Met je kop tegen de muur

Groep 5 heeft een heel gezellige training genoten gisteravond. Niet dat ik er bij was - ik vreesde weer net zo'n 'rustige' duurloop als vorige week - maar dat bleek uit het bloemrijke verslag dat groepslid Hans Uijtenhout op FB had geschreven.

Zelf was ik minder sociaal bezig: ik heb gelopen, zelfs een behoorlijk stuk - alles bij elkaar zo'n 80 minuten - maar in mijn eentje. Het was namelijk voor mij een mix van een duurloop en een hersteltraining. Toch waren er momenten dat ik in gezelschap liep: op de heenweg van huis naar de baan liep ik een kilometertje op met Ko Walkers, een snelle telg aan de Westbroek-boom, en tegen het einde van de training een paar honderd meter met de groep van Ton Gerritsen, onder wie Sherman en Murat. De hele tijd is er in een rustig (duurloop 1) tempo gelopen  behalve de laatste 7 minuten en 32 seconden, dat was de tijd in snel tempo vanaf de Fuutlaan tot aan de voordeur...

Die Wand

Gistermiddag ben ik naar 'Die Wand' gegaan, een film die voor de allerlaatste dag draaide in het Filmhuis. Een heel bijzondere film was het, en een al even bijzonder verhaal over iemand die letterlijk 'tegen de muur' oploopt.

Een film dus over eenzaamheid, het volstrekt op zichzelf teruggeworpen en aangewezen zijn. Mooi thema natuurlijk, want uiteindelijk zijn wij allemaal 'alleen op de wereld' en moeten we het zelf zien te rooien in het leven, ongeacht of je een groot of klein sociaal netwerk (familie, vrienden, kennissen en collega's) hebt.

 

Als de film begint zien we een jonge vrouw achter haar bureautafel zitten, geconcentreerd bezig met het schrijven van een boek of verslag. Daarin verhaalt zij over een zeer bijzondere episode uit haar leven. Een leven dat zij als een hedendaagse Robinson Crusoë ondergaat. Al haar gedachten daarbij worden gedurende de hele 105 minuten durende film door een 'voice over' uitgesproken.

Het eigenlijke verhaal speelt in Oostenrijk en begint als die vrouw (gespeeld door Martina Gedeck) op het punt staat een weekend door te brengen in de jachthut van haar nicht Luise, gelegen in een bergdal. Luise en haar man gaan even naar de stad, de vrouw blijft achter. Als het echtpaar de volgende ochtend niet blijkt te zijn thuisgekomen, gaat de vrouw op onderzoek uit.

Met de hond des huizes, Lusch, loopt ze op een bergpad. De hond - die in de film een belangrijke rol als onafscheidelijke vriend zal spelen - begint hevig te janken en gedraagt zich of-ie ergens tegenaan gelopen is. De vrouw gaat kijken wat er aan de hand is en stuit op een onzichtbare maar ondoordringbare muur. Onverklaarbaar, het lijkt wel een onzichtbare glazen wand waardoor het dal afgescheiden is van de rest van de wereld. Je kunt zoiets wel ervaren in dromen bedenk ik mijzelf nu.

Alles wat zich achter die wand bevindt is dood of in het moment bevroren. Dat blijkt even verderop, waar een ouder echtpaar verstard is in de activiteit waarmee zij het allerlaatste moment bezig waren. dan volgt er een film waarin de vrouw, in gezelschap van een hond, een koe - die later nog een kalf krijgt - en een kat hard aan de slag gaat om te overleven.

Ze inventariseert de bestaande voorraden, zoekt naar een plek voor een aardappelakker, struint het bos af op zoek naar eetbare planten en ze jaagt, wat helemaal tegen haar natuur ingaat. Ze vervreemdt van zichzelf; om niet gek te worden en grip te houden op de tijd schrijft ze. Het merkwaardige is dat alles in de natuur doorgaat, het leven, de groei en bloei, de wisseling van seizoenen. Maar je ziet geen mens. De enige mens die zij gedurende die (twee? drie?) jaren ziet is een volstrekt verwilderde figuur die zij onmiddellijk doodschoot omdat hij even daarvoor, om onbekende redenen, haar hond en stier op gruwelijke wijze had afgeslacht.

Net zomin duidelijk is of en waar die glazen wand ophoudt, zomin is niet duidelijk of de vrouw ooit uit haar isolement wordt verlost. In die zin kent deze film over afgeslotenheid een open einde.