Duurloopje: net geen zuurloopje

Na een gedeeltelijke stranddag - want 's ochtends krachthonk, waar ik het de laatste weken rustiger-aan doe wegens een geïrriteerde schouder - kwam een avond waarbij de omstandigheden ideaal leken voor een duurloopje met enkele versnellingen.

Onze groep was niet groot ditmaal, maar er werd niet minder om getraind, evenals maandag onder leiding van Arie.
In gezelschap van enkele andere groepen die kennelijk hetzelfde idee hadden, liepen wij bij de Fuutlaan naar boven de duinen in, waar na een korte warming-up een duurloopje volgde.

Het verkleinwoord 'duurloopje' heeft iets geringschattends, alsof het 'een eitje' was. Maar zo voelde het niet aan wat mij betreft. De training van afgelopen maandag - en daags daarvoor het duurloopje in Drenthe - zaten kennelijk nog in mijn benen.
Het was wel zo dat anderen - onder wie Ton en Sonja - aangaven ook wat 'zwaarte' te ervaren tijdens deze loop wat vooral met de hoge luchtvochtigheid en de warmte te maken had.

Het duurde enige tijd - misschien wel twintig minuten - voordat benen en vooral knieën wat minder pijnlijk aanvoelden. Op landgoed Ockenburgh draaide ik zelfs goed bij de lange tempoloop - ik schat zo tussen één en anderhalve kilometer - waar ik niet heel ver achter snelle Barend bleef terwijl er geen sprake was van forceren. Dat wilde ik ook per se niet omdat vrijdagavond de Beach Run op Kijkduin wordt gelopen en dat is zeker geen 'eitje'.

Dat was ook de reden dat ik op de terugweg aan de staart van de groep bleef hangen, om mezelf toch een beetje te sparen. Maar ik werd door Arie naar voren gedirigeerd en vervolgens moesten de anderen mij volgen. En zo geschiedde.

Het was wel een vrij lange training ditmaal, toen we uiteindelijk terugkeerden op de Laan van Poot, hadden wij er - bruto - 1 uur en 28 minuten op zitten. Met twee radlers en dat ene biertje later op de avond had ik dan ook geen moeite...