Heerlijke dag met vervelend staartje

Een heerlijke dag was het gisteren. Dan heb ik het vooral over het weer, het was een onvervalste (na)zomerdag. In de late ochtenduren gingen wij (vrouw, schoonzus en schoonmoeder) een boulevardje pikken, waarbij wij onder andere neerstreken bij Simonis voor een visrijke lunch - hoewel ik maar weinig nam - en op het terras van het Kurhaus koffie bestelden.


Later ging ik naar het strand bij paviljoen 'De Kwartel' met handdoek, klapstoeltje en een goed boek. Gisteren dacht ik nog dat dit wel eens de laatste keer strand dit jaar zou kunnen worden, althans in zwembroek, maar tot en met het weekend wordt er warm weer voorspeld dus wie weet komt het er nog een keer van. Op het strand raakte ik aan de praat met Ingeborg, de wederhelft van Frank I., en dat hebben wij nog even bij De Kwartel afgerond met een drankje. Ik had met die warmte graag een goed glas witte wijn gedronken maar er moest getraind worden dus hield ik het maar bij tonic. Ook lekker en wel zo dorstlessend.

De duinen vlak na de opgang bij strandpaviljoen De Kwartel

De training van gisteravond was ronduit top, niet in de laatste plaats door het onverminderd mooie weer - heel zacht en nagenoeg windstil -  maar ook vanwege het parcours, langs het met rietkragen en andere planten omzoomde water aan de Machiel Vrijenhoeklaan naar Meer en Bosch en vervolgens naar Landgoed Ockenburgh. De opkomst van Groep 7 was groot, ik heb niet geteld hoeveel mensen meeliepen maar 15 personen - overwegend dames - lijkt mij een aardige schatting.

Op het programma stond een fartlektraining, of, anders gezegd een duurloopje afgewisseld met speelse versnellingen. Daar gingen uiteraard de oefeningen aan vooraf en daar werd de training ook mee afgesloten. De eerste versnelling was in Meer en Bosch, wij liepen via het lange bospad bovenlangs in flink tempo tot aan het bruggetje. Vervolgens gingen wij naar Ockenburgh, waar wij in het stuk nabij het Hyacintenbos groepjes van drie vormden die viereneenhalf minuut in een flink tempo een willekeurige route in het bos moesten nemen, waarbij de leiding om de anderhalve minuut werd overgenomen door iemand van jouw team. Zelf liep ik op dat moment met Ana en Ton.

Meer en Bosch (eerder dit jaar)

Weer later kwamen we bij de Puinduinen, waar Arie de regie overdroeg aan Odette die een 'klaverbladtraining' gaf. Het was de bedoeling dat er in vier groepen op tempo werd gelopen, en wel over vier verschillende trajecten die steeds uitkwamen bij het beginpunt bij de pomp. Alle vier de ronden moesten worden gelopen, althans voor zover de tijd het toeliet. Eén ronde zou wel heel zwaar worden, dat was de beruchte trap naar boven die ook deel uitmaakt van het parcours van de jaarlijkse puinduinrun. Het groepje waarin ik liep had niet zoveel zin om die zware hobbel te nemen, reden dat het eerste rondje om de vijver niet erg hard ging. Bij de tweede grote ronde - via het heuvelachtige en deels mulle pad bovenlangs, en vervolgens een lang stuk verharde weg naar de pomp - liepen Geerdien en ik toch wat sneller, waarna we de derde vlakkere rond namen. Voor het vierde traject met de steile trap was geen tijd meer over.

Terug bij de Laan van Poot, weer gezellig gekout met onder andere Groep 5 en het vriendengroepje. Juist op het moment dat ik wilde weggaan gebeurde er iets dat ik niet direct in de gaten had: een bonk en vervolgens mensen bij de bar die zich over iets heen bogen. Iemand was (flauw)gevallen. Het bleek trainingsmaatje Ton te zijn met wie ik kort daarvoor nog de sterren van de hemel liep tijdens de training. Nadat hij de hele tijd met trainer Arie had gesproken aan de bar was hij 'niet goed' geworden. De val had wel voor een wond op zijn achterhoofd gezorgd, reden dat men het raadzaam vond hem even zo te laten liggen totdat de ambulance kwam. Dat duurde wel even, parlementair uitgedrukt. Kort en goed; het leek achteraf mee te vallen, Ton was betrekkelijk snel weer 'bij', al moest de wond wel gehecht worden in het ziekenhuis. Daarna zou Arie hem thuisbrengen.

Hoewel Ton vanuit liggende positie al snel grapjes maakte - "misschien heb ik wel te weinig bier gedronken" - was het voor de omstanders toch even schrikken. Hopelijk gaat het nu weer goed met hem.