Zie ik zo Blake...

Even een update van de afgelopen dagen. Deze week heb ik voor mijzelf getraind, waarbij wel het algemene schema van de trainingsgroepen is aangehouden. Maandag was dat twee keer 5 x 400 meter in 10km tempo, wat in mijn geval neerkomt op ca. 2 minuten per 400 meter. De eerste keer lukte mij dat niet, met veel moeite perste ik er een 2min. 5sec. uit. Daarna ging het wat beter, een keer zat ik zelfs aan de 1min.56sec maar toch ging deze training minder soepel dan in groepsverband.

Wat trouwens ook niet zo soepel ging, was deze klim bij de Safari Trail vorig weekend. Niet echt een heroïsche foto, eerder hilarisch. Maar ja, het was wel de realiteit van dat moment...

Woensdag is er niet veel van trainen gekomen, afgezien dan van de gebruikelijke ochtendsessie in 'het honk'. Donderdagochtend heb ik het goed gemaakt door de looptraining van de woensdagavond na te bootsen, dat werden vijf keer zes minuten in 15km tempo oftewel 'duurloop 3'. Ik was niet erg gefocusd op het aantal meters dat ik in die zes minuten aflegde. Het was wel heerlijk weer, met 12 graden voelde het al lente-achtig aan.

Daarnaast heb ik op alle dagen een flink stuk gewandeld, het weer was er dan ook naar.

Ook nog even een 'filmpje gepakt' in Het Filmhuis. Dat werd I Daniel Blake van regisseur Ken Loach. De film, die in Cannes de gouden palm in de wacht sleepte, kan beschouwd worden als een sociaal drama, of als een pamflet tegen de bureaucratie. Een 'linkse' film maar dat zijn de films die in Het Filmhuis draaien bijna per definitie.

Het verhaal gaat over Daniel Blake, een timmerman van 59 jaar. Hij is al een tijdje weduwnaar. Op zeker moment krijgt hij een hartaanval. Onderzoek wijst uit dat hij zowel door zijn huisarts als andere specialisten niet langer geschikt wordt geacht om aan het arbeidsproces deel te nemen. Hetgeen betekent dat hij een beroep op de staat moet doen. Maar dat valt niet mee. Het liefst wil hij werken omdat hij niet afhankelijk wil zijn, maar dat mag niet van zijn artsen. Echter wordt hij op grond van allerlei regelingen wel in staat geacht te werken en heeft hij sollicitatieplicht. Kortom: om allerlei redenen past Blake nog in het ene, noch in het andere vakje, de ziektewet is voor hem ook niet van toepassing. Hoe dan ook een heel gedoe om zich een weg te banen door het onpersoonlijke en bureaucratische uitkeringssysteem.

Wie daar ook problemen mee heeft is de alleenstaande moeder Katie en haar twee kinderen. Blake ontmoet haar in de wachtkamer van de sociale dienst en neemt het voor haar op als blijkt dat ze niet adequaat, in ieder geval niet menselijk, wordt geholpen.

Blake gaat intussen zelf allerlei bedrijven langs om zijn diensten aan te bieden. Dat lijkt te gaan lukken, een werkgever wil hem aannemen maar Blake ziet zich op het laatst genoodzaakt het aanbod af te slaan omdat hij - medisch gezien - niet màg werken.

De film is dramatisch en humoristisch tegelijk, maar kent geen 'happy end'. Het is een goede film maar het thema moet je wel aanspreken natuurlijk.

Tenslotte: iedereen die dit weekend aan een wedstrijd meedoet - of het nu de Kassenloop is of de Midwintermarathon in Apeldoorn - veel succes gewenst!