Struinen door Duin en Kruidberg

Bij het ouder worden gaan herinneringen een grotere rol innemen. Niet dat je urenlang achter een pot geraniums zit te mijmeren over hoe mooi en goed alles vroeger was, maar feit is wel dat je sommige dingen van 'toen' weer gaat herleven. Dat gebeurt aan de hand van oude foto's - de laatste tijd wil ik weleens snuffelen in oude foto-albums en gisteren kreeg ik een hele zwik toegemaild van een vriendin - maar ook via muziek, boeken en hernieuwde ontmoetingen.

Dat hardlopen bijvoorbeeld, een hobby die ik nu al 46 jaar beoefen. Dat is zeker niet uniek, maar niettemin best lang. Hoe je het ook wendt of keert, in die 46 jaar leer je jouw lichaam wel kennen, die ervaring zit in je lijf. Ervaring die ik vanaf het begin - zelfs jarenlang - als 'alleen-loper' en naderhand ook in diverse groepen opdeed.

Toch kun je nooit beweren dat je het allemaal al weet, zelfs niet na al die jaren en al die loopjes, lopen en trainingen. Iedere keer ervaar ik het alsof ik voor de allereerste keer loop en dat levert een raar soort spanning op tussen ontvankelijkheid en eigenzinnigheid, 'het nu wel weten'. Dit nog los van het feit dat je bij het ouder worden in meerdere opzichten jezelf tegenkomt, soms van de ene minuut op de andere.

Woensdag liep ik weer met Groep 5 mee, het was een fartlek. Alhoewel het niet echt heel slecht ging blijf ik problemen houden met het tempo van de groep, en al helemaal met heuveltjes waarop ik stuk ga en vervolgens helemaal achterop kom te lopen. Voor een keertje is dat niet zo erg, maar als je in (relatief) goede vorm bent is dat mentaal gezien niet prettig, bovendien houd ik de groep op, zo is dat gewoon.

Dus heb ik besloten om weer als vanouds voor mijzelf te lopen en/of een groepje te zakken. Dat is geen drama want de mensen van en de contacten met Groep 5 blijf ik toch wel houden. Een persoonlijk afgang is het ook niet want bij prestatie- en wedstrijdloopjes haal ik nog dezelfde tijden als vorig jaar. Ik denk dat het een kwestie is van goed op gewicht blijven, uitgebalanceerd trainen en voldoende rust nemen. Wel blijf ik steeds last houden van ichsias-achtige pijntjes vanuit de rechterbil, maar ik ben er niet uit of er een relatie bestaat met het uiterst moeizame klimmen.

Gisteren heb ik een fikse wandeling gemaakt door Landgoed Duin en Kruidberg. Daartoe moest ik eerst met tram en trein via Haarlem naar Santpoort Noord. Van daaruit een wandeling gemaakt van pakweg tien kilometer. Daarbij mooie stukjes natuurschoon doorkruist. Om te beginnen het park rond herenhuis Duin en Kruidberg. De parktuin annex beeldentuin bij dat immense huis is aangelegd in Engelse landschapsstijl met slingerende paden, mooie waterpartijen en vergezichten. In dat huis zit onder andere een hotel en een brasserie en een groot buitenterras. Het straalt wel een enorme 'chique' uit. Een foto-impressie van de wandeling staat hier.

Er was wel even een probleempje: het voetpad dat op de van internet uitgedraaide wandelroute aangegeven stond kon ik niet vinden. Daarom verliet ik na een korte ronde het park en ging linksaf. Op een gegeven moment sprak ik een fietsende dame aan. Deze bestudeerde mijn paperassen maar kwam er ook niet uit, totdat zij op het lumineuze idee kwam dat er een tweede ingang van genoemd landgoed was. De vriendelijke en behulpzame dame liep een stuk met mij terug met de fiets aan de hand, onderwijl pratend over haar vakantie en de vloer die zij thuis moest afschuren. Totdat we bij die tweede ingang stonden. En inderdaad, daar was het voetpad met route-aanduiding.


Ik volgde die weg en weldra kwam ik via een heus trailpad (Cremerpad) met veel uitstekende boomwortels - niet ongevaarlijk - uit bij een afwisselend begroeid duingebied. Ook daar waren schotse hooglanders aanwezig. In welk Nederlands natuurgebied zijn ze niet, kun je je afvragen.

Na vier kilometer maakte ik rechtsomkeert en liep dezelfde weg terug naar Santpoort-Noord. Bij paviljoen Duin en Kruidberg een soft-ijsje gekocht - het lekkerste en romigste softijs dat ik ooit proefde - waarna het nog maar tien minuten lopen was naar het station. Rond 17:00 uur was ik thuis waar ik meteen achter het fornuis voor twee inwendige mensen ging zorgen.