Dit wordt een vreemde blogpost omdat elk gekleurd woord linkt naar een lied of een song - klassieker - dat betrekking heeft op regen. Dit ter gelegenheid van een training waarbij wij door uitbundige regenbuien werden getracteerd en ook de wind flink zijn best deed. Ja, dat krijg je als je in de maand november gaat trainen. Zelfs in een novembermaand die hoogstwaarschijnlijk als (een der) zachtste de geschiedenis zal ingaan.
Woensdagmorgen heb ik nog even getraind bij het 'Old Boys' krachthonk. De andere mannen waren er ook onder wie Arie Don, onze trainer. Eigenlijk was ik half-om-half van plan om aansluitend op de fitness-sessie de training zoals op het schema stond aangegeven te volbrengen. Dit omdat het 's ochtends nog lekker weer was en 's avonds storm en regen werd verwacht. Maar Arie zei: "tot vanavond" en toen moest ik wel, naar de avondtraining. Nou ja, dat moest dan maar, het zou een stevige training worden met lange tempo's: 2 x (3x4 minuten in 10 km tempo), goed om dat niet te verwaarlozen. Het lukt zelden om zo'n training helemaal in je eentje te volbrengen.
Rond half zes in de namiddag Buienradar.nl gecheckt: het stormde al behoorlijk, maar het regenfront werd tegen half acht verwacht. Wandelen naar de club, er waren meer dan genoeg mensen die bereid waren de regen - die overigens al vóór 19:00 uur begon te vallen - voor lief te nemen.
Meteen maar flink inlopen. Bij de Heldringschool aan het IJsvogelplein een plekje gezocht om redelijk beschut onze oefeningen te doen, daarna kondigde trainster-van-de-dag Odette aan dat we zouden afwijken van het schema - wegens de zware maandagavondtraining die ik niet heb meegemaakt - en een duurloop van ca. 90 minuten zouden doen. Zelf had ik echter wel zin gehad in de tempotraining maar loste dat creatief op door het grootste deel van de loop (die onder meer via de haven ging) vooraan te lopen, samen met Sonja. Dat ging lekker, in de stromende regen! Uiteindelijk keerde de - toch nog vrij grote groep - doorweekt maar voldaan terug naar het honk.
Naar de Oranjezaal
Eerder deze woensdag gingen wij naar Huis ten Bosch om de Oranjezaal te bezichtigen.Wij behoorden tot de 30.000 personen die met succes voor een rondleiding hadden ingeschreven op internet. Jan Wierenga was er al eerder en had mij getipt.
Onder leiding van een gids - en in groepen van 25 mensen - kon men gratis deze centrale ontvangstruimte in het toekomstige woon- en werkpaleis van koning Willem-Alexander en zijn gezin bezoeken.
Al eerder had ik geprobeerd om via internet op een van de rondleidingen te boeken, maar helaas: alles zat al vol. Totdat Els Vis, een vroegere klasgenoot, mij er twee weken terug op wees dat er opnieuw voor de op één na laatste reeks sessies kon worden ingeschreven. En warempel: toen lukte het wel! Vandaag was de dag.
Op de fiets togen we via het Haagse Bos naar Huis ten Bosch, waar we vriendelijk werden verwelkomd door achtereenvolgens de marechaussee die de wacht hield bij de ingang en de gastvrouwen bij de ingang van het provisorisch ingerichte ontvangstgebouw. Wij moesten de uitdraai van onze ticket laten zien en ons identiteitsbewijs, en kregen de vriendelijke maar nadrukkelijke instructie dat er niet gefotografeerd mocht worden. Er staat nu wel een foto bij dit verhaal maar deze heb ik van het net geript en is afkomstig van De Telegraaf-site.
De zaal was inderdaad indrukwekkend: hoog, met schilderingen in neo-classisistische stijl. Je weet niet waar je kijken moet. Het was Amalia van Solms die dit ter ere en nagedachtenis van haar echtgenoot, stadhouder Frederik Hendrik, had laten bouwen. Het opvallendste aan deze zaal zijn de neo-classicistische schilderingen die overal op de wanden, muren en plafonds zijn aangebracht. Deze zijn vervaardigd door een twaalftal schilders die door de vermaarde architect annex kunstschilder Jacob van Campen en Constantijn Huygens zijn geselecteerd, in samenspraak met de weduwe.
Op de fiets togen we via het Haagse Bos naar Huis ten Bosch, waar we vriendelijk werden verwelkomd door achtereenvolgens de marechaussee die de wacht hield bij de ingang en de gastvrouwen bij de ingang van het provisorisch ingerichte ontvangstgebouw. Wij moesten de uitdraai van onze ticket laten zien en ons identiteitsbewijs, en kregen de vriendelijke maar nadrukkelijke instructie dat er niet gefotografeerd mocht worden. Er staat nu wel een foto bij dit verhaal maar deze heb ik van het net geript en is afkomstig van De Telegraaf-site.
De zaal was inderdaad indrukwekkend: hoog, met schilderingen in neo-classisistische stijl. Je weet niet waar je kijken moet. Het was Amalia van Solms die dit ter ere en nagedachtenis van haar echtgenoot, stadhouder Frederik Hendrik, had laten bouwen. Het opvallendste aan deze zaal zijn de neo-classicistische schilderingen die overal op de wanden, muren en plafonds zijn aangebracht. Deze zijn vervaardigd door een twaalftal schilders die door de vermaarde architect annex kunstschilder Jacob van Campen en Constantijn Huygens zijn geselecteerd, in samenspraak met de weduwe.
Meer informatie over deze zaal staat op deze site.
Let op! Wie belangstelling heeft: op 30 november is de laatste kans om in te schrijven voor een rondleiding in de periode 15 tot en met 30 december. Wees er dan snel bij!
Terugfietsend stopten wij bij de passage om de cappucino te proberen bij Hop & Stork, die bij de AD koffietest 2015 als derde (van Nederland) uit de bus kwam. En inderdaad, dat viel allerminst tegen! De cappucino is wel iets duurder dan gemiddeld maar je krijgt er dan ook wel een paar kleine maar fijne versnaperingen bij. Helemaal goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten