Kuur netjes afgemaakt

Het werd toch nog een pittige training woensdagavond, tussen de buien door. Op het programma stond 6 x 400 meter, gevolgd door 6 x 200 meter. De rustpauze tussen de tempo's was telkens één minuut.

Er waren groepen die het programma geheel of gedeeltelijk op de baan afwerkten, wij - de voor mij (wellicht tijdelijke?) groep o.l.v. Chris en Maarten - gingen naar de Bosjes van Pex en de Daal en Bergselaan om ons ding te doen. Uiteraard eerst voorafgegaan door inlopen, wat oefeningen met versnellinkjes en dan maar rennen. Het ging vrij goed ondanks licht protesterende knieën, heb de laatste dagen nogal veel op het ijzeren paard gezeten.

Donderdag is onder meer besteed aan een bezoek aan de Gamma, waaruit ik vertrok met twee houten tuinrekken van 180 x 60 cm onder mijn arm, met de fiets aan de hand. Verder boodschappen doen bij de Jumbo en twee verschillende filialen van Hanenburg Tuincentrum afgestruind, op zoek naar pot- en klimplanten. Dat alles om de door de op FB al gememoreerde kaalslag bij de buren enigszins te camoufleren.

's Avonds naar Pathé Buitenhof, waar - evenals in de andere twee Pathé Theaters  - de film over een integraal jubileumoptreden van The Cure werd vertoond. Marlon was er ook, we dronken nog even een kop koffie op het buitenterras, we hadden nog een half uurtje. Daar kwam Marlon tot de ontdekking dat hij bij een ander Pathé theater moest zijn. Dat was aan 't Spui, gelukkig is dat zowat om de hoek, een paar honderd meter verderop. Geen ramp, per slot van rekening zou ook daar op hetzelfde tijdstip het 40th Anniversary Concert van The Cure worden vertoond.

Om kwart voor acht was ik in de zaal. Daags ervoor had ik een ticket gekocht bij de kassa waarbij ik een zitplaats mocht kiezen. Dat werd een plaats vrij vooraan, op de tweede rij.

De film die werd vertoond was fantastisch. De Cure 'on fire', een twee-en-een-half uur durende onderdompeling in een warm bad van luide, magistrale muziek, een mix van New Wave, Gothic, symfo- en hardrock, Pink Floyd-achtige soundscapes etc. met als voornaamste kenmerk - naast een uitstekende band - de gepassioneerde, smartelijk-klagende stem van frontman Robert Smith. Ook cinematografisch top, de camera zat vaak letterlijk dicht op de huid van de artiesten, niet in de laatste plaats op die van Robert Smith.

N.B.! De film hieronder is van hetzelfde concert, is echter niet de bioscoopversie maar een publieksopname. Klinkt uiteraard een stuk 'vlakker' maar ook op deze versie valt genoeg te genieten.

Het is een hele zit natuurlijk, maar een paar tips (strikt uitgaand van mijn persoonlijke smaak): goed hard zetten en dan Forest (53:30) Burn (1:05:00) en het - voor mij - in muzikaal en emotioneel opzicht absolute hoogtepunt From the edge of the deep green sea (1:19:30).  En nog een oude hit v.a. 1:37:40...