DNF-je bij Kerkpolderloop

Laat  ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben niet zo van de DNF-jes (Did Not Finish). Niet omdat ik zo volhardend ben, maar tijdens een loop heeft het amper zin om af te haken. Per slot van rekening moet je sowieso een heel eind terug naar de plaats waar je bent gestart.

Of er moet een bezemwagen zijn, zoals eeuwen terug bij de marathon van Amsterdam. Nadat ik een hele tijd op een schema van 'onder de drie uur' liep (wat mijn doel was), werd dat de laatste zeven kilometer steeds langzamer en op zeker moment zat ik er doorheen. Toen ben ik in de bezemwagen gestapt. Maar daar heb ik nooit een gewoonte van gemaakt.

Maar vanmorgen was het zover! Gezellig met z'n vieren (Jan Wierenga, Jan Groeneveld, Paul Wobbe en ik) naar Delft voor de Kerkpolderloop.

Nieuw bij de Kerkpolderloop was Anja Rienstra uit 'mijn' vroegere Groep 5, ze ging na een welverdiende vakantie en een aantal pittige trainingen weer eens een vijf kilometer proberen.

Gezellig, maar ik had er geen zin an. Vrijdagmiddag begon ik te hoesten en te snotteren en dat werd gisteren (op zaterdag) alleen maar erger. Daarbij kwam een algeheel gevoel van malaise (futloosheid) en dat was vanmorgen niet veel minder, dus had ik er al een hard hoofd in om te starten. Maar ja, twee Kerkpolderloopjes achter elkaar missen... dat valt voor een kerkpolderloopverslaafde niet mee. Dus uiteindelijk besloot ik, eenmaal bij Sportcentrum Allround gearriveerd, het toch maar te proberen. Echt geïnspireerd was ik niet, bovendien was ik mijn 'snelle schoentjes' (althans lichte schoentjes) vergeten dus moest ik het doen met de relatief zware klompen die ik al aan had.

Uitlopen met Jos Toth en Michel Out (13 juli 2014)

Na een warming up onder leiding van de tegenwoordig vaak aanwezige Mulay met zijn spartanen, gingen we van start. Ik besloot het heel rustig aan te doen, liep een stuk met Jan W. op. Maar al snel voelde ik dat het 'm niet ging worden. Piepende adem, zware benen, buikkramp en een sterk gevoel van demotivatie maakten dat ik na bijna twee kilometer afhaakte en via een omweg terugliep naar het sportcentrum.

Dus na lange tijd weer eens een DNF gehaald. Nou ja, het is niet anders, heb in ieder geval goed geluisterd naar mijn lichaam. Volgende week de laatste kerkpolderloop van dit jaar, dan hoop ik weer normaal mee te kunnen hobbelen.

Een van de voordelen van een lang bestaand weblog is dat goed na te gaan is wanneer ik ben begonnen met de kerkpolderlopen. dat was in 2005, dus 12 jaar geleden. Ik was toen eind vijftig. De eerste twee jaren liep ik rond de 22 minuten, een enkele keer eronder. Vanaf 2011 tot 2014 liep dat op tot 23-24 minuten, nu zit ik rond de 25-26 minuten. De tand des tijds!