Heen en weer over Laan van Poot

Gisteravond ging de korte weg naar de Laan van Poot op het laatst vergezeld van enorme herrie, een bijna angstwekkend krijgsgejoel van viriele jonge mannen, zware ontploffingen, vuurwerk en kruitdamp dat zich tot ver in de omgeving verspreidde. Dat pandemonium kwam uit de Bosjes van Pex. Was de burgeroorlog uitgebroken?

Naderhand begreep ik dat het om een voetbalwedstrijd tussen de regionale amateurclubs HBS en Kozakken Boys ging, een strijd die naderhand in het voordeel van de kozakken is beslist.

Maar goed, 'we' gingen niet voetballen maar hardlopen.

Trainer Arie was er niet bij gisteravond. Hij is gisteren geland in New York, waar hij zondag de marathon zal lopen. Dat is knap, want amper drie maanden geleden zat hij aardig in de lappenmand. In korte tijd is hij hersteld en hoewel het niet erg waarschijnlijk is dat hij straks zijn snelste tijd ooit gaat lopen, is hij helemaal klaar voor de 42 kilometer en 195 meter.

De rest van 'zijn' groep was er ook helemaal klaar voor deze avond, maar dan voor de training. Odette was trainer van dienst en onder haar leiding hebben wij een viertal 'heerlijke' kilometertjes gelopen in 10 km tempo. Dat ging - uiteraard na het inloop- oefeningen en driemaal zeventig meter versnellinkjes - over de Laan van Poot en terug. De kilometers gingen in wedstrijdtempo (ietsje daaronder) maar ondanks mijn voornemen het rustig-aan te doen, kwam ik 'op natuurlijke wijze' toch steeds op vijf minuten uit, twee keer zelfs ietsje daaronder, in het kielzog van de voorste lopers Peter, Sonja, Carla en Gusta.

Later, na de training, nog heel even in een druk krachthonk geweest. Normaliter een plek waar vooral jonge, al dan niet veelbelovende, atleten trainen maar tevens een aantal krasse knarren (hierover is ook al een stukje in ons clubblad gewijd). Ditmaals was echter de jeugd in de meerderheid, waarbij de schoonheid van de dames schril contrasteerde met onze oude verweerde koppen. Uiteraard "I speak for myself" :-)...

Overdag nog even een 'filmhuisje gepikt', en koos - min of meer gevoelsmatig - uit een van de drie middagvoorstellingen voor 'Ixcanul', de naam van een grote vulkaan in Guatemala. De film gaat over Maria, een jong meisje dat met haar ouders deel uitmaakt van een simpele maar hardwekkende Maya-gemeenschap. Zij leven van de koffiepluk.

Maria is voorbestemd te trouwen met de voorman op de plantage, maar zij voelt zich veel sterker aangetrokken tot de jongere koffieplukker Pepe, terwijl ze droomt van het moderne leven in de stad. Pas nadat zij Pepe heeft verleid en door hem is bezwangerd, ontstaan er problemen. Nadat pogingen om de zwangerschap af te breken zijn mislukt, besluit de moeder van Maria het kind te laten komen. Een slangenbeet doet Maria in het ziekenhuis belanden, waarbij haar leven ternauwernood wordt gered. Echter krijgt zij te horen dat haar baby het niet heeft gehaald en later wordt het met veel toeters en bellen in een gesloten kistje te grave gedragen. Maar of de baby echt is overleden....