10 Years Gone.... Celebration Day!

Het onderstaande is een wat vreemd blogbericht, zeker wat de lay-out betreft. Dat komt omdat het letterlijk een 'copy past' is uit mijn oude (slapende) blog, van een bericht van exact 10 jaar geleden!

Op 10 december 2007 vond namelijk het legendarische laatste concert van de even legendarische rockgroep Led Zeppelin plaats in het O2 theater in Londen. Twintigduizend (20.000!) tickets werden verkocht via een online loterijsysteem. Ruim  een miljoen mensen had zich binnen no time geregistreerd waarna de website van het evenement prompt crashte.

Ik was een van die miljoenen registreerders dus had ik er totaal geen fiducie in dat ik zou worden ingeloot. Maar laat dat nu juist wel gebeuren! Het ticket gold voor twee personen. Mijn vrouw is geen fan en een paar concertvrienden konden niet, maar  mede-redactielid van ons clubblad en Zep-fan Michiel Oosschot hoefde niet lang na te denken. Nou vooruit, tien jaar later nogmaals mijn verhaal. Saillant detail is dat 'Ten Years Gone' een van de beter nummers van Led Zeppelin is...

Onze pelgrimstocht begon maandagochtend. Zelf ging ik met de trein naar Brussel-Zuid, van daaruit met de Eurostar naar Londen. Het is voor het eerst dat ik op deze manier naar Engeland reis en kan alleen maar zeggen dat het uitstekend is bevallen. In Brussel is er ruim de tijd om in te checken en zelfs om nog wat te gebruiken. De Eurostar zelf is een comfortabele trein die door een overwegend licht glooiend landschap rijdt. Het stuk door de tunnel, onder het kanaal door, is relatief kort. Hooguit 20 minuten, niet meer.

In de trein raakte ik het laatste half uur van de reis in gesprek met het meisje dat naast mij zat. Zij vertelde dat zij zich als free lance vertaalster in Londen had gevestigd en met enige regelmaat met de Eurostar van en naar haar geboorteland België reist, waar haar ouders en overige familie wonen. Zij adviseerde mij om voor de metro in Londen een Oystercard te kopen, die kun je opwaarderen en het is een stuk voordeliger dan losse ritten.

Al pratende waren wij snel bij het eindpunt St. Pancras, wat een prachtig nieuw station is en opvallend schoon. Niet geheel onverklaarbaar, want het is pas een maand geleden in gebruik genomen.

Ik nam afscheid van mijn reisgenote en ging met de metro, via de Northern Line, naar London Bridge en van daaruit naar Jubilee, waar het Milleniumdrome o2 is gelegen. Daar had ik afgesproken met club-, reis- en concertgenoot Michiel O. Deze had gekozen voor het vliegtuig vanaf Rotterdam en was al een paar uur in Londen. Onderweg hadden we al een paar maal ge-sms’d en dit ritueel werd hier nog eens dunnetjes overgedaan. Uiteindelijk kwamen we elkaar tegen en gingen we de tickets en de polsbandjes ophalen. Dat ging allemaal opvallend soepel.

Daarna naar ons hotel,  een paar haltes verderop met de metro. We hadden een kamer met fraai uitzicht over Victoria Bay. Michiel was wel toe aan een rustpauze want hij had de tijd tussen zijn en mijn aankomst in Londen opgevuld door een lange wandeling langs de Thames te maken.

Hij las de bladen door die ik had meegenomen – Mojo, Revolver en Uncut – waarin uitgebreide artikelen over en interviews met de leden van Led Zeppelin stonden, ik las wat recente krantenartikelen.

Anderhalf uur later keerden we terug naar het O2 theater. Het plan was om daar iets te gaan eten. Maar dat wilden die 18.000 anderen ook, waardoor je wel drie kwartier moest wachten voordat je ergens kon aanschuiven. Dat zagen wij niet zo zitten dus bestelden wij een pizza ‘to take away’.

Een trap – nee, niet naar de hemel – deed dienst als zitje om het avondmaal te nuttigen. Daarna maar eens kijken waar we naar binnen konden. Tot onze schrik stonden er duizenden mensen in lange rijen te wachten, maar de doorstroming bleek achteraf opvallend snel en efficiënt te verlopen. Opeens stonden we in de zaal, we konden zelfs vrij vooraan gaan staan, pakweg op zo’n twintig meter afstand van het podium.

Harvey Goldsmith, organisator van dit mega-festijn, hield een openingstoespraak, waarbij hij Ahmet Artegun memoreerde. Daarna werd
een korte documentaire over het leven van deze ambassadeurszoon en muziekpromotor in hart en nieren vertoond. Vele artiesten uit zijn ‘Atlantic-stal’, niet in de laatste plaats Led Zeppelin, hebben veel te danken aan deze bevlogen man, die op 82-jarige leeftijd overleed na een ongelukkige val bij een Stones-concert.

Het is dan ook niet toevallig dat heel wat artiesten op deze avond hun medewerking hebben verleend aan dit tribuut-concert, waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. Het spits werd afgebeten door ex-Rolling Stones bassist Bill Wyman met zijn Rhytm Kings. Een gezellig en leuk optreden met Keith Emerson (van Emerson, Lake en Palmer) aan de toetsen en een flamboyante Ronnie Tober-achtige blueszanger wiens naam mij is ontschoten. Wij herkenden in het gezelschap ook de bassist en de drummer van YES, Chris Squire en Alan White, en aan de toetsen Georgie Fame. Later voegde zich de jeugdige zanger Paolo Nutini bij hem, Maggie Bell en ook de legendarische zanger van groepen als The Free en Bad Company Paul Rodgers, die uiterlijk nauwelijks veranderd is in de loop der jaren en er nog als een jonge god uitziet. Zowel Nutini als Rodgers zongen voortreffelijk, maar daar kwamen we uiteraard niet voor. Ook niet voor Foreigner, die zonder de oude zanger Lou Gramm – zijn plaats is ingenomen door Kelly Hanssen – optrad. Zij zongen maar één nummer.

GOOD TIMES, BEST TIMES!

Daarna was het wachten op het grote moment. Een moment dat sinds 2011 met de hele wereld kan worden gedeeld, want er is een fantastische DVD-registratie van het legendarische concert gemaakt.

Grappig genoeg was de entrée van ‘s werelds grootste rock-groep (een kwalificatie die na afloop door vrijwel iedereen alleen maar kon worden bevestigd) niet zo overdonderend als verwacht. Eerst zag je zo’n ouderwetse jaren-zeventig tv op de achterwand geprojecteerd waarop je beelden zag van Led Zep uit die jaren, onder andere wanneer ze uit hun privé-jet stappen, in limousines worden vervoerd en in volle stadions optreden. Daarbij een voice-over over de groep die de wereld aan het veroveren is.

De groep beet het spits af met drie degelijk rockende nummers: Good Times Bad Times, Ramble On en Black Dog. Bij het eerste nummer (Goede Tijden Slechte Tijden, inderdaad) dreigde het geluid van Jimmy’s gitaar even weg te vallen, maar dat werd weer snel hersteld. Wat onmiddellijk opviel was het geluidsvolume: de speakers stonden op volle sterkte. Dat beloofde wat… Bij Black Dog raakten de heren op dreef, de Zeppelin kwam een beetje op stoom, of helium liever gezegd.

Daarna kwam het eerste nummer waarbij de dramatische kant en het veelgeroemde ‘licht en schaduw’ van de groep goed tot zijn recht komen, de blues-klassieker In My Time Of Dying. Een van die blues-klassiekers die op een geweldige manier zijn bewerkt en gearrangeerd door Led Zep. Prachtig vooral is die slide-gitaar en de klaaglijke zang van Robert Plant.

De euforie bij het publiek kwam er al aardig in, maar het mooiste moest nog komen. Dat was nog niet het geval bij For Your Life, een nummer van het album Presence, dat Led Zeppelin nooit eerder live speelde. Maar bij Trampled Under Foot en vooral het bezwerende Nobody’s Fault But Mine ging het dak er af. Vooral bij ‘Nobody’s Fault’, weer zo’n geniaal gearrangeerde blues-klassieker met het mitrailleurvuur en de plotselinge ‘stops’ , waarbij drummer Jason Bonham (zoon van de in 1980 overleden John Bonham) bewees een waardige opvolger van zijn pa te zijn.

Daarna volgden de nummers die door hun epische karakter tot mijn persoonlijke Led Zeppelin favorieten behoren. Om te beginnen natuurlijk het prachtige gedragen No Quarter (met theremin), daarna de gepassioneerde blues Since I’ve Been Loving Youen Dazed And Confused, waarbij Jimmy Page tot vreugde van het uitzinnige publiek zijn gitaar bewerkte met de strijkstok. Als vanouds.

/center>

Het applaus van het publiek, inmiddels geheel Dazed and Confused, was nog niet verstomd of het bekendste gitaarintro uit de rockgeschiedenis parelde de zaal in. Uiteraard het intro van dè klassieker Stairway To Heaven. De tijden zijn veranderd, want nu gingen geen aanstekers de lucht in maar lichtgevende mobieltjes. Romantiek anno 2007… Het nummer werd perfect gespeeld, Robert Plant zong het nummer opvallend gevoelvol en goed. Heel wat voor een man die nooit onder stoelen of banken heeft gestoken dat hij het na al die jaren ‘Stairway’ wel een beetje ‘gehad’ had met dat nummer.

Maar hij volbracht het. Nadat het minuten lang durende applaus wat was verstomd, blikte Plant naar boven en riep: ‘HEY Ahmed, we did it!’ Een mooi moment.

Voor menigeen zal overigens niet Stairway to Heaven, maar Kashmir hèt muzikale hoogtepunt van de avond zijn geweest, het majestueuze nummer dat nog voorafgegaan werd door Zeps allerbeste up-tempo nummers The Song Remains The Same en Misty Mountain Hop. Na Kashmir verliet de groep het podium, maar keerde na vijf minuten, geheel naar verwachting, terug voor de toegift. Dat werd een zinderende uitvoering van Whole Lotta Love. Na andermaal terugeroepen te zijn, kwam de tweede toegift, Rock And Roll: ‘It’s been al long time since we rock and rolled’, inderdaad.

Wat Led Zeppelin altijd zo bijzonder maakte, is niet in woorden te vatten. Het is pure magie, laten we het daarop houden. Dat bleek ook hier weer: de niet te beschrijven chemie tussen het viertal, de samenwerking, het inspelen op elkaar, twee uur en een kwartier vrijwel onafgebroken krijgt het publiek een overdonderende en snoeiharde bak geweldige muziek over zich uitgestort. Op het moment zelf kun je niet veel anders dan het registrerend, maar met ontzag, tot je nemen.

Pas later, na het concert en de dagen erna, komt het verwerkingsproces waarbij je het soms zelfs even te kwaad kunt krijgen.

Zo verging het mij ook in 1969, toen ik Led Zeppelin voor het eerst zag: tijdens het concert liet ik het over mij heen komen, nadien ging het ‘werken’ en kocht ik mijn eerste Led Zeppelin-lp. Het begin van een levenslange liefde.