De (on)wijzen uit het Westen

Gistermiddag heb ik - tussen de bedrijven door - nog een stukje (40 minuten) gelopen. Eerst wel wat stijve benen, dat kan komen door het loopje van afgelopen zondag en de training van maandag komt of van de latente ichsias. Maar uiteindelijk ging dat ene tempoloopje over één kilometer best goed, in 4'10''. Moest wel tot het gaatje gaan.

Het was een korte training omdat ik een groot deel van de dag druk was met boodschappen doen, onder andere bij de Haagse Markt aan de Herman Costerstraat, AH en de Aldi. Daarna koken, ik kreeg eters. Vanwege het zomerse weer ditmaal vis op meditteraanse wijze gemaakt, Dorade. Met een tomaten-basilicumsaus. En daarbij een Salade, eveneens mediterraans, met paprika, rode ui, groene en zwarte olijven, verse en gedroogde tomaatjes, vinaigrette van mosterd, witte wijnazijn, oregano, peper, zout en olijfolie.


Het recept van dit visgerecht is van het net geplukt, heel smakelijk met stokbrood en een - wat tijdens het eten bleek - goede chardonnay, een argentijnse Santa Julia.

's Avonds toch nog even naar de club gegaan waar vrijwel iedereen had plaatsgenomen op het terras. Daar even een biertje gedronken met Ton v.d. P. en Harry R., maar binnen stonden ook nog enkele kornuiten waaronder Frank I., Paul V. en Paul van O., Joop N. en Robert van W. Ook daar nog even gepraat en een sportdrankje genuttigd.

Op het moment dat ik naar huis wilde zei Frank, terwijl hij aandachtig de display van zijn smartphone bestudeerde: "Wacht nog even, straks laat ik jullie iets leuks zien aan het firmanent. Het is over een kwartiertje." Dat klonk spannend, geen idee wat wij te zien zouden krijgen. Een planeet (zoals in de film Melancholia) of ander hemellichaam dat onze aarde ging verzwelgen? Een vallende ster? Of een ruimteschip met van die mannetjes met grote schuinstaande ogen die ons zouden ontvoeren naar de Orionnevel? Dat bleef een verrassing. Nog tien minuten...

Toen er nog vijf minuten te gaan waren, achtte onze excursieleider het tijd om ons naar buiten te dirigeren. Bij de jeu des boules-baan bleven wij staan met het gezicht in noordwestelijke richting. Aandachtig tuurden wij in de richting waar Frank naar toe wees. "Daarboven, tussen die twee wolkenrijen in, gaan jullie het straks zien. Nog twee minuten." Het begon al aardig te schemeren, maar dat was geen probleem, zei Frank. "Nog 45 seconden". Toen begon het aftellen: "Tien, negen, acht etc.... nul!"

En verdomd, precies op dat moment verscheen er een stralend lichtgevend object op de door Frank aangewezen plek, een ster die zich met grote snelheid naar rechts bewoog en al na enkele seconden begon uit te doven. Dat was bijzonder, maar wat hadden wij nu precies gezien?

"Een Iridiumsatelliet", zei Frank. Hij vertelde ons vervolgens iets dat ik ook op de site 'astroblogs' las en waarvan ik omwille van de exactheid van de info maar even uit citeer: "Wie ooit een Iridium flare heeft gezien vergeet dat nooit meer: een voorbijtrekkend lichtpuntje aan de hemel, dat plotseling erg helder wordt en dan na een paar seconden weer langzaam uitdooft. Het gaat om Iridiumsatellieten, waarvan er zo’n 66 in de ruimte rondtuffen – 780 km boven het aardoppervlak – en die gebruikt worden voor mobiele telefonie via de satelliet. De satellieten hebben drie grote reflecterende zonnepanelen en soms wil het zonlicht via zo’n paneel op een specifiek gebied op aarde worden geprojecteerd. In dat geval zie je aldaar een flare, een kortstondige uitbarsting die af en toe tot magnitude -8 of -9 reikt."

Weer wat geleerd en gezien!