Gisteravond was weer de bijna traditionele jaarlijkse borrel van een viertal Haag-vrienden, dit ter gelegenheid van hun reeds jarig-geweest zijn. Het ging om Paul K., Pail van O., Jan Letsch en verslaggever dezes. Allemaal in dezelfde periode geboren, van Waterman tot Ram.
Evenals voorgaande jaren was de locatie het gezellige café Momfer de Mol in de Oude Molstraat, met eigenaar Joep aan het roer. Vanaf kwart over vier waren de mensen welkom. Het zouden er uiteindelijk zo'n kleine twintig worden. En als ik het over mensen heb doel ik op Haag-vrienden die niet noodzakelijkerwijze in één groep trainen, maar verspreid over diverse groepen. Wat zij gemeen hebben? In ieder geval een jarenlange traditie van uitstapjes, carnavalsvieringen en fietsweekendjes, al is dat de laatste jaren aanmerkelijk minder geworden.
Hoe dan ook was het weer gezellig bij Joep. De jarigen kregen cadeautjes in de vorm van drank, boekenbonnen en zelfs een kleurrijke schildering van Pul Versteegh. Rond acht uur ging een deel van het gezelschap naar achteren om aan de eettafel plaats te nemen. Er werd een smakelijke maaltijd opgediend, men had vis of vlees besteld en dat ging er in als vis of vlees. Zelf bestelde ik Boeuf Bourguignon waar niets mis mee was, anderen namen hamburger of vis, alles met een garnituur van lekkere patatten.
Na het eetgelag ging een deel van het gezelschap terug naar huis, anderen bleven nog even hangen bij charmant gezelschap en gingen naderhand nog wat na-borrelen bij Café Huppel de Pub, de buurman van Momfer de Mol. Zelf maakte ik het niet te laat, na drie wijntjes en twee biertjes vond ik het welletjes. Op eerste paasdag - wat het inmiddels is- zal er nog genoeg gewerkt moeten worden, vooral in de keuken, want we krijgen paasbrunchgasten...
De kou was vanmorgen nog te harden aan de kust, en dat kwam puur vanwege de zon die toen nog uitbundig scheen. 's Middags kwam er steeds meer bewolking en toen was het weer brrrrrr......, een geluid dat de afgelopen weken, nee, maanden door menigeen gemaakt zal zijn. En we helaas nog minimaal een week zullen blijven maken.
Maar zoals gezegd: 's ochtends was het goed te doen, zeker hardlopend. Voor de verandering ben ik een keer met een vrijdagochtend-groep meegegaan, met Frits Maas als trainer. Een groep met zowel pensionada's als enkele jonkies en waar in een zeer redelijk tempo werd gelopen. Er liep ook een aantal bekenden mee waaronder Kees K., die net als ik had meegeschreven aan het jubileumboek, en Renee S., de knappe landschapsarchitecte die jaren terug een heel stuk van het Zuid-engelse kustgebied heeft aangepakt. Het is zeker zo'n twaalf jaar geleden dat ik met hen en de snelle groep 'Piet de Jong' naar Engeland ben gegaan om aan een stevige heuvelloop met Engelse loopvrienden deel te nemen. We kampeerden toen op een terrein vlak naast het huis van Keith Richards.
Er werd vanaf de Laan van Poot door de duinen naar Duindorp en verder gelopen, tot aan het havenhoofd. We hadden inmiddels al een paar versnellingen gedaan en op het havenhoofd moesten we 'volle bak' tot aan het eind van het hoofd en weer terug. Kees was de snelste, op enige afstand gevolgd door zijn vrouw en ikzelf, daarna de anderen. Wel een beetje gek, dit werd dus niet het door mij verwachte rustige duurloopje maar een pittige variant, waarmee het mijn derde training-met-versnellingen van deze week zou worden.
Over het strand liepen we terug, ook weer inclusief een versnelling over pakweg 600 meter, en bij opgang De Kwartel gingen we het strand af, de duinen in tot aan de Laan van Poot. Nog wat rekoefeningen tot slot waarna ik naar huis ben gelopen. Bijna anderhalf uur had ik er op zitten. Het was een heerlijke training!
Het gebouw aan het Prinsenvinkenpark waar wij ooit hebben gewerkt
's Middags een paar boodschappen gedaan. In de overdekte winkelgalerij aan de Savornin Lohmanlaan kwam ik zowaar oud-collega Annemieke tegen. 'Oud'-collega in de meest letterlijke zin des woords, we hebben als prille twintigers bij uitgeversmij. Succes-Nederlandse Boekenclub gewerkt. Het gebouw bestaat nog steeds (zie foto). Het is ook alweer heel wat jaren geleden - ik schat een jaar of twaalf - dat we samen een reunie hebben georganiseerd, wat een groot succes werd. Annemieke heeft nog steeds aardig wat foto's van mij liggen die ik destijds vergeten ben mee te nemen. We hebben meteen een afspraak gemaakt waarbij ik ze terugkrijg, ze zijn gelukkig niet weggegooid. Misschien zitten er wat leuke 'oude doos' foto's bij...
Er viel zoveel bij te kletsen dat we bij brasserie Mondriaan nog een wijntje, nee, twee wijntjes hebben genomen. Gezellig!
Misschien heeft het - halfbewust - te maken met Goede Vrijdag of de komende paasdagen dat ik gisteren, op witte donderdag, een paar zaken heb ondernomen die in die sfeer passen.
Om te beginnen heb ik boodschappen gedaan voor de paasbrunch op Eerste Paasdag. Niets unieks natuurlijk, iedereen die gisteren vrij had en is gaan winkelen, heeft het een en ander voor de feestdagen ingeslagen. Okee, dan naar de middag.
Ik had nog een vrij-reizen kaartje van de HTM (een tegemoetkoming vanwege de winterse ongemakken) en heb die uitbundig besteed aan ritjes van en naar de stad. Ik had het nog meer kunnen uitbuiten door bijvoorbeeld naar Meijendel te gaan maar het weer was er niet naar, bovendien ziet de natuur er nog net zo uit als in december, kaal en grauw, nog geen blaadje aan de bomen en vogels hoor je - heel wonderlijk in dit jaargetijde maar waar - nauwelijks zingen.
Die ellenlange periode van kou hakt er goed in.
In het Filmhuis draaide echter een film die mij - op basis van een aantal recensies - wel wat leek: Paradies: Glaube. Een film van de oostenrijkse regisseur/filmproducent Ulrich Seidl. Zoals gebruikelijk voor het Filmhuis was het rustig in de zaal, niet zo rustig als bij die chimpansee-film in Pathé (toen ik in mijn dooie eentje in de zaal zat), maar zes personen kun je niet echt druk noemen.
Het bleek dat de film deel uitmaakt van een trilogie. Het eerste deel daarvan, Paradies: Liebe heb ik niet gezien. Dit tweede deel gaat dus over Glaube, het geloof. Hoofdpersoon in de film is Anna Maria, een vrouw van een jaar of vijftig die gelovig is op een zeer fundamentalistische manier en op extreme wijze aan Jezus- en Maria-verering doet. Vooral Jezus, die zij op bijna erotische wijze aanbidt. De vrouw kleedt zich met enige regelmaat uit voor het door haar aanbeden crucifix en ranselt zich af met een karwats, of zij doet boete door onder het prevelen van gebeden op haar knieën door huis te lopen, tot bloedens toe. Ook houdt zij van tijd tot tijd bijeenkomsten aan huis met geloofsgenoten, waarin zij zingen en bidden en één doelstelling hebben: heel Oostenrijk katholiek maken!
Anna Maria is wat dat betreft een ware voorvechtster: ze gaat van deur tot deur met een groot mariabeeld en probeert de bewoners 'tot het ware geloof' te bekeren. Een enkele maal wordt zij welwillend ontvangen, maar ook wordt haar de deur gewezen of ontstaan er discussies zoals met het oudere echtpaar die eveneens gelovig zijn maar dit op hun eigen manier ervaren en vormgeven. Dat valt te respecteren zou je zeggen maar niet door Anna Maria, die dit absoluut in strijd acht met de rigide, dogmatische wijze waarop zij de Bijbel interpreteert.
Iets later in de film dient een oudere moslim-man zich aan die Anna Maria's echtgenoot blijkt te zijn. Hij leefde kennelijk, om voor de kijker onduidelijke redenen, twee jaar gescheiden van zijn vrouw. Zij ontvangt hem wel en hij krijgt ook basale verzorging maar hij mag niet bij haar slapen, iets dat de man wel wil en waarop hij aandringt. Dit ondanks het feit dat hij een dwarsleasie heeft opgelopen waardoor hij zich slechts in een rolstoel kan voortbewegen en niet meer in staat lijkt aan zijn echtelijke plichten te voldoen. Anna Maria ziet de verlamming van haar man als een straf van God. Hoe dan ook ontaardt het samenzijn binnen korte tijd tot grote conflicten waarbij beiden elkaar dingen die direct voortkomen vanuit hun geloofsopvatting proberen op te leggen. Iets dat ten enenmale gedoemd is te mislukken.
Is het een goede film? Geen slechte in ieder geval, maar het is ook een film waarbij je je afvraagt of de dikwijls karikaturale situaties die worden geschetst ook humoristisch zijn bedoeld. Zoals de ronduit vulgaire seksorgie van een groep volwassenen waar Anna Maria tijdens een wandeling door een park op stuit. Lachen lijkt ongepast, maar de neiging tot lachen had ik ook nauwelijks ondanks de bizarre situaties en de 'gekkigheid' van het fanatisme. Een echt vrolijke film is het niet. Wel een film met een onderliggende les, namelijk dat je vaste - in dit geval religieuze, maar m.i. kun je ook zeggen politieke of levensbeschouwelijke - overtuigingen, ondanks alle goede en zelfs liefdevolle gedachten die daaruit voortvloeien - nooit te vuur en te zwaard aan anderen moet opdringen.
Grappig was wel dat ik na afloop van de film maar liefst drie goede bekenden in de foyer tegenkwam: Marijke die ik goed ken omdat zij ooit bij de KRO werkte en van wie ik jaren terug regelmatig een lift kreeg, van Hilversum naar Den Haag: Henriëtte die met een vriendin die in het Filmhuis werkzaam is aan de praat was en een verheugende mededeling had en een loopvriend die ik al sinds jaar en dag tref bij prestatielopen in de regio.
The Passion
Op een wonderlijke manier sloot het thema van de film aan bij dat van The Passion, het megaspektakel dat diezelfde avond plaatsvond aan de Hofvijver. Een thuiswedstrijd en als rechtgeaarde Hagenaar moest ik daar natuurlijk heen.
Het was een mooi opgezet geheel, en muzikaal stond het als een huis. Zelf vond ik het een goede vondst om de rollen van Jezus, zijn discipelen en andere figuren die in het verhaal een rol spelen in hedendaagse outfit te laten spelen. Waardoor je het idee kreeg dat het een stelletje vrienden waren die gingen stappen.
Ik ben niet tot het eind gebleven, thuis heb ik het laatste staartje van de voorstelling gezien, toen Pontius Pilatus op suggestieve en gedetailleerde wijze beschreef hoe gruwelijk een kruisiging moet zijn geweest, waarna het lichtgevende kruis dat met een gevolg van wel duizend mensen door de stad naar de Hofvijver werd gedragen aan de Hofvijver arriveerde.
Het was een manifestatie die door de EO is georganiseerd dus er werd een en andermaal stilgestaan bij 'de boodschap' van The Passion. Wat daaraan mooi was is dat zowel gelovigen als ongelovigen in staat werden gesteld om de essentie van het passie-verhaal op te pakken: het gaat om liefde en verdraagzaam ten opzichte van elkaar, ongeacht hoe en wat de ander denkt, gelooft of waar hij of zij voor staat.
Het was een bijzondere dag vandaag, die gekenmerkt werd door een strakblauwe lucht met veel zon overdag, en 's avonds door een nog steeds wolkenloze hemel met een helder schijnende volle maan.
Overdag eerst een wandeling via de Laan van Poot naar en door de duinen richting Kijkduin gemaakt.
Onderweg kwam ik veel bekenden tegen, opvallend veel mede-pensionado's. Hoe zou dat toch komen? Ik ging nog even langs bij ons clubhuis om te vragen of er een onderdeel van een springvorm was gevonden, die had ik vorige week namelijk laten liggen. Dat bleek na enig zoekwerk door beheerder Frans inderdaad het geval te zijn. Daarna ging ik - met bakplaat en al (rugzak) - verder, de duinen in.
Bij strandtent 'People', de laatste strandtent die (tot duver?) is opgezet de wandeling onderbroken. Eventjes voelen of het uit te houden is op het terras. Mits goed beschut tegen de nog steeds ijskoude oostenwind was het redelijk goed te doen. Grappig, het meisje dat mij de bestelde kop cappucino bracht en druk bezig was met het afsoppen van raam- en houtwerk, zei dat het de allereerste dag was dat deze strandtent open was. Helaas was ik niet de allereerste klant, dus die bonuspunten heb ik niet verdiend.
Na deze pauze ben ik via Meer en Bosch teruggelopen naar huis. Wat huisman-achtige zaken gedaan, boodschappen gedaan, van die dingen.
's Avonds naar de club, op de fiets. Ik was er een half uur van tevoren, de tijd is opgevuld met een paar rondjes rustig inlopen op het grasveld. Er stond een fartlek op het programma.
Het werd een pittige training. We gingen eerst de duinen in bij de Fuutlaan, daarna rechtsaf naar het veldje bij Duindorp waar we een korte versnelling uitvoerden over het sterk geaccidenteerde veld. Vervolgens zijn er wat korte versnellingen uitgevoerd op het pad naar de bewoonde wereld die Duindorp heet, daarna gingen we met z'n allen terug naar boven de duinen in.
Het was nog steeds licht en ondanks de kou 'voelde' je de lente in de lucht. Koning Winter zal zo langzamerhand zijn verbeten strijd om zich te handhaven niet al te lang meer vol kunnen houden. Dat hopen we maar. Wij liepen naar Kijkduin in duurlooptempo, afgewisseld met twee wat langere tempoversnellingen. Tot dan toe liep ik stevig mee, zelfs met de voorsten, maar bij de wat langere tempoversnelling van het begin van het duinpad parallel aan de Machiel Vrijenhoeklaan tot aan de rotonde (ca. 600 meter schat ik) liet ik mij terugzakken en liep samen met Dick 'van achteren' mee. Waarna de anderen ons 'veegden' en we in het gebied rond Ockenburgh verder liepen. Uiteindelijk kwamen we weer uit bij Kijkduin - bij die laatste tempoversnelling had ik niet zoveel zin meer en ging niet voluit - en vervolgens gingen we het laatste stuk door de duinen naar de Laan van Poot, inmiddels bijgeschenen door een prachtige volle maan.
Al met al is de verwachte terugslag na de maandagavondtraining uitgebleven, sterker nog: het ging best goed. Ook deze avond kon ik de benen - bij vlagen - lekker laten gaan, vooral op de wat kortere stukken waar op tempo moest worden gelopen. Maar vandaag hou ik rust, doe ik 'niks' op loopgebied en ga onder andere inkopen doen voor de paasbrunch en vanavond eventjes kijken in de stad, naar The Passion. Vrijdag of zaterdag maar weer een rustig (kort) duurloopje.
Oh ja, thuisgekomen meteen online twee tickets besteld voor een concert dat pas in december(!) plaatsvindt in het Ziggodome, namelijk van Depeche Mode. Ik ga daar met Murat heen. Wat muzieksmaak betreft ben ik meer van de jaren zestig en zeventig dan van de jaren tachtig, maar 'eighties-groepen' zoals de latere Talk Talk, en Depeche Mode vind ik echt geweldig.
Uiteraard is bijgaand plaatje gejat van Facebook (vkmag) maar het leek mij wel toepasselijk. Al zou ik voor iets meer laagjes op mijn huid kiezen dan dit vrolijke stel. Hoe dan ook wordt er tot en met 8 april (verder gaat de weersverwachting niet) nauwelijks tot geen verbetering verwacht wat de kou betreft (steeds 3 - 6 graden max. overdag, 's nachts lichte vorst), hoewel het op een enkele dag bloedheet (...) zal zijn met een maximumtemperatuur van maar liefst 8 graden C.
Mooier kunnen we het niet maken, leuker al helemaal niet. Wat niet wegneemt dat het gisteravond, weliswaar 'met vier laagjes' aan, nog best meeviel tijdens de training. De oostenwind was iets minder snijdend dan gisterochtend - je wist toen niet wat je voelde wanneer je wind tegen had, ongelofelijk! - en er is lekker gelopen.
Bijna alle dames van Groep 5 waren er, ik zou bijna schrijven uiteraard, want de dames vormen een uiterst gedisciplineerd team binnen het team. Trainer Wim was er niet - zijn Trudie was jarig, gefeliciteerd Trudie en Wim! - maar Ilse nam zijn honneurs prima waar.
Er stond een duurloopje op het programma van ca. 90 minuten met zo nu en dan wat versnellingen. Om preciezer te zijn: drie series van 5 x 30 seconden snel, met tussen de tempo's 20/30 seconden rust en ca. tien minuten tussen de series. We 'pakten' de Laan van Poot, Houtrustweg, Nieboerweg, de Eerste Binnenhaven, de bekende weg op naar boven, oversteken en dan rechtsaf en dan via het Scheveningse buurtje achter de Westduinweg en de Westduinweg zelf de Boetzelaerlaan op, bij de Willem de Zwijgerlaan weer rechtsaf, het verversingskanaal over en via Houtrustweg en Laan van Poot terug naar de baan. Even wat rek- en strekoefeningen en terug naar huis gelopen.
Uit den ouden doosch, maar wel met beter weer!
Wanneer je alles meerekent - van tevoren had ik ook een kwartiertje ingelopen op weg naar de baan - heb ik zeker 1:45' gelopen, maar laten we het op anderhalf uur houden. Dus voor mij was het zowel qua duur als qua tempo's - mijn benen (en hun baasje) hadden er kennelijk zin in en wilden zo snel als mogelijk was lopen - een geslaagde training.
Of ik daar woensdag een terugslag van krijg is mogelijk, als je ouder wordt heb je toch langer herstel nodig. Maar dat zien we dan wel weer!
Het was een bijzondere zondag. Nog nooit was het op 24 maart zó koud. Een dag waarop wij van de nood een deugd hebben gemaakt. Gewapend met de verrekijker, en dan bedoel ik in dit geval het boekenweekgeschenk van Kees van Kooten, togen wij naar Haarlem.
De 'wij' waren in dit geval mijn wederhelft en haar zus, mijn schoonzus dus. Gratis reizen vandaag met dat boek.
Weer of geen weer, Nederlanders zouden geen Nederlanders zijn als zij van dat aanbod geen gebruik zouden maken. Dat betekende dus: volle treinen, maar die waren ook weer niet zó vol dat er geen zitplaatsen meer te vinden waren. En zo lang was de reis nu ook weer niet. Eén overstap in Leiden in een al gereed staande trein, die snel vertrok en ons in no time naar Haarlem bracht.
Daar aangekomen, was het ongeveer tien minuten wandelen naar de Grote Markt. Eerst bij hèt etablissement van Haarlem, Grand Café Brinkmann, koffie gedronken. Een historische locatie waar beroemde Haarlemmers zoals Godfried Bomans en zijn Amsterdamse collega Harry Mulisch regelmatig te vinden waren. Na het warme opkikkertje liepen wij naar het Frans Hals Museum, het eerste van de drie Haarlemse musea die wij bezochten.
Vorige week heeft onze vorstin een bijzondere tentoonstelling over de grote kunstenaar die Hals was geopend. Deze expositie bezochten wij met audiotoer die ons door tal van zalen leidde waarin topstukken uit Hals' gehele loopbaan te zien waren. Maar er hangen ook werken van illustere collega's zoals Titiaan, Rembrandt, Rubens, Van Dyck en Jordaens. Allemaal tijdgenoten van Hals, om te laten zien wat de overeenkomsten en de verschillen zijn tussen zijn werk en dat van de andere grote meesters.
Frans Hals: Catharina Hooft en haar min
Uit recent onderzoek is gebleken dat Hals in de 17de eeuw al hogelijk gewaardeerd werd door vooraanstaande schilders en kunstliefhebbers in Europa. Wat vooral opvalt aan zijn werk is, naast de trefzekere, losse manier van schilderen, de opvallende levensechtheid van de personen die hij vereeuwigde. Ze 'spatten' als het ware van het doek. De afgebeelde mensen zou je heden ten dage zó op straat tegen kunnen komen, als geen ander was Hals in staat om zó realistisch te portretteren.
Frans Hals: maaltijd van het schuttersgilde Sint Joris
De expositie is zeer de moeite waard, zelfs als je niet van musea houdt kan ik deze warm aanbevelen, niet in de laatste plaats vanwege de audiotoer - de informatie voegt veel toe aan 'de beleving' van de schilderijen waar je anders, domweg omdat het er te veel zijn en het te druk is, snel langs zou lopen.
Na Frans Hals zijn wij teruggelopen en raakten verzeild in een van die leuke straatjes - de Schagchelstraat in dit geval - waar wij een pittoresk aandoend winkeltje zijn binnengegaan, La Rose Bleue. Je kunt daar onder meer brocante en tal van andere nostalgische spulletjes kopen, maar ook - sinds kort, zo bleek later - lunchen.
Ik bestelde een broodje oude kaas, de anderen een broodje geitenkaas uit de oven en een broodje gerookte kip met avocado. Daar was niets mis mee, supervers, warm en knapperig brood. Wel jammer dat je er geen glas wijn bij mocht drinken, het zaakje had (nog) geen vergunning om alcohol te schenken. Dan maar een glas thee, is ook beter voor de lever. Onder de klanken van Aznavour nuttigden wij onze broodjes, waarna we naar het volgende museum gingen: het Haarlems Historisch Museum.
Anton Heyboer
In dit museum is op dit moment een goed opgezette, zeer informatieve en interessante expositie over het leven en werk van de roemruchte kunstenaar Anton Heyboer. Je krijgt daarin een veel completer beeld van de kunstenaar pur sang die Heijboer was dan het beeld dat door 'de media' van hem is geschetst: dat van een wat 'gekke' excentrieke figuur die met vier van zijn vijf vrouwen samenleefde in een soort commune.
In deze tentoonstelling kom je veel te weten over hoe Heyboer zich als kunstenaar heeft ontwikkeld, zijn 'systeem', zijn huwelijken en de kinderen die daaruit zijn geboren, zijn 'gekte', de vriendschap met andere - en wat karakter betreft volkomen van hem verschillende - broeders in de kunst zoals Godfried Bomans en Harry Mulisch. Deze tentoonstelling besteedt vooral aandacht aan de 'Haarlemse' periode uit zijn leven (1942-1958), die voor velen onbekend is omdat er zo weinig over is geschreven. Het is teveel om in één blogje samen te vatten, maar zeker de moeite waard!
Ook de rest van het museum hebben wij bezocht, waarbij zo'n ouderwetse speelgoedcollectie altijd weer de moeite van het bekijken waard is. Als je zo al die spulletjes ziet en vervolgens kijkt naar waar kinderen tegenwoordig mee spelen, dan kun je wel zeggen dat er iets is veranderd...
De Hallen
Als laatste museum hebben we - zij het in vogelvlucht want we hadden nog maar een half uur vóór sluitingstijd - museum De Hallen bezocht. Daar heb ik in het verleden al meer over geschreven, het is een klein museum in een van de oudste panden van Haarlem, op de Grote Markt. Het museum telt drie verdiepingen die met een wenteltrap te bereiken zijn.
Onder de Victoria Regia van Keith Edmir
Zeer de moeite waard is momenteel de expositie met het werk van de Amerikaanse kunstenaar Keith Edmir. Hij maakt naturalistische sculpturen met een dikwijls wat bizar karakter. Laat ik daar niet te veel op in gaan, de plaatjes zeggen genoeg.
Op de terugweg, op het station te Haarlem (waar in de besloten wachtruimte druk salza werd gedanst door in spannende jurkjes geklede dames met hun partners), trof ik een hele groep van Haag Atletiek waaronder Jack en Sandra: ze kwamen net terug van de Zandvoort Circuit Loop. Moedig, ik had er vandaag geen zin in gehad met dat aanhoudende rotweer. Wat dat betreft hebben de mensen die dit weekend de halve marathon in Lissabon hebben gelopen (ook een uitje van HAAG) meer geluk gehad...
In Café Emma sloten we de dag af met een prima maaltijd. Vorige week was ik er ook met het etentje van de jubileumboekcommissie en het is mij toen opperbest bevallen. Nu ook weer een leuke bediening en lekker eten, al moet je soms eventjes wachten op het eten.
Na een drukke familiedag binnenshuis - een ouderwetse verjaardag dus, inclusief een uitgebreide (deels zelfbereide) rijsttafel - op donderdag, is de vrijdag grotendeels besteed aan het uitwerken van een aantal verhalen voor ons clubblad. Omdat vrijdag tevens de deadline was, moest er poot-aan worden gespeeld. Zes uur bijna onafgebroken achter de pc gezeten, maar het is gelukt!
Diezelfde vrijdagmorgen kreeg ik een telefoontje van Jan Wierenga, dat hij zaterdag niet naar Naaldwijk zou gaan voor de Arcade Halve Marathon, dus kon ik ook niet met hem meerijden. Hij was verkouden geworden, bovendien zou het gruwelijk koud worden, met veel wind. Erg teleurgesteld was ik niet, want veel zin om in winterkleding en met die pokkenkou 21 kilometer door open polderlandschap te rennen had ik niet. Dus heb ik vrijdagmiddag van de weeromstuit mijn loopkleren aangetrokken en ben 80 minuten gaan rennen. Afgezien van de sterke oostenwind, was het aan de kust niet eens zó koud als ik verwacht had. En er scheen een zonnetje.
Later in de middag ging ik naar Rotterdam waar ik had afgesproken met (inmiddels ex-)collega Bert Kipp. Hij was niet bij mijn afscheid maar wilde dat wel persoonlijk doen met een etentje. Vanaf Rotterdam CS gingen we, na een stukje lopen met de tram, naar de locatie waar het culinaire gebeuren zou plaatsvinden, La Pizza. Dat bleek een schot in de roos. Het was een heel druk restaurant, maar de bediening was uiterst snel, efficiënt en supervriendelijk. De glimlach van het meisje dat ons hielp week geen seconde van haar gezicht. Trouwens, in het restaurant liepen opvallend veel mooie jonge dames rond - al valt mij dat op mijn leeftijd natuurlijk niet meer op - en het eten was een succes! We namen rucolosalade vooraf en als hoofdgerecht een pizza met ham en rucola. En als toetje chocoladetaart met capuccino.
Dit gaan we nog eens een keertje overdoen, maar dan in Den Haag!
Een buitengewone verrassing - letterlijk en figuurlijk - stond mij gisteravond te wachten toen ik mij na de training naar de vereniging begaf met twee bakblikken, gevuld met appeltaarten. Na de training, want door alle drukte - hoe durf ik dat zo neer te schrijven, maar zo was het gisteren wel - heb ik maar eventjes (drie kwartier) voor mijzelf gelopen.
Ik werd meteen 'versierd' (dit wel letterlijk), kreeg van een aantal Groep 5 vrienden wat cadeaus in handen gedrukt en als klap op de vuurpijl kwam Eveline, onze 'bindende factor', met een giga-doos gevuld met enkele fraaie boeken, Italiaanse producten zoals pasta, broodjes, sauzen, olijfolie, een pot olijven, een fles olijfolie en diverse flessen ongetwijfeld goede wijn.
Het verschrikkelijke cliché "dit hadden jullie niet moeten doen" heb ik getracht binnenboord te houden, in plaats daarvan een wat onhandig maar welgemeend 'Allemaal hartelijk dank, erg leuk!' Dit hadden jullie... ;-)... Het klinkt misschien raar voor een blogger, maar het voelt wel een beetje vreemd om in het middelpunt van de belangstelling te staan. En ik was gisteren nog niet eens jarig!
Grappig is ook dat er twee mensen van onze groep jarig zijn op precies dezelfde dag, Wim Hartman, onze trainer, is ook op 21 maart jarig, alleen is-ie nog een jaartje ouder... Hij kreeg een ingelijste groepsfoto van al zijn pupillen.
Er waren veel lekkernijen deze woensdagavond: onder andere lekkere cupcakes en een fraaie groene cake die Peter had gebakken en ook heel lekker was. Hij was er echter zelf niet bij, Patrick had hem meegenomen. Overigens was de doos zó groot en zwaar, dat ik 'm niet kon meenemen, een lift kon ook niet want iedereen was op de fiets. Ja, je bent een sportclub of je bent het niet. Maar vandaag (vanochtend) komt Henriëtte even bij mij langs om met mij de doos op te halen. Daarna weer bakken en braden, want er komt familiebezoek!
De afgelopen dagen is er genoeg gedaan om achter de geraniums vandaan te blijven: gisteren is er naast de gebruikelijke alledaagse activiteiten een uurtje hardgelopen, zijn er veel stukjes geschreven en uitgewerkt achter de pc, is er gekookt en 's avonds was ik in Rijswijk om een top-sportief echtpaar te interviewen. Vandaag is er gewandeld, gefietst en er is een kort bezoek gebracht aan een revaliderende sportvriendin.
De dag begon met een korte maar stevige wandeling. Wij liepen vanaf ons huis via het Stokroosveld en Segbroekpark naar het Statenkwartier, de buurt waar ik vanaf mijn twaalfde tot mijn dertigste woonde. Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat de lente nog steeds ver weg lijkt, maar je merkt dat de natuur ongeduldig begint te worden. Dat ben ik trouwens al de hele tijd, net als u veronderstel ik. De boomknoppen staan op springen, je hoort 's ochtends steeds meer vogels zingen, overal crocussen in bloei, onderweg zag ik meerkoeten bezig met het bouwen van een nest en vanmiddag spotte ik zowaar een salamander in onze vijver. Alleen heeft het weer niet zoveel zin om aan al die voorjaarswensen tegemoet te komen.
Toch was het een lekkere wandeling naar het Statenkwartier, met name naar Boekhandel Paagman op 'de Fred'.
Deze boekhandel, moet u weten, is dè locatie in Den Haag om schrijvende BN'ers te spotten. En aangezien bijna elke zichzelf respecterende BN'er zich tegenwoordig niet beperkt tot zijn of haar specialisme, kun je er véél zien. Want zo is het toch? Wil je er bij horen, dan zing, acteer en schrijf je niet alleen maar je zorgt er vooral voor dat je veel met je kop op tv komt. Goede contacten met 'de media' - waaronder bekende 'beroemdmakers' zoals Albert van der L. en Matthijs N. - dragen er zelfs toe bij dat je zelfs met crimineel gedrag nog een heldenstatus kunt verwerven.
Maar er zijn BN'ers die deze erestatus wat mij betreft dubbel en dwars verdienen. Dat zijn iconen waarvoor ik graag naar Paagman wil om te horen wat zij te vertellen hebben en van wie ik graag boeken lees. En dat laatste is nooit weg, zeker niet in deze boekenweek. Uiteraard is ook mij enig eigenbelang niet vreemd, want met het boekenweekgeschenk in de hand kun je zondag door het hele land reizen. Met de trein, wel te verstaan.
Vandaag was Kees van Kooten bij Paagman, dus overbodig te zeggen dat het erg druk was. We waren er drie kwartier voor de voorlees- annex signeersessie. Voordeel was wel dat we vrij vooraan het podium stonden. Een aantal goede bekenden gespot, ook van onze vereniging uiteraard. Zoals Lenie en Jolanda, de laatste heb ik nog vereeuwigd met Kees. Van die dingen dus.
En Kees van Kooten maar geduldig signeren, elk boek werd van een gevatte oneliner voorzien. Nu heb ik wel een paar boeken van Van Kooten in de kast staan, maar lang niet alles. Dus kocht ik 'alle treitertrends', een dikke bundel met columns die hij ooit voor de Haagse Post schreef. En daar kreeg ik dus ook het boekenweekgeschenk bij, 'De verrekijker' waarin Van Kooten een scherpe blik werpt op hedendaagse modernismen (een pleonasme, ik weet het). Twee door de meester himself gesigneerde boeken: er valt zondag genoeg te lezen in de trein. En de dagen erna...
Eerlijk is braaf: 'onze' dames (die snelle wieven van Groep 5) hebben het uitstekend gedaan gisteren tijdens de Team Time Trial. Van de 45 teams behaalden zij de tweede plek bij het puntenklassement. Zij moesten slechts de Stamgasten voor laten gaan.
Foto Jeroen Tibbe
En dan waren er nog die andere Hartmannen, die gingen Hart Man! Maar of je nu snel of wat minder snel was, iedereen had Hart voor de zaak, in dit geval de loop.
De Team Time Trial: dit was vandaag het eerste van een flink aantal evenementen die dit jaar worden georganiseerd in het kader van 100 jaar Haag Atletiek. Dit onder de naam Korff de Gidts Tour de HAAG100. En het werd een succes.
Maar liefst 46 teams hadden zich ingeschreven, wat zeer behoorlijk mag worden genoemd. Een team mocht bestaan uit minimaal vier, maximaal zeven deelnemers. De bedoeling was vandaag om een - zeer pittig, zo bleek later - parcours van 5 km af te leggen waarbij de tijd van de 3e loper als finishtijd
voor het hele team geldt. Ervaren en minder ervaren lopers mochten meedoen.
Normaal is wedstrijdlopen een individuele aangelegenheid. Ieder voor zich,
voor de beste tijd en hoogste plek. Bij de Team Time Trial is dat anders. Een
hardloopevenement met een sociaal karakter waarbij het echt om het team
draait. Zelf zat - eh... liep - ik ook in een team, één van de Hartmannen 5 teams. Onze trainingsgroep was in maar liefst drie teams opgesplitst. Patrick was onze 'captain', verder maakten Ton, Peter en Arne deel uit van het team. Vijf mensen dus. Als oudste van het stel had men aanvankelijk de gedachte om mij als derde loper in te zetten, rekening houdend met de zogeheten 'Methusalem-factor' zou ik dan een aardige gemiddelde tijd voor het team kunnen neerzetten. Omdat Peter een stuk sneller is leek het bij nader inzien verstandiger om hem als Methusalem (alhoewel 14 jaar jonger dan 'uw blogger') in te zetten, hetgeen achteraf geen verkeerde beslissing bleek.
Na het aantrekken van de t-shirts en het opspelden van de startnummers gingen we met z'n vijven inlopen, een stuk over de Laan van Poot en nog een aardig stukje door de duinen. Daar deden we wat rek- en strekoefeningen. Ondertussen zagen we een aantal lopers en fitwalkers van de groepen die al van start waren gegaan terugkeren.
Daarna terug. Snel de 'lichte' wedstrijdschoenen aangetrokken en naar de start. Daar maakte een professionele fotograaf foto's van alle teams, de onze niet uitgezonderd. Om exact achttien minuten over elf was het onze beurt, twee minuten nadat ons damesteam was vertrokken.
Tien...negen....acht....zeven....zes etc. Meteen maar pittig van start gegaan. Voor de eerste keer dit jaar weer eens 'lekker' gelopen. De drie snelle jongens Patrick, Arne en Peter namen meteen een aardige voorsprong en dat bleef ook zo, Ton en ik volgden.
Teamcaptain Patrick
Wat een zwaar parcours was het zeg, wel mooi maar er moest veel worden geklommen. Desondanks ging het voor mijn doen best goed, het was weliswaar geen loop waarbij de individuele prestatie voorop stond maar toch liep ik zo snel als in mijn vermogen lag. Het lukte zelfs om Ton al die tijd voor te blijven en dat bleef zo tot aan de finish, toen zag ik dat hij niet zo gek ver achter mij zat. Dik 25 minuten, niet slecht wanneer je in aanmerking neemt dat alle lopers op een vlak traject zo'n anderhalf tot twee minuten sneller kunnen lopen. Hoe dan ook had ik een tevreden gevoel, het voorjaar is begonnen!
Foto: Jeroen Tibbe
Uitlopen op het veldje achter het clubhuis...
Na afloop gedouchd en in de kantine nagepraat met deze, gene en andere loopvriendjes en -vriendinnetjes. Zoveel was zeker dat het als een geslaagd evenement werd gekwalificeerd. Op naar het volgende evenement, de Zier Lenteloop in april. Blijven trainen maar!
