Zurück in Berlin - Schluss!

Woensdag was de laatste dag van ons verblijf in Berlijn. Niet een hele dag, om half drie 's middags vertrok onze trein richting Nederland. Wat het weer betreft was het de minste dag: 's ochtends regende het gedurende lange tijd - meer dan twee uur - pijpenstelen, gelukkig had ik mijn korte matineuze loopje net achter de rug. Heel erg was het niet want we hadden toch al een 'binnenhuis-activiteit' gepland, een bezoek aan The Story of Berlin aan de Kurfürstendamm. Daarvoor even een warenhuis van binnen bekeken en meteen maar een parapluutje gekocht.

Eerder mochten we van de receptionist van ons hotel bagage achterlaten en een 'leenparaplu' meenemen, wat geen overbodige luxe bleek. Overigens heb ik gehoor gegeven aan het verzoek - dat ik naderhand per e-mail ontving - een recensie te schrijven over Hotel Air In Berlin (voor google), dat heb ik meteen maar gedaan.

Prima hotel! Niet uitgesproken 'glossy' of luxueus, maar daar houd ik ook niet van. Rustig en gunstig gelegen in de directe omgeving van de ZOO, Kurfürstendamm en stadspark Tiergarten. Schone kamers die goed onderhouden worden, elke dag opgemaakte bedden en schone handdoeken. Het personeel is vriendelijk en het buffetontbijt gevarieerd. Uitstekende prijs-kwaliteitsverhouding. Wel maakte mijn vrouw een opmerking over de krakende (houten) vloeren, ik sta 's ochtends vroeg op om hard te lopen en door het gekraak maakte ik haar wakker. Zelf vond ik het niet zo'n probleem. Ik zou het hotel zeker aanraden. (****)


De ingang van museum The Story of Berlin bevindt zich in zo'n shopping mall. Daar kon je toegangskaarten kopen, waarbij een rondleiding door een atoombunker was inbegrepen. Daar was veel belangstelling voor, de groep moest in tweeën worden gesplitst.

Om de bunker te bezichtigen moesten we eerst naar buiten en vervolgens via een andere deur naar binnen en dan drie trappen af. Wel interessant, zo'n bunker, maar allesbehalve gezellig. Een immense ruimte. De bunker werd in de jaren zestig gebouwd, de koude oorlog tussen Rusland en Amerika was op zijn hoogtepunt en het gevaar voor een eventuele kernoorlog was niet ondenkbeeldig. De bunker bevat bedden voor ruim drieduizend personen, er is een uitgebreid toilettenhok, en een ruimte voor basale medische voorzieningen. Meer foto's van de bunker en een aantal andere zaken die in het museum worden tentoongesteld staan in dit album.

Als afsluiting hadden we bedacht om een bezoek te brengen aan een bierstube waar je ook echt op zijn 'berlijns' kon eten. Dat ging mooi niet door.
Waar ik in Berlijn het meest tegenaan ben gelopen, om niet te zeggen het meest gefrustreerd van werd was de huisnummering. Op de Kurfürstendamm bijvoorbeeld lopen even en oneven nummers door elkaar, zoek je bijvoorbeeld nummer 100 dan blijkt dat niet aanwezig aan de kant waar je het zou verwachten. Navraag wees uit dat ik aan de overkant moest zijn maar daar aangekomen leek het een mijl op zeven om nummer 100 te bereiken. Daar zou dus die bierstube moeten zijn.

Daags ervoor was iets dergelijks aan de hand toen we het museum The Story of Berlin zochten, die zou zich op nummer 207 bevinden. We liepen keurig de kant van de oneven nummers af, maar toen we na een dik kwartier stevig doorstappen nog maar twintig nummers gevorderd waren en toen pas 'ergens'  bij 75 waren, dachten we 'Da klapt etwas nicht'. Dus helemaal teruggelopen en toen bleek 207 aan de kant van de even nummers te zijn, helemaal aan het begin van de Kurfürstendamm. Stapelgek!

Nu we alweer twintig minuten aan het zoeken waren om van The Story of Berlin (nr. 207) naar nr. 100 (Das Haus der 100 Biere) te geraken en geen tijd te verliezen hadden - we moesten nog naar de Hauftbahnhof om onze trein naar Nederland te halen - hebben we het zoeken gestaakt.

Tenslotte nog iets over het eten. Dat was alle dagen dik in orde. De eerste dag (zondag) wilden we een 'echt Berlijnse' maaltijd. Na wat zoeken kwamen we uit bij restaurant Knese, in een zijstraat van de Kurfürstendamm (Knesebeckstrasse).

Het werd Kasselerbraten mit Sauerkraut en Berliner Bouletten (een soort gehaktballen). Niets mis mee, maar een hoogst irritante wesp die zowel mijn gehaktbal als onze hoofden agressief belaagde maakte dat de maaltijd in sterk versneld tempo naar binnen werd gewerkt, daarbij steeds alert dat het oorlogszuchtige insect niet mee naar binnen ging.

Op de tweede dag (maandag) zochten we het italiaanse restaurant Maranello in de Fasanenstrasse, dat in het boekje van de Berlin Welcome Card stond vermeld. Ook hier weer die hele lange straat afgelopen zonder dat restaurant te hebben gevonden.

Teruglopend, zagen we een gesloten pand dat geheel verscholen lag achter een cementmolen en andere zaken die met wegwerkzaamheden te maken hadden. Dat was 'm! Gesloten. Dus maar iets in de omgeving gezocht. Dat werd uiteindelijk een andere 'italiaan' aan een gezellig plein, restaurant La Piazza. Prima gegeten, het werd lasagne. Door een vergissing mijnerzijds werd het niet de lasagne met spinazie, maar met deze variant was ook niets mis.

Ook de derde dag (dinsdag) werd het italiaans, en ook nu weer nadat we eerst naar een ander aanbevolen restaurant hadden gezocht in de Rankestrasse. De 'uitstraling' was echter nogal oubollig en we zagen niemand binnen zitten dus besloten we elders te kijken. Uiteindelijk werd dat restaurant Arlecchio aan de Meinekestrasse. Daar hebben we ronduit heerlijk gegeten (Linguine alla Meditteran) met een lekker wit wijntje erbij, en de bediening was top. Misschien zelfs een beetje té, de vriendelijke ober gooide al zijn 'typisch italiaanse' charmes in de strijd waarmee hij menige dame niet geheel onberoerd zal laten...