Na de letterlijk veelbewogen zaterdag heb ik zondag wat rustiger-aan gedaan. Dit in tegenstelling tot Richard, die daags na een snelle Meeuwen- en Makrelenloop (in 1 uur en 11 minuten!) de hele marathon van Spijkenisse heeft gelopen in... drie uur en twee minuten! Waarmee ik maar zeggen wil dat niet iedereen hetzelfde is. Maar dat wist u uiteraard al ;-)...
Niet dat er de hele zondag pee-ceejend en bankzittend is doorgebracht. 's Middags zijn wij naar Dordrecht gegaan voor een kort stadstripje, er was het afgelopen weekend ook kerstmarkt dus er zat ook iets bij van 'kerstsfeertje proeven'. Maar ja, dat kun je overal wel, dus hebben wij ook Museum Simon van Gijn bezocht. Daar heb ik in een aantal jaren geledenal uitgebreid over geschreven dus laat ik niet in herhaling vervallen.
Maar vooruit, een paar feitelijkheden kunnen er nog wel van af: het museum is gevestigd in de voormalige woning van de naamgever, Simon van Gijn. Het museum is zo opgezet dat het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan en de bezoeker kan zien hoe het leven er honderd jaar en langer geleden uitzag. Van Gijn heeft dat zelf zo bepaald in zijn testament.
Maar wie was dat dan, Simon van Gijn? Welaan, hij leefde van 1836 tot 1922, was bankier van beroep maar had een grote hobbie, of passie liever gezegd: hij was een verwoed verzamelaar. Hij had een brede belangstelling en kocht veel verschillende objecten die hem interesseerden: zilver, keramiek, prenten, maar ook meubels en speelgoed. Alles wat hij verzamelde kreeg een plaatsje in zijn huis. Zo creëerde hij tijdens zijn leven al een 'museum aan huis’, waar hij regelmatig bezoekers ontving.
Het is een heel sfeervol museum, beslist de moeite van een bezoek waard. Na afloop zijn wij via de vele kraampjes op de kerstmarkt teruggelopen naar het station, maar niet nadat we ons in een van de buitenkraampjes hadden gelaafd aan een royale beker glühwein...
Tenslotte was er een heuse 'levende kerststal', met een levensechte maar eenzame Jozef die zijn handen vol had om de wat opstandige dieren zoals de os en de ezel in het gareel te houden. Dat lukte niet met de gramstorige kameel die er kennelijk genoeg van had om nog langer in de vrij beperkte ruimte te bivakkeren en iedereen die voor zijn voeten liep - zoals die arme haan, wat ganzen, een geit enzovoorts - een schop verkocht. Vrede op aarde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten