Heerlijk gelopen bij The Golden Ten

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik het zo ondubbelzinnig opschreef, maar ik heb heerlijk gelopen vandaag. Dat was dus bij The Golden Ten, het jaarlijkse loopevenement in Delft dat alleen al vanwege de schoonheid van deze stad tot de mooiste lopen van de regio behoort. En tot een van de gezelligste. Toch deden minder leden van onze club (Haag Atletiek) mee dan je zou verwachten, terwijl Delft toch pal aan Den Haag grenst. Maar zij die er wel waren hadden bijna allemaal hetzelfde ervaren als ik: lekker gelopen, mooi weer (bewolkt maar niet te warm, niet te koud), nauwelijks wind en veel zuurstof in de lucht.

Op het station Den Haag kwam ik clubvriend Frank Inklaar tegen. Even later reden we samen met de sprinter naar Delft. Van daar uit was het niet zo ver lopen naar het centrum, meer in het bijzonder naar het fraaie stadhuis op het Marktplein. Terwijl er een hele stoet lopers van de vijf kilometer voorbijtrok, gingen wij het stadhuis binnen om onze startnummers op te halen. Daarna naar het Congregatiegebouw aan de Brabantse Turfmarkt waar we ons konden omkleden. Op weg daarheen, maar ook in dat gebouw zelf, zagen we toch heel wat clubgenoten en andere bekende lopers en loopsters.

Even een stukje ingelopen met onder andere Frank, Paul Kruijssen en Arne. Daarna naar de start. Er waren vier startvakken (A tot en met D), zelf stond ik ingedeeld in startvak C. Er waren veel lopers, meer dan andere jaren. Desondanks had je - mogelijk juist vanwege die indeling - niet dat opeengepakte gevoel als bij andere grootschalige loopevenementen. Ook Mulay Najib, trainer sinds jaar en dag en een van de snelste 65 plussers van de regio, stond in dat vak. Nadat het startschot had geklonken duurde het ruim vier minuten voordat wij over de startmat kwamen en de loop echt begon.

Met Hans Simonis op De Markt

Van meet af aan liep ik in een lekker vlot tempo, wat resulteerde in een tijd van 25 minuten exact op de 5 kilometer, maar daarna kon ik gewoon door zonder het gevoel te hebben in te zakken. Sterker nog, ik had het gevoel dat het een stuk sneller ging dan in werkelijkheid het geval was, dat komt vooral omdat je als late starter iedereen lijkt in te halen en te passeren. Toen ik uiteindelijk over de finish kwam, zag ik de tijd op de klok: 56'46'', dus 52'42'' netto. Dus toch wel enig verval maar dat is normaal. Meer nog dan met die tijd was ik blij met het gemak waarmee ik had gelopen, tien kilometer in een voor mijn doen best pittig tempo zonder een centje pijn en zonder zuurstofschuld.

En zo heeft iedereen zo zijn of haar ervaring(en) tijdens zo'n loop. Na afloop een fijne warme douche genomen op de tweede verdieping van het Congregatiegebouw, waar een kleine kleedkamer is, waarna ik met Frank en Paul terugliep naar De Markt. Daar raakten we nog even aan de praat met trainer, fotograaf (en ooit zeer snelle loper) Hans Simonis. Hij was zo goed om ons even te vereeuwigen.

Even verderop gingen we iets ging drinken in De Waag, misschien wel het mooiste café met een fraai interieur. Wat ook mooi was en vooral lekker waren de biertjes - twee de man - met een bittergarnituur erbij, dit zondige eet- en drinkgelag hadden we wel verdiend vonden wij. Beide heren hadden immers ook naar hun volle tevredenheid gelopen.

Green Day

Hemelvaartsdag valt al jaren samen met een van de leukste loopevenementen van de regio; The Golden Ten. Vanmiddag ga ik naar Delft om mee te doen, vandaar dat ik de training van gisteren maar even heb overgeslagen.

Deze blogpost gaat dus niet over lopen maar over wat 'groene vingers-gedoe op de (paar) vierkante meter'. Best een beetje truttig blogje dus, maar dat moet ook een keertje kunnen. Per slot van rekening: "wie het kleine niet eert...".

Gisteren kreeg ik namelijk opeens een groene bui wat op zich best een feel good gevoel geeft. 'Beleef de lente', zoiets.

Dat zal, gelet op mijn wandelingetjes, geen verbazing wekken maar ditmaal doel ik op het groen in eigen tuin, beter nog in ons voortuintje. Nadat ik s'ochtends wat overtollige klimop had verwijderd en de boel had aangeveegd, ging ik naar de Jumbo aan de Goudsbloemlaan voor wat dagelijkse boodschappen. Daarna naar de turkse supermarkt aan de overkant. Ik kocht er aardbeien - van goede kwaliteit en een stuk goedkoper dan bij menig grote supermarkt - maar ik had vooral belangstelling voor de grote mediterrane kuipplanten die op de stoep voor die supermarkt stonden opgesteld. Druiven- en citroenenboompjes, oleanders, bougainvillea's enzovoorts. Vooral die oleander sprak mij aan.

Nadat ik thuis de boodschappen had afgeleverd en had ontbeten, liep ik weer richting turkse supermarkt. De oleanders stonden er nog. Toch eerst nog even naar tuincentrum Hanenburg om te kijken wat daar zoal te koop was. Het aanbod was best behoorlijk, maar mei is natuurlijk een topmaand voor tuincentra. Dat bleek ook later, bij tuincentrum Ockenburgh. Kort en goed: terug bij 'de turk' kocht ik een oleander die nog net 'draagbaar' was en liep daarmee naar huis.

Vervolgens met de fiets naar tuincentrum Ockenburgh. Daar kocht ik onder meer een mooie Salvia in volle bloei en een zak 'speciale aarde voor meditterane planten'. En oh ja, hydrakorrels om op de bodem van potten te strooien, dit voor een goede waterdoorlating. De Salvia groef ik in het rotstuintje tussen de lilablauwe Nepeta en Lavendel in, en de Oleander verpotte ik met die 'middellandse-zee aarde'.

Het zal best een typisch Hollands trekje zijn om in en rond je huis iets van vakantiegevoel te creëren door dit soort planten aan te schaffen, net zoals wij onszelf een of twee keer per week graag 'op zijn Frans' tracteren met koffie, croissantjes en jam bij het ontbijt.





En dat vakantiesfeertje wordt nog versterkt door de vele insecten - hommels, bijen en af en toe al wat vlinders - die op dat soort planten afkomen. Zelfs op die regenachtige dagen van deze week hoor je overal hun gezoem.
Maar straks gaat de zon weer schijnen en de komende dagen wordt prima weer voorspeld, dus wat het weer betreft valt er niets te klagen.

Anni Felici

Eergisteren, daags na die vijf kilometer, heb ik nog drie kwartier (uit)gelopen, dit na mijn ochtendwandeling van een uur eerder die dag. En gistermorgen naar Meer en Bosch gewandeld, dat in de maand mei altijd één grote vogelvolière lijkt. Toegegeven, niet erg boeiende info om te delen, maar dit even voor mijn activiteiten-logboek.

Maandagmiddag ook weer de gang naar het Filmhuis gemaakt, en zoals vaak het geval is zat ik ook nu weer met nog één persoon in de zaal waar de film werd vertoond. De keuze viel ditmaal op Anni Felici.

Het was wel een aardige film maar - wat mij betreft - niet een in de categorie 'absolute top'. Eigenlijk kun je de hele film zien als één grote flashback van de hoofdpersoon die wel als kind (het jongetje Dario) maar nergens als volwassene in beeld komt, hooguit een enkele keer als voice-over.

Deze hoofdpersoon, vermoedelijk het alter ego van de regisseur (Daniele Luchetti), kijkt terug op zijn jeugd en dan vooral op hoe en waar hij opgroeide. Het is met name een terugblik op hoe zijn ouders zich gedroegen in die tijd, de roemruchte, van vrijheidsdrang en experimenten doordesemde jaren zeventig van de vorige eeuw.

Het verhaal speelt zich af in Italië, 1976. Serena is een zorgzame moeder van twee jongetjes en een liefdevolle, toegewijde echtgenote die nog niet 'geïnfecteerd' ;-) is door het virus van de emancipatie. Vader Guido is kunstschilder en hangt de hele dag rond in zijn atelier, omgeven door mooie naaktmodellen. Daar schijnt hij 'het' ook mee te doen. Ook in artistiek opzicht lijkt hij talentvol en op zeker moment krijgt hij de opdracht voor een grote expositie. Dat wordt echt zo'n pretentieuze seventies-achtige performance in een gallerie, waarbij naakte vrouwen worden ingesmeerd met verf.

De kunstenaar verschijnt zelf ook naakt ten tonele en wordt ook beschilderd door de dames. Totdat aan de toeschouwers wordt gevraagd wie mee wil doen met deze sessie. Zijn jaloerse vrouw, die met hun twee kinderen is komen kijken - tot duidelijke ontzetting en ongenoegen van Guido die 'werk en privé' strikt gescheiden wil houden (..) - gooit echter roet in het eten. Naderhand verschijnt er een recensie in de krant, nota bene van een van de belangrijkste kunstcritici van het land, waarin dit werk volledig wordt afgebrand.

Als de film bijna afgelopen is, zien wij hoe Guido zich 'herpakt' en zich aan grootschalige, ambitieuze conceptkunst gaat wijden dat de goedkeuring van de critici wel kan wegdragen. Maar voor het zover is voltrekt zich het een en ander. Zijn vrouw en kinderen vertrekken voor een retraite naar Zuid-Frankrijk, waarbij Serena ook en op haar manier een 'vrijmakings-proces' doormaakt door een lesbische affaire te beginnen met Helena, de galleriehoudster van Guido.

Uiteindelijk, zo vertelt de voice-over ons, zijn 'zijn' ouders gescheiden maar het contact tussen hen en de kinderen is wel gebleven.

Nogmaals: aardige film, maar niet echt diepgravend. Wel goed gecast is Guido (Kim Rossi Stuart) als de weliswaar volwassen maar narcistische, geestelijk wat puberale kunstschilder, en zijn voortdurend bezorgd kijkende vrouw Serena (Micaela Ramazotti), die jaloers is op een weliswaar niet hysterisch-agressieve manier maar wel op een 'controlerende' manier. En niet te vergeten de rol van de hoofdpersoon als kind, het opstandige jongetje Dario (Samuel Garofalo).

The Hague Royal Ten: snel en warm

The Hague Royal Ten 2014 kende meer deelnemers dan de jaren ervoor. Maar liefst 4100 deelnemers, waarvan het merendeel deelnam aan de 10 km. Toch waren er - naar verluidt - zo'n 1000 lopers voor de 5 kilometer. En dan heb ik de drukbezette 'kinderloop' niet eens meegeteld. Een mooi succes voor de organiserende vereniging The Hague Road Runners (HRR), en dat werd nog versterkt door de volledige medewerking van de weergoden.
Nu moet ik bij dat laatste wel de kanttekening plaatsen dat het voor aardig wat 10 km. lopers die in de namiddag liepen (vanaf 14:30 uur) wellicht àl te warm werd. Zelf kan ik daarover niet meepraten omdat ik aan 'de vijf' deelnam, en die ging eerder van start, om 13:00 uur.  Toch deed ook toen de zon flink zijn best. Waarom geen tien? Die loop ik in Delft over vijf dagen, ik vond twee 10 km wedstrijden binnen een week iets te veel van het goede.

Eén van de 4100 deelnemers...

Meer mensen, ook van mijn club, kozen voor de vijf. Waaronder het snelle koppel Michel en Hizkia, beiden liepen weer prachttijden en finishden in de kop van het veld. En Pierre. En Helmie, nog zo'n 'snelle'. En nog vele, vele andere bekenden. 
Een week lang heb ik nauwelijks tot niet gelopen (wel veel gewandeld) maar na wat inlopen vanochtend besloot ik niet te voorzichtig weg te gaan. Maar ook niet te onvoorzichtig: strak tempo starten en gelukkig kon ik dat vrij goed volhouden. Mooi parcours, vanaf de Bezuidenhoutseweg naar het Haagse Bos, en daar weer terug naar de finish in het Beatrix-kwartier. Hetgeen resulteerde in 25 minuten exact (wat had 24'59'' leuk gestaan), waar ik - als eerste 65 plusser - best content mee ben. Meer uitslagen staan als u op de link klikt.
Na de loop bleef ik nog wat hangen, ik wilde de 10 km wel zien temeer omdat daar veel bekenden aan deelnamen. Paul Kruijssen, Paul van Oyen, André Tap. Jan Passchier, ach, ga zo nog maar even door. En natuurlijk twee mensen van mijn trainingsgroep, Ellis en Ton. Na afloop heb ik alleen Ton gezien. 

Bert Wentink en Ton van der Pol

Na mij met een handdoek te hebben drooggedept trok ik een droog t-shirt aan en ging naar buiten. Ik volgde het parcours en zocht bij het Haagse Bos, ongeveer een kilometer na de start, een plekje op om wat foto's te maken van passerende lopers. Dat werd uiteindelijk een filmpje (zie boven) en wat foto's.... Een paar foto's staan bij deze tekst. In dit album nog meer!

Koen, nog steeds flitsend snel. Potverdrie Koen, lang niet gezien!

Paul Kruijssen achtervolgt een spartaan

Vader en zoon De Vries: beiden content...

Naar De Biesbosch

Vandaag heb ik in twee natuurreservaten mijn voetsporen achtergelaten. 's Ochtends vroeg de gebruikelijke ronde: naar het Westduinpark en via de De Savornin Lohmanlaan, Bosjes van Pex en Stokroosveld terug naar huis. Wat ditmaal vooral opviel waren de klaprozen die op diverse plekken hun felrode kelken openden.

Maar later deze ochtend ging ik naar Dordrecht, waar ik met Corrie had afgesproken voor een wandeling door De Biesbosch. Ondanks dat Prorail weer zijn best had gedaan om het de treinreizigers via omwegen en vertraging lastig te maken hun bestemming te bereiken, verliep de reis voorspoedig en was ik precies op het afgesproken tijdstip op het station van Dordrecht, elf uur.

Eerst reden wij naar Villa Augustus. Daar was ik al eerder, een heel bijzonder gebouwencomplex en daarbij een zo mogelijk nog bijzonderder tuin, die momenteel vol uitbundig bloeiende bloemen staat. Je waant je op vakantie in Frankrijk of Italië, zo'n oord is het. Na de tuin te hebben bewonderd (zie voor een impressie dit album) gingen wij in het restaurant koffie 'met iets erbij' (cheesecake en een brownie) nuttigen. Ook namen we een kijkje in de keuken annex zalen en winkel vol in esthetisch en ecologisch opzicht verantwoorde producten.

Even later, bij het verlaten van deze romantische locatie in meditterane sfeer, spotte ik nog een puttertje in de verte. De camera meteen maar op x-maal zoom gezet en gepoogd een foto van het bontgekleurde vogeltje te maken. Hetgeen nog aardig is gelukt.

Vervolgens karden wij in Corries bolide (of eigenlijk die van haar man Richard) naar De Biesbosch. Het was behoorlijk druk, de auto moest een eind voorbij het bezoekerscentrum worden geparkeerd, maar van daaruit was het maar een klein stukje lopen naar het bezoekerscentrum.

De wandeling die wij maakten was niet extreem lang, maar wel mooi. Wel een tikje onduidelijke bewegwijzering, maar zolang je de paden maar volgt kom je altijd wel ergens terecht, en zelfs weer bij het uitgangspunt. Onderweg stuitten we onder meer op een kudde schapen die door hun herders binnen een omrastering werden gehouden, kennelijk was het nog geen tijd voor de wandeling. En vlak bij die schaapskooi een 'bijenstal' waar honderden bijen in- en uitvlogen. Het schijnt overigens weer ietsje beter te gaan met de bijenstand, zo hoorde ik gisteren. Meer foto's van de Biesbosch-wandeling hier!

Zomerse sferen

Twee warme dagen achter de rug, waarmee de trend van een warm voorjaar - na een korte maar voor het groen hoogstnoodzakelijke natte dip - werd voortgezet. Het was voor ons de eerste keer dat we op het strand lagen, en de omstandigheden waren optimaal.

En, zoals eerder gemeld, zijn die vroege ochtendwandelingen te gek in dit seizoen. Ook gistermorgen kwam ik weer van alles tegen, zo lukte het mij om de nachtegaal zingend in beeld te krijgen. Akkoord, het is geen filmisch hoogstandje maar je hebt wat.


Ook andere vogels zag en hoorde ik waaronder de Grasmus en de Zanglijster, en deze Sint Jacobs-vlindertjes die rond de met dicht struweel omlijste paardenpaden rondfladderden. En even later vlak voor mijn neus een prachtige vos die, zo bleek later, achterna werd gezeten door een labrador, maar helaas was ik te laat met om hem te fotograferen.

Iets heel anders, maar het past wel in de vakantie-achtige sfeer van de afgelopen dagen: dit Franse winkeltje hieronder kun je vinden aan de Kanaalweg. Ik was daar afgelopen zaterdag, een van de twee dagen per week dat die winkel open is. De andere dag is de woensdag. Je kunt daar onder meer geweldig mooie, verse rode knoflook krijgen, maar toen ik er kwam waren alle bollen en strengen uitverkocht. Ik raakte wel met de eigenaar van de winkel aan de praat. Hij is weliswaar een Nederlander  maar wel een die met zijn ene been in Frankrijk en met zijn andere been in Nederland woont.

De knoflook komt in juni weer, kakelvers, zo beloofde hij. Over een week gaat hij weer naar zijn huis in Frankrijk om allerlei typisch Franse produkten in te slaan en deze vervolgens hier te verkopen. Hij had wel nog andere authentiek Franse produkten, zoals baguettes van desem, diverse 'saucissons' en wijnen, paté de foie gras (dat vind ik dan weer wat minder), fromages enzovoorts.

Wat wel aardig was is dat ik, voordat ik terugfietste, nog gratis een al wat ouder bolletje knoflook meekreeg, bij thuiskomst bleken daar nog heel goede tenen aan te zitten. Onderweg naar huis nog even langsgegaan bij oude vriend René V., gewoon spontaan aangebeld zoals ik vroeger wel meer deed bij vrienden maar tegenwoordig zelden of nooit meer. Wij leven nu eenmaal in een samenleving die bestaat uit drukke agenda's zodat je altijd een afspraak moet maken. Daarom is Facebook zo'n mooie uitvinding - vind ik nu - omdat je altijd het gevoel hebt op die manier sociaal contact met kennissen en vrienden te hebben. Maar ook dan merk je dat je geneigd bent mensen te vergeten, je moet daar zelf alert op zijn. René had ik al jaren niet gezien hoewel wij misschien hemelsbreed twee kilometer van elkaar af wonen. Hoe dan ook was het even gezellig, wat bijpraten en de komende tijd iets naders afspreken.

Wielewaal!

Hans Dorresteijn kan er helemaal lyrisch van worden, van de Wielewaal, en zeker van zijn zang. Ik kan mij daar van alles bij voorstellen. Want ondanks dat de 'doodgewone' merel door de meeste mensen als beste zanger wordt gewaardeerd - niet onterecht vind ik - heeft het simpele 'dudeljoho' of  'wiela-wieloe' van de wielewaal een ongeëvenaarde klankvolheid en ook - vind ik - iets intrigerends. Er zit iets hoopvols in die klank waardoor je je opeens gelukkig voelt

Nu wil het geval dat de wielewaal best een zeldzame vogel is geworden, en zeker bij ons in de randstad. Sterker nog: ik heb hem hier nog nooit gehoord. De laatste keer dat ik wielewalen in het wild hoorde zingen was in Istrië en dat is ook alweer zo'n twaalf jaar geleden. In ons land komen ze vooral nog voor in het oosten, onder andere op bepaalde locaties in Gelderland, de Achterhoek en Overijssel, en ook in de Flevopolder en bij het Lauwersmeer.

Vanmorgen vroeg ging ik, na die zware halve marathon van gisteren in Leiden, mijn benen wat losmaken via een ochtendwandelingetje naar en door de duinen. Zoals vaker liep ik via de Zonnebloemstraat en de Fuutlaan naar het Westduinpark. Daar aangekomen hoorde ik van diverse kanten de nachtegalen die hier, in het Westduinpark, goed vertegenwoordigd zijn. Dus ik mijn eeuwige zakcameraatje op filmstand gezet en wat van die zang opgenomen.

Wie schetst mijn ongeloof, verbazing en vervolgens vreugde toen ik opeens tijdens het opnemen van de nachtegalenzang - op de achtergrond, maar luid en onmiskenbaar - een wielewaal hoorde? Kannietwaarzijn, om de titel van het bekende tv-programma van Astrid Joosten aan te halen. Misschien had ik het verkeerd gehoord en was de wens de vader van de gedachte. Het zou een vogel kunnen zijn wiens zang veel op die van de wielewaal lijkt. Toch maar even gefilmd, die wielewaal zie je wel niet (het is de mooiste maar meest 'onzichtbare' vogel die je kunt voorstellen) maar dan heb je in ieder geval geluid.


Maar er is geen twijfel mogelijk: ik hoef geen lange reis meer naar het Lauwersmeer te ondernemen louter om de wielewaal te kunnen horen. Ik heb 'm gehoord, het is onmiskenbaar onze geel-zwarte vriend!

Ik heb een paar van die korte filmpjes gemaakt, en die waarop de wielewaal het duidelijkst is te horen heb ik op deze blogpost geplaatst. De nachtegaal hoor je hier trouwens ook duidelijk op, let dus vooral op het melodieuze 'dudeljohho'...

Lijden in Leiden

Tja, ik heb weleens beter gelopen in Leiden, in 2011 bijvoorbeeld... Wat was het zwaar, vooral de tweede helft, alsof je in een brandende oven liep. En onderweg het nodige oponthoud. Maar al met al blijft het toch een mooie (halve) marathon, met in de polder enthousiaste aanmoedigingen van mensen die in de huizen langs het parcours wonen en van de groene kikkers in de sloten...

Van tevoren voelde ik mij best fit en welgemoed, ook nog ietsje lichter geworden de afgelopen weken dus een tijd van (ruim) onder de twee uur had ik wel gedacht. Maar dat zat er dus niet in. Nog afgezien van het feit dat ik domweg de snelheid niet meer heb, had het ook - en vooral - met de warmte te maken: in juli en augustus kunnen de temperaturen nog (aanzienlijk) hoger zijn, maar voor de meeste lopers kwam deze tropische dag toch te vroeg. En als je tot twee keer toe een sanitaire stop moet maken inclusief een stukje wandelen scheelt dat ook weer een paar minuten. Schrale troost: ik was niet de enige die het moeilijk had: onderweg heb ik een paar keer een loper gestrekt op de grond zien liggen, bevangen door de warmte. Daar moesten ambulances bij komen.


Maar al met al was het toch een gezellige dag. 's Ochtends ging ik met de fiets naar het station waar we met de andere lopers uit onze groep - Eveline, Yvette en Eric - hadden afgesproken. (Kleine) Hans en Ilse (die kampt met een teenblessure) kwamen later, met de fiets naar Leiden. Ook andere bekende lopers van onze vereniging heb ik gesignaleerd. Jan Groenestein, Murat, Sherman met echtgenote en later, langs het parcours, spotte ik ook Wim van Es en Lodewijk van Dongen.

En zowaar zag ik ook nog een paar bloggers, zoals ´snelle´ Claudia (zie foto). Zij ging voor de hele marathon, evenals die andere snelle ultra-man Richard van der Klis (foto helaas niet helemaal gelukt). Je moet er toch niet aan denken, een hele marathon in deze omstandigheden maar zelfs een aantal leeftijdgenoten van The Hague Road Runners waagden zich aan dit avontuur...

Bij Jan Wierenga, die in de kerk met vrouw Jannie en zoon Marcel de stand van De Hardloopwinkel bemenste, kon ik mijn tas kwijt. Daarna zouden we een stukje inlopen met ons groepje. Maar daar kwam niet veel van, het was te druk dus liepen wij in één keer door naar de start in de Breestraat, die in de hele straatlengte gevuld was met lopers. Daar een plekje gezocht, ik stond bij de ballonnen waarop 1:50 stond geviltstift, de anderen liepen helemaal door naar voren, naar het wedstrijdvak. Toen om 10:31 uur het startschot was gegeven, duurde het nog een volle vijf minuten voordat ik over de startmat kwam.

De ballonnen met 1:50 heb ik niet meer gezien, die waren kennelijk allang in de verte verdwenen. Toch had ik niet het gevoel dat ik overdreven traag liep. Eigenlijk liep het best wel redelijk lekker, maar geen gekke dingen gedaan en de ademhaling steeds onder controle. En bij elke verversingspost wat gedronken.

Toch werd het op een gegeven moment steeds warmer en ook zwaarder. Bovendien kreeg ik last van maagkrampen wat het tempo drastisch naar beneden schroefde. Iets dat je vooral merkt doordat opeens hele volksstammen je passeren. Maar ik kon mij wel herpakken. De laatste vijf kilometers waren vooral zwaar, hier wreekte zich mijn gebrek aan lange duurtrainingen (ik loop wel regelmatig anderhalf uur, en één keer heb ik - afwisselend lopend en wandelend - twee uur gelopen, maar daarmee maak ik waarschijnlijk niet genoeg kilometers) doordat de benen gingen verzuren. Gewoon een kwestie van blijven gaan, al had ik helemaal geen energie meer om het laatste stuk te versnellen.

Ik was behoorlijk kapot toen ik over de finish kwam (bruto 2:10 uur, netto 2:05), dus het doel - voor zover ik mij dat al gesteld had - is niet gehaald. Ook toen ik terugliep naar de kerk met een flesje sportdrank in de ene en een glas bier in de andere hand, en een medaille om, werkten mijn benen niet erg mee. Alsof ik 'de hele' had gelopen.

Met Sandra van Beest en Yvette Solognier

Maar goed, na enig omkleedwerk naar de uitspanning gegaan waar we hadden afgesproken. De anderen waren daar al enige tijd - zij hadden ook allemaal onder de 1:50 gelopen, van 1:42 tot 1:49 - en zaten aan een drankje. Even later kwam daar een voedzame lunch bij, zelf heb ik mij een keer bezondigd aan brood met kroketten!

Later, na terugkomst in Den Haag en afscheid van de loopvriendjes te hebben genomen, met de fiets terug naar huis waar ik al snel achter de potten en pannen kroop. Ik had familiebezoek en maakte een snelle maar voedzame en culinair verantwoorde hap: Tagliatelle met in olijfolie geroerbakte rode peper, paprika, knoflook, wokgarnalen en verse spinazie, het geheel kruiden met peper, zout en oregano. Is niets mis mee.

Omloop Ter Heijde vanaf de zijlijn

Na een relaxede dag met wat werken in de tuin (lees: zonnen, lezen en wat overtollig onkruid verwijderen), bibliotheekbezoek en nog wat van die alledaagse zaken, gisteravond vroeg - rond kwart voor zes - op de fiets gestapt om mij naar Ter Heijde te begeven. Daar vond de Omloop Ter Heijde plaats, een wedstrijd/prestatieloop bestaande uit twee jeugdlopen, vervolgens een vijf en een tien kilometer. Jan Groeneveld was er ook, samen moedigden wij al die voorbijsnellende lopers en loopsters aan.

Ondanks het tijdstip - of misschien juist wel vanwege het tijdstip - was de belangstelling enorm. Dat viel vooral op bij de jeugdlopen, normaliter toch altijd een beetje het 'ondergeschoven kind' bij loopmanifestaties. Er liepen veel kinderen mee. Onder hen zoon Joris van groepsgenote Eveline, die zich van zijn beste kant liet zien en bij de 'tweede manche' van de jeugdloop - met véél deelnemers - vierde werd, en Kai, zoon van onze relatief  'verse' maar snelle groepsgenoot Eric Pontier, die in dezelfde serie liep en ook zeer goed, niet heel ver achter Joris. Twee talenten.

Zelf deed ik niet mee, zoals ik al eerder schreef vanwege 'de halve' van Leiden morgen - maar ik ging kijken als toeschouwer/supporter en om wat kiekjes te maken. En ik was er toch, dus meteen maar wat bewegende beelden gemaakt, onder andere van de jeugdloop en de tien kilometer later op de avond.

Haag Atletiek was goed vertegenwoordigd. Van 'mijn' Groep 5 deden Dick, Marianne en (grote) Hans mee aan de 10 kilometer, andere Haag-enaars deden verspreid mee over de vijf kilometer en de tien kilometer.

Bij de 5 kilometer werd Jeroen van Aken (foto) met flinke voorsprong eerste, maar na hem zag ik vele malen het geel-groen voorbijflitsen. Sonja, Barend, Sandra, Ruud, enfin laat ik maar niet aan 'name-dropping' beginnen want nu al vergeet ik de helft. Ik schreef 'flitsen' want er is over de hele linie snel gelopen en er zijn een aantal pr's (o.a. van Yörin en Janet) gesneuveld. Het was dan ook fantastisch loopweer - zonnig, beetje wind, niet overdreven warm en het parcours was ten opzichte van vorige keren aangepast: geen strand en mede daardoor een stuk 'sneller'.

Zoals hiervoor al vermeldt veel Haag-leden:  In deze fotoreeks zien we meer 5 km. lopers...

Bij de 10 km. loop zag ik onder andere mijn eerdergenoemde drie groepsgenoten Marianne, Dick en Hans méér dan goed presteren al hadden de eerste twee gehoopt nog ietsje sneller te kunnen, en ook mijn 'Delft-loop-maatje' Jan Wierenga (hieronder) was in topvorm, wat bleek doordat hij nèt onder de 50 minuten (49'58'') finishte.

De (voorlopige) uitslagen staan HIER!

Go West

Het was vandaag ideaal weer voor een fietstochtje, en dat hebben wij dus maar gedaan. We reden naar en door het Westland en van Hoek van Holland terug. Veertig kilometer in totaal, via de Componistenbuurt en het Arnold Spoelplein reden we langs tuincentrum Ockenburgh de Monsterseweg op en zo verder via Madestein en Poeldijk naar 's Gravenzande. Van daar uit reden we vier kilometer om via een landelijke omgeving naar Staelduin.

Landelijk was trouwens vrijwel de gehele route, dat begon al in Madestein. Een overbekend (trainings)gebied weliswaar, maar vooral in dit seizoen prachtig om doorheen te rijden of te lopen. Bouw- en weiland wisselen elkaar af, en in de sloten langs de route geven de groene kikkers luid van hun aanwezigheid blijk.


In het Staelduinse bos even afgestapt bij het bezoekerscentrum dat echter alleen op woensdagmiddag en in het weekend open bleek, dus hebben we wat rondgekeken in de wilde bloementuin die daar door vrijwilligers wordt beheerd.




Daarna nog een stuk teruggereden en naar Hoek van Holland. Op een terras in de brandende zon koffie gedronken, daarna zeventien kilometer teruggereden naar Den Haag via 's Gravenzande en Terheijde. Waar ik morgen ook weer zal zijn als toeschouwer van de Terheijde Loop. Ik doe niet mee want ik vind dat te kort op de halve marathon van Leiden komende zondag.


Die terugweg was wel stevig aanbikkelen, er stond een aardige bries vanuit het noordwesten en in het gedeelte van Hoek van Holland tot aan Terheijde zitten flinke stukken 'vals plat'. We kwamen uiteraard ook door het vooral bij Haagleden befaamde 'tunneltje'.




Uiteindelijk toch maar rechtsaf geslagen en via de Monsterseweg terug. Weliswaar hadden wij ook daar wind tegen maar het fietste toch wat beschutter en bovenal vlakker.