Dom misschien, maar daags na de Oliebollencross (afgelopen zondag dus) wilde ik twee uur gaan hardlopen. Rustig weliswaar, heel rustig, maar toch. Het was inderdaad héél rustig joggen, maximaal 10 km. per uur schat ik in. Die duurloop moest wel van mezelf want als ik in het voorjaar de marathon wil lopen... Het was heel mooi weer maar er zat geen schot in, na 95 minuten was het over en uit. Daarna had ik toch wel problemen met mijn lijf, moeilijk te omschrijven maar toch een beetje overbelast. Ja, ik weet het, ik weet het, ik ben geen twintig meer...
Maandag alleen een stukje gewandeld (anderhalf uur door de duinen) en gisteren een kilometer hardgelopen, daarna trok een flinke uitstralingspijn vanuit mijn zitvlak/heup naar en door mijn linkerbeen, ik kon toen alleen maar wandelen, met een trekbeen. Dat ga je krijgen, je bent geblesseerd en prompt wordt er minder geblogd. Alsof er, met het minder tot niet lopen, ook niets meer te vertellen valt. Tja, en om nu over niets iets te vertellen...
Vandaag maar eens naar het Filmhuis getogen. Even kijken wat er draait... Hee, dat leek mij wel wat: '20 feet from stardom' een film over achtergrondzangeressen. En dan met name die aan het wereldwijde succes van sterren als The Rolling Stones, Bruce Springsteen, David Bowie, Sting, Joe Cocker, Michael Jackson en vele anderen enorm hebben bijgedragen.
Het zijn stuk voor stuk zangeressen die door bovengenoemde wereldartiesten de hemel in worden geprezen, en terecht. Een aantal van hen evenaren de kwaliteiten van de ècht wereldberoemde ster-zangeressen zoals Aretha Franklin, Dionne Warwick en Whitney Houston. En dat terwijl niemand - afgezien dan van de echt in muziek geïnteresseerden - hen eigenlijk goed kent. Wie zou zo een aantal namen van achtergrondzangeressen kunnen noemen? Ik niet, laat ik dat maar meteen zeggen.
En was het wat, die film? Ja, het was zeker wat, het was geweldig! Echt dus een film voor mensen die 'iets' hebben met de muziek uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. Het is een documentaire die de bekende clichés van de docu - quote, stukje muziek, quote, stukje videoclip etc. - weet te omzeilen. Prachtige portretten van achtergrondzangeressen waarvan een aantal de stap naar een solo-carrière hebben gezet maar ondanks hun enorme talent, uitstekende management en geweldige optredens nooit ècht wereldwijd zijn doorgebroken. Zoals in de docu werd gezegd: het zijn de ongeschreven regels van de muziekindustrie: eens een achtergrondzangeres, altijd een achtergrondzangeres, ondanks superieur talent, de èchte sterren zijn de bekende namen zoals hierboven genoemd.
De film bood een aantal eye-openers: zo zijn de indrukwekkende uithalen in 'Gimme Shelter' van de Rolling Stones van een bij het grote publiek onbekend gebleven vrouw, Merry Clayton. Insiders wisten hoe geweldig zij was en zij kreeg het aanbod om met The Rolling Stones mee te zingen. Zij had aanvankelijk moeite om die gewelddadige tekst te zingen en zei:"War, Childeren? That's just one shot away!" En die tekst heeft zij gebruikt op wat een van de beste Stones nummers ooit is geworden. Clayton heeft de song mede door haar inbreng en dijk van een stem op een hoger niveau gebracht.
Dit is maar één voorbeeld. Regisseur Morgan Neville laat diverse achtergrondzangeressen waaronder Lisa Fischer, Darlene Love en Tata Vega aan het woord, en daar kwamen fascinerende verhalen uit naar voren. Geen grote landhuizen, zwembaden, limousines en wat al niet meer, één (Darlene) moest zelfs na haar bloeiperiode als werkster aan de gang om haar gasrekening te kunnen betalen.
Zangeres Darlene Love sluit de film met een geweldige song, opgenomen in een studio, af. Dat is zó verbluffend goed dat je bij het beeld dat daarna komt - waarbij je ziet dat zij - als een van de weinige achtergrondzangeressen die een eigen carrière zijn begonnen - wordt opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame - alleen maar het gevoel krijgt: "Volkomen terecht!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten