In de maneschijn

Maar even een paar dagen bij elkaar gevoegd.

Wat een enorme opkomst maandagavond bij de training. Maar liefst 19 personen telde onze groep. Kwam het door het prachtige weer - zacht, windstil - of was het puur toeval? Ik hou het op de weersomstandigheden. En het was bijna volle maan, dinsdag was-ie echt vol!

Sanny Schoon was maandagavond 'opperhoofd van dienst' zoals zij zichzelf - desgevraagd - met een knipoog aanduidde. Die grote groep was in ieder geval niet goed voor haar keel: op luide stem gaf zij haar instructies opdat deze ook de hekkensluiters van de groep zouden bereiken. Het werd een plezierige training van 80 minuten bruto, met vooraf naast de gebruikelijke oefeningen ook nog wat korte versnellingen.

De kern van het programma werd in Kijkduin, op de Machiel Vrijenhoeklaan en op de Kijkduinsestraat afgewerkt en bestond uit twee series van vijfmaal 30 seconden in hoog (5 km) tempo, met steeds twee minuten rust tussen de versnellingen en 10 minuten rust tussen de beide series.

Woensdagavond (vanavond inmiddels) gaan we een aantal 'snelle kilometers' lopen, als ik uitga van het trainingsschema. Dat alles ter voorbereiding van de Laan van Meerdervoortloop a.s. zondag 1 november en waarvoor ik 'na ampel beraad' heb ingeschreven.

En waarachtig: vandaag al lag de envelop met startnummer op de deurmat. Dat is snel!

Gisteren een rustdagje, maar 'rust' is een betrekkelijk begrip, want we hebben een flink stuk gefietst: op en neer naar Delft, met aldaar een bezoek aan het vers verbouwde Museum Het Prinsenhof.

Schitterend weer natuurlijk, dus na de fietstocht via het Wateringse Veld en een stukje Delfland kwamen we uiteindelijk aan in het centrum van Delft, waar wij de fietsen vastmaakten aan een bruggetje vlak bij het museum. Eerst maar koffie drinken bij Het Koningshuis, op een van de terrassen op De Markt. Het werd zowaar bloedwarm, zo beschut in de volle herfstzon. Op verzoek maakten wij een foto van twee dames (kennelijk vriendinnen van elkaar) die naast ons zaten, Zij waren gaarne tot wederdienst bereid.

Daarna naar het museum, waar we al vaker zijn geweest maar toch interessant blijft.

Veel schilderijen en geschiedenis over Willem van Oranje in relatie met zijn niet minder beroemde tijdgenoten zoals Alva, Philips II en Karel V.

Ook veel aandacht voor het befaamde Delfts Blauw. Je kon zelf een vaas digitaal beschilderen en ook wat vogelen met perspectief en het resultaat naar jouw huisadres mailen. Vooral voor kinderen veronderstel ik, maar in veel mannen schuilt een kind...

Bij het entree was een recu voor gratis koffie bij Het Stadscafé of Bakkerij Suyckerbuyck inbegrepen. Na het museumbezoek gingen we naar laatstgenoemde bakkerij omdat we Het Stadscafé al kenden, De koffie met aardbeienslof lieten we ons goed smaken.

Daarna weer onze fietsen opgezocht en naar huis gepeddeld, ditmaal via Rijswijk/In de Bogaard, een omgeving die ik goed ken vanwege mijn ministeriële arbeidsverleden. Maar wat is er langs die weg van Delft naar Rijswijk in twintig jaar tijd veel veranderd zeg: vrijwel al het groen is er verdwenen, het is een en al bouwput, nieuwbouwwijk en nieuwe wegen wat de klok slaat.

Nederland is vol, maar wie dat beweert loopt kans bestraffend toegesproken of vierkant uitgelachen te worden. Maar ja, 'De Club van 10 miljoen' werd jaren geleden al door de politiek en de media nagenoeg genegeerd, in ieder geval beslist niet serieus genomen ondanks de - wat mij betreft - zinnige, constructieve (en zeker niet-racistische!) ideeën en suggesties van oprichter Gerbrands om dit onderwerp in ieder geval eens serieus op de agenda te plaatsen. Daarmee is er nog geen begin van een oplossing, maar het probleem is dan wel benoemd.

Maar nee, die club wordt in de beeldvorming uiteraard neergezet als 'een stel gekkies'  en ondertussen worden de problemen alleen maar groter. Vingerwapperen naar 'goede voorbeelden' als Zweden en Duitsland lijkt mij onzinnig en ook onterecht: dit zijn landen die geografisch gezien vele malen groter zijn dan hier waar alles maar op elkaar gepropt wordt en dan heb ik het vooral over dat ongebreidelde bouwen overal: wegen, woningen, enzovoorts. Nederland is één grote bouwput, maar in de media wordt dat vaak met gejuich begroet: "Nederland is nooit af" hoorde ik gisteren op de radio iemand enthousiast roepen. "Komende jaren komen er veel nieuwe woningen bij" is laatst aangekondigd, zeker 750.000 woningen. Dit is geen idee of suggestie, dit gaat gewoon gebeuren!

Straks geen stukje groen meer over? "Jammer jôh, maar mensen gaan voor, iedereen moet goed kunnen wonen." Maar het wordt alleen maar erger, dat ziet een kind. Kijk eens - bijvoorbeeld - naar Noord-Frankrijk, zeeën van ruimte en zelfs als je daar een miljoen woningen bij zet blijven er zeeën van ruimte over. Maar ja, daar is weer minder economische activiteit. Hoe je er ook over wilt denken, de balans is ver te zoeken!