Fantastisch concert Depeche Mode

Gisteren gingen Murat en ik naar een concert van Depeche Mode in het Ziggodome. Een kleine 17.000 mensen (de capaciteit van deze mega-concerthal) hebben een geweldige avond gehad.

Het lijkt nog zo kort geleden, de jaren tachtig. Zelf had ik de roerige jaren van de adolescentie net achter de rug, was min of meer gesetteld en wat ik van popmuziek meekreeg kwam vooral van MTV. De videoclips waren toen helemaal nieuw en 'hot'. Uiteraard zag ik ook de eerste clips van Depeche Mode. Ze zagen er uit als een stel schoolgaande broekies, waarschijnlijk waren ze de schoolbanken nog maar net ontgroeid. Toch had het wel iets: de muziek, dat ene jongetje met die donkere kuif en zware baritonstem (David Gahan) en die andere, die blonde krullebol met dat meisjesachtige gezicht (Martin Gore). Wie kon vermoeden dat deze groep zou uitgroeien tot een megaband van wereldformaat die in één adem met tijdgenoten U2 kan worden genoemd? Maar wie er gisteren bij was, begrijpt daar alles van.

 

Vijftigers zijn het inmiddels, even oud als veel van hun fans die in groten getale de tocht naar Ziggodome hadden aanvaard. Murat en ik waren al vroeg in Amsterdam (even na vieren) en hadden nog een snelle maar lekkere voedzame bamihap met kip genuttigd bij een Kantonese eettent alvorens wij ons naar het concert spoedden. Wij hadden plaatsen helemaal bovenaan, waar je het beste overzicht over de hele zaal had. Het was toen wel wachten geblazen. In het voorprogramma speelde een groep die mij qua muziek en sfeer een beetje aan Bettie Serveert deed denken (kwam ook een beetje door het wat slepende zingen van de zangeres) waarna DP aan de beurt was. Maar dat duurde ook langer dan vermeld stond: om 21:00 uur betraden de heren, voorafgegaan door indrukwekkende techno- en dancegeluiden, het podium en openden heel toepasselijk met 'Welcome to my World'.


Dat was het begin van een concert waarbij, ondersteund door een perfecte licht- en beeldenshow, nummers van het nieuwste album Delta Machine werden gemixt met ouder werk zoals Black Celebration en Policy Of Truth en wereldhits als Enjoy The Silence en Personal Jesus.  Zanger David Gahan was goed op dreef. Hij is een uitmuntende frontman, bij vlagen danst hij als een derwish over het podium en betrekt het dolenthousiaste publiek voortdurend bij hetgeen on stage gebeurt.

Een paar keer was er een intermezzo waarbij Gore soleerde als zanger. Met het tere Slow en het breekbare Shake The Disease zal Gore met name bij de dames een gevoelige snaar hebben geraakt. Na afloop van zijn tweede solosessie, toen Gore al van het podium was verdwenen, zong het publiek spontaan en massaal zijn laatste song But Not Tonight.

Zowaar werd er op het laatst nog een 'superoudje' gespeeld, Just Can’t Get Enough, dat met groot enthousiasme en meezingen werd onthaald.

Het was, kortom, een fantastisch concert, en dat we op de terugweg naar Den Haag midden in de nacht meer dan een half uur in de file stonden wegens werkzaamheden aan de weg, kon ons op dat moment eigenlijk niet meer zoveel schelen.