Sint met de noorderstorm vertrokken...

Onheilspellend beeld tijdens wandeling door de duinen...

Sint Nicolaas is niet stilletjes ons huis voorbijgegaan. En dan doel ik niet op het overlijden van Mandela, want dat vernam ik pas laat in de avond, via de iPhone van mijn dochter. De sinterklaasviering hadden we toen al achter de rug. Er zijn geen kleine kinderen meer in de familie maar toch hebben we er weer 'iets aan gedaan'. Gourmetten, pakjes, gedichten. In ieder geval wat betreft de feestdagen ben ik een traditioneel mens, alleen zijn het wel dagen waarop je een beetje 'gaar' wordt van het binnen zitten. Ik wel tenminste. Niet dat het ditmaal zo erg was, want het was noodweer, het stormde dat het een aard had.

De dag daarop dus toch maar even naar buiten alhoewel het weer daar allerminst toe noodde. De storm was gaan liggen maar vooral vlak aan zee waaide het erg hard, van tijd tot tijd ijskoude buiten: het weer was ronduit onaangenaam, de hagel striemde hard en pijnlijk in je gezicht. De wandeling werd dus niet zó lang als ik mij had voorgenomen.

Wel verbaasde mij het aantal trimmers onderweg, ik heb er zeker vijf gezien. Zonder overdreven beschuttende regenkleding liepen zij ontspannen hun ronde, het waren niet eens geharde 'klasbakken' zo op het oog. Er liep zelfs een mollig meisje, een jaar of zestien, met zo'n ouderwets grijs joggingpak aan dat klaarblijkelijk nergens last van had. Ik had er niet aan moeten denken om te gaan hardlopen gisteren: zou ik op mijn oude dag toch nog een watje worden of was ik al na één dag gewend geraakt aan het comfortabele binnenleven?