Hectiek in blessuretijd...

Het waren erg drukke dagen de afgelopen week. Onze afdeling heeft sinds deze week een nieuw hoofd die er meteen en met veel enthousiasme 'voor gaat' en ja, daarin wordt je wel meegenomen. Ook al ga ik mijn laatste jaar in - hopelijk niet van mijn aardse leven, maar wel van mijn betaalde werkzame leven - , het zal geen super-rustig jaar worden want 'ik moet mij dat laatste jaar wel gelukkig voelen'. Nu dacht ik al dat ik mij redelijk gelukkig voel maar eigenlijk betekent zo'n opmerking: keihard gaan werken. Niet dat ik daar een hekel aan heb, integendeel. Maar ik kan het niet helpen, ik krijg altijd iets relativerends bij positief bedoelde managers-taal zoals: 'Passie voor je werk hebben'. Helemaal niets mis met zo'n slogan of zo'n 'opsteker', maar toch: passie heb je of heb je niet, dat komt van binnenuit en kan niet worden aangepraat. Het is net zoiets alsof een autoriteit jou aanpraat dat je voor iemand de ware liefde moet voelen. Wat mij betreft, ik heb passie voor het leven en daar maakt mijn werk deel van uit. Maar foei, dat is uiteraard een perfide standpunt, je hoort dag en nacht alléén voor je werk te gaan, wat je in je vrije tijd doet is 'ontspanning', bedoeld om je op te laden voor je werk. Jaja, prima, ik ga daar zó in mee, als je er ook voor betaald wordt...

Maar ik ben aardig aan het leeglopen, het resultaat van wat herfstbokjes na de training. Heb ik dan getraind? Ja en nee. Ik heb gewoon een uurtje voor mijzelf gelopen. Het gaat wel een stuk beter met mijn knie maar ik durfde er niet meteen 'vol voor te gaan'. Met de groep stonden er lange tempo's (1-2-1-2-1-2 kilometer snel) op het programma en die heb ik geen van allen gedaan. Wat niet wegneemt dat het lopen best goed aanvoelde. Dit weekend durf ik wel met twee van de vele Paulen van de vereninging (Wobbe en Kruysen) in Delft een 10 kilometer te lopen...

Uiteraard ben ik, na mij thuis gedoucht en omgekleed te hebben, weer naar de gezelligste club van Nederland gegaan. Haag Atletiek, zo is dat. Gezellig wat gekletst, eerst met de mensen van onze groep en naderhand met 'de jongens'. Een beetje vooruitgeblikt op 'leuke dingen'. Zo speelt de dochter van Ruud van Aarle in een meiden-rockband, Take it Off. Ze treden in februari op in Het Paard, het wordt tevens een cd-presentatie. Niet ondenkbaar dat we er met een groepje heen gaan.

Vrijdag gaan wij naar een openbare repetitie van het theaterstuk 'Herakles' bij theatergroep De Appel. Dat zal ook weer een mega-ervaring worden, ik ben benieuwd.

En volgende week dus naar die geweldige band, Curved Air, in de Zoetermeerse boerderij. Nu zullen al die culturele dingen de meeste lezers van dit blog een zorg zijn, ik vind het zeker iets toevoegen aan het leven. Al blijft hardlopen natuurlijk het mooiste wat er is!

Oh ja, dan is er nog het Filmfestival Rotterdam. Het is weer zover! Misschien ga ik daar vandaag een kijkje nemen.