Oscar voor Wende?

Vandaag even op en neer naar Zurich geweest. Nee, niet naar de stad natuurlijk maar naar de film. Er is veel voorpubliciteit geweest voor deze film waarin Wende Snijders de hoofdrol speelt. Sterker nog: de hele film door is de focus - in elk opzicht - op de zangeres gericht. Zij maakt met deze film ook haar ijzersterke filmdebuut.

Veel wil ik niet over het verhaal kwijt, per slot van rekening was vandaag de (haagse) première en menigeen zal de film willen zien.

Wende Snijders; we kennen haar als het onschuldig ogende kindvrouwtje met leuke-tandjes-lach, die door haar fenomenale stem en gepassioneerde voordracht tot de top van de Nederlandse kleinkunst is doorgedrongen. Maar ik zou er niet gek van staan te kijken als ze volgend jaar een Oscar in de wacht sleept of er minstens voor wordt genomineerd. Wat een fantastische acteerprestatie zet zij hier neer zeg.

De film bestaat uit twee 'hoofdstukken' en is heel apart opgebouwd, met het tweede deel als eerst hoofdstuk. Daardoor gaat de toeschouwer gaandeweg begrijpen wat er met de jonge vrouw aan de hand is. Laat ik er dit van zeggen dat Nina zowel in rouw is als met verraad te maken had. Haar overleden vriend bleek een dubbelleven te hebben geleid, hetgeen haar verdriet, woede en melancholie verklaart, maar ook haar rigoureuze besluit om afstand te doen van hetgeen haar het meest dierbaar is.

Van meet af aan zien we Wende in de rol van Nina als een desolate, wat wanhopig-melancholieke vrouw dolend en liftend langs 's heeren wegen, klaarblijkelijk zonder doel of vaste bestemming. Daardoor krijgt de film de sfeer van een road-movie.

Nina bezoekt parkeerplaatsen, wegrestaurants en een discotent waar ze spontaan meezingt met een band maar even plotseling weer vertrekt, krijgt een kortstondige relatie met een vrachtwagenchauffeur. Hij geeft haar op zeker moment de bons omdat hij geen hoogte krijgt van haar raadselachtige gedrag, waarover zij tegenover hem weinig kwijt wil of kan.

Het meest fascinerende in de film is Wende Snijders zelf, wat een expressie en wat een acteertalent. En hoe dat alles in beeld is gebracht, wat een camerawerk. Hoe groot het aandeel van regisseur Sacha Polak is geweest om haar tot deze overweldigende prestatie te krijgen weet ik niet, feit is wel dat hij een juweel van een film heeft afgeleverd dat zonder enige twijfel hoge ogen gaat gooien. Wat mij betreft de beste film die ik zag sinds Jagten.