog iemand van de EHBO bij maar uiteindelijk bleek het mee te vallen. Zodra ze rechtop stond kon ze weer wat lopen. Maar echt makkelijk was het niet gegaan.

Anja met 'haas' Piet de Jonge

Wel allemaal zo om en nabij de 3 uur en drie kwartier gelopen, fantastische prestatie! Ook Gerard, die net over de vier uur de finish passeerde, was naar omstandigheden tevreden. En later was-ie helemaal content toen bleek dat hij 3.59'52'' had gelopen! Het slot van een mooie marathon waarin onze Groep 5  zich prima heeft gemanifesteerd!

De marathonners gingen huns weegs, wij gingen andermaal naar de terminal. Die middag had Patrick nog geregeld dat hij en zijn vrouw met 'de vroege' langzame boot van 17.30 uur naar Harlingen konden oversteken, Ellen en ik zouden 'de snelle' van 18.30 uur nemen zodat we ongeveer gelijktijdig zouden arriveren. Wij konden vevolgens met Patrick meerijden naar Den Haag.

Ellen en ik zaten een tijdje op de bank en de ene na de andere bekende kwam naar ons toe. Eerst een jongen die mij bekend voorkwam. Het bleek Jeffrey te zijn, een loopmaatje van John de Boer die een stuk (15 km) met hem was opgelopen. Zelf had hij ook een mooie 3.32 gelopen. Met hem hebben we een tijdje gepraat. Ik ging een patatje mèt halen bij de viskraam en toen ik terugkwam weer bekenden, Liz en Wil, zij gaan ook altijd naar Terschelling. Wil is een ex-kamergenote van mij toen ik nog bij OCW werkte en we komen elkaar altijd op dit eiland tegen. Ook zij hadden weer een goed halve marathon achter de hielen. Een leuk weerzien, maar Wil had ook wat minder leuke berichten over goede collega's die de beruchte ziekte onder de leden hadden of hebben. Dat hoor je toch wel erg vaak om je heen.

Hessel was inmiddels weer traditiegetrouw aan het spelen en zingen op het podium in de terminal, nog steeds weet hij een opgewekt sfeertje te creëren met zijn aanstekelijke repertoire, samen met Tess. Mooi duo. Tijdens Hessel kwam er weer een goede bekende nar ons toe: Fred Inklaar, naamgenoot van clubvriend, bierproever, astronoom en ICT'er Frank. Hij vergezelde ons tijdens de reis naar de overkant.
Wie zagen we nog meer? Kees en Dini! Ook trouwe Berenlopers. Dini was eerste dame in haar categorie geworden in een mooie 1.27 op de halve marathon. Ze lieten zich graag vereeuwigen voor dit blog...



Eenmaal aan de overkant, waar het overigens niet stil was, moesten we nog even zoeken en bellen voordat we de heer en mevrouw Meijer tegenkwamen. Vervolgens nog even zoeken waar de auto ook alweer stond en daarna naar huis. Het werd een heerlijk ontspannen rit naar Den Haag, en dank zij deze 'lift' waren we nog redelijk vroeg thuis, met de trein had de reis langer geduurd. We konden met z'n allen terugkijken op een mooi kort weekend en een zeer geslaagde Berenloop.