Dit was het weekend van de muzikale diversiteit: op Vlaggetjesdag werd het publiek enkele momenten teruggezet in de jaren veertig met een kostelijk optreden van Sergeant Wilson's Army Show, thuis voor zowel de buis als de pc vele artiesten en groepen gezien bij Pinkpop (op het moment van dit schrijven Triggerfinger met een heerlijk 'vet' optreden inclusief scheurend-orgastische geluidsexplosies), en op zaterdagavond naar de schouwburg voor een geweldige voorstelling van Mini en Maxi.
Om met Vlaggetjesdag te beginnen: ondanks het feit dat de nieuwe haring pas volgende week verwacht wordt is besloten dit jaarlijkse oer-Scheveningse festijn niet te verzetten. Dat bleek de pret geenszins te drukken.
Zelf was ik er - na wat in de stad te hebben gebanjerd - vrij laat in de middag, juist op tijd om een van de haagse hostesses/ambassadeurs (en snel clublid) gezelschap te houden bij het uitdelen van flyers met het programma van Vlaggetjesdag.
Veel muziek heb ik niet gehoord. Of het zou die Schotse doedelzakspeler moeten zijn die vrolijk fidelend op zijn instrument heen en weer liep. Maar eerdergenoemde Army Show was geweldig, eerder in 2006 had ik ze ook hier gezien. Een trio prima zangeressen in de stijl van de Andrew Sisters, voor iedereen maar vooral voor de generatie zeventig- en tachtig plus moet het een feest van herkenning zijn geweest.
Naast Marjolein was naderhand Paul Kruijssen van de partij en bij het verlaten van de binnenhaven - ik had inmiddels een portie goedgebakken kibbeling verorberd - Jan Groeneveld. Laatstgenoemd tweetal was ook in Delft aanwezig vanmorgen. Maar daarover straks.
Want eerst wil ik het even hebben over Mini en Maxi gisteravond. Ze treden al een paar maanden op in de Koninklijke Schouwburg, in september nog een paar keer. Ik wilde hen een keer zien. Daarmee heb ik eindelijk - na naar schatting dertig jaar - de tip van de enkele jaren geleden overleden Fred Bourgonje sr. (ooit hun impresario en neef van mijn moeder Tony Bourgonje) opgevolgd om beslist een keer naar een optreden van het illustere tweetal te gaan. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.
Gisteren zijn we op de fiets naar de schouwburg gegaan - het was toch mooi weer. We hadden kaartjes voor stoelen op het derde balkon achteraan, aan de zijkant. Niet de allerbeste plaatsen omdat alle voorstellingen snel waren uitverkocht. Toen ik anderhalve maand geleden bij de kassa kwam bleek dat er voor deze dag nog een paar beschikbaar waren. Aanvankelijk leek het er op dat wij daar goed zaten, met zicht op het podium. Maar toen het drukker werd en de stoelen voor ons bezet raakten keken we tegen allemaal achterhoofden aan.
Wacht, verderop het balkon richting podium waren nog twee stoelen onbezet. Zodra het licht uitging en de voorstelling begon, zijn wij behoedzaam die richting opgelopen en hebben die plaatsen ingepikt. Prima zicht van bovenaf! Saillant detail: aan de overkant van het balkon, recht tegenover ons, zaten Ferry Mingele en (vermoedelijk) zijn zoon.
Het gevaar leek mij niet ondenkbeeldig dat het een wat oubollige voorstelling zou worden. De heren Karel de Rooij en Peter de Jong zijn immers niet de jongsten meer, bovendien is subtiele humor niet ècht van deze tijd. Het werd echter een geweldige voorstelling.
De heren bleken nog van alles in huis te hebben en uit de kast te trekken: grote muzikale virtuositeit, scherp gevoel voor timing, fysieke behendigheid, een sterk mimisch vermogen, gevoel voor zelfspot... Veel van de ten tonele gebrachte sketches waren 'klassiekers' zoals die waarbij Maxi als zwaar verkouden, niezende poppenspeler de marionettenpop Mini bespeelt; of de 'vogeltjesdialoog' waarbij met louter vogelzang gecommuniceerd werd; de lang uitgesponnen flirt-act met enkele dames op de voorste rij waarvan een op het toneel werd ontboden, op de vleugel werd gevleid en onderdeel werd van een hilarische act. Ik heb werkelijk tranen met tuiten gelachen. En ik was bepaald niet de enige.
Kopjesloop
Oh ja, en dan was er nog Delft vanmorgen! Er is ook nog hardgelopen dit weekend, en wel bij De Kopjesloop. Daar aangekomen bleek ik niet de enige van onze vereniging te zijn. Hizkia en Michel, Ton en maar liefst drie Paulen (Kruijssen, Versteegh en Wobbe). En Jan, maar die liep niet mee, hij was ons aller supporter.
Zelf wilde ik 'een pittig vijfje' lopen na die 22 kilometer trailrun van vorige week. Deze week stond ongewild in het teken van herstel. Afgezien van de woensdagavond - toch nog een pittige fartlektraining - heb ik niet veel gelopen deze week, wel gewandeld en aardig wat gefietst. Nu dus vijf, ik hoopte die wel omstreeks de 25 minuten te kunnen lopen maar liefst er onder. Maar dat zat er, ondanks een stevig aanvoelend tempo, niet in, het werd uiteindelijk 25'40''. Misschien toch nog wat restvermoeidheid. Nou ja, echt slecht was het ook weer niet.
Kaartje ingevuld en samen met Paul V. en Jan G. weer teruggelopen naar het clubhuis, camera gepakt en weer terug naar het start/finishgebied om de andere clubgenoten vast te leggen die nog bezig waren met de 10 kilometer. Ik heb ze bijna allemaal kunnen spotten.
Na afloop nog geruime tijd gezellig met elkaar buiten gezeten, wat gedronken en gekletst. Daarna naar huis. Ik kon met Ton meerijden. Het duurde echter nog enige tijd - we zijn zelfs een flink stuk omgelopen - voordat we zijn auto terugvonden. Maar dat is uiteindelijk gelukt en de terugweg naar de residentie was voorspoedig. Op naar de nieuwe week en 'blijven trainen!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten