Running on the Westside

Vanmorgen was ik vroeg uit de veren omdat ik toe was aan een duurloopje. Zeker, er waren ook loopjes in de buurt waaraan ik had kunnen deelnemen - bijvoorbeeld gisteren (zaterdag) de 5 of 10 km loop in Barendrecht, of vandaag de Oliebollencross in Delft - maar drie wedstrijd/prestatielopen in één week vond ik wat te veel van het goede, en mijn lichaam - waar ik steeds meer naar luister - was het roerend met mij eens.

Maar zo'n ouderwets ochtendloopje, dat doet een mens goed. Vroeger liep ik altijd 's ochtends, maar vanwege het woon-werk verkeer, met name de lange reistijd, komt dat er zelden meer van. Toch is het een feit dat ik mij juist na zo'n ochtendronde veel fitter en levenslustiger voel dan anders.

De route ging vandaag via Stokroosveld, het Westduingebied waarbij onder andere gedeelten van het oliebollencrossparcours zijn genomen, vervolgens via Fuutlaan, de Bosjes van Pex en de Savornin Lohmanlaan terug naar huis. Netto 70 minuten gelopen.

Dat was dus een stukje 'Running on the Westside' van Den Haag. De titel is niet geheel willekeurig gekozen, want 's middags gingen we naar 'The West Side Story'.

Wàt? Alweer naar de film? Ja, alweer. Het is zeker niet de gewoonte om dagelijks naar de film te gaan, maar de afgelopen week heb ik maar liefst drie films gezien, en alledrie nog erg goede films ook. Ditmaal ging ik met mijn vrouw.

Moet ik nog iets gaan vertellen over de West Side Story? Nee, iedereen kent deze film, niet alleen mijn generatiegenoten. Ik heb de film zelf al vele, vele malen gezien, zeker in de jaren zestig. Vraag mij niet hoe vaak, want dat weet ik niet meer. Laten we het hier maar op houden: vaak. 
Maar hoe is het om die film nu, ruim veertig jaar later, weer terug te zien? Welaan: alsof het gisteren was! Toch heeft de film, één van de grote klassiekers in de geschiedenis van de cinema, nu wel iets gedateerds. Dan ervaar je hoezeer de tijdgeest is veranderd. Voorbeeld: wat ziet het straattuig uit die tijd (de jeugdbendes Jets en Sharks) er keurig netjes uit, naar hedendaagse maatstaven gemeten. Geen tatoeages, geen bling bling en petjes, fris gekapte koppies en de blanke pit zie je duidelijk onder de ruwe bolster schemeren. En wat een zoetige romantiek, bijna tenenkrommend-lachwekkend, die übersentimentele liefdesscènes tussen dat lievige mooie stel Tony en Maria. Maar toch: voelde ik iets prikken in mijn ogen?

En wat een softie zeg, die Tony (Richard Beymer), zo zag ik hem niet in mijn jonge jaren. Maar vergis je niet: hij was in de film wel mooi de sterkste, slimste, karaktervolste en lenigste 'Jet' maar is bekeerd tot een aangepaste, hardwerkende jongere.

Maar kom op, mijn cynisme is misplaatste stoer-doenerij: het verhaal kon ik al dromen, dus in die zin was de film bepaald geen verrassing meer. Maar de muziek, de choreografie, het Romeo en Julia-thema, het is en blijft ook anno 2012 prachtig. En ook ditmaal ontkwam ik er niet aan: tranen en brok in de keel bij de laatste indrukwekkende scène, want die staat nog als een wolkenkrabber.

Ziezo, nu snel weer naar de Top 2000 à go go (moet ik elke avond zien) en niet al te laat naar bed, want morgen moet ik nog één dagje (ochtend) werken in het oude jaar.