Zoals vaker op maandag ging ik benenwagend naar de club. Veel mensen zijn nu met vakantie en dat bleek ook uit de opkomst: onze Groep 5 was gereduceerd tot vijf personen: Rob, Ellen, Ilse (trainer a.i.) en Marianne. Allemaal snelle lopers, hun rustige duurlooptempo is voor mij flink doorlopen dus gaf ik, als mindere god, van tevoren aan dat ik op enig moment zou kunnen afhaken. En dat is precies wat er gebeurde. Een half uur lang kon ik aardig meekomen maar wel in een voor mij vrij intensief tempo. Dus in de duinen, tussen Terheyde en Ockenburg in, ging ik bij de fietsenstalling rechtsomkeert.
Even later ging ik linksaf richting strand maar sloeg daarvoor rechtsaf, op het relatief nieuwe fietspad richting Kijkduin, en keek een andere groep van Haag in de rug, zo'n vijftig meter voor mij. Volgens mij was dat Groep 4, met onder anderen Ellen Oostvogel, Jan Slootweg en Cor van der Geest. Ging proberen op hen in te lopen maar omdat deze groep gemiddeld nòg sneller is dan Groep 5, duurde het wel even voordat mij dat lukte. Uiteindelijk kwam ik hen weer bij de waterpomp op Kijkduin tegen en ben daarna nog een stukje met hen meegelopen, waarbij zelfs een paar minuten in een flink tempo. Daarna afgehaakt en rustig naar huis gelopen. Die 75 minuten heb ik sowieso volbracht, het liep al met al tegen de 90 minuten.
Was het dan zo'n slechte film? Nee, dat zeker niet, maar het was maandag en buiten scheen de zon volop dus wie gaat er dan in een bioscoop zitten? Alleen degenen die geen werk hebben en/of toch al genoeg buiten zijn. Maar nogmaals: het was geen slechte film, zelfs een goede, maar wel ècht realistisch: niet voor degenen die behoefte hebben aan romantiek of actie. Over de inhoud kunnen we kort zijn: hoofdpersoon Sandra (gespeeld door Marion Cotillard) heeft te horen gekregen dat zij is ontslagen, dit in verband met de crisis. Zij heeft, met steun van haar man, amper één weekend de tijd om haar collega's één voor één over te halen afstand te doen van hun bonus van duizend euro waardoor zij - die haar salaris heel hard nodig heeft - haar baan kan behouden.
De reacties van haar collega's zijn verschillend: van uiterst meelevend en invoelend tot botweg agressief. Voor velen is haar voorstel, ondanks hun medeleven, niet acceptabel omdat zij het extra geld van de bonus zelf hard nodig hebben. Egoïstisch? Dat is de vraag, zij kiezen voor hun eigen gezin. Echt onaanvaardbaar lijkt het mij niet, het zijn immers stuk voor stuk 'gewone' werknemers, geen mensen waarvan je vermoedt dat ze nog ergens een tonnetje extra hebben liggen. Een enkeling verklaart zich echter wel solidair met Sandra en er worden zelfs relaties op het spel gezet om haar te helpen.
Het is een film die de toeschouwer doet nadenken; wat zou ik doen in zo'n geval? Het slot kent in ieder geval een verrassende ontknoping.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten