La Grande Belezza!

Op het toppunt van zijn beschaving ging het oude Rome ten onder. Feestend, zo wil de legende. Gaat de geschiedenis zich herhalen? Je zou het bijna denken wanneer je 'La Grande Belezza' hebt gezien.

Gistermiddag gingen wij naar het Filmhuis om deze unaniem veelgeprezen en gelauwerde film (van regisseur Paolo Sorrentino) eindelijk eens te zien. En dat daags na Casanova. Toeval? Ook in La Grande Belezza is de hoofdpersoon een levensgenietende charmeur die terugblikt op zijn mondaine leven. Voor mij persoonlijk werd het een Italiaanse week.

Ik schrijf 'eindelijk' omdat ik de film al een maand geleden wilde zien, niet alleen naar aanleiding van het 'vijf sterren bombardement' van de voltallige Nederlandse filmpers, maar ook vanwege de zeer positieve reacties van een aantal mensen uit mijn omgeving. En als klap op de vuurpijl werd afgelopen zaterdag bekend gemaakt dat de prijs voor de beste Europese film van 2013 naar La Grande Belleza is gegaan.

Het moet gezegd: het is een film van een grote schoonheid. Een heel toepasselijke titel dus, zou je zeggen. En dat klopt, zeker cinematografisch gezien: de schitterende beelden van Rome zijn een lust voor het oog en een feest van herkenning voor iedereen die daar ooit is geweest. Wel met de kanttekening dat het 'andere', armoedige en volkse Rome buiten beeld is gebleven, de focus is duidelijk op de jetset gericht met alle decadentie die daarbij hoort. Van grote schoonheid en impact zijn ook sommige teksten waarbij de monoloog aan het slot van de film, wanneer de hoofdpersoon terugblikt op zijn pogingen om de ultieme schoonheid te vinden en daarbij tot een conclusie komt, het meest verpletterend is. 

Een samenhangend verhaal is het echter niet, het is meer een registratie van beelden en situaties binnen de high society in Rome: een hedendaags 'Dolce Vita'.  Eigenlijk zoals Federico Fellini dat, weliswaar op zijn eigen wijze, eerder heeft gedaan.

Je moet er wel even inkomen, maar op zeker moment is het genieten van Rome in al zijn schoonheid, bijzondere mensen en het wilde uitgaansleven van de rijken, met als tegenhangster de stokoude non die de gelofte van armoede heeft afgelegd en met haar 104 jaar nog op haar knieën de stenen trappen bestijgt om de Madonna te eren.

Centrale figuur in de film is Jip Gabella (gespeeld door Toni Servillo), een uiterst gesoigneerde, 65-jarige journalist die in een grijs verleden een goede maar slecht verkochte roman heeft geschreven en daarna als journalist carrière heeft gemaakt. Maar een gepassioneerd zoeker naar schoonheid is hij altijd gebleven. Zijn grootste ambitie was om het hoofd van de jetset in Rome te worden en dat is hem gelukt.

In de film zien wij Gabella op oudere leeftijd. Nog steeds zien we hem genieten van zijn jetsetleven inclusief nachtelijke dance-parties, drank en mooie vrouwen maar allengs ervaart en doorvoelt hij ook de zwarte kant van dat bestaan. En hij wordt ouder. Uiteindelijk ziet hij - mede naar aanleiding van tragische voorvallen binnen dat milieu - ook de leegheid daarvan in.

Een prachtfilm kortom. Aanrader? Zonder meer!