Sorry, we missed you!

Vanmorgen wilde ik even uitlopen na de Bertusloop gisterochtend, maar het kan verkeren: het werd zowaar iets dat op een voorzichtige duurloop leek. Vanaf huis de Zonnebloemstraat afgelopen, linksaf  via de Sportlaan naar de Laan van Poot en uiteindelijk door het Westduinpark naar het strand, langs de kust naar Kijkduin en via Meer en Bosch terug naar huis. Al met al zo'n 75 minuten onderweg geweest.

Vanmiddag maar weer eens 'een filmhuisje gepikt'. Het werd een - voor maandagbegrippen vrij drukbezochte - voorstelling van de film 'Sorry, we missed you' van de vermaarde regisseur Ken Loach.

Wie het werk van Loach kent, kent ook zijn voorkeur voor sociaal-realistische thema's. Ook  deze film heeft een maatschappij-kritisch karakter, het is een sociaal drama over de voor- en (vooral) nadelen van flexwerken.

In de film staat het wel - en vooral wee - van een engels 'lower middleclass' gezin centraal. Vader Ricky (Kris Hitchen) is lange tijd van het ene baantje in het andere gerold, moeder Abby werkt in de thuiszorg. Het stel heeft twee kinderen, een zwaar puberende zoon en een dochtertje. Zij weten het hoofd amper boven water te houden.

Ricky zoekt wat meer vastigheid. Hij kan bij een koeriersbedrijf aan de slag, waar de in elk opzicht dominante eigenaar hem klip en klaar uiteenzet dat hij zijn eigen baas is en zelf bepaalt welke diensten hij draait. Naderhand blijkt de eigenaar echter een tiranniek persoon, een echte slavendrijver.

Maar goed, voorlopig moet Ricky wel op eigen kosten een busje aanschaffen. Het geld daarvoor heeft hij niet - het gezin heeft al de nodige schulden - maar besluit dit toch te doen met de verwachting in de toekomst meer zelfstandig te kunnen draaien. Daarvoor moet Abby het busje waarmee zij haar cliënten bezoekt wel verkopen, zodat ze voortaan is aangewezen op het openbaar vervoer.

Ricky werkt zich het schompus, maar als er problemen op het thuisfront ontstaan - zoals een hevig conflict met de zoon, die eerder op school werd geschorst wegens een vechtpartij met een leraar en later werd gearresteerd wegens diefstal - en ook Ricky zelf slachtoffer werd van een overval met zware mishandeling - blijkt de eigenaar van het koeriersbedrijf niet coulant met het verstrekken van  verlof voor deze gevallen van overmacht. Vrije tijd moet Ricky zelf bekostigen, evenals de schade die aan het busje is toegebracht door de overvallers.

De film kent een open einde, zodat niet gesproken kan worden van 'eind goed, al goed' al hoop je als kijker wel dat dit het geval is.

Geen Monster maar Bertus..... en Sinterklaas!

Aanvankelijk was het plan om zaterdag mee te doen aan een duin/strandloop in Monster (5,7 km, onderdeel van de Halve Marathon van Monster) maar ik had mij nog niet vooringeschreven. Dus toen gistermorgen het voorstel van onze dochter kwam om 'ergens' met de kleinkinderen een sinterklaasevenement te bezoeken, kon ik snel schakelen. Geen Monster dus, maar wel vanmorgen vijf kilometer in Delft, de maandelijkse Bertusloop.

Zowel tijdens de 'Monsterloop' als bij Bertus was het niet echt novemberweer zoals ten tijde dat ik onderstaande tekening maakte, integendeel. Maar dat vond ik helemaal niet erg... Weinig wind, zonnetje, met 10 graden een meer dan redelijke temperatuur, kortom: prima loopweer.

Na de langzame duurloop van vorige week, probeerde ik vanmorgen met iets meer 'drive' te lopen.
De eerste twee kilometers gingen nog wel. Maar door gewichtstoename en weinig (loop)training is de conditie iets achteruitgegaan maar goed, daar wordt aan gewerkt. Na iets meer dan 28 minuten kwam ik over de finish en dat kan er, gelet op het vorenstaande, best mee door.

Het sinterklaasevenement van afgelopen zaterdag werd uiteindelijk 'Het kasteel van Sinterklaas'.  Dat was het Muiderslot, waar de goedheiligman met zijn gevolg momenteel logeert.

Het was erg gezellig, twee jeugdige pieten verwelkomden de bezoekers met wat lekkers. Ook op het kasteelplein was genoeg te doen voor de kinderen. Zo was er het paard van sinterklaas, een zachtaardige schimmel die zich het geaai en gestreel van honderden kinderhandjes met veel geduld liet welgevallen.

Verder waren er allerlei spelletjes, waarbij de pieten stuk voor stuk hun best deden om het iedereen naar de zin te maken. Ook kon men binnen het kasteel, na een lange beklimming van een wenteltrap, diverse vertrekken bereiken waar kinderen konden knutselen en spelletjes doen, van pietenmutsen maken tot sjoelbakken. Hoogtepunt was natuurlijk het bezoek aan sinterklaas op de bovenste verdieping.

Alleen - sorry hoor, ik moet het even kwijt - vond ik het opvallend dat er uitsluitend roetveegpieten waren, of liever gezegd 'witte' pieten met hier en daar een streepje.

De (vooral kleine) kinderen zitten daar niet zo mee, ze accepteren die witte pieten ook maar als ouder en meer traditioneel persoon heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik zeer 'pro zwarte piet' ben en blijf. Alleen dreigt dat nu - mede door alle reuring op sociale media - een 'onfatsoenlijke' mening te worden... Okee, het is een kinderfeest maar goed, waarom dan geen mix?

Maar dit gezegd hebbende, was het toch een gezellige middag. Wel werd het op de dag, nadat de zon achter een wolkendek verdween, ijzig koud. Ik was er niet op gekleed (geen winterjack) dus vluchtte ik een aantal malen naar binnen, in het café waar genoeg te eten en te drinken was.

Aan het eind van de middag reden we met dochterlief en kleindochters terug naar Den Haag, waar we de dag afsloten met een goede maaltijd bij Sint Joris en de Draak.

Reunie HRR: The Times, they are a'changing in many ways....

Op een of andere manier heeft het toch iets leuks, om het ouder worden via een blog in woord en beeld te brengen. Zo liep ik twee jaar geleden nog regelmatig een tien engelse mijl of halve marathon, maar die afstanden heb ik dit hele jaar niet gelopen. Ook niet in training, dus er zitten weinig kilometers in de benen. En dat heb ik geweten.

Gistermorgen gingen wij (buurman Jan, Pierre en Jan W.) naar Delft om bij AV 40 een 'loopje' te doen. Aanvankelijk zou ik 5 km gaan lopen maar eenmaal aangekomen besloot ik 'eens gek' te gaan doen en voor 15 km te gaan, wel in een heel rustig tempo natuurlijk, als trainingsloop. De anderen gingen voor de 5 km (Pierre), de 10 km (Jan W.) en buurman Jan die voor de CPC gaat trainen ook 15 km.

Rustig aan dus, 15 km in pakweg anderhalf uur, mooi genoeg voor een eerste keer. Echter pakte het anders uit. Ondanks mijn langzame start kwam ik niet in een lekker ritme, integendeel. Zelfs nu en dan eventjes stoppen en dan weer door. Dus dacht ik er aan om bij de 10km te stoppen, maar gelet op de alsdan te behalen eindtijd (een povere 66 minuten) besloot ik toch door te zetten en die laatste vijf kilometer mee te nemen. Met horten en stoten kwam ik over de finish. Langzaamste tijd ooit, heb lang geleden een keer 58 minuten gelopen, nu 1:38'55''.

Maar niet getreurd, er zijn tenminste kilometers gemaakt! De rest van de dag verliep ook goed.  's Middags ging ik naar een door onder anderen Ineke Schnitzler en Anneke Kloostra georganiseerde reunie voor oud-leden van The Hague Road Runners. Dit mede ter viering van het 35-jarig bestaan van de vereniging. Zelf was ik daar twaalf jaar lid van (van 1984 tot 1996) en heb daar mijn beste tijden gehad/gelopen.

De reunie vond plaats in het clubhuis van de HRR, Groenendaal 11 in Wassenaar, aan de rand van Clingendael. Het was leuk om al die gezichten terug te zien. Ruud (87 inmiddels maar still going strong), Noortje, Jacques B., Loes en Peter M. met wie ik in de redactie van het clubblad zat en interviews bij al dan niet prominente leden afnam, Paul en Jos met wie ik menig duel aanging bij de vele wedstrijd- en prestatielopen, enzovoorts. Ook (voormalig) marathontopper Anne van Schuppen gaf acte de présence.

Groep Hague Road Runners (zal zo rond 2000 geweest zijn)

Leden en oud-leden van HRR anno 2019

Moet zeggen dat er ook een aantal mensen bij waren die nog lopen en ik bij loopjes e.d. tegenkom. Zoals Ton Toet en Paul Slijpen. Ik heb met nog iemand wat foto's gemaakt die wellicht op de site van de HRR geplaatst gaan worden.

Later op de avond nog naar het Noordeinde waar clubvriend Hans zijn verjaardag vierde. Daar vooral familie van de jarige Hans en clubvrienden, ditmaal van Haag. Ook daar was het gezellig en werd goed voor de inwendige mens gezorgd.

Sint overal gearriveerd

Sint Nicolaas had het erg druk vandaag, want hij maakte in veel plaatsen zijn intocht, steeds vergezeld door zijn (meest zwarte) pieten. Soms tegelijkertijd! Hoe dat mogelijk is? Vraag het Victor Mids, misschien weet hij het, maar het is een feit. Heeft te maken met bilocaliteit, zoiets.

Natuurlijk, je kunt het ook nuchterder bekijken en veronderstellen dat de Sint her en der vervangen wordt door hulpsinterklazen. Wat volstrekt logisch is in een land met ruim 17 miljoen inwoners, maar het blijft een publiek geheim welke Sint in dat geval nu 'de echte' is.

Voor ons is het echter een uitgemaakte zaak. Evenals voorgaande jaren, gingen onze kleindochters met hun ouders en grootouders naar Leidschendam, waar de èchte goedheiligman arriveerde met een heel leger zwarte pieten: danspieten, strooipieten, muziekpieten, noem maar op. En heel veel vrouwen als piet. Hoezo geen diversiteit?

Maar het is wel anders dan in 'mijn tijd', toen Sint maar één knecht had en ze het met z'n tweeën moesten zien te rooien. Wat inhield dat ze geacht werden binnen een kort tijdsbestek over een paar miljoen daken te lopen (nota bene met paard) om in menige schoorsteen een of meer pakjes te deponeren die de huiskamers bereikten via gereed staande schoenen bij de schoorsteen. Althans, bij kinderen die 'zoet' waren geweest, wie stout was kreeg de roe en in ernstige gevallen van stoutheid gingen ze mee in de zak naar Spanje.

Naderhand kwamen er meer pieten bij, het gerucht ging dat er in Madrid een speciale zwarte pieten academie werd opgericht waar menigeen is afgestudeerd. Maar goed, ik dwaal af.

Om half elf deze morgen arriveerden de Sint en zijn gevolg, verspreid over drie boten waarvan de achterste de grootste was en overduidelijk als pakjesboot fungeerde.

Direct na het aan wal gaan begon de optocht naar het stadscentrum, waar Sinterklaas en gevolg door de burgemeester van Leidschendam welkom werden geheten. Er werd door velen gesprongen en gezongen en iedereen was blij.

Dan nog even een terugblik. Ook eerder deze week was er een heerlijk avondje, namelijk de verjaardagsviering van trainingsgroeplid René. Dat was woensdag, we hadden een training van 3 x 400-600-200 meter achter de rug, uiteraard was dat de kern van een inloop- en duurlooptraining van pakweg 70 minuten. Omdat ik nog iets moest kopen voor de jarige, heb ik maar voor de helft meegetraind met de groep, de rest ging op eigen houtje.

Een paar foto's van onze groep gaan hierbij.


Verder niet veel gelopen afgelopen week, wel gewandeld en twee keer krachthonk. Morgen maar weer eens een loopje doen in Delft, bij AV 40....

Zonnig trainingsweekend in Burgh Haamstede

Om maar meteen een cliché van stal te halen: de weergoden waren ons goedgezind! Meer dan, voeg ik hieraan toe. Die 'ons' waren een aantal leden van Haag Atletiek die hun jaarlijkse trainingsweekend afgelopen weekend 'vierden' in het zeeuwse Landal Park Burgh Haamstede.

Een aantal? Waarom niet alle leden van Haag Atletiek? Nou, ruim 1500 leden zou een beetje veel worden, maar de groep die resteerde was met pakweg 40 man/vrouw aanmerkelijk minder groot dan in voorgaande jaren. Dat had dus wat groter gekund. Kennelijk is de belangstelling voor het trainingsweekend afgenomen. Waaraan dat ligt? Half schertsend, half serieus is geopperd dat het weekend elk jaar meer op een tripje van Omroep Max gaat lijken. Dat komt omdat de trainingsweekenden al langer dan tien jaar worden georganiseerd: de trouwe aanhang groeit mee, of liever gezegd: begint (wat) te vergrijzen. Verder is het zo dat niet iedereen dat hechte 'clubgevoel' kent. Ook zou er wellicht d.m.v. flyers e.d. meer publiciteit kunnen worden gegenereerd.

Voorgaande jaren leek er meer 'jong bloed' bij te komen met enkele talentvolle lopers en loopsters,  toen kreeg de jaarlijkse 'Hartman cross' zowaar het karakter van een echte hardloopwedstrijd. Maar dat was een eenmalig iets. De organisatie gaat nu bekijken of en zo ja welke wijzigingen of aanpassingen nodig of mogelijk zijn om het trainingsweekend - dat altijd serieus gezellig is en steeds in een mooie natuurlijke omgeving plaatsgrijpt - in stand te houden.

Hoe dan ook hebben we weer genoten. Nu spreek ik uitsluitend voor mezelf en - naar ik meen te weten - voor mijn 'huisjesgenoten'.

Vrijdag reden Paul Versteegh, Frank Inklaar en ik mee met Joop Nennie. Zowel de heen- als terugreis gingen gesmeerd. Na aankomst op het vakantiepark Landal, even wat gedronken met andere 'vroegkomers' onder wie Wim en Trudie Hartman en Rob Pronk. Daarna naar het huisje. Twee andere tijdelijke bewoners van ons huisje, Ton en Harry, kwamen 's avonds. Wij hadden toen al een prima vismaaltijd genoten bij restaurant 'Binkie' naast de uitgang van Landal Park.

De afgelopen dagen hebben we een beetje geklaverjast - kan mij niet heugen dat ik dat ooit heb gedaan, moest het in ieder geval opnieuw leren - , gerelaxed, veel en de meest uiteenlopende muziek geluisterd (had mijn bluetoothspeaker meegenomen), hapjes, drankjes (van tevoren uitgebreid boodschappen gedaan en meegenomen) maar ook is er gewandeld. Vooral zondag maakten we een lange en bij vlagen best ruige wandeling door het uitgestrekte duingebied van en over het strand bij Burgh Haamstede.

Het sportieve hoogtepunt was echter de traditionele cross op zaterdag. Ditmaal niet door Wim Hartman en Dick Witmont georganiseerd, er werd aangesloten bij een andere officiële hardloopwedstrijd, de zogeheten Mosselloop. Van tevoren hadden we ons ingeschreven voor dit evenement.

Haag-leden in gesprek met Yunis Stitan (die naderhand derde op de 8 km zou worden)

Een aantal van onze Haag-groep deed mee aan de 3 km, twee personen aan de 8 km en de meerderheid aan de 6 km.

Puur voor mezelf sprekend: het was een pittige loop, dat nog beter een cross of trailrun genoemd kon worden. Het parcours bestond bijna alleen uit bospaadjes met veel heuveltjes, dus het werd menigmaal klimmen geblazen. Pittig maar leuk (dat laatste zeg je natuurlijk altijd na afloop). Wel was ik vijf minuten trager dan in 2014, toen we ook hier de Mosselloop liepen maar hé, we zijn nu wel vijf jaar verder (en ouder).

De uitslagen staan hier!

Foto Gaby Overtoom

's Avonds was in het restaurant van Landal weer een uitgebreid warm en koud buffet, en toen was er ook tijd voor de prijsuitreiking en de begeleidende speeches.

Wat de prijsuitreiking betreft, gold ditmaal het adagium: "Everybody is a Winner".
Gegeven het beperkte deelnemersaantal is namelijk niet gekozen voor een categorie-indeling en bekers voor de snelste man/vrouw per categorie, maar voor een medaille voor iedereen. Begrijpelijk en een prima idee.

Overigens was het wel zo dat, indien er wel een categorie-indeling zou zijn geweest, ons huisje (gevuld met oudere en wat gezapige heren) drie 'winnaars' herbergden op de 6km: één 50 plusser (Ton), één 70 plusser (..) maar de 'overall' snelste van de totale Haag-groep en achtste (!) bij alle 6km lopers van de Mosselloop was de uiterst rappe 60-plusser Paul Versteegh. Die naast zijn sportieve talent ook zijn creatieve talenten botvierde dit weekend.

Zien schetsen doet schetsen... Een 'knippende' Paul bezig met een collage.

Foto's van het weekend staan op deze plekken: Klik op de links! Trainingsweekend en Trainingsweekend (omgeving).

Burgh Haamstede is big enough for the six of us....

Meligheid ten top. Opname uit 2013, geïnspireerd door The Sparks. Dit was tijdens het trainingsweekend. En nee, we hadden niet eens veel op. Maar na alle trainingsloopjes, de Hartman-cross, de wandelingetjes, gezelschapsspelletjes en mini-uitjes naar bowlingbaan en restaurant, krijg je wel eens van die wonderlijke dingen. Maar vandaag de dag ben ik een stuk ouder en een stuk wijzer. Vraag alleen niet of ik dat zelf geloof..

Ook dit jaar is er weer een trainingsweekend, en ditmaal in het zeeuwse Burgh Haamstede. Ons huisje zit weer volgeladen met oude mannen. Maar we zijn niet de enige, er zijn tien huisjes vol Haag-leden, waarvan een aantal zal deelnemen aan de Mosselloop aanstaande zaterdag, We houden u op de hoogte!

Over Woman power, Mastenbos en Crossing Border

Ook de afgelopen week gingen de trainingsloopjes  niet geweldig. wat een eufemisme is. Nu eens joggen, dan weer wandelen vanwege pijnlijke futloze benen, stramme knieën. Wat vooral een leeftijdskwestie is. Maar dat weten we nu wel, weinig aanleiding en zin om daarover te bloggen. Het innerlijke vuur blijft echter ondanks alles branden dus 'we zullen doorgaan!'

Vanmiddag de daad bij het woord gevoegd: vijf kilometer bikkelen bij de Laan van Meerdervoortloop. Wat is nou vijf kilometer, kun je je afvragen. Niet veel, maar het was mega-zwaar.

Vanaf de allereerste stap tot aan de finish ging ik voluit, steeds 'hoog in de adem', waarbij vooral het mega-mulle zand tijdens de eerste en laatste 500 meter over het strand 'killing' was.

Dat ik ondanks dat en een opkomende verkoudheid met veel hoesten toch nog in ruim 33 minuten 'precies in het midden' van het deelnemersveld de finish op het Deltaplein in Kijkduin bereikte, viel mij nog mee.

Voor die tijd nog even gekeken naar de start en de loop van de 'ukkies' en van de jeugd. Heb daar nog meer foto's van gemaakt maar die plaats ik later nog wel, of stuur ik door naar de organisatie.

Om half een gingen de lopers op de 5 km van start....

Startklaar...

Om na een half uur terug te keren op de thuisbasis
.

Bij de finish...

Na afloop nog even met enkele Haag-vrienden iets gaan drinken bij Hudson, zo ongeveer de enige tent in Kijkduin die nog niet is aangetast door de slopershamer. Maar hoe lang nog...

Getekende gezichten maar het is volbracht!

Mocht ik de komende tijd minder vaak gaan lopen - nauwelijks voorstelbaar, maar goed - dan kan ik mijn aandacht gaan verleggen naar tekenen en/of schilderen. De continuïteit is er op dat vlak een beetje uit, door alledaagse beslommeringen en verplichtingen is het lastig om daarop te 'focussen'.

Maar zo nu en dan neem ik het penseel ter hand. Ditmaal kwam ik - wellicht geïnspireerd door het eigen 'innerlijke' jeugdgevoel en de 'echte' jeugd in mijn omgeving - op hardlopen uit. Waarbij opvallend blijft hoe positief en enthousiast de 'grondhouding' is van mensen die regelmatig lopen. Dat geldt zeker voor vrouwen.

'In mijn tijd' vormden hardlopende vrouwen een sterke minderheid bij het hardloperslegioen. Ze waren er wel, maar dat waren meestal goede loopsters die met de mannen meekonden. Tegenwoordig lijkt het fifty-fifty., sterker nog: vaak zijn vrouwen bij loopjes in de meerderheid.
Ook in Kijkduin waren de dames goed vertegenwoordigd en zij presteerden goed.

Mastenbos

En dan was er ook nog de wandeling van ons inmiddels sterk gekrompen groepje Doornvogels. Dat was zaterdag. Met Walter reisde ik naar Breda, waar wij hadden afgesproken met onze twee wandelgezellinnen. Wij liepen een stuk door de stad tot aan het Mastenbos dat wij doorkruisten.



Crossing Border Festival

Tenslotte was er zaterdagavond het Crossing Border Festival, het sinds jaar en dag bestaande festival waarbij literatuur en muziek elkaar treffen. Het is al een volle week aan de gang maar zelf kon ik alleen zaterdagavond. Direct na thuiskomst van de Breda-wandeling omgekleed, een stuk pizza gegeten en naar het Spuitheater om het een en ander te bekijken en beluisteren.

Zelf was ik geïnteresseerd in het interview dat popjournalist Gijsbert Kamer had met Tracy Thorn, die naar Crossing Border was gekomen om haar boek te promoten. Het was een goed gesprek waarbij opviel dat Tracy niet alleen een van de beste zangeressen van de eighties en nineties was (o.m. Everything but the Girl en Massive Attack), maar ook een fantastisch heldere spreekstem heeft met een uitmuntende dictie. En ook dat Tracy een veel positievere, krachtiger en geestiger persoon is dan je op grond van haar melancholieke liedjes en uitstraling op foto's zou verwachten.

Ze vertelde over hoe zij opgroeide in een - voor haar - rustige gemeenschap en haar drang om als puber naar de grote stad Londen, waar 'het' allemaal gebeurde, te gaan. Haar universitaire studie heeft zij gevolgd in Hull, omdat Londen te dicht bij huis was en haar ouders in dat geval niet zouden willen dat ze op kamers ging wonen. Hierover heeft zij een boek geschreven dat op CB gekocht kon worden en door haar gesigneerd.

Over wat ik verder gezien heb bij CB en in het bijzonder wat mij is opgevallen kom ik later wel terug, want anders wordt dit blogbericht te lang....